India. Ik ga naar India. Op het moment dat ik dit schrijf voelt dit zowel nog onwerkelijk als ontzettend echt. Ik haal vaccinaties, loop te stressen voor een visum, maak een inpaklijst en lees over mijn toekomstige woonplaats Mumbai. Misschien is dit wil in het oog van de storm staan. Hyperbewust van dat er iets ongelofelijks groots en avontuurlijks staat te gebeuren en tegelijkertijd ben ik nog hier. Thuis.

Ik las vandaag: When the universe gives you a new beginning, it starts with an ending. Be thankful for closed doors. They often guide is to the right one.
Deze tekst klopt voor mij heel erg. Het avontuur in India zou voor mij niet mogelijk zonder dat mijn deur bij Spark gesloten zou worden.

Na ruim 2 jaar bij Spark ben ik ontslagen. Zo dat is eruit. Ik merk dat ik het nog steeds wat lastig vind om op te schrijven omdat ik er zelf nog iets van vind. Mijn oordeel is namelijk altijd geweest dat je niet ontslagen kunt worden als je goed presteert en een vast contract hebt. Mijn oordeel klopt duidelijk niet. Ik heb ook nooit eerder met een situatie te maken gehad waarbij al mijn maandelijkse evaluaties meer dan goed zijn, er een vast contract wordt gegeven om vervolgens op onhandige wijze het ontslag aangezegd te krijgen.

Ontslagen worden bracht mij, een tot op heden, redelijk onbekende emotie namelijk schaamte. Ik weet nog dat ik bij een vriendinnetje in Amsterdam was en vertelde dat ik ontslagen werd. Ik voelde mij tijdens het delen hiervan rood worden en heel erg warm. Het schaamrood kwam zogezegd op mijn kaken. Ik was heel erg bewust dat dit gebeurde
Het gevoel wat naar boven kwam is dat mensen van mij af willen (ik vind dit nog steeds onbegrijpelijk) en dat ik dus afgewezen word. Het voelt ontzettend pijnlijk om afgewezen te worden.

Ik werk als hoofd HR en ik snap dat ontslagen worden altijd een vorm van stres, verdriet en in bepaalde gevallen ook boosheid met zich meebrengt. Dit is logisch en ik heb altijd mijn best gedaan om ervoor te zorgen dat de boodschap helder en met gevoel gebracht werd. Ik heb er altijd voor gezorgd dat de manager een duidelijk verhaal heeft naar de medewerker, dat hij zijn eigen ongemak opzijzet en ruimte maakt voor de emotie van de werknemer. Het gaat namelijk om de ander voor wie alles op zijn kop staat en niet om de manager.

Het was zuur om te moeten constateren dat in deze gevoeligheid en nuance ook mijn toegevoegde waarde bij Spark ligt. Doordat mijn werkgever het ontslag op een hele onhandige manier heeft gedaan waarbij gesprekken en e-mails elkaar tegenspreken is er iets stuk gemaakt. Dit is zonde, absoluut onnodig en zorgde bij mij voor een enorme boosheid.

Door er heel erg veel over te praten zijn de emoties de afgelopen 1 ½ maand zachter geworden. Dat ik er een goede financiële deal uit heb gehaald speelt ook zeker mee.

Nog voor het tekenen van de vaststellingsovereenkomst eind oktober deelt Anneke met mij een berichtje van Facebook. Hier vraagt een bekende van haar of er iemand in het netwerk toevallig interesse heeft om voor 3 maanden naar Mumbai, India te gaan om een jonge springruiter te trainer deze winter.
Hoewel ik in eerste instantie twijfel of ik dit wel kan moedig Anneke mij aan om contact te zoeken. Na wat contact met de vader en de Belgische trainster Anneliese Prag is het rond. Ik ga voor 2 maanden naar India.

Jai is 12 jaar en heeft het verlangen succesvol te worden in de paardensport. Zijn basis is nog niet bevestigd en ik zal de komende 2 maanden veel aandacht geven aan onafhankelijke zit, recht richten, ontspanning, scherp voor het been (overgangen rijden) en rijden met een plan (in plaats van mee te liften). Oftewel: basis, basis en nog eens basis. In december gaat Jai naar Anneliese in België en zal ik in Mumbai zijn paarden trainen.

Op 31 oktober had ik mijn laatste actieve werkdag bij Spark (ik blijf passief in dienst tot eind februari 2023). Op dat moment ben ik niet meer boos. Is het netjes gegaan? Nee. Is het goed zo? Ja. Het is goed zo. Ik sluit Spark af, ik ben dankbaar voor wat het mij heeft gebracht en ik heb ontzettend veel zin in de toekomst. De toekomst ligt helemaal open. Heel soms vind ik die gedachte heel eng om het vervolgens weer te omarmen in het avontuur wat het werkelijk is.

Met het oog op mijn vertrek naar India heb ik de maand november binnenste buiten gehaald. Ik heb meer musea gezien dan in het hele jaar, ik ga naar de bioscoop, ik zie mijn vrienden regelmatig, ik ga naar Beats en ik schilder wat af in mijn nieuwe huis. Mijn woonkamer is af en de hal lukt ook nog net voor vertrek. Ik wandel veel in het Nationale Park Veluwezoom (2 minuten van mijn huis) en ik kan niet genoeg krijgen van de mooie natuur. Daar waar het eerst de zomer was en later de lente, is nu de herfst mijn favoriete seizoen. En geen mooiere plek om de herfst te beleven dan in het bos achter mijn huis.
Hoewel het dit jaar niet mijn bedoeling was om zo lang te overwinteren loopt het anders. Een fijne herinnering dat het leven loopt zoals het loopt en ik elke keer zowel iets als niets kan doen met de kansen die voorbijkomen.

Ik voel mij een rijk en gelukkig mens en op sommige dagen barst ik bijna uit elkaar van geluk.

Aanstaande maandag 28 november vertrek ik naar India. Het plan is om 2 maanden in Mumbai te verblijven en daarna nog een poosje te reizen. Ik hoop naar Sri Lanka. Hoe lang dit poosje is dat is trouwens nog tot nader orde onbekend.