Om 7 uur ben ik in de arena. Grappig dat ik de bak nu arena noem. Het is zo groot hier dat het ook meer heeft van een arena dan een bak zoals wij hem kennen. De racepaarden zijn nu ook aan het trainen. Mensen lopen hard of hebben bootcamp klasjes. Ik begin elke dag met wat grondwerk. Ik heb hier zelf niet veel ervaring mee en via Anneke heb ik het afgelopen jaar gezien hoe dit te werk gaat en leer ik dit ook om te doen. Ik vind grondwerk daarom ook veel moeilijker dan wanneer ik erop stap en ik zie wel dat grondwerk het paard enorm goed kan helpen om spanning los te laten. Daarnaast is het heel erg leuk om samen met je paard een interactie te hebben wat niet per se erop gebeurt. Ik vind dat Kazaar erg intelligent is en alles snel oppakt. Kazaar zat in de buik van een merrie die als racepaard vanuit Ierland aan India verkocht was. Kazaar heeft een paar oefen races gelopen en toen wilde de eigenaar hem niet meer want hij vond hem niet goed genoeg. Als ex-racepaard heeft Kazaar wel het nodige temperament. Dit samen met zijn gevoeligheid kan hij bij grote bewegingen en lompheid van mensen schrikken en overstuur raken. Het rijden gaat vandaag heel erg ontspannen. Ik merk dat ik ontzettend tevreden ben over de progressie van afgelopen week. Als ik de eerste video bekijk en die van vandaag zijn de verschillen enorm en dat is enorm goed. Als ik klaar ben sta ik weer een tijdje te klungelen met de groom en google translate. Ik wil hem graag instrueren wat hij vanmiddag en morgen met Kazaar moet doen. Vertalen met google translate is altijd een risico en aan zijn hoofdknikken te zien (denk ik) dat hij alles begrepen heeft.
Ik gebruik de rest van de ochtend en begin van de middag om wat te schrijven, lezen en om mijn tas in te pakken want ik ga op pad.
Om 17.40 uur neem ik het vliegtuig naar Thiruvananthapuram wat op een ruime 2 uur vliegen ligt van Mumbai.
Wanneer ik op de luchthaven van Thiruvananthapuram naar buiten loop proef ik een vochtige warmte die mij nog het meeste doet denken aan de Caraïben. De warme deken voelt bekend aan. Het is hier groen. Het valt mij op dat er weinig mensen zijn.
Kerala is een van de 28 deelstaten van India, gelegen in het uiterste zuidwesten van het land. De hoofdstad is Thiruvananthapuram (Trivandrum) en de officiële taal Malayalam. De oppervlakte bedraagt 38.863 km², wat iets kleiner is dan Nederland. Bij de volkstelling van 2011 had de deelstaat 33.406.061 inwoners. Door de eeuwen heen is het gebied achtereenvolgens bezet door de Portugezen, Nederlanders en Engelsen. De laatsten creëerden de staat Madras, die het hele zuiden van het subcontinent omvatte, met uitzondering van het zuidelijke deel van Kerala, het koninkrijk Travacore. Na de onafhankelijkheid van India in 1948, werd de staat Cochin-Travancore opgericht, die grotendeels de huidige staat omvatte. Op 1 november 1956 werden een aantal gebieden afgestaan en kwamen er andere bij op basis van etnische – en taalscheidslijnen, waarbij ook de naam van de staat in Kerala werd veranderd.
Tegenwoordig is Kerala een staat waar het analfabetisme het laagst van het land is (minder dan 10% tegenover 35,2% gemiddeld in heel India), en het gemiddelde opleidingsniveau het hoogst. Ook de gemiddelde levensstandaard ligt hoger dan in de rest van het land. De officiële taal is het Malayalam, dat door meer dan 95 % van de bevolking gesproken wordt. Malayalam is een van de 200 talen die in India wordt gesproken.
En dan stapt Gopika uit een auto. Gopika is mijn collega bij Spark. Gopika is Indiaanse die grotendeels opgegroeid is in het Midden-Oosten. Ze is naar Nederland vertrokken om haar master op Nijenrode te volgen. Daarna wilde zij heel erg graag in Nederland blijven. Zij heeft gesolliciteerd op mijn functie en wij hebben haar uiteindelijk een andere functie aangeboden. Zij is een paar maanden na mij in dienst gekomen.
Nu ga ik eindelijk met eigen ogen zien waar Gopika is als ze in India is, wie haar ouders zijn en waar zij zich ook thuis voelt. Het voelt voor mij altijd surreëel wanneer ik iemand die ik ken uit Nederland ontmoet in een ander land. Het weerzien is zo ontzettend hartelijk. Gopika en haar vader halen mij op van de luchthaven en dan rijden we naar een hotel. In de auto (tuktuk) valt het mij op hoe weinig verkeer er op straat is en de rust overvalt mij bijna. ‘Is this normal?’, vraag ik. Gopika moet lachen en antwoord bevestigend. Het is zo’n extreem verschil met Mumbai.
Nadat ik ingecheckt ben en Gopika de kamer uitgebreid gecheckt heeft (doet alles het wel) en ook goedgekeurd heeft nemen wij de auto (dit is een Indiaanse tuktuk) naar een prachtig restaurant. In dit restaurant serveren ze heerlijke lokale gerechten. Het restaurant zit in een voormalig paleis wat gerenoveerd is door Nederlanders. De gerechten in het zuiden van India zijn vaak wat pittiger en ze worden klaargemaakt met kokosolie in plaats van Ghee. De dosa (pannenkoekjes waar je het eten mee van je bord eet) zijn hier sponsachtig en gemaakt gefermenteerde poha (rijstvlokken) en rijst. Ik vind het heerlijk. Tijdens het eten hebben we fijne gesprekken. Zo deelt Gopika heel open over hoe ze in Europa terecht is gekomen, hoe het Nederland is geworden en waarom ze hier ook voorlopig wil blijven. Gopika en ik kletsen de avond voorbij. Wanneer Gopika mij in mijn kamer afzet vraag ik of we morgen misschien ergens bloemen kunnen kopen zodat ik niet met lege handen aankom bij haar familie. Ze kijkt me een beetje besmuikt aan. ‘Bloemen geven we hier alleen begrafenissen’, zegt ze. ‘Ik vond het een cultuurshock dat jullie in Nederland bloemen geven buiten begrafenissen om.’ Ik moet hier weer heel erg hard om lachen. ‘Je bent te gast en dan geef je niks dan neem je’, zegt ze.



Ik begin vandaag mijn dag met een viste aan het huis waar de ouders van Gopika wonen en als Gopika in India is zij ook. Bij binnenkomst krijg ik tikka van haar moeder op mijn voorhoofd. De tikka is een stip of streep waarmee Indiërs hun voorhoofd versieren en typisch Indiaas. De tikka staat symbool voor bescherming en zou het boze oog afwenden. Er zijn vele kleuren, vormen en symbolen. De tikka moet niet verward worden met een bindi (betekenis in het Hindi: druppel of stip) is een vermiljoenrode stip op het voorhoofd en een traditionele decoratie die wordt gebruikt door Hindoevrouwen. Het woord is afgeleid van bindu in het Sanskriet. De bindi symboliseert het spirituele derde oog, ofwel ajna, de voorhoofdchakra.
We schuiven aan tafel waar een enorm uitgebreid ontbijt op staat. Zo zijn er Vada (vergelijk het met een hartige donut), Idiyappam (vermicelli van rijst wat gestoomd is en wat je eet met Dahl), Idli (gestoomde cake gemaakt van gefermenteerde rijst, boon en Dahl) en nog veel meer gerechten waarvan ik de naam niet meer weet. Ook eet ik van onbekend fruit uit eigen tuin. Het is leuk om tijden het eten haar ouders te leren kennen en om Gopika hier te zien.
Na het eten bekijk ik familiefoto’s en krijg ik van haar ouders als cadeautje een prachtige Sari. De sari moet ik naar een kleermaker brengen die een stuk van de sari zal halen en hier een passend bovenstuk van zal maken. Daarna is het nog wachten op een Indiaas trouwfeest om hem te dragen. Ik voel mij ontzettend verwend en ergens bekruipt mij hetzelfde gevoel als wanneer ik jarig ben.
Na het ontbijt krijg ik van Gopika een rondleiding door het huis. Ze vertelt dat het huis pas een paar jaar geleden gebouwd is. Tijdens haar jeugd woonden ze, vanwege het werk van haar vader als ingenieur, in de Midden-Oosten. Het salaris was daar vele malen beter en zorgt er nu voor dat haar ouders het hier ook comfortbel hebben. De moeder van Gopika heeft plantkunde gestudeerd. Ze is daarna altijd lerares geweest. Wanneer de ouders en Gopika vroeger op vakantie naar India kwamen verbleven ze altijd bij de ouders van haar vader, haar grootouders.
Na het ontbijt gaan we ook op bezoek bij haar grootouders. Haar opa is 94 en slechthorend. Haar oma is 84 en heel scherp. Dit zijn Gopika haar lievelingsmensen en het is zo bijzonder om Gopika hier te zien. Ik moet denken aan opa Gucio als ik Gopika zo met haar opa samen zie. Als haar oma mij aankijkt ontsnapt het volgende uit mijn mond: ‘Oh u heeft blauwe ogen wat ontzettend bijzonder.’ Gopika en haar oma kijken mij eerst uitermate vreemd aan waarna ze elkaar aankijken om vervolgens in een onbedaarlijk lachen uit te barsten. ‘Zeg ik iets raars?’, vraag ik Gopika. Gopika lacht nog even na. ‘Nee, behalve dat mijn oma geen blauwe ogen heeft maar staar’. Hier wordt de rest van de dag door iedereen nog vaak hartelijk en ook hard om gelachen. Ik krijg een rondleiding door het huis en door de tuin. Er groeit papaja, mango en ook zwarte peper. Ik wist niet dat zwarte peper van een boom afkomstig was.
Vanuit het huis van haar grootouders lopen we samen naar de familie tempel. Vroeger was de familietempel alleen toegankelijk voor de familie zelf. Vanwege het feit dat het terrein ook veel onderhoud vraagt hebben ze de tempel opengesteld en wordt er nu door andere mensen voor gezorgd. In de tempel zijn er altaars voor verschillende goden waaronder de favoriet van Gopika Shiva.
Na dit bezoek nemen Gopika en ik afscheid van haar ouders. In onze taxi-voor-de-dag rijden wij naar een heel bijzonder restaurant. De Sadya, een lunch op traditionele wijze bereid, is een maaltijd typerend voor deze regio. De verschillende ingrediënten worden verspreid over een bananenblad opgediend.
Het 100% recyclebare bananenblad kan na gebruik regelrecht de composthoop op. Geen bestek, want je eet met je handen en dat is moeilijker dan je denkt. Tenminste, om dat met een beetje beschaving te doen. Het netjes eten van stukjes rauwe groenten is geen probleem, maar rijst met saus naar binnen werken zonder te knoeien is nog niet zo simpel. Met vier vingers schuif je het eten op je hand en vervolgens duw je het met je duim in je mond. De techniek lijkt bedrieglijk gemakkelijk, in de praktijk valt het tegen om dit met enige flair te doen. Ik heb het idee dat ik op een 1-jarige lijk die net voor het eerst met de handjes stukjes voedsel naar binnen mag werken. Volgens Gopika heb ik het helemaal niet slecht gedaan. Na het beëindigen van de maaltijd, vouw ik het bananenblad dubbel zo weet de bediening dat ik klaar ben. Als ik het glas water wil drinken neem ik een slok en kijk ik Gopika aan. ‘Waarom is dat water hier warm?’, vraag ik haar met een opgetrokken wenkbrauw. Gopika moet lachen om mijn verbaasde gezicht. ‘We drinken hier altijd warm of lauw water bij het eten dat is namelijk gezonder voor de spijsvertering.’ Dat klinkt voor mij heel erg logisch. Terwijl ik in Nederland niet veel anders drink dan lauw water of slappe thee neig ik hier sneller naar koud water.



Aan het einde van de middag bezoeken we een tempel aan het strand bij Chowara. We wandelen door de prachtige kleurrijke tempel. We staan stil en vragen de goden. Van een monnik krijgen we een witte tikka op ons voorhoofd. In dit gedeelte van de tempel mag je geen foto’s maken. Binnen het tempelcomplex staat ook een enorm beeld van Shiva. Hier mogen wel weer foto’s gemaakt worden. Een paar jochies vragen om een selfie. Gopika hoeft ze alleen maar aan te kijken en met haar hoofd te knikken om ze op een subtiele wijze een nee te verkopen.
De omgeving is prachtig vanuit de tempel kijk je uit over de zee. Het binnenland is tropisch en groen. We maken een lange wandeling over het strand terwijl we kletsen.
Gopika vertelt over Bollywood acteurs waarvan Shah Rukh Khan de meest bekend en geliefd is. ‘Elke Indiër kent Shah Rukh Khan’, zegt Gopika. ‘Kinderen van 8 en ouderen van 88.’ Toen hij jong was en geen geld had om van Delhi naar Mumbai te reizen was het zijn vriendin die hem het geld leende. Hij beloofde haar dat hij het ging maken, hij terug zou komen voor haar en dat ze gingen trouwen. Na 6 brak hij door, ging hij terug voor haar, zijn ze getrouwd en dit alweer ruim 30 jaar geleden. Hij speelt nu nog steeds geregeld in nieuwe film en komt regelmatig voor in lijsten van de meest invloedrijke mensen in de Indiase cultuur. In 2008 noemde Newsweek hem een van hun vijftig machtigste mensen ter wereld.
Daarna sluiten wij de avond af bij een prachtig restaurant op het strand. We zijn ruim 12uur in de weer en zodra Gopika en ik neer ploffen voelen we de vermoeidheid. Wat is deze tripje een prachtig cadeautje. Niet alleen voelt het heel erg ontspannen met Gopika waarbij we fijne gesprekken en heel veel gelachen (vooral om mij) hebben, ik snap nu veel beter waar ze vandaan komt en wat ook onderdeel van haar is. Als gast ben ik ook ontzettend verwend. Ik geniet ook enorm om uit de drukte van de stad te zijn en in de natuur. Alles is hier tropisch van de vochtige lucht die ik inadem tot de prachtige natuur. Voor mijn gevoel is hier amper verkeer en ook veel minder mensen.









Woensdag 7 december en donderdag 8 december
Woensdag middag kom ik weer aan in Mumbai. Zodra ik bij de luchthaven naar buiten loop word ik overvallen door de geur op straat. De stank is zo extreem dat ik van schrik door mijn mond begin te ademen om het niet te hoeven ruiken. In de loop van de middag krijg ik een extreme hoofdpijn die niet wegtrekt tot ik in de avond naar bed ga. Dit in combinatie met een totaal ander ritme van het dagelijkse leven zorgt ervoor dat ik het even allemaal stom vind.
Ik vind het soms erg lastig om in huis te wonen en onderdeel te zijn van een gezin waarbij het er zo anders aan toe gaat dan wat ik zelf gewend ben of fijn vindt. Van bepaalde gesprekken aan tafel of het gedrag van kinderen tegen het personeel.
Eten om 21.30 vind ik ook lastig. Rond 21.30 heb ik vooral zin om naar bed te gaan in plaats van uitgebreid te eten. Dit is natuurlijk allemaal onvermijdelijke en de keerzijde van bij een gezin in huis wonen. Ik ga heel goed op vaste routines van het vroeg opstaan en vroeg naar bed. Ik ga goed op veel tijd en ruimte voor mijzelf. Ik ga goed op stilte. Er worden ook veel en constant veranderende reisplannen gemaakt. Ik merk dat ik constant moet schakelen om het oordeel wat ik over alles heb los te laten en om mijzelf opengesteld te houden. En net als met alles in het leven gaat dit op sommige dagen heel erg goed en op andere dagen een heel stuk minder.
Donderdag word ik vroeg wakker. Zonder hoofdpijn voelt de wereld al een heel stuk beter. Ik heb vanmorgen weer yoga en ik geniet enorm van de intensieve les. Daarna besluit ik te gaan wandelen in joggers park. Ik ben rond 10uur thuis en heb dan al 12.000 passen gelopen. Bewegen in de ochtend doet mij ontzettend goed. Dit brengt mij heel erg veel plezier. Thuis klets ik met Shwetambara en zij geeft aan dat als ik buiten ben ik vooral rustig aan moet doen vanwege de smog. De smog zorgt voor klachten en helemaal als je het niet gewend bent. Ter vergelijking: de lucht kwaliteit was hier gisteren boven de 351 en vandaag 309. In Dieren is het gemiddelde 4 (en dat is dan al matig).
Gedurende de dag doe ik wat administratie, ben ik mij aan het verdiepen in de Malediven en lees ik een boek. Dan mag ik bij Pradeep achter op de motor naar stal. Dit is zowel de spannendste (het verkeer hier!) als fijnste (ik zie veel) als de snelste (en dat is de grootste plus!) manier en ik geniet er enorm van. Op straat zie ik veel mannen hand-in-hand lopen. Mijn westerse brein maakt er gelijk de vraag van hoe het hier zit met homoseksualiteit terwijl het hier in India vanzelfsprekend is voor mannen-met-mannen vanuit vriendschap hand in hand te lopen als voor vrouwen-met-vrouwen. Uit verwantschap, broederschap en zusterschap.
Stoplichten hier in de stad hebben weinig waarde. Je staat stil als het rood is en afhankelijk van het verkeer en hoe vast het staat wordt het rode stoplicht totaal genegeerd. Op bussen en auto’s (tuk tuk) staat achterop geschreven: Horn not okay please. Wat net zo grappig is als de teksten op borden: Clean Mumbai, green Mumbai. Zebrapaden hebben trouwens nog veel minder waarde. Als je wilt oversteken moet je eerst moed verzamelen, een hand opsteken en dan snel de poging wagen.
Kazaar doet het goed vandaag. Ik moet nog erg veel leren wat betreft het grondwerk en ik merk dat dit wel heel erg helpt om Kazaar ontspannen te krijgen voor het rijden. Het rijden zelf gaat erg goed. Ik maak zelfs een klein sprongetje.
Op de weg terug naar huis kijk ik naar de lucht en ik zie vleermuizen ter grootte van meeuwen rondvliegen. Mijn mond valt er even van open. Ik sluit hem maar snel weer. Ik dacht vorige week ook enorm grote eekhoorns te zien in Joggerspark. Dit bleken gigantische ratten te zijn. Ik haal ze wel vaker door de elkaar.






Ik start mijn dag vandaag met yoga. Zoals ik al eerder zei is de docente erg streng en ook heel erg goed. De lessen zijn elke keer zeer uitdagend en pittig. Na de les ga ik nog uitgebreid wandelen in joggerspark. Ik voel mijn spieren al. Onderweg naar huis kom ik elke dag hetzelfde beeld tegen. Het tij is laag en de mangrove zit vol afval. Op de rotsachtige stranden liggen een eindeloze rij aan gewassen handdoeken. Een man draait er af en toe een om.
Rond half 11 ben ik weer thuis. Ik ontbijt met Umpa en ik denk dat dit mijn favoriet is in de ochtend. Het lijkt voor mij het meest nog op havermout al is de structuur meer couscous-achtig. Het is een pap van droog geroosterd griesmeel of grof rijstmeel. Daarna lees ik een boek en ben ik (nog steeds) bezig met een nieuwe voordeur en zonnepanelen. De offertes zijn binnen en ik stuur ze nu door naar mijn huis sponsor. Hopelijk krijg ik snel akkoord. Tijdens de lunch komt er een klein kommetje met rode geraspte substantie op tafel. Ik zie er ook wat nootjes en rozijnen in.
Het is zoet en smaakt goddelijk. De smaak komt mij vaag bekend voor. Als ik na afloop vraag wat het is zegt ze: ‘Gajar Ka Halva, gemaakt van wortels.’ Wortels! Dat is de smaak die mij bekend voorkwam.
Met een luchtkwaliteit van 181 hebben we vandaag een goede dag in Mumbai. De zon schijnt en de hemel is blauw. Onderweg naar stal kan ik de skyline goed zien. Mijn favoriete chauffeur zijn Shankar en Ramesh. Ze kletsen veel en ik mag bij hen voorin zitten. Ramesh deelt dat hij al ruim 30 jaar door de straten van Mumbai rijdt. Hij kent het inderdaad als zijn binnenzak en ik geniet van de sluiproutes. Hij komt officieel uit het noordoosten van India. Hij legt altijd uit als ik iet aanwijs of als ik iets wil weten. Zo vertelt hij dat hij rond de 600/700 roepie op een dag verdient. Het gemiddelde is rond de 500 roepie per dag.
Hij vertelt dat hij gisteren een rot avond heeft gehad. Hij moest Shwetambara wegbrengen voor een avondje stappen met haar vriendinnen. Hij had zijn auto aan de overkant van de straat geparkeerd. Hij is vervolgens in slaap gevallen op de stoel en heeft niet gemerkt dat Shwetambara hem rond 1.30 belde. Zijn geluid stond op stil. Hij werd pas rond 03.30 wakker. Shwetambara heeft een taxi naar huis genomen en was vreselijk overstuur en kwaad op hem.
Aan Kazaar had ik vandaag meer werk. Vooral bij het grondwerk mag ik wat sneller zijn en ook duidelijker communiceren. Als het mij niet direct lukt merk ik dat ik het balen (wat toch naar boven kom) direct moet loslaten omdat ik anders letterlijk geen stap verder kom. Ik bedenk mij dat het leven soms wel een lange oefening aan loslaten is. Vanwege het verkeer en de logistiek ben ik pas om 20.30 thuis. Gelukkig kan ik dan ook snel aan tafel.



Zaterdag 10 december
Ik was vanmorgen al om 7uur in de arena. Ik zie het licht tussen de wolkenkrabbers op komen en de racepaarden rennen hun rondje. Ik vind het fascinerend om naar de racepaarden te kijken. Hoewel het paarden zijn is het ook zo’n andere wereld. Het is fris vanmorgen door de wind wat er waait.
Vanavond wordt op het terrein van de renbaan een groot concert gehouden. Gisteravond waren ze de muziek aan het testen en Kazaar vond dat spannend. Vandaar de beslissing om vanmorgen te trainen. Blijkbaar ben ik hier niet alleen want het is drukker dan druk. Ik besluit Kazaar wat korter te longeren en het rijden wat uit te breiden. Hij heeft geen gemakkelijk lijf om het laag en rond te krijgen en ik snap dat hij het ook lastig vindt.
Ik heb verder een rustige dag met veel lezen en veel eten. Ook pak ik mijn 2 tassen alvast in. Morgenochtend vlieg ik namelijk samen met Jai en Shwetambara naar New Delhi. Op 2 uur rijden buiten new Delhi woont een goede paarden trainer die waarschijnlijk een geschikt paard voor Jai heeft die hij kan leasen.Omdat de afstanden hier in India zo groot zijn leasen ruiters paarden van anderen in andere regio’s zodat hun eigen paarden de afstand niet hoeven te overbruggen.
Na New Delhi kom ik niet terug in Mumbai en vlieg ik door naar Bohpal. Carna is afgelopen woensdag, samen met de groom Bhaiwar, per vrachtwagen naar Bohpal vertrokken en is daar donderdag aangekomen. Vanaf volgende week donderdag begint daar een 4 daagse wedstrijd waar mensen vanuit heel India naar toe trekken. Het is de bedoeling dat ik op maandag en dinsdag Carna ga rijden in Bophal zodat ze bekend is met het terrein en los zal zijn voor Jai. In mijn vorige blog gaf ik al aan dat er in het hele land slechts 20.000 mensen paardrijden. Paardrijden staat hier in India nog in de kinderschoenen en daarover volgende week meer.
Ik krijg mijn reispapieren in een doorzichtig steekhoesje van Maria (PA). Later appt ze mij ook nog de details toe van alle chauffeurs. Ik moet gelijk denken aan mijn tijd als PA bij iBOOD toen ik dit op deze wijze aan Grote Leider gaf. Al weet ik wel zeker dat ik de komende tijd in betere hotelkamers zal slapen dan waar ik hem altijd in stopte. Verschil moet er zijn.
Aan het einde van de middag maak ik een uitgebreide wandeling door de wijk en Joggerspark. Ik haal bubbel tea (nieuwe verslaving) en terwijl de zon in de zee zakt geniet ik van een kopje chai.






Zondag 11 december
Shwetambara, Jai en ik hebben de vlucht van 09.30 naar Delhi. Jai is erg hangerig en moe omdat hij gisteren eerst naar een concert is geweest en daarna nog voetbal is gaan kijken. Hij ging pas rond 03.30 in de ochtend slapen. Niet de perfecte voorbereiding als je een volle dag hebt. Jai is 13 jaar. Soms vergeet ik dit wel eens omdat hij volwassen doet. Op momenten zoals nu is hij zijn eigen leeftijd.
Vanuit Delhi rijden we in 2 ½ uur naar Meerut. In Meerut is Modi Equestrians. Modi Equestrians is in eigendom van Piya Modi. Piya Modi is de dochter van Alok Modi die aan het roer staat van Modi Rubber (produceren banden en buizen). Op een gedeelte van de grond waar vroeger een fabriek stond staat er nu een prachtig complex. Hier worden paardrijlessen gegeven en wedstrijden georganiseerd. Ze hebben appartementen die je kan huren en ook een restaurant. Zo kan je hier een tijdje met je paard in training komen en verblijven. Ik zie ruime stallen en 2 fijne rijbakken. Piya runt het samen met haar vriend Abhishek. In India zijn ze bekend door hun accommodatie en door sportprestaties. Abhishek heeft paarden gereden in Duitsland en daar worden ook veelvuldig paarden uit geïmporteerd naar India. Ze hebben lespaarden, wedstrijdpaarden en leasepaarden. De lespaarden worden ook bij-gereden zodat ze fijn en scherp blijven. Wat ze met Modi Equestrians willen doen is kennis in de vorm van instructie en paarden vanuit Europa naar India halen om zo de sport in India te laten groeien.
Een van de geïmporteerde paarden is Abrazzo. Hij is 15 en een heel goed leerpaard. Doe je het goed dan laat hij dat zien net als hij laat zien als je het niet goed doet. Jai gaat hem uitproberen en op het moment dat hij opstapt rijdt hij niet meer. Hij zit erop. In plaats van de chauffeur lift hij mee op de achterbank. Indruk willen maken op de mensen op de grond, het goed willen doen en mooi willen rijden zorgt ervoor dat het paard met een handrem erop lijkt te lopen.
De lijnen zijn niet recht. Abrazzo springt nog steeds. Abhishek geeft aan dat Abrazzo altijd zal springen omdat hij dit altijd gedaan heeft en dat Jai heel hard moet werken aan het dressuurmatige, aan de basis, aan alles wat voor de sprong en na de sprong komt. Dat hij hieraan moet werken als hij verder wil komen in de sport. Dat de paarden heus wel springen omdat de hindernissen in zijn categorie niet hoog zijn en het parcours niet technisch. Dat tussen meerijden en echt eraan rijden een heel erg groot verschil is. Op het moment dat Jai naar de aanwijzingen luistert en voorwaarts begint te rijden ziet het er al vele malen beter uit. Abhishek stelt voor dat Jai straks nog een schoolpaard mag rijden om zo te oefenen met de lijnen en daarna nog een pony waar hij zonder beugels zijn zit kan oefenen, omdat hij geen goede balans heeft. Ik vind dit een heel goed idee en gezien het feit hij op Kazaar niks kan oefenen (want Kazaar heeft zelf heel veel begeleiding nodig) is dit perfect. Zodra Jai afstapt is hij overstuur en moet hij huilen. Hij vindt dat het slecht ging, hij gefaald heeft in het bijzijn van 2 goede en bekende ruiters, hij een ander paard wilt en belt zijn vader op dat hij niet wil rijden.
Ik heb deze ochtend al veel gehoord van Shwetambara over hoe lastig het afgelopen jaar geweest is wat betreft het ouderschap, hun zoon en de paarden. Ze geeft aan dat zij en haar man zo’n verschillende aanpak hebben dat dit ook botst en voor veel ruzie zorgt. En ruzie heeft ze geen zin in en dus heeft ze besloten om een stap terug te doen en zich er niet (of minder) mee te bemoeien wat haar ook lastig valt.
De vader heeft graag de controle en is in zijn opdrachten erg directief. Zo heeft allemaal verschillende app groepen aangemaakt om aanwezig te zijn als hij afwezig is. Zo zit ik in een app groep voor het bezoek aan de paarden vandaag, een app groep voor de paarden bij ARC in Mumbai, een app groep voor de wedstrijd zelf in Bohpal en ik zag nog iets voorbijkomen (wat ik eerlijks halve probeer te negeren). Na het gesprek met Jai appt Dilprit in de groep dat het niet de bedoeling is dat Jai les krijgt want hij moet gewoon voelen of hij denkt dat Abrazzo geschikt voor hem is. Het is gelukkig Piya zelf die zegt dat hij juist les moet krijgen omdat hij rij technisch helemaal geen ervaring heeft en kilometers moet maken.
Wat ik hier beschrijf is slechts een incident uitvergroot over hoe het hier is. Over hoe een jongen ongevraagd een richting opgeduwd wordt en als het hem (voor zijn gevoel) niet lukt direct er mee wil stoppen. In plaats van dat hij consequent met zijn paarden traint, plezier heeft in erop zitten en het ziet als constant leren en zo leert rijden worden er kwalitatieve paarden gekocht die hij voor wedstrijden mag gebruiken om te presteren. Het gaat heel erg over presteren. Het gaat over de hoogte die iemand springt. Het gaat over hoe vaak hij of zij gewonnen heeft. Het gaat niet over of diegene er veel plezier aan heeft gehad. Het gaat niet over over de kwaliteit van trainen. Het gaat niet over hoe de paarden het doen en hoe de paarden zich voelen.
Op het moment dat Jai aan het werk moet (paard trainen) vindt hij het snel niet leuk of te zwaar of niet goed voelen en verandert hij als persoon. Dan klapt hij dicht en wil hij weg. Het is dan niet mooi en het voelt niet goed en hij moet er teveel voor doen. Hij wil er niet slecht uitzien. Hij wil geen flater slaan. Hij wil niet voor schut staan.
Ik heb ook heel erg met Jai te doen. Hij is pas 13 en ondertussen worden de paarden voor hem geregeld, besloten dat hij naar wedstrijden gaat en besloten welke trainers hij allemaal heeft (en dat zijn er ondertussen te veel). Ik kan mij goed voorstellen dat hij druk voelt en dat het allemaal erg veel is.
Als ik hem vraag wat hij het leukste vindt aan paarden antwoord hij: ‘Tijd met ze doorbrengen.’ Het lastige aan de paarden is dat hij voor zijn gevoel in een constante tweestrijd is tussen tijd met zijn vrienden doorbrengen en de paarden. Hij geeft aan dat hij hier geen balans in voelt en ook niet weet hoe dit te vinden.
Als ik Jai zijn uitbarsting zie moet ik denk aan mijzelf toen ik zijn leeftijd had. Ik heb toen ooit eens huilend op de grond gelegen toen ik met een ½ puntje de clubkampioenschappen verloor van Lindy op Twillight. Ik was ontroostbaar. Daarna heb ik nog veel meer verloren en werd het minder belangrijk. De winst kreeg uiteindelijk pas weer waarde toen ik ook zelf kon voelen ja dit is een goede proef geweest. Ik gun het hem dat hij plezier houdt in deze mooie sport waarbij alles draait om een samenwerking tussen ruiter en paard. Ik gun hem dat hij leert te ontspannen en bij zichzelf blijft.
Mijn tweede volle week in India, het lijkt alweer zoveel langer.
Mooi verhaal
Dankjewel lieve Tante!
Nathalie, wat een prachtige verhalen heb je geschreven. Het is zo mooi en zo surrealistisch wat je nu meemaakt in India. Ik kan het bijna niet bevatten hoe anders het leven daar is. En hoe rijk je gastgezin is…Wat een ervaring! Ik kijk uit naar het volgende verhaal 🙂
Lieve Rai,
Wat lief van je dankjewel.
Ik kan het ook nog niet bevatten haha.
xxx
Hallo Nathalie. Mooi verhaal. Wel zwaar voor Jai.
Hoi Lieve papa,
Dankjewel (en ja dat klopt).
XXX