Maandag 16 januari
Ik word zo rond 07.30 wakker. Ik ben in Mumbai en dit betekend momenteel geen paarden in de ochtend. Ik start rustig op met een kopje thee en fruit. Daarna besluit ik een rondje te gaan wandelen op het buitendek van het appartementencomplex waar ik verblijf. Het is een hele koele ochtend. Ik duik de gym in voor wat krachttraining. Mijn lijf voelt moe en fijn na het sporten. Na het sporten neem ik snel een (helaas) koude douche. Vandaag wordt er een nieuwe geiser geplaatst zodat ik warm kan douchen wat heel fijn is. Aan het zwembad studeer ik 3 hoofdstukken psychologie en lees wat in mijn boek. Ik ontdek de app Zomato waar ik eten mee kan bestellen en heb verder een hele rustige dag, wat ik echt heel fijn vind.

Ik verbaas mij nog geregeld over hoe er hier gecommuniceerd wordt. Dilprit gooit in de groepsapp het bericht: vanaf vanavond hebben Jai en Carna springles van Yashaan. Jongens als jullie elkaar vanavond zien maak dan ook gelijk de planning voor de rest van de week.

Mijn eerste reactie is zowel verbazing als ook een beetje een gekrent ego. Het was wel (in mijn optiek) zo vriendelijk als Dilprit mij even op de hoogte had gesteld dat Carna en Jai blijkbaar niet meer bij mij lessen. Ik typ een paar berichtjes op mijn telefoon en delete ze weer. Ik besluit Dilprit te bellen en vraag wat zijn planning is voor Jai en Kazaar. In het gesprek kom ik erachter dat hij de lessen van Jai en Carna nog niet met Yashaan heeft afgestemd. Het is iets wat hij graag wil dat gebeurd.

Als ik in de avond op de club aankom geeft Yashaan aan dat hij geen tijd heeft voor Jai vanavond en of ik hem zowel vandaag en morgen hem wil doen en dan doet hij woensdag een springles. Ik moet een beetje lachen en Yashaan lacht ook. ‘Was dit niet met jou besproken Yashaan?’ ‘Nee’, zegt hij. Dit is dus Dilprit zijn manier van vragen en tegelijkertijd ook afdwingen dat het gebeurt. Yashaan en ik stemmen samen de komende dagen af. Een les voor mij is dat het in iedere geval niet persoonlijk naar mij is. Ik ga door zo’n bericht van Dilprit twijfelen aan mijn kunnen.
Lever ik wel genoeg?
Is iedereen tevreden?
Vertrouwen, en dan met name in mijzelf, het is niks voor niks mijn thema dit jaar.

Ik rij beide paarden uitgebreid en ze lopen heel erg goed. Yashaan zit op zijn paarden en kijkt mee en heeft er niks op aan te merken. Hij luistert naar wat ik tegen Jai zeg en als Jai later op een van zijn paarden rijdt dan herhaalt hij hetzelfde in een iets ander jasje. Omdat Yashaan wat pittigere paarden heeft moet Jai afstappen zodat Yashaan het paard kan warm rijden en dan mag Jai na rijden. Jai heeft een lange weg te gaan en dat is ook helemaal goed.

Dinsdag 17 januari
Om 8.00 uur zit in de Uber naar Marine Drive. Hier wandel ik ruim 6 kilometer op een promenade langs de kust. De lucht is heiig van de smog en ik kan de skyline amper zien. Het is heerlijk om in de (relatieve) koelte van de ochtend te bewegen. Daarna haal ik een heerlijke koffie (okay 2) en snacks om thuis vervolgens te ontbijten. De granaatappels zijn hier goddelijk en zo ontzettend zoet. Aan het zwembad worstel ik mij door hoofdstukken 9 tot en met 13 van psychologie heen. Ik ben hier ook ruim 4.5 uur mee bezig.

Aan het einde van de dag ben ik op ARC. Hier neem ik alle tijd om Kazaar en Carna te trainen. Ik heb een hele goede dag vandaag. Ik geniet van mijn vrijheid, ik geniet van de mensen en ik geniet van de paarden. Het is zo leuk om langer op 1 plek te verblijven. Ik leer op deze manier de mensen kennen en ook hun gewoontes.

Toen ik op wereldreis ging heb ik de tijd genomen om rustiger te reizen en dat was fijn. Door mijzelf eraan over te geven dat ik niet alles kan zien of bezoeken omdat dit bij mij ten koste gaat van rust (de kunst van het niks doen), genieten en plezier kan ik beter zijn. Dit heb ik nog steeds en dat is fijn. Soms kom ik ook nog wel eens in de verleiding met alles wat ik zie en als ik dan even dooradem valt er ook weer een heleboel af wat helemaal okay is.

Woensdag 18 januari
Ik besluit in alle vroegte de Shree Siddhivinayak Ganapati Mandir tempel te bezoeken. Dit is een hindoeïstische tempel gewijd aan de God Ganesh. Het is een van de rijkste tempels in India. Ganesh is de god van de voorspoed.

Als ik met de Uber aankom bij de tempel vraag ik de chauffeur of hij weet waar de ingang is. Hij negeert mij en dat betekent dat hij geen Engels spreekt. Ik stap uit en loop naar een rij met kraampjes waar bloemenkransen en bloemstukjes als offers verkocht worden. Voordat ik de man nog kan vragen waar de ingang is zegt hij herhalend: ‘Shoes off, shoes off’. Aan de ingang kan hij mij niet helpen. Na een paar 100 meter loop ik achter een familie aan die duidelijk naar de tempel gaan. Ik besluit ze te volgen. Er volgen weer 2 mannen die naar mij wijzen en blijven roepen: ‘Shoes off, shoes off.’ Dan komt er een man naar buiten die de 2 mannen wegjaagt. ‘Sorry’, zegt hij. Dan vertelt hij dat mijn slippers pas uithoeven als ik daadwerkelijk binnen ben.

Wanneer ik door de security de tempel in loop moet ik even zoeken waar ik heen moet. Uiteindelijk sta ik in een rij. Binnen in de tempel is een altaar welke gesloten kan worden met grote houten deuren. Deze deuren zijn uitgehouwen met afbeeldingen van de Ashtavinayak (de acht manifestaties van Ganesha in Maharashtra). In de rij vraag ik een bewaakster of ik na afloop ook een rondje om het altaar heen mag lopen. Ze zegt: ‘Come.’ Ze haalt mij uit de rij en neemt mij via een andere route mee tot ik voorin sta. Met de nodige schaamte (het was niet mijn bedoeling om voor te dringen) sta ik opeen binnen in het heiligdom. Het binnenste dak van het heiligdom is met goud bedekt en het centrale beeld is van Ganesha. Er zijn 2 monniken die hier de offers van de mensen aannemen en die mij bedanken met een tikka op mijn voorhoofd, een lotusbloem en een mandarijn. Of ik denk dat dit een mandarijn is (maar daar kom ik zo op terug). Ik kijk mijn ogen uit zo mooi is het hier. Dan loop ik door en de bewaakster loopt met mij mee. Op de grond zit een guru te bidden met een paar van zijn volgers. Zo loop ik nog een tijdje rond tot het tijd is om te gaan. Ik besluit naar huis te wandelen. Het is nog redelijk koel en op straat is er genoeg te zien. Die “mandarijn” die ik in mijn hand gedrukt kreeg begon al vrij snel te zweten en te plakken in mijn hand. Op dat moment kwam ik erachter dat dit geen mandarijn was maar een plakkerig oranje balletje. Dit balletje is zoetigheid wat je op elke hoek van de straat kan kopen en mij nu in de handen is gedrukt door de monnikken. Omdat ik niet goed weet wat ik met deze plakbal aan moet (ik ga dit niet opeten) gooi ik hem in mijn tas. Een paar uur later vind ik onder in mijn tas een gesmolten plakbal en sta ik mijn tasje uit te wassen.

Over 10 dagen ben ik ook alweer 2 maanden in India. Als ik hieraan denk is het bijna onwerkelijk. Het voelt zowel lang als kort aan. Ik ben aan de ene kant nog volop hier en ik voel ook aan dat er een afscheid aankomt. Dat is nu eenmaal onvermijdelijk. Van het afscheid wat ik ga nemen zal mijn hart het meeste uitgaan naar Kazaar. Kazaar zou het in Nederland fijn vinden met veel gras en buiten. Zijn magere lijf zou dit fijn vinden. Kazaar is hier op ARC alweer een paar kilo kwijt puur vanwege het feit dat hij niet buiten kan zijn en meer op stal is. Kazaar is hier zodat Jai leert paardrijden. Omdat Kazaar geen kant en klaar paard is moet Jai er echt aan werken. Met zijn 5 jaar staan hem pittige jaren te wachten en ik moet er niet aandenken wat hem te wachten staat als hij niet meer voldoet aan alles. Hier waar een paard wat op moet brengen is er weinig uitzicht als dit niet meer gebeurd. Als ik 300 mensen heb die Euro 50,- zouden willen doneren heb ik genoeg om hem naar Nederland te halen. 

Vandaag heb ik ook het gevoel dat het wat betreft de jongen goed samenvalt voor het moment dat ik vertrek. Yashaan, zijn nieuwe trainer, sluit perfect aan bij wat hij nodig heeft en hij geeft ontzettend goed les. Yashaan hamert op de dressuur en op hoe Jai op het paard zit en het gebruik van zijn handen en benen. Ik kan mij helemaal vinden in hoe hij het doet. Yashaan geeft veel les en heeft ervaring om het ook een 13-jarige jongen te laten begrijpen. Ik vind helpen leuk en ik heb de voorkeur aan volwassenen. Daarnaast moet ik heel veel gevoel en wat ik automatisch doe vertalen naar een ander die daar nog niet is. Het echte lesgeven zou ik theoretisch weer moeten herhalen door mijn boeken van Deurne in te duiken. Voor de jongen is er nu wel duidelijkheid want iedereen zegt hetzelfde (op een net andere manier) en heeft tegelijkertijd ook weer een net andere focus. Anneliese heeft de focus op het technisch springen van parcoursen, Yashaan heeft de focus op het dresuurmatige tijdens het springen van parcoursen en de correctheid van de ruiter en mijn basis is de dressuur en de ruiter zelf. Met Carna springt hij vandaag keurig en moet hij het dressuur gedeelte nog meer integreren. Met Kazaar werkt hij aan zowel voorwaarts als zachtheid. Ik geniet ervan om te kijken hoe het gaat en ik voel mij ook trots. Er is heel veel in beweging gekomen de afgelopen tijd.

Voor ik naar bed ga wens ik Anneke en Vincent een goede reis. Het is een bizar (en fantastisch) gegeven dat ik ze morgen ga zien!

Donderdag 19 januari
Ik voel mij een rijk mens dat mijn vrienden mij, over de hele wereld, op komen zoeken als ik ergens ben. Dat voelt voor mij als extra verbindend. Ik voel mij hierdoor een heel rijk mens.

Lottie die samen met E naar Colombia komt (ik heb haar opgezocht in Guatemala) en vorig jaar Thailand. Anneke en Vincent die vanavond hier in India aankomen Maressa die vandaag een ticket geboekt heeft en op 4 maart aankomt in Sri Lanka! Ik kan hier echt van glimmen.  Met een on-poetsbare glimlach op mijn gezicht waar ik kaakpijn van krijg. Ik ben in mijn nopjes zou je kunnen zeggen of over-the-moon zo blij. Ik voel mij rijk.

Ik wandel een rondje door de stad. Ik drink een heerlijke kokos latte. Ik eet het slechtste chocolatechipkoekje van de hele wereld (goed les eet lokaal want dat is wel lekker) die keihard gebakken is en waar ik bang ben mijn tanden op te breken. Ik behandel psychologie hoofdstuk 16 en lever hier ook het huiswerk voor in. Ik regel dat Pradeep mij vanavond om 19.00 uur met de motor komt halen en mij naar de luchthaven brengt zodat ik Anneke en Vincent kan verassen. Ik zie hoe Maria (de assistente) tekeergaat tegen de klussers in de bouwput. Deze mannen hebben de kraan in de dienst kamer opengelaten en het water is zo de hal opgelopen de liftschachten in. Gelukkig licht hier overal steen op de vloeren in plaats van laminaat, tapijt of hout.

Om 17.00 uur zit ik al op Carna. Ik rij haar 20 minuten los. Ze doet het goed en voelt fijn aan. Daarna is het tijd voor Kazaar. Kazaar met zijn lange benen. We rijden overgangen om zijn rugspieren sterker te maken. Dit mag hij de komende 8 maanden gaan doen. Van Kazaar geniet ik het meeste omdat ik hem het leukste vindt. Hoewel Carna echt geweldig is om op te rijden (wat is het kwalitatief toch een goed paard) en ze al zoveel meer in contact is met mij en met Jai (en haar omgeving) dan in het begin is Kazaar echt aanhankelijk. Aangezien ik zelf heel erg van plakken hou past dit mij het beste. Net zoals ik in Nederland zo dol ben op DE Opdringerigste omdat hij zo plakt.

Na de paarden spring ik in de Uber naar huis. Hier douche ik snel en kleed mij om. Beneden staat Pradeep klaar en dan mag ik achter op de motor. Het gevoel wat ik krijg blijft hetzelfde een combinatie van doodeng en geweldig en dat tegelijkertijd. Op de motor onderweg naar de luchthaven om Anneke en Vincent te verassen. Dat verassen is niet helemaal gelukt zoals ik het voor ogen zag. Ik stond (zelfs met de motor) vast in het verkeer en zij stonden ondertussen al buiten. Het weerzien was heerlijk! We stappen samen in de taxi naar hun hostel. Daarna willen we nog een biertje drinken in de stad. Het is even zoeken en na veel heen en weervragen eindigen we in de KitKat bar. Een morsige sport bar waar we genieten van een biertje. We lachen veel. Wat is het fijn!

Vrijdag 20 januari en zaterdag 21 januari
Ik heb twee hele fijne dagen met Anneke en Vincent in Mumbai. Tijdens mijn eerste week in Mumbai heb ik een tour door de stad gemaakt en nu lukt het mij om gids te zijn. Ik vind voor gids spelen echt heel erg leuk. Ik moet dan ook telkens denken dat ik dit zo leuk vond om te doen in Amsterdam. Dat ik de buurt rondom de Nieuwmarkt goed heb leren kennen en verhalen wist te vertellen over de bruggen, huizen en straten.

We wisselen het wandelen door de stad en het nemen van de Uber af. We bezoeken het oude gedeelte van de stad, we drinken heerlijke koffie, eten taartjes en wandelen over het strand op Chowpatty Beach naar de Hanging Gardens. We bezoeken Dhobi Ghat waar alle was van de restaurants en ziekenhuizen in Mumbai worden gedaan in de open lucht. Omdat we hier aan het einde van de dag zijn zien wij eindeloze rijen was te drogen hangen aan lijnen. Deze was-gemeenschap is een heel dorp binnen deze immense stad met hun eigen leefregels en gewoontes.

We bezoeken ook het eiland Gharapuri (letterlijk “de stad van grotten”) en beter bekend als Elephanta. Gelegen op 40 minuten varen voor de kust van Mumbai en bekend vanwege de Elephanta-grotten. De Elephanta-grotten bevatten uit de rotsen gehouwen stenen sculpturen. De grotten zijn uitgehouwen uit massief basaltgesteente. Op enkele uitzonderingen na is veel van het kunstwerk onleesbaar en beschadigd. De oriëntatie van de hoofdtempel en de relatieve locatie van andere tempels zijn in een mandalapatroon geplaatst. De gravures vertellen hindoeïstische mythologieën, waarbij de grote monolithische 5,45 meter Trimurti Sadashiva (driezijdige Shiva), Nataraja (Lord of dance) en Yogishvara (Lord of Yoga) het mooiste zijn. Deze dateren uit de 5e tot 9e eeuw, en geleerden schrijven ze toe aan verschillende hindoeïstische dynastieën. Ze werden Elefante genoemd, wat veranderde in Elephanta, door de koloniale Portugezen die olifantenstandbeelden in de grotten vonden. Ze vestigden een basis op het eiland. De belangrijkste grot was een hindoeïstische plaats van aanbidding totdat de Portugezen arriveerden, waarna het eiland niet langer een actieve plaats van aanbidding was. De eerste pogingen om verdere schade aan de grotten te voorkomen, werden in 1909 ondernomen door Brits-Indische functionarissen. De monumenten zijn in de jaren 70 gerestaureerd. In 1987 werden de gerestaureerde Elephanta-grotten op de Werelderfgoedlijst van UNESCO geplaatst.

Wat ik ook heel erg fijn vind is om samen met Anneke en Vincent dingen te ondernemen. Ik merk in alles dat ik vrijer door de stad loop. Ik ben in mijn eentje voorzichtig en zal niet snel in de avond in mijn eentje de straat op lopen om iets te zoeken. Nu merk ik dat wanneer ik niet alleen ben dit in zijn geheel wegvalt en dat dit ook fijn is.

Wat ik heel erg leuk vind is dat op beide dagen genoeg tijd is om Anneke en Vincent alles te laten zien bij de paarden. Van de stallen tot de afstand naar de arena. De mensen die ik allemaal heb leren kennen, de racebaan, de omgeving bij de racebaan en de bijhorende restaurants. Er wordt kennisgemaakt met Carna en (natuurlijk) met Kazaar. Alles waar ik al over heb verteld krijgt beeld.

Zondag 22 januari
Vandaag word ik vroeg wakker. Ik ontbijt lekker in bed en ga dan even sporten. Rond 10.30 uur zijn Anneke en Vincent bij mij in de bouwput. De auto en chauffeur laten 45 minuten op zich wachten en dan zijn we onderweg naar Kundan Valley. Voor mij is het een verademing om er te zijn. De rust, het groen alles klopt behalve dat ik de paarden mis. Die zijn vanmorgen per vrachtwagen naar Japalouppe vertrokken want vanaf donderdag begint daar de competitie.
Ik heb een fijne dag met Anneke en Vincent. We eten, we kletsen, we wandelen en hebben ook tijd voor onszelf.

Ik heb een fijne week gehad waarbij ik ook eerlijk moet zijn dat het ook nog steeds lastig is wat betreft samenwerken met de eigenaar van de paarden. Elke dag verandert er wel iets in de planning. Van wie de paarden gaat rijden, wanneer de paarden gereden worden tot wanneer de paarden op wedstrijd gaan. Alles wat je de avond van tevoren afspreekt kan de volgende ochtend alweer anders zijn. Het is niet eens meer sporadisch maar een constant gebeuren en hoe ik mijn best ook doe fijn vind ik dit niet. Elke dag is er wel minimaal één moment van frustratie. Soms wat kleiner en soms wat groter en het is er wel.

De paarden zijn fantastisch om mee te werken. Van de week had ik dus voor het eerst dat ik op Carna stapte en ze vanaf het begin af aan helemaal los in haar lijf is. Jai benoemt het dat Carna nu weer is zoals hij haar gekocht heeft. Hoe triest het ook is dat het zo gelopen is dat Carna niet fijn in haar lijf zat, het is wel fijn dat dit nu wel weer zo is. 

Mijn laatste week van dit avontuur gaat in. Ik heb uiteraard geen idee wat deze week mij gaat brengen. Ik weet wel dat het zal bestaan uit zowel plezier als frustraties. Ik ga genieten van de paarden en van Anneke en Vincent die hier nog een paar dagen zijn.