Maandag 19 december
Vandaag heb ik een heerlijke dag in het buitenhuis. Het is hier absoluut prachtig. Om 7uur in de ochtend zit ik al op Kazaar en daarna rij ik samen met een vrouwelijk gast van de familie (er zijn momenteel 4 koppels hier die te leuk zijn samen doordat ze liefdevol grappen naar en over elkaar maken) en Dinesh (de stalruiter) een rondje buiten waarbij we ook in het meer stappen.

Dit rondje buiten is op eigen terrein en het is zo groot dat het makkelijk te doen is. De paarden waarop wij dit doen zijn Marwari en Kathiawari paarden (en een kruising). Beide paardenrassen zijn inheemse en ze zijn te herkennen aan hun anders-dan-bij-ons-gevormde-oren.  Bij de een zijn het halve maantjes en bij de andere zijn ze zo gevormd dat ze elkaar bijna weer kruisen. Van origine werden deze paarden gebruikt in de strijd en ze staan bekend om hun dapperheid. Tegenwoordig zijn ze meer dan geschikt voor endurance vanwege hun uithoudingsvermogen.

Het is voor mij nog steeds te warm om tussen 10.30 en 17.00 buiten bezig te zijn. Dit warme weer schijnt trouwens uitzonderlijk te zijn voor december. De voorspelling is wel dat het in de loop van de week af zal koelen tot normale temperaturen van rond de 14 graden in de nacht en slechts 30 graden overdag. Ik kijk uit naar de koelte en ik gebruik deze tijd ook om een half uurtje aan (of in) het zwembad te zitten, te lezen, mijn blog te schrijven, te eten, een middagdutje te houden en om uitgebreid contact te hebben met mijn lievelingsmensen in Nederland.

Aan het einde van de dag ga ik nog even met Kazaar in de roundpenn spelen. Een roundpenn is een ronde behuizing. Ze variëren in diameter van minimaal 10 meter tot wel 30 meter. Net als in een rijbaan ligt hier zand in. Omdat het dus rond is kan het paard zich niet in hoeken ophouden en blijft hij voorwaarts op de cirkel waarin ik als mens met mijn lichaam, gebaren en stem met hem communiceer. Zo leren we elkaar beter kennen en kan ik op een fijne wijze de onderdelen trainen die onder het zadel uitdagend zijn.

Vroeger toen ik bij Dick en Anne op de manege kwam (ik woonde er bijna) heb ik mijn eerste 3 paarden ingereden namelijk: Letje, Brownie en Cindy. Dit hebben wij ook gedaan met behulp van een roundpenn. In die tijd kwam, in Nederland, voor het eerst Natural Horsemanship naar voren.

Natural Horsemanship kan je op veel manieren doen omdat er veel stromingen zijn (Parelli, Monty Roberts, Klaus Ferdinand Hempfling en anderen). Wat ze allemaal wel met elkaar te maken hebben is dat je samenwerkt met je paard. Dat je leert te communiceren met je paard door gebruik van je lichaam, stem en gebaren.

Een paard is ontzettend gevoelig en slim en de mens helaas vaak wreed en dwingend. Hierdoor werden (en op veel plaatsen in de wereld is het nog steeds worden) paarden ‘gebroken’ en kapot gemaakt. Gelukkig zijn er in de geschiedenis van de mensheid ook altijd mensen geweest die zich verdiept hebben in het paard en er mee konden zijn. Zij werden paardenfluisteraars genoemd.

De eerste 3 paarden die ik heb ingereden zijn gedaan op de manier zoals Monty Roberts het heeft beschreven. Terugkijkend had ik zo weinig ervaring en heeft Dick mij hier op een fantastische manier in begeleid. In de jaren die volgden is dit bij mij verdwenen. Op de stallen waar ik werkzaam was ging het op een andere manier, die achteraf gezien, niet altijd vriendelijk waren. Toen ik, vele jaren later, western ben gaan rijden kwam ik weer in aanraking met Natural Horsemanship in de vorm van grondwerk. Je werkt dus eerst samen met elkaar op de grond voordat je erop stapt. In de western wereld wordt dit heel serieus genomen. Ze geven aan dat het essentieel is om dit met je paard te doen om hem sterker te maken en vertrouwen te geven.

En dan is daar Anneke en DE Opdringerigste. Anneke komt in aanraking met grondwerk door Rianne van Top Horse training. Rianne heeft super veel ervaring, is ook heel erg goed en kan het waanzinnig goed uitleggen/ overbrengen (dit is een hele grote kwaliteit) aan de mens. Anneke gaat met DE Opdringerigste lessen volgen en hij wordt op deze wijze ook ingereden. Vanuit verbinding met het paard zijn dan gebeurt er iets magisch. Ik heb de hele grote eer om DE Opdringerigste ook te mogen rijden en dit in combinatie met het grondwerk maakt het zo leerzaam en leuk.

En zo is het nu ook bij mij een onderdeel geworden wanneer ik een paard train. Ik moet hier nog veel in leren en ik doe ook al heel veel onbewust. Ik merk dat ik door het grondwerk veel vertrouwen van mijn paard krijg en een betere band met hem opbouw.

Net als dat er in de westerse wereld meer ruimte komt voor het mentale welzijn van de mens is er ook een verandering gaande in de paardenwereld. Er is veel meer ruimte voor het welzijn van het paard. En hierdoor is er ook meer ruimte voor grondwerk en Natural Horsemanship en dit is, helaas, hier in India nog niet doorgedrongen.

Tijdens het dagelijkse grondwerk met Kazaar oefen ik veel overgangen. Van draf naar galop en van galop weer naar draf. Hij heeft daar veel moeite mee (balans) en als ik op hem zit dan breng ik hem makkelijker uit evenwicht. Ik oefen dit dus zonder mij op zijn rug zodat hij hier balans in gaat krijgen en als dit bevestigd is dan is de volgende stap om dit met mij op zijn rug te doen. Je kan dus alles trainen wat je onder het zadel ook kan trainen en je helpt het paard ook door dit vanaf de grond te trainen.

Daarna wandel ik samen met Kazaar over het terrein. We zien aapjes de weg over rennen. We staan beide aan de grond genageld voordat we onze adem durven los te laten. Het is leuk om zo samen op ontdekkingstocht te gaan. Ik zie op het terrein heel veel mangobomen, papayabomen en bananenbomen. Ook is er heel erg veel kurkuma te vinden wat in elk Indiaas gerecht terug te vinden is en tegenwoordig ook onder de vingernagels van mijn rechterhand. Ik hoor ook eindeloos veel vogels fluiten en ik zie een exotisch blauw exemplaar tussen de bamboe bladeren gluren. Voor het donker ben ik binnen. Omdat de gasten van Dilprit weg zijn zie ik kans om vroeg te eten en vroeg naar bed te gaan.

Dinsdag 20 december
Ik begin mijn dag met yoga. Elke dag. Yoga is absoluut noodzakelijk want mijn algemene stijfheid maakt plaats voor extreme stijfheid. Een combinatie van elke dag 1 à 2 paarden rijden en keiharde bedden (als je te lang op je schouder ligt dan valt je arm in slaap). Na een minuut of 20 ben ik los genoeg om de dag te beginnen met de paarden.

Na het paardrijden geniet ik van mijn ontbijt en de chai. Na het ontbijt lees ik een boek, adviseer ik (en zet ik een plan op) met betrekking tot stal management, heb ik contact met lievelingsmensen en dobber ik in het zwembad. Dilprit, Jai, een vriendje van Jai, Aryatara, Gita (de nanny) en nog wat personeel komen voor een paar dagen over vanuit Bombay. Iedereen die uit Bombay komt zegt Bombay en geen Mumbai en ik merk dat ik dit langzaam overneem.

In de namiddag maak ik een wandeling met de familie in de omgeving. Vanwege algemene traagheid bij Jai en het constant gejengel van Aryatara duurt het ruim een uur voordat we kunnen vertrekken. Tegen die tijd kook ik van binnen en besluit ik Gita te helpen. Aryatara vindt mij cool (haar woorden en ik sluit mij hierbij aan) en luistert hierdoor enigszins naar mij. We kiezen laarzen uit en gaan dan samen de deur uit.

De wandeling is waanzinnig. We klauteren over rotsblokken de berg op en worden getrakteerd op prachtige vergezichten. Jai, zijn vriendje en Aryatara zitten op de paarden. Als ik alle rotsblokken zie kan ik mij niet voorstellen dat een paard dit kan beklimmen. Deze paarden, die hier vandaan komen, doen dit zonder moeite. Ik merk ook dat Aryatara gewoon wil kletsen en onverdeelde aandacht wil. Tijdens het wandelen neem ik haar mee op sleeptouw en maak ik er een avontuur van. Hand in hand dansend langs doornstruiken en springen van de rotsen. Harder lopen dan papa. Alle ingrediënten voor een geslaagd uitje.

Na het hiken wordt er voetbal gespeeld. Ik heb deze vreselijke vorm van cardio hard nodig want door al het lekkere eten hier in India word ik voller. Het vriendje van Jai noemt Dilprit: ‘Uncle.’ Als ik Dilprit ernaar vraagt zegt hij dat dit normaal is in India.  Als Dilprit een half uur later: ‘Auntie, auntie, I’m scared of you’, schreeuwt, terwijl ik op hem afstorm om de bal te pakken, moet ik heel erg hard lachen. Deze man met het enorme ego heeft zo’n hoge stem en noemt mij auntie, ik vind het te grappig. Nu de familie er is eten we samen in de tuin. De tuin is hier gigantisch en prachtig tropisch en ik geniet.

Woensdag 21 december
Dilprit wil dat Jai het stal management gaat doen en zodra er een vraag van een medewerker komt neemt Dilprit het gesprek altijd over. Het is deze dagen voor de stalmedewerkers ook ontzettend verwarrend. Jai staat ze op stal toe te spreken op een neerbuigende manier en verliest direct zijn geduld als er iets niet begrepen wordt, zijn vader eist het weer net iets anders en wil ook net iets anders. Dinesh (stalruiter) wil het ook anders hebben en dan hebben we Kay (daarover straks meer) wil het ook weer anders. Het personeel wordt op een hele harde manier aangesproken waar ik mij op geen enkele manier in kan vinden. Ik help Jai bij het maken van een plan voor stal en ik merk ook dat wanneer Jai werkelijk iets moet gaan doen hij er ook direct geen zin in heeft.

In mijn plan werk ik met iedereen verantwoordelijk geven. Er is een lijst van dingen die op stal gedaan moeten worden en je tekent als medewerker af wat er gedaan is voor de dag. Dilprit mengt zich in het gesprek en zegt dat hij werken via whatsapp het fijnste vindt. Hij zegt dat hij overal foto’s en video’s van wil hebben zodat hij bewijs heeft dat het gedaan is. Ik vraag hoe het zou zijn om vanuit vertrouwen te werken en ervan uitgaan dat als er een lijst hangt dat mensen dit uitvoeren en als je ziet dat iets niet is afgetekend je in gesprek gaat? Hij geeft aan dat hij daar geen vertrouwen in heeft. Mensen werken hier anders zegt hij. Met zulke argumenten stopt voor mij ook het gesprek.

Ik moet denken aan een directeur bij Spark, Shagun. Shagun (Indiër) is ook van het micro-managen. Wanneer Shagun onze collega Anuj in India aan de telefoon heeft viel het ons allemaal op dat hij hem op een toon toesprak die wij hier in Nederland niet zouden dulden. In de gezichten die ik tot nu toe van Dilprit heb gezien, zie ik heel vaak Shagun. Ik begrijp nu zoveel beter waar Shagun vandaan komt en ik vind ook dat deze mensen geen leidinggevende functies in een bedrijf zouden mogen hebben als ze niet openstaan om te leren. Want hier zit dus het ding het ligt niet aan hun (nooit), hun manier is de enige juiste zonder ruimte voor gesprek.

Ik zit, sinds ik hier ben, in een stuk of 5 whatsapp groepjes welke opgezet zijn door Dilprit. Ik heb al deze groepen op stil gezet en ik antwoord alleen als er mij een rechtstreekse vraag wordt gesteld. Ik weiger om elke dag een verslag te plaatsen over de paarden en een video te plaatsen van hoe mijn training ging. De grooms zijn gewend om een video te maken en dit direct op whatsapp te zetten. NO VIDEO, zeg ik ze elke dag. In het begin begrepen ze er niks van en nu wordt het zonder gedoe geaccepteerd. Ik vind het heel erg fijn als iemand komt kijken naar mijn training en mij vragen stelt. Ik leg heel graag uit wat ik doe en waarom ik iets doe. Ik voel geen behoefte verantwoording af te leggen door middel van een video. Tot nu toe wordt dit door Dilprit geaccepteerd en ik voel ook dat hij elke keer tegen een grens aandrukt. Verder merk ik ook dat Dilprit constant iets anders zegt en wilt. Het is voor mij af en toe vreselijk frustrerend om samen te zijn met een persoon die van links naar rechts schiet en nergens ergens echt ja op zegt. Het voelt heel onbetrouwbaar en ook onveilig. Dit zorgt ervoor dat ik heel goed mijn grenzen moet bewaken in wat ik wel doe en wat ik niet doe. Dit vind ik persoonlijk lastig en tegelijkertijd is het een uitdaging en een les voor mij om dit wel te doen.

Met Kazaar werk ik vandaag met een blauw zeil waar ik hem vraag om overheen te lopen. Hij vindt dit spannend en op de juiste manier wandelt hij er even later overheen. Zonder gedoe, zonder dwang en zonder stres. Dit benadrukt bij mij dat ik op de goede manier bezig ben met hem.

Donderdag 22 december
Na een onrustige nacht ben ik om 7.30 op stal. Samen met Kay en Jitu (de groom van Kazaar) gaan we op buitenrit. We gaan via de heuvels een rondje om het meer maken. Een buitenrit maken is hier absoluut next level. De paardjes klauteren over enorme rotsblokken terwijl wij speuren naar vee-paden die ons eerst de heuvels in brengen en later er weer af. De paden gaan op sommige stukken recht omhoog en op sommige stukken veel te steil voor mij smaak naar beneden. We komen koeien tegen, rijden door een klein dorpje, worden gefolterd door doornstruiken en moeten soms weer omdraaien om een ander pad uit te zoeken. Het leek mij een goed idee om dit allemaal zonder zadel te doen de realiteit is natuurlijk dat ik na ruim 2uur al niet meer weet hoe ik moet zitten en dan nog ruim een uur te gaan heb. De paardjes zijn ook wat schraal en dit maakt het niet comfortabeler. Ik voel de ruggengraat in mijn reet drukken. Ik ben wel ontzettend onder de indruk van deze kleine maar stoere inheemse paardjes. Ze zijn zo ontzettend vast ter been en klimmen stijl omhoog en ook weer naar beneden. Als ik van het paardje afstap ben ik behoorlijk stijf.

Ik heb verder een hele fijne dag. Ik klets veel met Kay en hoor heel veel informatie over Dilprit en zijn familie. Het buitenhuis van de familie, met de naam Kundan Valley, ligt aan een kunstmatig meer. Het is een populaire plek voor een buitenhuis en als je om je heen kijkt zie je prachtige huizen en ook dat er veel gebouwd wordt in de heuvels. Dit land was al in eigendom van de familie van Dilprit. Dilprit blijkt de jongste (niet de oudste zoals ik eerder dacht) van 3 te zijn. Zijn oudste broer is 10 jaar ouder en al het land naast Kundan Valley is van zijn broer. Dilprit en zijn broer praten niet meer met elkaar. Zijn middelste broer is overleden. Dilprit zelf heeft dus Kundan Valley. Op het land van zijn broer heeft zijn moeder een eigen bungalow. Tijdens Corona heeft de familie hier in het buitenhuis gewoond. Normaliter zijn er altijd wel vrienden die hier een paar dagen verblijven.

Kay is hier ooit aangenomen als trainer. Kay werkt volgens het principe van Parelli (een stroming binnen Natural Horsemanship) en dit is tot een clash gekomen met de andere trainer Dinesh. Nu wordt Kay betaald door Dilprit en doet ze niks. Ze wacht tot haar stallen af zijn en ze paarden van klanten hierheen kan halen om te trainen. Ik vind Kay een heel erg leuk mens en ik vind haar in sommige dingen ook weer lastig. Ik geloof namelijk ook in wetenschap en Kay puur in de natuur. Als onderwerpen als kanker en medicatie voorbijkomen dan haak ik mentaal af. Ik merk dat zij ook weinig ruimte heeft voor een mening van een ander. Hierin vind ik haar niet zo leuk en ik word hierin gespiegeld want ik ben zelf iemand die heel sterk haar mening kan geven. Het is een goede reminder om mild en open te staan voor andere meningen.

Kay is 54 jaar en heeft de 40 jaar in Duitsland doorgebracht. Ze is de oudste. Haar ouders zijn Indiaanse immigranten die haar altijd verteld hebben geen vrienden maken in Duitsland omdat ze er maar tijdelijk zouden verblijven. Het tijdelijke werd een leven lang. Toen ze opgroeide had ze heeft geen goede relatie met haar ouders. Op haar 13^e werd ze naar India gestuurd door haar ouders omdat zij haar niet meer aan konden. Hier is haar verwantschap met India begonnen en 8 jaargeleden is ze hierheen geïmmigreerd. Ze is naar Auroville vertrokken dit is een leefgemeenschap waarbij iedereen bijdraagt door te werken in de moestuin of dergelijke. In Auroville heeft ze een hele tijd gewoond samen met haar zoon. Na verloop van tijd ontstond er wrijving in Auroville en besloot ze de leefgemeenschap te verlaten. Haar huis heeft ze daar onderverhuurd. Ze vergeleek de leiders van Auroville met de sekteleiders uit de documentaire Wild, wild country (te zien op Netflix) wat over de Baghwan beweging gaat. Haar zoon is na 4 jaar teruggegaan naar Duitsland en woont bij zijn vader.

Vrijdag 23 december tot en met zondag 25 december

Terwijl ik dit schrijf ben ik mij bewust dat mijn dagen hier rustig en veelal hetzelfde zijn. Eerst yoga, dan paardrijden en tussen 10.30 en 16.00 zo min mogelijk. Vanaf 16.00 word ik weer actiever en doe ik grondwerk met de paarden om daarna te eten en te gaan slapen. Ik maak deze dagen minder mee, krijg minder beweging en ik vind het ook goed zoals het is. Ik krijg veel informatie over de familie en dat is smullen. Ik vind het hier het fijnste zonder de familie en als ze er zijn moet ik rustig mijn grenzen aangeven en hou ik mij qua advies telkens meer op de vlakte.

Als de familie er niet is eet ik vroeg om vervolgens ook vroeg naar bed te gaan. Ik vind het alleen zijn heerlijk en geniet dus van de rust en stilte die dit met zich meebrengt. Ik heb mij deze reis al van alles gevoeld en eenzaamheid zit hier niet tussen. Ik ben op mijn plek zo buiten de stad. Ik voel nu ook geen behoefte om terug te keren naar Bombay. En met alle wispelturigheid van dien zou. Het zomaar kunnen dat ik daar volgende week weer zit en dat is dan ook goed.

Op zaterdag gaat het rijden met Kazaar niet direct heel fijn. Ik heb last van mijn onderrug en dat helpt mij niet in het rijden. Door de focus te verleggen van wat ik uit de training wil halen heb ik alsnog een hele fijne training. Het hoeft van mij ook niet elke dag “goed” te gaan. Goed is een breed begrip. Ik snap dat er altijd betere dagen tussen zitten en mindere dagen. Ik wil wel elke dag met een plan mijn paard trainen en positief afsluiten zodat zowel mijn paard als ik er een fijn gevoel aan overhouden. Dat is voor ons beide erg belangrijk. Ik vind het leuk om te ontdekken dat ik zelf, in de vele jaren dat ik paardrijd, elke keer blijf ontwikkelen en groeien.

Als ik zondag wakker word staan er 6 auto’s voor de deur. Gisterenavond zijn er allemaal vrienden van Dilprit gekomen. In de loop van de ochtend leer ik iedereen kennen en met sommige heb ik fijne gesprekken. Zo is er een koppel die in de Verenigde Staten woont en hier om het jaar op bezoek komt en het andere jaar gaan ze graag naar Europa. Gedurende de dag zijn we met 25 mensen (die ook allemaal personeel meenemen) en hoewel het ook gezellig is ben ik er na het avond eten ook klaar mee en zoek ik de rust weer op.

Als ik reflecteer over de afgelopen week voel ik mij tevreden. Ik leer hier zoveel over flexibel zijn, grenzen aangeven en de innerlijke rust (proberen) te bewaren in de chaos die het hier zijn met zich meebrengt. Daarnaast geniet ik enorm om met de paarden samen te werken. Het voelt ook echt als samenwerken. Waar ik met Kazaar al een echt team ben, ben ik dit met Carna nog aan het vormen (Carna is afgelopen vrijdag pas terug gekomen uit Bhopal) en dit kost tijd. Het werken met paarden kost veel tijd (en zoals mijn papa kan beamen, ook veel geld) en je krijgt er wel veel (liefde) voor terug.