Dag 7:
Vandaag heb ik mijn laatste dag van mijn PADI OPEN Water cursus. Nog voor 8uur in de ochtend rond ik mijn laatste 2 theorie hoofdstukken af leg ik het theorie-examen met succes af.
Vandaag gaan we duiken in Director’s Bay. Director’s Bay is het voormalige privéstrand van de Shelldirectie. Ook de Koninklijke familie maakte destijds van dit strand gebruik. Na het vertrek van Shell in 1985 is het strand openbaar geworden. Dit is het kortste strand van Curaçao welke na enkele meters overgaat in een verticale muur, die doorloopt tot een diepte van ongeveer vijftig meter.
Behalve dat we vandaag naar 18meter afdalen (maximale wat ik mag duiken met dit certificaat) en het klaren beter gaat zie ik een waanzinnige onderwaterwereld!
En met het succesvol afsluiten van de 4e duik heb ik officieel mijn PADI Open Water gehaald! Op naar vele avonturen onder water!
Na een uitgebreide lunch met mede cursisten Marjolein en Luke ga ik weer op pad. Ik spreek af met Pablo die ondertussen al ruim 3 jaar op het eiland woont. Pablo woont in de wijk Piscadera en heeft vanuit zijn huis mooi uitzicht over de zee. Pablo heeft ook aangelopen honden als huisdier en we nemen de roedel mee de berg op. Vanaf hier heb ik een prachtig uitzicht over de wijk en de oceaan. Nadat we de honden thuis hebben gebracht gaan we afkoelen in zee. We snorkelen, duiken naar vissen zien wat kreeften weg schieten. Terwijl de maan aan de ene kan helder opkomt met daarnaast een zichtbare Mars zakt aan de andere kant de zon in de zee terwijl de lucht paars en oranje kleurt. Wat was dit weer een fijne dag!
Dag 8:
Vandaag ben ik weer vroeg op pad. Ik bezoek Hofi Pastor wat eigenlijk een grote, verwilderde boomgaard is. Vroeger waren er veel meer van dit soort hofi’s op Curacao, maar de meeste zijn tegenwoordig verdwenen of helemaal vervallen. Rond 1830 werd deze boomgaard aangekocht door Pastoor Niewindt, die er een klein kerkje sticht en naar wie het gebied nu genoemd is. Vlakbij de boomgaard hield deze katholieke priester iedere week een dienst voor slaven, waar de lokale plantagehouders niet blij mee waren.
Aan het begin zie je de oudste boom van Curacao. Dat is een magistrale kapokboom die honderden jaren oud is.
Eén van de redenen waarom deze kapok zo bijzonder is, is de vorm. Veel kapokbomen zijn heel hoog. Zo niet deze. De kapokboom op Curacao is juist heel breed en niet zo hoog. Waarschijnlijk komt dat door het specifieke klimaat.
Je kan hier ook prachtig wandelen maar dat laat ik dit keer zitten ik heb vooral behoefte om in zee te liggen.
De afgelopen weken heb ik het nummer Kokomo van de Beach Boys in mijn hoofd.
En omdat ik dit dan eindeloos blijf zingen, velen met mij. Dus vandaag kies ik voor Kokomo Beach. Aan het einde van een onverharde weg ligt een kleine baai met wit strand en turquoise water:
*Everybody knows a little place like Kokomo. Now if you want to go and get away from it all, go down to Kokomo*
Aan het einde van de middag vertrek ik weer richting Willemstad voor een hapje eten en gezelligheid. Ik rij vandaag voor het eerst zonder navigatie en zonder te verdwalen kom ik aan!
Dag 9:
Ik word elke dag tussen 4 en 5 wakker. Ik gebruik deze “jetlag-tijd” om te sporten, een boek te lezen en ook om te werken. Wanneer ik de vogels hoor fluiten trek ik de gordijnen open wetende dat het licht is. Ik drink mijn koffie in de hangmat terwijl ik naar de zee kijk. Ik zwaai naar een man die elke ochtend om 05.30 de heuvel op rent en even later ook weer af. Ik droom ook over hoe het leven hier zou zijn voor mij. Ik als eiland meisje, het zou mij goed passen.
Vandaag ben ik weer vroeg op pad. Op de Caracasbaaiweg staat het verkeer altijd stil. Zo duurt een ritje van 10 minuten al snel een half uur. De wegen zijn vol kuilen en hobbels, inhalen mag van beide kanten, knipperlichten gebruik je als ze het doen en ook de snelheid is hier niet een vaststaand iets.
Een van mijn favoriete bezigheden op reis is het bezoeken van supermarkten.
Net zoals zoveel op dit mooie eiland vind je in ook in supermarkten veel Zuid Amerikaanse invloeden. Granadilla’s, areppa’s, bocadilla’s, taartjes, cakes en koekjes. Deze herkenbaar is zo fijn dat mijn hart een sprongetje maakt van vreugde.
Ik ga snorkelen bij Playa Lagun. Rotsachtige kliffen langs de lange nauwe vaargeul worden bewoond door veel soorten rifvissen. Ik zie schildpadden en veel kleurrijk koraal.
Aan het einde van de middag heb ik weer afgesproken met Marco. We snorkelen wat bij Jan Thiel en drinken mojito’s op het strand en delen (reis)verhalen. We proosten op het vrije leven, het leven op blote voeten, op de zon, de zee en op vakantie.
Dag 10:
Vannacht was er een tropische storm. Zware regenbuien, windstoten en onweer trokken over het eiland. De Meteo heeft daarom code geel afgegeven tot aan 12.00 uur vanmiddag. Er wordt tot die tijd aan iedereen afgeraden om te gaan zwemmen of te gaan varen. Het kan zijn dat de tropical wave zich na het passeren van Curaçao ontwikkelt tot een orkaan, deze krijgt dan de naam Eta. Het orkaan seizoen is hierbij officieel geopend.
De ochtend breng ik door met werken, lezen en mijn rugtas pakken.
Stipt om 12uur lig ik op het strand, drink ik heerlijk loom veel te dure mojito’s, neem ik af en toe een verkoelende duik in de oceaan om vervolgens in de zon weer op te drogen.
Zo op mijn laatste dag is dit mijn eerste dag dat ik er niet op uit ga en dat is ook heel fijn.
Curaçao is alles buiten het toeristische gedeelte om. Je doet dit eiland (en jezelf) enorm te kort door er niet op onderzoek uit te gaan. Er valt op Curaçao ontzettend veel te zien, te ontdekken en, met het onstuimige verleden, ook te leren.
Het Papiaments wat hier gesproken wordt kan ik in grote lijnen volgen doordat er ook Spaans, Engels en Nederlands in voorkomt.
De bewoners zijn ontzettend aardig, nemen de tijd om met je te praten en met de mannen is het allemaal een grote flirt. Vakantieliefde een cliché.
De Zuid Amerikaanse invloeden zie je terug in de natuur, het leven, de huizen, dorpjes, kerken, begraafplaatsen, eten en meer. Het is juist die mix met het Nederlandse wat het voor mij ontzettend aantrekkelijk maakt.
Curaçao wat een heerlijke ontdekking!
Dag 11:
Op Curaçao zijn veel honden en katten dakloos. Gelukkig zijn er organisaties zoals Rescuepaws Curacao die de dieren liefdevol opvangen en een forever home voor ze zoeken.
Het liefste zou ik hier een hondje willen adopteren. Door iedereen wordt dit volledig ondersteund en ook “mijn” mannen op kantoor zijn al gewend aan een Sophietje.
Eerlijkheidshalve moet ik ook zegen dat ik, hoe leuk het mij ook lijkt, nu nog niet klaar ben voor een hondje. Daarvoor wil ik eerst wat meer gesetteld zijn waar dat dan ook mag zijn.
Wat ik nu wel kan doen is als begeleidster een hondje meenemen naar Nederland.
En zo stond ik afgelopen vrijdag om 8uur bij de veterinair in Willemstad het papierwerk in orde te maken en zo vertrek ik samen met Nina op zaterdagavond naar Nederland.
Nina is aangereden en heeft hierbij haar oog verloren. Dankzij donaties heeft ze een operatie kunnen ondergaan en ze is hier ontzettend goed uitgekomen. Nina is een ontzettend lief, schattig en aanhankelijk hondje en ze gaat bij Sanne wonen.
En met de aankomst van mij en Nina op Nederlandse bodem is dit ook het einde van mijn Curaçao avontuur.
.
