Maandag 12 december

Vanmorgen reis ik vanuit Meerut terug naar Delhi. Onderweg naar het vliegveld kijk ik mijn ogen uit. Ik zie veel Marriage Gardens. Dit zijn stukjes grond (tuinen) die helemaal aangekleed worden met typisch gekleurde doeken, stoelen, tafels en banken. Deze tuinen worden door bruidsparen geboekt om een hun trouwfeest te geven. Trouwen is in India een hele grote gebeurtenis wat gemiddeld tussen de 3 en 5 dagen duurt.

Ik zie onderweg veel laagbouw afgewisseld door enorme hoogbouw welke in groepjes bij elkaar gebouwd zijn en als complex ook bij elkaar horen. Green city park, Majestic Delhi, Blushing Garden het zijn zomaar 3 namen van zulke complexen. Een dorp wat verticaal in de stad verdwijnt. Daarnaast zie ik ook voor het eerst sprookjesachtige paleizen in het wit en roze. Met torens die opgebouwd zijn uit bollen zoals die voorkomen in de verhalen van 1000 en 1 nacht.

We passeren een enorme vuilnisberg. Enorm. Nog voor ik de geur ruik zie ik hoog in de lucht zwermen roofvogels. De geur die uiteindelijk door de kieren van de auto naar binnenkomt is ongelofelijk heftig. Ik moet hevig slikken om te zorgen dat mijn maaginhoud niet naar boven komt. In Meerut was de lucht helderblauw. Hoe dichter ik bij Delhi kom hoe meer de lucht betrekt. Grijs gemengd met sepia. Een nooit verdwijnende smog hangt als een benauwde sluier in de stad. Hij ontneemt je het zicht en alles lijkt met dezelfde grijs/bruine kleur bedekt te zijn. De bomen zijn hierdoor niet sprankelend groen en de straten zijn niet schoon te krijgen. De geur is intens. Er is sowieso geen land ter wereld wat zo ruikt als India.

In Delhi neem ik het vliegtuig naar Bhopal. Ik vlieg naar Bhopal zodat ik de komende 3 dagen Carna nog kan rijden voordat Jai met haar in Bhopal aan de nationale kampioenschappen meedoet.

Bhopal is de hoofdstad van de Indiase deelstaat Madhya Pradesh. Bhopal staat bekend als de stad van de meren vanwege de verschillende natuurlijke en kunstmatige meren. Het is de 16e grootste stad van India en de 131e in de wereld.
De stad trok internationale aandacht in december 1984 na de ramp in Bhopal, toen een pesticiden fabriek van Union Carbide (nu eigendom van Dow Chemical Company) een mengsel van dodelijke gassen lekte, voornamelijk samengesteld uit methylisocyanaat, wat leidde tot een van de ergste industriële rampen in de wereldgeschiedenis. De ramp in Bhopal blijft een onderdeel van het sociaal-politieke debat en vormt een logistieke uitdaging voor de bevolking van Bhopal.

In Bhopal vind je de Madhya Pradesh State Equestrian Academy. Dit is een rijvereniging, net als ARC in Mumbai, en hier zal de wedstrijd plaatsvinden. Het verschil is dat de club in Mumbai privaat is waarbij de leden moeten stemmen voordat er een beslissing kan worden genomen en er goed nagedacht wordt over welke zaken ze als eerst dienen aan te pakken.
De Madhya Pradesh State Equestrian Academy is in 2007 opgericht en in eigendom van de overheid. Zo zorgt de overheid dat de kinderen die hier paardrijden dit kunnen zonder het maken van kosten. Het nadeel is, is dat de focus bij de overheid wel eens minder is met wat nou echt belangrijk is. Zo staat er een semi-overdekte dressuurbak welke de enige en de eerste in zijn soort is (India doet niet aan overdekte rijbakken) en helaas heeft deze bak zo’n extreem slechte bodem dat rijden hierin vreselijk is.

Van 12 tot en met 25 december vindt hier de Junior National Equestrian Competition plaats. Er zullen de komende dagen dus ruim 300 ruiters meedoen met 400 paarden uit alle 28 staten. Deze 13-daagse competitie zal teams en individuele componenten hebben in springen, eventing, dressuur en tentpegging. Van tentpegging had ik zelf nooit gehoord en het is een vorm van bereden wapenvaardigheid. Bereden wapenvaardigheid als sport bestaat in Engeland sinds de negentiende eeuw en wordt daarbuiten vooral bedreven in landen waar de Engelsen ooit de macht in handen hadden, waaronder Australië, Canada, Israël, Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika en dus ook India.
De sport kent twee onderdelen: Mounted Skill-at-Arms en Tentpegging. Bij beide onderdelen verzamelt de ruiter punten door enige (vaste) doelen te raken en daarbij de juiste stijl in acht te nemen. Bij Tentpegging rijden één of meerdere ruiters parallel aan elkaar of achter elkaar over een rechte lijn waarbij ze met de sabel of de lans kleine, staande objecten vergelijkbaar met tentharingen (Eng: tentpegs), in de grond moeten raken.

Van Maria (de assistente) krijg ik gegevens door van een chauffeur die mij vandaag en morgen rond zal rijden en mij ophaalt van de luchthaven. Ik slaap deze week in het Radisson en heb een heerlijke ruime kamer.

Na het inchecken vertrek ik naar het wedstrijdterrein. Onderweg zie ik de eerste koeien over straat lopen. Sommige hebben roden of blauwe hoorns en een prachtige ketting om hun nek. Ik zie mannen op straat kopjes chai bestellen om vervolgens de papieren bekertjes op straat gooien. Ik zie mensen vuurtjes stoken om warm te blijven, een vrouw op een stoeprand drinkt water uit een smoezelig flesje. Het straatleven is hier weer anders. Intenser juist doordat de drukte minder is dan in Mumbai. Zwerfhonden en zwervers poepen naast elkaar. Hele gezinnen die in zelfgemaakte hutjes van afdekzeil wonen.

Wanneer ik aankom op de Madhya Pradesh State Equestrian Academy kijk ik mijn ogen uit. Het is ontzettend groot en ontzettend chaotisch. Kinderen op pony’s die alle kanten opvliegen en de paarden die, al dan met of zonder ruiter, het terrein over rennen. Wat een avontuur om dit mee te maken.

Ik zoek Bobin op (de trainer van Jai in Mumbai). Hij heeft Carna de afgelopen dagen gereden. Hij geeft aan dat Carna “achter-het-been-is”. Voor de niet paardenmensen: dit is het aller vervelenste wat je kan hebben en geheel de schuld van de ruiter. Als de ruiter het paard niet kan trainen en gewoon meelift op de rug zal het paard traag worden. Als je dan je kuiten aanlegt versnelt het paard niet, wat wel per direct moet gebeuren. En dit gaat van kwaad tot erger. Op een gegeven moment zullen onbekwame ruiters de zweep gebruiken en zeggen dat het paard niet luistert en de ruiter heeft het zover laten komen. Jai rijdt op Carna en hoewel Carna een heel erg goed paard is moet je dit bijhouden en trainen. Dat is niet gebeurd en zo vlak voor de wedstrijden is dit ook niet op te lossen want dit heeft tijd nodig. Zowel Bobin als mij lukt het, door ervaring, om Carna voorwaarts te krijgen en toch zijn wij beide bezorgd of Jai dit kan rijden in de wedstrijd. Als hij gaat zitten en niks doen zal het niks worden.

Dinsdag 13 december

De chauffeur die mij van het hotel naar het wedstrijdterrein brengt en ook weer terug heb ik ingehuurd om mij vanmorgen naar de Grote Stoepa in Sanchi te brengen. Hij spreekt alleen Hindi en ik app hem in het Engels wat hij weer vertaalt in google translate met geluid (zodat hij het hoort).

De Grote Stoepa in Sanchi is een van de oudste bouwwerken in India en een belangrijk monument van de Indiase architectuur. Het werd oorspronkelijk gebouwd in opdracht van de Mauryaanse keizer Ashoka de Grote in de 3e eeuw voor Christus. De kern was een eenvoudige halfronde bakstenen structuur gebouwd over de relikwieën van de Boeddha. Het werd bekroond door de ‘chhatra’, een parasolachtige structuur die een hoge rang symboliseerde, die bedoeld was om de relikwieën te eren en te beschermen. Sinds 1989 is het UNESCO Werelderfgoed.

Het boeddhisme in India ontstond toen Gautama Boeddha rond het jaar 530 v.Chr. de staat van verlichting had bereikt en het inzicht had opgedaan van de Vier nobele waarheden. Het boeddhisme verspreidde zich daarna over heel Azië. In India is het Boeddhisme in de elfde eeuw door de Mongolen tot op de fundamenten vernietigd. Een van de bekendste boeddhistische, historische universiteiten was Nalanda. Er is het vermoeden dat de universiteit werd gebouwd door de Kushanas. Als dat het geval is, zou dat betekenen dat het het een van de oudste en langst bestaande instituten ter wereld is geweest voor hoger onderwijs.
Het boeddhistisch onderwijs Nalanda duurde voort tot het jaar 1197 en het vernietigd werd. Het vuur heeft er dagen gebrand zoveel boeken waren er. Waren. Onschatbare waarde aan kennis is hiermee verloren gegaan.

 

De rit van Bhopal naar de Sanchi Stupa duurt ongever 1 ½ uur. En het is deze autoreis die ook geweldig is. Ik kan kijken en de wereld om mij heen zien. Het is vanmorgen koud en het regent hard. Ik zie veel zwerfaval en de onverharde straten loopt vol water wat niet weg kan. Mensen scheppen geultjes voor hun huis. Madhya Pradesh is een van de groenste staten van India en ik geniet van het landschap. Ik zie veel afdekplastic wat gespannen is tussen bomen als een afdak om onder te slapen. Een vrouw die op een brandertje wat warm maakt. Hutten gemaakt van plastic met een frame van bamboe. Een man die hierbuiten zijn tandenpoetst.
Ik passeer de Kreeftskeerkring. Dit is een bijzondere parallel, een kleincirkel rond de Aarde die op ongeveer 23½° Noorderbreedte (exact: 23,439° of 23° 26′ 22″) ligt. De naam is afgeleid van het sterrenbeeld Kreeft en herinnert aan de situatie gedurende de laatste twee millennia voor het begin van onze jaartelling, toen de zon tijdens de zonnewende op de Kreeftskeerkring in het sterrenbeeld Kreeft stond. In India doorkruist de Kreeftskeering 8 staten namelijk Gujarat (Jasdan), Rajasthan (Kalinjarh), Chhattisgarh (Sonhat), Jharkhand (Lohardaga), West Bengal (Krishnanagar), Tripura (Udaipur), Mizoram (Champhai) en Madhya Pradesh (Shajapur) waar ik ben.
Aan het einde van de middag ga in weer naar het wedstrijdterrein om Carna te rijden. Ik tref daar wederom een complete chaos aan van ruiters en paarden. Ik besluit nog een tijdje te wachten met rijden. Ik bezoek Carna op haar stal. Tegen de tijd dat het donker is, is de bak leeg en klim ik erop.

Woensdag 14 december

Vanmorgen was er geen chauffeur beschikbaar om mij rond 6.15 naar het wedstrijdterrein te brengen. Ik bestel een Uber. De chauffeur belt mij op en probeert mij in het Hindi iets duidelijk te maken. Gelukkig is er een medewerker van het hotel die mij kan helpen. De chauffeur wil 100 roepie extra want het ligt ver buiten de stad. Ik vind dit prima en 10 minuten later komt er een auto aanrijden. Nou ja een auto. Een stuk blik met 4 wielen. ‘Ma’m are you sure?’, vraagt de medewerker aan mij. ‘No’, zeg ik dan en ik stap wel in.

Ik moet hem wel herhaaldelijk vragen rustiger te rijden want zonder lichten (broken ma’m), in het ijzeren blik, racend door de stad bezorgt mij zweethanden en doodsangst. Voor 3 x de afgesproken prijs (wie geen keuze heeft betaald) blijft hij ook een uur wachten om mij weer terug naar het hotel te brengen.

Carna rijden ging heel erg goed. De bak is wel ontzettend zwaar om in te rijden. In het zuiden van India is er een flinke storm geweest. Bhopal kreeg hier een staartje van mee wat zich uitte in bizar veel regen. De aarde heeft het er moeilijk mee.

Jai en zijn vader arriveren rond 11uur op het wedstrijdterrein en moeten een anti-doping workshop bijwonen. Ik ben dan nog in mijn hotel. Voor het eerst sinds mijn aankomst in India heb ik een verschrikkelijke buikpijn. Het enige wat ik kan is mijzelf oprollen tot een bal en heel erg stil blijven liggen. Ik crepeer van de pijn. Krampen. Ik heb het idee dat dit komt door zuivel wat in bijna alle gerechten zit en ik dit in Nederland natuurlijk al heel erg lang niet meer gebruik. Ik leef hier zo veel mogelijk veganistisch omdat ik mij daar beter bij voel en hier is dit vegetarisch (zonder ei). Pas ruim 3 uur later is het enigszins beter.

Rond 14uur ben ik weer op het wedstrijd terrein. Ik hang eerst een tijdje met Jai bij Carna en Bhairu (dus niet Bhaiwar wat ik eerder dacht) op stal. Het is zo ontzettend schattig om te zien hoe verliefd Carna op Bhairu is. Hoe ze hinnikt naar hem als hij de stal binnenloopt. Hoe ze zich naar hem draait om aandacht te vragen. Carna negeert Jai en mij. Ik heb het idee dat ze ons duld en dat wij haar soms mogen aanhalen tot zij er genoeg van heeft. Ze is in dol op Bhairu en Bhairu heeft een hele fijne energie en is een hele goede verzorger voor Carna.

Donderdag 15 december en vrijdag 16 december

Deze twee dagen zijn zo anders gelopen dan hoe ik het had verwacht. Mijn verwachting was dat ik heel veel zou moeten wachten en dat ik mij zou gaan vervelen. Vervelen heb ik mij geen seconde gedaan want wat kan er in 2 dagen veel gebeuren.

Gedurende deze dagen ontmoet ik een groep mensen. Deze mensen zijn zeer invloedrijk binnen de paardensport in India. Omdat de sport hier zo jong is, is dit een klein groepje. Zo zie ik Pia en Abhisheke uit Meerut weer (waar ik afgelopen zondag met Jai paarden ben wezen testen). Als ik ergens in India zou rijden zou dit bij Pia en Abhisheke zijn. Zij halen kwalitatief goede paarden uit Duitsland en gaan geregeld naar Duitsland toe om te trainen. Zij zijn een van de weinigen die snappen dat een goede basis alles is.

Ik ontmoet deze dagen ook Silva Storai. Een Italiaanse vrouw die hier al ruim 35 jaar woont. Ze is de allereerste vrouwelijke jockey van India en ook de enige vrouw ter wereld die 2 Derby’s heeft gewonnen. Ze heeft nu een megapaardencomplex (net zoals in Mumbai of hier in Bhopal), Embassy International Riding School genaamd, in Bengaluru. Ook zij organiseert wedstrijden en Jai heeft hier wel eens met 1 van haar paarden gereden. Silva is buitengewoon uitgesproken. Een sterke mening zonder filter. Als we het over ouders hebben zegt ze op zeer luide toon dat ouders verboden zouden moeten worden. ‘Pushy parents like him (ze wijst nu zeer onsubtiel naar Dilprit die op 1,5 meter afstand staat) make sure that childeren have issues in life.’ Ik heb zelf geen idee of Dilprit het hoort of niet ik moet alle zeilen bijzetten om niet al te ongemakkelijk worden. De ongemakkelijkheid van mij is omdat ik deze kwaliteit van haar enorm bewonder. Ik ben hierom ook direct dol op haar. Silva stelt mij weer voor aan Ashish Limaye. Ashish is zowel nationaal als internationaal succesvol geweest als ruiter en nu is hij een succesvolle trainer op Embassy International. 
Een leuk artikel over Silva vind je hier

Ik ontmoet Jacqueline Kapur. Jacqueline is Duitse en woont nu al ruim 35 jaar in India. Ze kwam hier op vakantie Dilip tegen, werd verliefd en is gebleven. Ze woont in Pondicherry. Samen met haar man runt ze Red Earth Riding School. ‘Wij zijn de armste rijschool in het hele rijtje’, zegt ze lachend. Wij hebben niet veel rijke klanten en wij werken nog veel met ex-racepaarden. ‘Ik heb 2 paarden uit Europa geïmporteerd.’ ‘Hiervan is er 1 PRE en die is van mij en een warmbloed voor de betere ruiters.’

Jacqueline begon de school met drie studenten en nu hebben ze 30 paarden en pony’s in hun school. RERS is een van de beste maneges in Zuid-India, die alle niveaus van paardrijden biedt en uitstekende faciliteiten heeft om te rijden. Sinds 2001 organiseert ze elk jaar in de maand februari wedstrijden.

Zoals ik al eerder liet vallen staat de paardensport in India nog in de kinderschoenen. Paardrijden wordt in India, van oudsher, gedaan door de militairen. Nu wordt dit nog steeds het meeste gedaan door de militairen. Niet meer in de strijd maar wel in wedstrijden. Eventing (cross of ook wel military genoemd) is het onderdeel wat het meest populair is in India. Eventing wedstrijden vindt plaats op het terrein van de militairen omdat tot de opening van dit terrein in Bhopal (waar ik nu ben) er geen ander eventing terrein beschikbaar was dan waar de militairen hun paard stallen. Deze grond hier in Bhopal is dus het eerste terrein wat openbaar beschikbaar is om te oefenen.

Jacqueline en Silva hebben 25 jaar geleden heel erg veel moeite gedaan om samen met nog wat anderen de Equestrian Federation India (EFI) op richten. Dit zou een onafhankelijke overkoepelende organisatie moeten zijn die regels opstelt voor wedstrijden van hoe ruiters met hun paarden dienen om te gaan (veelal om de paarden te beschermen), hoe je promoveert naar een volgende klasse en waar een locatie aan moet voldoen met betrekking tot wedstrijden.

De hoogste baas van de EFI is een de beste ruiter van India die op het niveau van Prix St. George rijdt. Hij is echter ook verbonden aan het leger (kolonel) en hierdoor zit er weer een connectie naar de overheid. De praktijk leert dat de EFI veel minder onafhankelijk is dan het zou moeten vanwege de connectie tussen het leger en de overheid en dit zorgt dat het vernieuwing en groei in de weg staat.

Daarnaast zijn de regels voor de wedstrijden wat mij betreft niet correct. Er wordt niet gekeken naar de combinatie van ruiter en paard en hoe de combinatie het doet. Er wordt alleen gekeken naar de leeftijd van het kind (ongeacht zijn paard).

Jai is 13 en rijdt in de categorie Children I en bij springen is dit altijd 90cm. 
Childeren II is alles tot 13 jaar en spring altijd 80cm.
Junioren is van 16-18 en dan spring je 100cm en zo zijn ergo meer verschillende rubrieken.
Dus ook al zou Jai er niks van kunnen dan moet hij alsnog naar de 100cm toe op het moment dat hij 16 wordt. Hoe gevaarlijk het ook is.

Er bestaat hier in India geen systeem dat je eerst 1 winstpunt in de dressuur moet halen (als combinatie) voordat je mag springen (In Nederland bestaat dit met de gedachte dat je eerst je basis goed moet hebben voordat je mag gaan springen). Er bestaat hier ook geen systeem dat je bij (bijvoorbeeld) 10 winstpunten pas mag promoveren naar een volgende klasse (springen en dressuur).

Het gevolg van het systeem in India waar alleen gekeken wordt naar de leeftijd van het kind is dat ik vreselijke dingen zie bij het springen. Kinderen die rukken, trekken, en plukken aan het paard. Dit heeft niks met paardrijden te maken

Bij de dressuur heb je in Nederland per 1 a 2 maanden een verschillende proef te rijden in je categorie. Hier in India is er per leeftijdsklasse 1 proef die pas na een paar jaar veranderd. Dus als je 11, 12, 13, 14 bent rij je al die tijd een en dezelfde proef. In een land wat 79 keer groter is dan Nederland worden er trouwens slechts 2 à 3 keer per jaar een dressuurwedstrijd gehouden. Dit onderdeel is het minst geliefd en wordt het minste beoefend. Velen snappen niet dat alles wat tussen de hindernissen in zit dressuur is en dat dit de basis vormt van al je rijden.

Wat betreft de wedstrijd inschrijving dit kan je dus doen tot 20 minuten voor het sluiten van de vet check (een check door een dierenarts of je paard fit is). Dit brengt net zich mee dat gedurende de wedstrijd dagen het programma telkens wijzigt. Zo zou Jai eerst op 15 en 17 zijn wedstrijd hebben wat uiteindelijk 15 en 16 wordt. Ook de tijden veranderd telkens.

Sinds een jaar is er veel wrijving tussen de EFI en de machtige paardenmensen (Silva, Abhishek, Jacqueline en nog een paar meer). Er komt meer druk dat hoe het nu gaat moet worden herzien en dat de EFI onafhankelijk zou moeten worden. Ik heb bewondering voor de mensen die vanuit hun passie de sport op de kaart willen zetten. Die de enorme potentie in hun land zien en die het beter willen maken. Voor de huidige ruiters met passie is er geen andere mogelijkheid dan naar Europa te vertrekken om les te krijgen en beter te worden om dit later weer mee terug te nemen naar India.

Pia legt mij uit hoe dit nu zit met het leasen van paarden. ‘Indiërs willen overal geld aan verdienen’, zegt ze. In Europa kopen jullie een paard van EUR 30.000 en dat is dan de investering voor je eigen toekomst. Daarnaast (als je in de paarden zit) geef je les, verhandel je paarden en heb je soms wat pensionklanten. 

In India kopen we een goed paard in Europa voor EUR 40.000. We verschepen het paard naar India wat ongeveer EUR 11.000 kost. Wij willen dat geld terugverdienen. Omdat het wedstrijdseizoen in India van oktober/november tot en met februari loopt verhuren (leasen) wij onze paarden aan anderen. Dit land is zo groot dat het ook heel erg prijzig is (en stressvol voor je paard) om je eigen paard naar een andere plaats te vervoeren wat 16 à 25 uur reizen van huis ligt en dan moet je op wedstrijd ook nog een stal huren voor een week.

Als je een paard leaset dan betaal je de eigenaar van het paard een bedrag wat tussen de EUR 1.000 en EUR 3.000 ligt om hem op wedstrijd te mogen rijden. Dit is inclusief 1 à 2 keer oefenen. En voor dit oefenen moet je dus naar de locatie afreizen (meestal vliegen) en overnachten.

Jai zijn vader heeft EUR 1.000 betaald per rondje dat Jai op Abrazo heeft gesprongen (en dat waren 2 rondjes).

Jai heeft deze competitie 2 paarden te rijden namelijk Carna en Abrazo. Op de eerste dag zie ik een hele zenuwachtige Jai. Hij doet ademhalingstechnieken en het lukt hem niet om tot rust te komen. Zijn moeder die telkens aan hem vraagt of hij zenuwachtig is en zijn vader die telkens met hem lijstjes en mantra’s door wil nemen. Ik heb met hem te doen.

Als Jai de ring in komt zie ik een flegmatieke Carna die niet reageert op zijn been. Op hindernis 8 heeft hij 2 keer een weigering (stop) en wordt hij gediskwalificeerd. Jai springt zo snel mogelijk van het paard af, kijkt niet naar Carna om en is ontroostbaar. Hij moet huilen en begrijpt er niks van. Hij verdwijnt in zichzelf en is onbereikbaar.

Na aanmoediging van mij en Pia komt Jai overeind om zicht te concentreren op zijn ronde met Abrazo. Met Abrazo heeft hij een weigering. Hij trok hard aan de binnen teugel om de bocht door te komen en zoals het een echt goed leerpaard betreft zwenkt Abrazo dusdanig uit en gaat de hindernis voorbij. Een lesje in: met je buitenteugel netjes de bocht door rijden.

In plaats van dat Jai met zijn trainer reflecteert over de wedstrijd zijn het zijn vader en moeder die in de herhaling blijven van hoe dit in godsnaam kon gebeuren. En dit is dan niet op de wijze waarop je een gesprek kan aangaan om te delen dat Jai zenuwachtig was (de druk was veel te groot) en dat Carna ontzettend achter het been (dit kan je alleen in orde maken met dressuur, het is de basis van alles dat een paard voorwaarts beweegt) en als Jai dus dan bevriest ze het niet doet (het is geen machine).  Ik merk dat Dilprit het niet los kan laten en ik neem hierdoor automatisch afstand. Ik heb de redenatie dat Jai 13 is, weinig ervaring heeft en absoluut zijn best heeft gedaan. Ik heb er ook alle vertrouwen in dat nu de ergste stress eraf is hij het morgen beter zal doen omdat hij ontspannen is.

De volgende ochtend zit ik aan het ontbijt als Jai aan mijn tafel schuift.
Als ik vraag hoe het met hem gaat kijkt hij mij aan en zegt hij dat zijn vader gisteren avond heel erg boos op hem is geworden. Dat hij gezegd heeft waarom JaiCarna niet harder heeft geslagen toen ze stopte voor een hindernis. Dat hij zei dat Jai niet goed genoeg was. Dat hij zei waarom rij je Carna niet net zoals Nathalie en Bobin. ‘Nathalie, can you please talk with him?’ Godver ik kan hier zo boos om worden en natuurlijk zal ik proberen om met zijn vader te praten. Ik wist niet dat dit vele malen eerder zou komen dan ik had gedacht.

Terwijl Jai wat te eten haalt loopt Shwetambara langs mijn tafel en vraagt wat er is. Ik vertel haar dat Jai met mij gedeeld heeft wat Dilprit heeft gezegd. Ze zegt dat Dilprit het goed bedoeld. Ik antwoord dat tegen je kind zeggen dat hij niet goed genoeg is en hem vergelijkt met mij en Bobin in mijn beleving geen enkele goede reden heeft. Er volgt een ongemakkelijke stilte. Ik voel dat het mij niks kan schelen wat de consequenties betreft en dat niks zeggen vanuit mijn kant geen optie is.

Als ik mijn tanden wil poetsen zegt Jai: ‘Please do not let me allone with him.’ Ik geef aan dat hij mee naar mijn kamer kan lopen of alvast in de auto kan zitten die ons naar het wedstrijdterrein brengt. Jai kiest voor het tweede. Wanneer ik in auto stap en wij wegrijden vertelt Jai dat terwijl ik tanden ging poetsen, zijn vader hem teruggeroepen heeft en tegen hem gezegd heeft dat hij hem wel mag vergelijken met Bobin en hij niet goed genoeg is. Jai huilt met uithalen en snottebellen. ‘Why is my father so mean to me?’ ‘Het doet zo’n pijn dat mijn vader zo gemeen is’, huilt hij.

Wanneer wij 20 minuten onderweg zijn belt Dilprit de chauffeur met het bevel om te keren. Ik neem de telefoon over en vraag Dilprit waarom we terug moeten komen. Meer dan een: ‘I talk when you there’, krijg ik niet. Op dat moment zit mijn hart ergens in mijn keel. Ik merk dat ik rustig blijf voor Jai die helemaal overstuur is.

Terug bij het hotel vraag ik Jai te blijven zitten en loop ik naar de lobby om met Dilprit te praten. Voor praten is geen enkele ruimte. Dilprit heeft in zijn hoofd dat Jai niet wil presteren en dat dit mentaal is en hij dit kan oplossen. Hij loopt naar de auto toe. Hij trekt de deur open en zegt tegen Jai: ‘We stoppen ermee en jullie gaan niet meer.’ ‘Je bent niet goed genoeg.’
Shwetambara en Aryatara komen ook naar buiten gelopen gevolgd door de nanny en de assistet van Dilprit. Nu volgt er een scene waarin Dilprit ontzettend gemeen is tegen Jai. Jai ontroostbaar aan het huilen is. IIk het ondertussen voor Jai opneem door en te zeggen dat het goed is voor Jai om nu naar stal gaat, dat het goed is om te ontspannen. En dat het niet helpt om tegen je zoon te schreeuwen, hem te vergelijken met 2 veertigers en gemeen tegen te doen. Dat is niet nodig en zo pijnlijk voor je zoon. Dit laatste heb ik ook niet kalm kunnen zeggen en we stonden redelijk tegenover elkaar. Hij zei: en tot hier en niet verder Nathalie ik ben de ouder en ik maak de call. Klaar. Klaar!

Jai moest uit de auto en ik zeg ik ga wel. Hiernavolgende nog een woordenwisseling waarom ik zou gaan in plaats van in het hotel blijven. De reden dat ik dit heb doorgezet is omdat ik voelde dat ik niet wilde inbinden omdat dit hetzelfde was als hem gelijk geven in zijn gedrag en dat hij over mij kan beschikken hoe het hem bevalt. Want ook al ben ik iets aangegaan ik kan ook elk moment opstappen. In de auto naar het wedstrijdterrein voelde ik mij een stuk minder dapper en was er voornamelijk een paniek. Wat als ze mij hier achterlaten? Waar moet ik heen?

Ik krijg een berichtje van Shwetambara dat ze wel komen en er rond 12.15 zijn. Jai rijdt deze dag 2 foutloze rondjes. Na de ronde vliegt hij zijn vader in de armen voor een knuffel. Als ik Jai vraag hoe het was zegt hij niet leuk en dat hij blij is dat het goed ging en dat zijn vader nu trots op hem is. Dilprit en ik hebben ook nog het een en ander met elkaar te bespreken. We bespreken de komende tijd qua training want ik ben hier heen gehaald om Jai 2 maanden dressuur te trainen en tot nu toen heb ik 1 keer met hem gewerkt. Ik probeer hem ook uit te leggen dat ik in 10 dagen weinig kan doen en welke verwachtingen hij ook heeft hij hier duidelijk over moet zijn. Dilprit legt mij. Uit dat hij zijn zoon kent en dat hij in het hotel heeft gezegd dat hij Jai geen wedstrijden meer laat rijden totdat Jai smeekte om het wel te doen en dat hij toen overtuigd was dat hij het echt wilde en voor de winst zou gaan.

In een gesprek met Pia en Silva kom ik erachter dat dit gedrag van Dilprit geen uitzondering is. Silva draait zich om en zegt: ‘These parents are awful, the boy is crying and crying, and they think pushing is helping.’ Ik kijk de ouders aan die rood worden, naar de grond kijken en ongemakkelijk op de stoel schuiven. De man blijkt een hele hoge positie in de regering te hebben en de moeder is rijk van geboorte. Ik heb bewondering voor Silva. Pia vertelt ook dat de cultuur hier zo extreem prestatie gericht is dat het alleen om winnen gaat. Dat er vergeten wordt dat het om trainen gaat en om correct rijden. Zowel Silva als Pia zijn het er mee eens dat als de regels niet veranderen en er geen verandering komt in de cultuur sporten op het hoogste niveau moeilijk gaat worden want als de basis niet goed dan stopt het op een gegeven moment hoe talentvol je ook bent. Uiteindelijk zal het Jai moeten zijn die in opstand komt tegen zijn vader en ik snap dat dit zo ontzettend moeilijk is.

Als ik terug ben in het hotel ben is het al na 20.00 uur en ik kapot. Ik eet snel wat van het buffet (wat trouwens voor zowel ontbijt als diner in dit hotel waanzinnig is) en neem dan een groot bord vol toetjes mee naar boven. Via roomservice bestel ik nog een chai. Het is klaar voor vandaag.

Zaterdag 17 december

Vandaag een dag geen paarden maar een dag op onderzoek uit. Zo bezoeken wij de Bhimbetka-rotsschuilplaatsen. De Bhimbetka-rotsschuilplaatsen zijn een archeologische vindplaats die de paleolithische en mesolithische periodes overspant, evenals de historische periode. Het vertoont de vroegste sporen van menselijk leven in India en bewijs van het stenen tijdperk dat begon op de plek in de Acheuliaanse tijd. Het is gelegen op ongeveer 45 kilometer van Bhopal. Het staat sinds 2003 op de werelderfgoedlijst van UNESCO en bestaat uit zeven heuvels en meer dan 750 schuilplaatsen in de rotsen, verdeeld over 10 km. Ten minste enkele van de schuilplaatsen werden meer dan 100.000 jaar geleden bewoond. De rotsschuilplaatsen en grotten leveren het bewijs van een “zeldzame glimp” van menselijke nederzettingen en culturele evolutie van jager-verzamelaars tot landbouw en uitingen van prehistorische spiritualiteit.

Sommige van de Bhimbetka-rotsschuilplaatsen zijn voorzien van prehistorische grotschilderingen en de vroegste zijn ongeveer 10.000 jaar oud (ca. 8.000 v.Chr.), Wat overeenkomt met het Indiase Mesolithicum. Deze grotschilderingen tonen thema’s als dieren, vroeg bewijs van dans en jacht uit het stenen tijdperk en krijgers te paard uit een latere tijd (misschien de bronstijd). De Bhimbetka-site heeft de oudst bekende rotstekeningen in India en is ook een van de grootste prehistorische complexen.

W. Kincaid, een ambtenaar uit het Britse India-tijdperk, noemde Bhimbetka voor het eerst in een wetenschappelijk artikel in 1888. Hij vertrouwde op de informatie die hij had verzameld van lokale Adivasis (stammen) over het Bhojpur-meer in het gebied en verwees naar Bhimbetka als een boeddhistische plaats. De eerste archeoloog die een paar grotten op de plek bezocht en de prehistorische betekenis ervan ontdekte, was V.S. Wakankar, die deze rotsformaties zag en dacht dat deze vergelijkbaar waren met die hij in Spanje en Frankrijk had gezien. Hij bezocht het gebied met een team van archeologen en maakte in 1957 melding van verschillende prehistorische schuilplaatsen in de rotsen.

Pas in de jaren zeventig werd de omvang en de ware betekenis van de Bhimbetka-rotsschuilplaatsen ontdekt en gerapporteerd. Sindsdien zijn er meer dan 750 schuilplaatsen in de rotsen geïdentificeerd. De Bhimbetka-groep bevat 243 van hen, terwijl de Lakha Juar-groep in de buurt 178 schuilplaatsen heeft. Volgens Archaeological Survey of India suggereert het bewijs dat er in deze grotten een voortdurende menselijke nederzetting is geweest vanaf het stenen tijdperk via het late Acheulische tot het late Mesolithicum tot de 2e eeuw vGT. Dit is gebaseerd op opgravingen op de locatie, de ontdekte artefacten en waren, pigmenten in afzettingen, evenals de rotsschilderingen.

De plek bevat ’s werelds oudste stenen muren en vloeren.

Zondag 18 december

Gisteren had onze vlucht vanuit Bhopal naar Mumbai vertraging. Het was lang wachten op de luchthaven met de familie en 2 man personeel. Uiteindelijk lig ik rond 01.00 uur in mijn bed. Vanmorgen kon ik er op geen enkele manier uitkomen. Wanneer ik rond 09.30 uur naar de woonkamer loop valt het mij op dat ik amper adem kan halen. De stad is broeierige en de lucht lijkt te dik om in te ademen.

Na het zondagse ontbijt vertrek ik met chauffeur Radesh naar de Farm house met de naam Kundan Valley wat op een dikke 2 uur buiten Mumbai ligt. Onderweg maakt de stad langzaam plaats voor de natuur. Het landschap is heuvelachtig en heeft de kleur van vers hooi. We passeren tolwegen waar kinderen aan de auto hangen en om geld of eten bedelen. Travestieten tikken op het raam en strijden met pinda verkopers om onze aandacht. Het meest onmenselijke (vind ik) wat je een ander kan aandoen is negeren en toch is dit het enige wat effect heeft om geen aandacht te trekken. Zodra ik kijk is er aandacht. Er wordt op het raam getikt en aan het portier gerommeld. Radesh heeft de deuren al op slot gegooid

Bij een Farm house (buitenhuis) denk ik aan een boerderij met een stukje land en natuurlijk heb ik dit compleet verkeerd ingeschat. In een prachtige vallei aan een meer ligt een enorm landgoed. Een landgoed met een gigantisch hoofdverblijf en een gigantisch gastenverblijf. Er is een speeltuin, skatebaan, een paar bootjes voor op het water, een pooltafel, hangmatten, mega groentetuin, een bak om in paard te rijden van 60 x 30 en een roundpen om paarden in te longeren. Dan zijn er nog verschillende bijgebouwen, perkjes, paddocks, zwembad, terras en ik vergeet vast een heleboel. Alles ziet er waanzinnig verzorgd uit en aan andere dingen wordt er gewerkt. Ik merk direct dat ik zo blij ben dat ik vertrokken ben uit Mumbai. Hoewel het hier ook enorm warm is, is het hier rustig en hoor ik de vogels fluiten.

Ik slaap de komende 2 dagen in de kinderkamer (die groter is dan mijn woonkamer, keuken en hal thuis in Nederland) voordat ik intrek neem in de 1 van de zoveel kamers in het gastenverblijf. Momenteel verblijven hier vrienden van Dilprit en ik eet gezamenlijk met hen lunch. Het zijn super gezellige mensen en er wordt veel gelachen.

Na de lunch is het tijd om even uit te rusten. Tussen 11.00 uur en 16.00 uur is het vaak, vanwege het weer, te warm om iets te doen. Rond 17.30 ga ik naar stal toe. Hier staan een paar inheemse paarden die je herkent aan de oren die naar binnen buigen. Ik moet lachen om een paard dat zijn neus naar mij uitsteekt en mij doet denken aan een tekenfilmfiguur.

De groom is bezig om Kazaar klaar te maken. Daarna wandel ik met Kazaar naar de roundpen. De omgeving is prachtig. De groom loopt met ons mee. Als ik in de roundpen ben mag hij van mij weer gaan. Dat vindt hij een beetje verwarrend, en na wat tekst via google translate steekt hij zijn duim op en vertrekt.

Kazaar is echt een heel leuk paard om mee te werken. Ik heb er enorm veel plezier in om met hem aan de slag te zijn. Hij is heel erg ontspannen. Terug op stal wordt Kazaar eerst afgespoeld want het zweet gutst aan alle kanten van hem af. Ik knuffel nog even met hem en dan maak ik de afspraak met de groom om morgenochtend om 7uur te gaan rijden. Daar kijk ik nu al naar uit.

Vorige week zondag was ik Meerut en nu ben ik in Kundan Valley. Ik ben 3 weken in India en het voelt als 3 maanden. Het is intens en het is een avontuur.