Maandag 26 december
Vandaag begin ik de dag, zoals ik elke dag hier begin, met yoga. De oefeningen die ik doe heb ik geleerd in mijn eerste week in Bombay tijdens het volgen van yogalessen. Het is leuk om nieuwe oefeningen te leren die zo effectief zijn en mij ruimte in mijn lijf geven.

Daarna is het tijd voor de paarden. Zowel het trainen met Carna als Kazaar gaat goed al is dat wel ieder op hun eigen manier.

Carna is kwalitatief gezien een beter paard dan Kazaar. Ze heeft betere gangen, ze heeft een lijf wat gemaakt is om soepel en rond te bewegen en ze is vreselijk slim. Het punt is dat ze niet soepel en rond beweegt, ze ontzettend scheef is (ze loopt rechtsom met haar billen extreem naar binnen), achter het been en de teugels uit je handen wil trekken. Niet de schuld van Carna en wel het resultaat als je geen paard kan rijden. Ik ga met Carna geen gevecht aan en de training is wel pittig. Carna is qua karakter ook afstandig, snel afgeleid en op haarzelf.

Kazaar heeft een lijf wat veel strakker en strammer is dan Carna (ik moet een beetje aan mijzelf denken als ik yoga probeer te doen). Zijn gangen zijn oppervlakkiger en hij heeft moeite om zijn lijf mee te krijgen. Kazaar heeft linksom meer moeite dan rechtsom. Hij had geen balans en kon zichzelf niet dragen. Ik rij Kazaar nu 3 weken (de week van Bhopal heb ik hem niet gereden) en het is bizar hoe hij vooruit is gegaan. Hij draagt zichzelf een stuk meer en zijn balans wordt veel beter. Kazaar is ontzettend aanhankelijk, knuffelig en lijkt soms ook wat verlegen.

Ik vind het heerlijk om Carna onder mij te voelen bewegen, dat is echt een cadeautje. Daarnaast leert ze zo ontzettend snel. Ik sta versteld hoe snel ze iets oppikt terwijl ik dacht dat ze het nog niet snapte. Kazaar daar ben ik verliefd op. Ik hou van het knuffelen en samen plakken en ik ben zo ontzettend trots op hoe hij het doet. Het liefste van alles zou ik Kazaar mee naar huis willen nemen. Hem een fijn en vrij leven in Nederland gunnen waar hij buiten mag spelen, het bos mag ontdekken en samen spelenderwijs ouder worden. Kazaar is echt een maatje waar ik heel veelzijdig mee kan zijn.

Ik voelde eergisteren, voor het eerst, dat Kazaar er klaar voor is dat Jai op hem gaat rijden en dit bleek vandaag ook zo te zijn. Ik ben erg trots op Kazaar hoe hij het doet. Hij blijft zichzelf dragen en dit is weer een mooi startpunt om verder te trainen samen met Jai. Ik ben ook trots op Jai dat hij zijn vooroordelen over dressuur en dressuurzadels opzijzet en het belang leert inzien van een goede basis. Hoe train ik mijn paard is een wereld van verschil met hoe rij ik op mijn paard. Jai moet nog veel leren wat betreft het trainen van een paard. Hij moet leren voelen wat er onder hem gebeurt zodat hij gericht op het paard kan stappen. Dit kost tijd.

Tijd is blijkbaar wel een ding. Gisteren kwam Dilprit naar mij toe met de vraag of ik de paarden niet twee keer per dag zou kunnen trainen. Hierop antwoord ik dat de paarden in de ochtend gereden worden en dat er in de avond grondwerk met ze gedaan wordt en ze hierdoor al 2 keer per dag getraind worden. Wat Dilprit blijkbaar bedoelde is dat het wellicht handiger zou zijn als ik Jai 2 keer per dag op de paarden zou kunnen laten rijden zodat hij sneller zou leren trainen. Hierop antwoord ik dat dit mij niet verstandig lijk voor de paarden. Rijden is namelijk niet per se beter dan grondwerk, het is juist grondwerk wat ervoor zorgt dat de paarden zichzelf leren dragen (we krijgen hier heel veel gedaan wat ons op de rug niet gaat lukken).

Daarnaast is dit ook niet eerlijk om van de paarden zoveel te vragen. Ze moeten al heel hard werken en ze hebben tijd nodig om het te verwerken en bij te komen. Ik doe met ze wat ik kan en ik ga niet alles in een kortere tijd proppen ten koste van de paarden omdat ik minder tijd heb gekregen om met Jai te trainen. Dilprit gaf aan dat zijn spring trainer uit België dit wel deed. Hierop geef ik aan dat dit mag en dat ik dit niet doe. Ik sta achter wat ik doe, ik ben goed in wat doe en ik weet waar ik het over heb. Hmmmmmm….is het enige wat ik terug krijg. Spannend wat hieruit gaat komen.

Daarnaast geeft Dilprit aan dat hij aankomende weekend wil gaan springen met de paarden en dat er dan een verbinding komt met de trainer in België en dat de trainer dan kan kijken hoe ik lesgeef. Aan alles voel ik een hele grote weerstand. De weerstand zit uiteraard het feit dat het niet gaat zoals ik dacht dat het zou gaan namelijk dat ik tijd met Jai zou hebben om samen met zijn paarden de basis te trainen. Hoewel ik Dilprit terugduw merk ik ook dat ik het wil laten en moet laten. Er wordt hier elke keer van gedachten veranderd en van sommige plannen komt er niks terwijl ik mij er wel druk om maak. Irritant vind ik dit natuurlijk wel.

Gedurende de dag verdwijnen de gasten van Dilprit. Alleen Yashaan is er nog. Hij is een trainer bij ARC in Bombay. We kletsen over de paarden en over zijn ervaring in Duitsland. Als hij de kans zou krijgen zou hij naar Europa verhuizen. ‘Daar gebeurt het wat de paarden betreft’, zegt hij. Het is een man met een fijne energie en ik ben nieuwsgierig geworden naar hoe hij rijdt.

Aan het einde van de dag komen Shwetambara, Aryatara en Gita (de nanny) aan. Van Aryatara krijg ik een enorme knuffel en even later ook van Gita. Aryatara en Shwetambara noemen Gita: Didi. Dit betekent zuster en het is een respectvolle manier van een kind om iemand die ouder is aan te spreken. Ik vind Gita ontzettend lief. Ze is zo geduldig, zorgzaam en lief. Als ze Aryatara insmeert met insect-werend spul neemt ze mij ook mee. Ik vind dat ze humor heeft en ze heeft heel wat te stellen met Aryatara die vaak onbeschoft, onaardig en lelijk tegen haar doet. Tot op heden zijn er al heel wat nanny’s geweest voor Aryatara en niemand is gebleven. Ze hebben allemaal aangegeven dat het niet werkbaar is. Gita is eigenlijk aangenomen om te koken. Ze zou slechts tijdelijk voor Aryatara zorgen tot er een nieuwe nanny is aangenomen. Het tijdelijke is nu alweer ruim een jaar geleden.

Dinsdag 27 december
Ik heb vanmorgen voor het eerst met Kazaar gesprongen. Dat was heel erg leuk ter afwisseling. Kazaar gaat plat over de hindernis heen dus hij mag nog vele kilometers gaan maken.

Eind januari vindt er een wedstrijdplaats in Japaloupe. Hier zal Jai Junioren starten i.p.v. Children. Ik vraag hoe het kan dat hij zomaar naar een andere klasse verplaatst. Hij zegt dat het niveau van de ruiters in Japaloupe zo laag is dat ze de hoogte van de hindernissen wat bij Children verlaagd heben van 90 naar70cm en dat Junioren hierdoor van 1.10 naar 90cm gaat. Trots vertelt zowel hij als zijn vader dat dit zijn kans is om Junioren te starten. Ik geef aan dat dit toch alleen een verschil vanuit naam is en niet vanuit hoogte of techniek. Dilprit heeft hierop een heel betoog die volledig langs mij heen gaat.

Dilprit wil dat Jai ook met Kazaar gaat starten en ik geef aan dat dit kan en dan wel Children en niet Junioren. De Children proef kan je vergelijken met een B proef en de junioren proef met een M proef. Kazaar kan prima een B proef lopen en een M proef daar is hij nog lang niet aan toe qua oefeningen. Dilprit vraagt hoe het kan dat Kazaar hier niet aan toe is. Hierop leg ik rustig uit dat hij de oefeningen niet kent en er niet eens aan toe is om dit te oefenen. Volgend jaar misschien een keer, eerder sowieso niet tenzij je een slechte proef wil rijden. Hij vraagt waarom ik deze oefeningen niet met Kazaar oefen zodat hij ze dit leert. Terwijl ik van binnen het uit wil schreeuwen van frustratie en deze man door elkaar wil schudden, leg ik uit dat dit fijne paard aan de basis aan het werken is en dat dit niet bevestigd is na 3 weken rijden. Dat paardrijden tijd kost en het paard vanzelf sterker gaat worden na verloop van tijd en je de oefeningen kan gaan uitbreiden. En zover is hij niet.

Het personeel heeft het vandaag behoorlijk te voorduren. Shwetambara geeft aan dat ze de focus kwijt zijn en ze gaat er met een harde hand doorheen. Kay en ik trekken ons terug op mijn kamer en we kletsen fijn over de paarden.

Aan het einde van de dag doen Kay en ik samen met de familie yoga en acro-yoga. Ik vind het acro-yoga echt te gek om te doen. Het is leuk om zo samen te werken en het is een speelse vorm van sporten.

Woensdag 28 december
Vandaag, een maand gelden, ben ik vertrokken vanuit Nederland naar India. Ik geniet ook alweer bijna twee maanden van het niet werken en wel doorbetaald krijgen. Dat bevalt mij heel erg goed. Als ik heel eerlijk ben vind ik het heerlijk om niet te werken. Ik verveel mij geen moment, ik heb het juist drukker dan ooit. Het leven ten volste leven is voor mij het fijnste zonder werk. Ik merk dat ik ook geen haast heb in het vinden van een baan en ik ga onderzoeken of ik dit nog een tijdje kan uitstellen.

Vanmorgen rij ik als eerste Kazaar. Met Kazaar oefen ik vandaag de overgangen van draf naar stap en dan weer door naar draf. En ook oefen ik het halthouden. Dit is lastig voor Kazaar en hoewel hij erg zijn best doen zijn we er nog niet. Ik ben fijn met hem aan het trainen en ik voel geen ruimte om Jai vandaag op Kazaar te laten.

Dan stap ik over op Carna. Het is leuk om te voelen dat Carna het snel oppakt. Rechtsom doet ze haar best en als haar helpt snapt ze het direct. Carna heeft gewoon meer tijd nodig en zal over 2 weken al heel anders zijn. Ik vind het groeiproces van de paarden waanzinnig om mee te maken en ik kan er heel enthousiast van worden. Ik ben ook elke keer weer een beetje verbaasd over wat ik kan. Jai mag even op Carna rijden en dan wel linksom. De overgangen vindt Jai lastig om te rijden hij laat alles los en doet niks meer. Ik werk aan zijn bewustzijn. Ik vraag wat hij doet (of wat hij zou moeten doen) en hoe het voelt. Leren voelen wat er onder je gebeurd is niet makkelijk en dit kost tijd. Dilprit kijkt toe terwijl ik lesgeef. Als ik klaar ben kletsen we wat samen. ’Heb je vragen?’, vraag ik. ‘Nee, ik zie dat je hard aan het werk bent en dat het bij Jai ook veel herhaling is.’

Nog voor de middag is de familie vertrokken naar Bombay. Kay is in haar huis en ik dobber lekker rond in het zwembad. Ik doe niet zoveel behalve veel lezen en eten. Ik heb het rustig en dat is fijn. Ik krijg nog een berichtje van Dilprit, die enigszins mijn rust verstoord, door toch nog een keer te vragen of Jai en ik de paarden morgenavond niet kunnen rijden. Ik heb gisteren slechts 4 keer gezegd dat de paarden een vrije dag hebben en het is interessant dat hij het dan alsnog probeert. Het antwoord blijft uiteraard onveranderd.

Aan het einde van de dag doe ik grondwerk met Carna en Kazaar. Kazaar neem ik daarna mee op een wandeling. Hij mag even grasjes knabbelen en we maken nog een foto. Paardenliefde wat een rijkdom, en wat zullen er tranen vallen eind januari.

Donderdag 29 januari
Vanmorgen word ik rond 5 uur wakker en even later rond 6.30. Ik hoef er gelukkig niet uit en van uitslapen is uiteraard geen sprake. Ik besluit een rondje te gaan wandelen en voor de verandering via de schuifpui de deur uit te gaan. Op het moment dt ik naar buiten stap en de schuifpui dichtklap denk ik: ‘NEE!’ Ik heb de voordeur niet van het slot gehaald en hierbij heb ik mijzelf officieel buitengesloten. Ik besluit Kay een gesproken berichtje te sturen en nadat ze hartelijk moet lachen zegt ze dat ik mij geen zorgen hoef te maken omdat er extra sleutels van mijn kamer zijn.

Ik wandel een rondje om het terrein heen met Pablo (dat is de Husky) hij volgt mij heel trouw en ik vind dit een heel fijn gevoel. India heeft veel slangen en ondanks het feit dat er royaal en veelvuldig met korrels gestrooid wordt (het lijken op de korrels die ik gebruik voor de slakken) kan het nog wel eens voorkomen dat er een slang voorbij komt glibberen. De kans is stukken kleiner met een hond.

De paarden hebben vrij van rijden en Carna staat al in de wei. Als ik aankom hinnikte ze tot 2 keer toe naar me. Ik ben er eerlijk gezegd ontzettende verbaasd over. Ik had niet het idee dat ze notitie van mij nam omdat ze zo op het eerste gezicht wat afstandelijk doet, en dit blijkt een miscalculatie vanuit mij te zijn. Ik kroel Carna even voordat ik weer doorwandel. Kazaar en de rest van de paarden staan al een stuk verderop.

De rest van de dag bestaat uit het hangen in het zwembad, een boek lezen, eten en een dutje.

Aan het einde van de dag doe ik grondwerk met de paarden. Daarna arriveren vrienden van Shwetambara en Dilprit. De vrouw is een hele bekende fashion designer die traditionele Indiaanse kleding ontwerpt maar dan in een modern jasje. We hebben leuke gesprekken en het is erg gezellig. Er wordt gebarbecued en daarna gevoetbald. Als ik rond 21.30 naar mijn kamer er mee stop en iedereen een goede nacht wens hoor ik iedereen roepen: ‘Je hebt nog helemaal niet gegeten.’ In verwarring kijk ik Shwetambara aan en zeg: ‘We hebben toch gebarbecued?’ ‘Dat was maar een klein snackje’, zegt ze. Ik laat al het eten in mijn hoofd de revue passeren en ik moet een beetje grinniken. ‘I’ll send you some food, you need to eat’, vervolgt ze. Hier zit ik dan om 21.45 aan een warme maaltijd, helemaal prima!

Vrijdag 30 december
De training met zowel Kazaar als Carna gaat goed. Ik merk vooral bij Kazaar dat de rustdag hem goed heeft gedaan. De hele week ben ik druk bezig geweest met halthouden. Dit vindt hij lastig en blijft enigszins in beweging. Vandaag staat hij elke keer prachtig stil. De dag vrij is ook nodig om dingen te verwerken. Bij Carna merk ik dat zij zich wat makkelijker zelf blijft dragen. Wel is rechtsom nog vele malen moeilijker dan linksom en ik ben echt pas begonnen met trainen.
Jai mag vandaag. Beide paarden narijden en dit gaat goed. Ik merk dat het geen zin heeft om lange verhalen tegen een jongen van 13 te vertellen en tijdens het trainen hou ik het op woorden en dit werkt. Wanneer we stilstaan leg ik wat meer uit.

Ik video Jai die hij daarna deelt met een paar bekende ruiters in India die hem allemaal (en mij ook) complimenteren. Ik merk dat dit enorm motiverend is voor Jai en ik merk dat ik hierdoor respect en ruimte krijg van Dilprit. Ik heb vandaag een korte discussie over waar de uitvalsbasis voor de paarden dient te zijn, Kundan Valley of Bombay. Jai vindt Bombay fijner (er staat daar een parcours) en ik ga voor Kundan Valley. In gesprek krijg ik Dilprit mee puur ook omdat wat ik zeg werkt (tot nu toe) en ik snap ook dat deze man het nog wel 100 keer kan veranderen zoals het hem uitkomt. Hij laat hindernissen maken zodat, indien nodig, ook hier het nodige gesprongen kan worden.

Dinesh rijdt de inheemse paarden van Dilprit. Vandaag vroeg hij aan mij of hij aankomende maandagochtend langs mag komen om mij te zien rijden op Carna en Kazaar en hem daarna op 1 van de inheemse paarden les te geven. Hij vraagt ook of ik volgende week donderdag bij hem op stal langs wil komen om hem te helpen met zijn paarden daar. Dit lijkt mij beide, uiteraard, erg leuk al vind ik dit ook spannend. Dinesh is een selfmade man in de paarden. Hij is in de 40 en rijdt al zijn hele leven paard. In India bestaat pas sinds 20 jaar het idee van een manege. Er zijn geen instructeurs en zo heeft hij zichzelf van alles aangeleerd. Uiteindelijk heeft een Franse amazone hem onder haar hoede genomen en hem van alles geleerd. Hij vertelt dat hij dacht alles te weten en er zo achter kwam dat hij erg weinig wist. In 2017 is hij een manege begonnen al is een manege hier totaal anders dan in Nederland. Door op andere maneges te kijken heeft hij geleerd hoe hij kinderen les moet geven en welke figuren er allemaal bestaan. Het is bewonderingswaardig hoe hij het allemaal doet. Zijn beide zoons rijden ook paard. De ene is een jockey die waarschijnlijk ervaring op mag gaan doen (gesponsord) in Australië en de ander is springruiter. Hij is trots dat zijn beide zoons rijden en ik vind het leuk dat hij open staat om te leren.

Na wat spartelen in het zwembad, een lunch en wat lezen doe ik een siësta. Daarna ben ik weer op stal om grondwerk met mijn paarden te doen. Ik begin met Carna en daarna doe ik Kazaar. Jai en de grooms van de beide paarden moeten kijken. Ik wil namelijk, dat wanneer ik er niet meer ben, Jai en/of de grooms hiermee verder gaan. Ik probeer ze het belang van grondwerk in te laten zien en dit doe ik door het door te verwijzen en te koppelen aan het rijden. Dat is voor deze mensen het meeste effectief en helemaal waar.

Zaterdag 31 december
Daar is hij dan alweer. Dag 365. De allerlaatste dag van het jaar 2022. Voor mijn gevoel lijkt het elk jaar sneller te gaan en ik geloof dat dit hoort bij het ouder worden.

In de ochtend rij ik zowel Carna als Kazaar kort los (opwarmen). Daarna spring ik er zelf een klein sprongetje mee om te voelen wat er gebeurt bij de paarde. Daarna is het de beurt aan Jai en kan ik hem ook de juiste aanwijzingen geven.

Kazaar is vandaag heel vrolijk. Zijn oren staan naar voren als je naar de hindernis rijdt en hij oogt (en voelt) ontspannen. Zijn lichaam gaat vrij recht over de hindernis (in plaats van in een carambole (rond) vorm). Komende maand ga ik naast het dressuren ook wat vaker een sprongetje met hem doen om hem hierin te gymnastiseren. Dit helpt hem om zijn lichaam tijdens het springen wat meer te gaan dragen zodat hij in de toekomst ronder over de hindernis gaat (in plaats van plat). Dit heeft heel veel tijd nodig en ik denk dat je hier rustig een half jaar voor uit mag trekken. Door het een vast onderdeel van zijn training te maken is het iets waar je consistent aanblijf werken. Paardrijden is nu eenmaal een sport die je heel consistent dient uit te voeren.

Carna voelt heerlijk licht en springt als een zonnetje. Waar ze in Bhopal constant de teugels uit de handen van Jai trekt is dit nu al zo goed als verdwenen. Dit helpt Jai enorm omdat hij dit nog niet zelfstandig op kan lossen. Jai begint dan ook te trekken en dat verlies je altijd van een paard. Als ik zie dat Carna ook m aar iets doet wijs ik Jai erop. Als Jai zijn gevoel gaat ontwikkelen dan komt er een dag dat hij dit gaat voelen en Carna kan corrigeren of, liever nog, het kan voorkomen.

De grootste vooruitgang met Carna vandaag is dat ze, wanneer ze van de linker galop naar de rechter galop moet (zonder terug te komen in draf) ze van nijdigheid in de lucht trapte. Je ziet haar boos uithalen. Zoals ik dit zag leek het mij te liggen dat ze zo stijf en ook scheef is in haar lijf dat het lichamelijk onmogelijk is om dit zonder enige vorm van pijn te doen. En dat Carna hierom nijdig in de lucht schopt. Ik vraag Jai om eerst naar draf te gaan en dan weer aan te galopperen in plaats van in galop naar de andere galop te gaan. Jai doet dit de hele tijd heel keurig en op een gegeven moment voelt het moment daar om de wissel te doen (een wissel is dus van de ene galop naar de andere galop gaan zonder terug naar draf en in dit geval specifiek van de linkerkant naar de rechterkant) en Carna doet dit keurig zonder een trap in de lucht te geven. Carna blijft ontspannen doorgalopperen. Ik voel mij enorm voldaan, trots en blij.

Tijdens het ontbijt zegt Dilprit dat hij mij graag in dienst wil nemen als vaste ruiter voor de paarden en trainer voor Jai. Hij zegt dat hij dan nog 2 à 3 paarden kan kopen zodat het een dag vullende baan is. Ik mag wedstrijden rijden, trainingen volgen alles wat ik denk dat ik nodig heb. Terwijl Dilprit praat maakt mijn hart een sprongetje. Niet per se vanwege het aanbod, al streelt dit mijn ego enorm, maar meer dat ik mij gezien voel in mijn werk. Dat is een heerlijk gevoel. Als Dilprit is uitgesproken bedank ik hem voor het royale aanbod en zeg ik dat ik hierover na wil denken. Hoewel ik rustig kan fantaseren over hoe het zou zijn om hier, in India, mijn werk van te maken en ik dat ik hier een goed salaris uit zou kunnen halen weet en voel ik in mijn hart dat ik dit aanbod niet ga aannemen. Niet op de manier hoe hij het aanbiedt. Ik vind met de paarden bezig zijn heel erg fijn en dit is een onderwerp waar ik nog op terugkom wat betreft mijn intenties voor 2023.

Vlak voor de middag gaat de familie naar vrienden toe en plons ik in het zwembad. Ik lees een boekje, knuffel Kazaar, eet lunch en neem de tijd om aan mijn blog te schrijven.

Aan het einde van de dag doe ik grondwerk met de paarden. Zowel de grooms als Jai moeten weer oefenen. Omdat het Hindi van Jai enigszins beperkt ie heb ik Shwetambara gevraagd of ze het een en ander wil vertalen aan de grooms. Grondwerk komt heel erg nauw met hoe je lichaamstaal is en ik wil dat de jongens hier bewust van gaan zijn. Ook wil ik ze uitleggen waar ze op moeten letten bij de paarden. Het is fijn dat Shwetambara vertaalt en ik merk dat dit helpt.

Na de paarden trek ik mij terug op mijn kamer. Ik douch en was weer eens een keer mijn haar. Ik maak mij klaar om zo (19.30 lijkt mij vroeg genoeg) tussen de mensen te mingelen. Vrienden van de familie zijn aanwezig en de muziek dreunt door de boxen.

Theetijd is al voorbij en ik neem toch nog snel een stuk worteltaart en quiche voordat ze dit buffet, met snacks, gaan afbouwen. De BBQ wordt aangestoken, de vuurkorf brandt en ik speel samen met de kinderen met plakkerige marshmallows en er is een kleioven waar gevulde chiapati’s (Indiaans brood/roti achtig) in worden gemaakt door 3 vrouwen die hiervoor ingehuurd zijn. Heel even gaat het door mijn hoofd of dit al het eten is. De vrienden van de familie drinken en sommige worden al langzaamaan luidruchtiger. Er wordt in een cirkeltje gedanst door kinderen en wat ouders. Ik klets wat met de mensen die er zijn. Ik aanschouw alles. Ik vind het heel gezellig en ik merk ook dat als ik dan mag kiezen ik dit soort dagen het liefste met lievelingsmensen doorbreng of alleen. Dat is toch dichterbij mijzelf zijn. Samen met de kinderen tel ik de laatste 10 seconden af tot het nieuwe jaar. Terugtellen is blijkbaar nog best lastig (voor de kinderen dit keer, ik oefen dit namelijk al een aantal jaar).

Er wordt vuurwerk afgestoken, er wordt gelukkig nieuwjaar gewenst. Jai loopt naar mij toe. ‘Nathalie, I try to be there tomorrow morning and I will sneak off to bed now.’ Ik heb Jai, met het oog op vanavond, morgenochtend vrijgegeven. Ik geef aan dat het goed is al hij er is en als het te vroeg is hij ook later aan mag sluiten. Pubers hebben heel wat slaap nodig en zijn 13-jarige brein is in halve stand zeker niet op zijn best. Ik vraag mij af of mijn ouders mij soms ook zo onbereikbaar vonden in mijn pubertijd? Uitslapen deed ik toen wel. Terwijl Jai wegloopt en mij goedenacht wenst kijk ik op mijn telefoon, het is 00.20. Ik vind het wel goed zo. Ik loop eerst naar de keuken want ik wil Mala (de leuke kokkin uit Bombay is meegebracht door de familie) gelukkig nieuwjaar wensen. De keuken lijkt wel een oorlogszone met 5 koks (koks van vrienden zijn meegebracht om te helpen) en oneindig veel personeel. Er wordt van alles geschreeuwd en iedereen rent heen en weer. Ik roep heel hard: ‘Happy New Year’, wat ze in de keuken blijkbaar niet verwachten en daarna roep ik om Mala. Mala komt aanlopen en we geven elkaar een dikke knuffel. Terwijl we heel erg kort kletsen zegt Mala dat het diner geserveerd gaat worden. De verbazing moet van mijn gezicht te lezen zijn en eigenlijk moet ik nu ook heel erg hard lachen. Ik vertel Mala dat ik dit niet meer ga trekken en dat ik naar bed ga. Ik vraag haar om het dessert te bewaren voor mij en of ze, voordat ze vertrekt haar Gajar Halva (dessert gemaakt van wortelen, fruit en noten) voor mij kan maken. Ze moet hartelijk lachen en zegt dat ze dit zal maken voor mij. Op mijn kamer zijn er nog een paar berichtjes op mijn telefoon die ik wil beantwoorden. Ik doe mijn oordoppen in. Met een beat op de achtergrond val ik in slaap.

Your content goes here. Edit or remove this text inline or in the module Content settings. You can also style every aspect of this content in the module Design settings and even apply custom CSS to this text in the module Advanced settings.

In de laatste week van het nieuwe jaar neem ik de tijd om te reflecteren en ook om vooruit te kijken. Dit doe ik eigenlijk al zo lang ik mij kan herinneren al is de vorm ook wel heel erg veranderd. Waar ik vroeger vooral terugkeek op het jaar in goed of slecht en vooruit in harde to do’s is dit nu veel genuanceerder. Het komt tegenwoordig ook vanuit een heel ander stuk en met een andere intentie puur omdat ik gegroeid ben als mens. Hoewel ik het ook kwetsbaar vind wil ik dit ook graag delen.

Voordat ik het nieuwe jaar met open hart van harte welkom heet, wil ik graag ook stilstaan bij 2022. Want 2022 verdient het om goed afgehecht te worden.

2022 begon ik in Thailand. Voor het winterseizoen van 2021/2022 had ik het verlangen om weer te overwinteren. De 1 à 2 maanden van een onderbreking in de winter draagt bij aan mijn levensgeluk en ik ben dankbaar dat ik mijn leven zo heb kunnen inrichten. Ik vond het ook een enorm cadeau dat Lottie en E mij kwamen opzoeken. Thailand is ook het land waar ze, aan de eettafel boven een curry, deelden dat Lottie zwanger was.

2022 is dus het jaar dat Lottie zwanger was en dit was voor mij ook heel erg bijzonder. Ik heb van dichtbij meegemaakt wat zwanger zijn met zich mee kan brengen en hoe het lichaam van een vrouw kan veranderen. Ik heb ook van het begin gevoeld dat ik betrokken wil zijn. Met de zwangerschap van Lottie is hier ook het weten dat de vriendschap gaat veranderen omdat het leven gaat veranderen, dat het anders gaat zijn en ik voel ook het vertrouwen dat het precies gaat zoals het moet zijn. Tussen Thailand en het thuiskomen zijn wij in onze vriendschap ook even van elkaar verwijderd geweest. Hoe ga je met elkaar om in bepaalde situaties? Reik je wel of niet naar elkaar uit? Het niet communiceren en aannames zijn uiteindelijk de grootste boosdoener. Het was leerzaam en ook weer verdiepend. Lottie en ik hebben dit jaar hebben ook onze eerste ruzie. Een scene op Rotterdam Centraal voorafgaande aan ons uitje naar London. Tranen met tuiten, ik word aan alle kanten getriggerd (de angst dat als er ruzie/bozigheid is en je verlaten kan worden) en het gesprek, de gesprekken die daarna volgen is heel fijn. Het uitpraten verdiept. Daarna is er dus meer van onze essentie van de vriendschap omdat er ruimte is gekomen. London was magisch.

2022 is het jaar dat Mateo wordt geboren. Nieuw leven. Het is bijzonder om te ontdekken dat liefde er in zoveel verschillende vormen kan zijn en dat er, zoals het altijd zo heeft moeten zijn, een nieuw luikje aan liefde opengaat bij mijzelf. Het hart lijkt wel oneindig rekbaar. Het is ook bijzonder om Lottie te zien in de rol van moeder waarbij ze open en eerlijk deelt over haar zoektocht in het ouderschap.

2022 is het jaar dat ik meer tijd dan ooit met mijn vader heb doorgebracht (zo voelt het) en voor mij voelt dit nog steeds niet als genoeg. Ik heb constant het verlangen om met mijn vader tijd door te brengen, samen te zijn of dit nu is door op avontuur te gaan in een vreemde stad (Rotterdam is niet heel erg vreemd) of samen in huis te rommelen. Mijn hart barst van liefde voor papa.

2022 is het jaar waarin ik heel erg weinig contact heb gehad mijn moeder. Het fijne contact wat ik heb met mijn vader maakt het contrast in het contact met mijn moeder groter en hierdoor ook pijnlijker. Het contact wat ik wel heb is ook niet altijd fijn en rustig, ik vind dit verdrietig en ik heb er ook geen ruimte voor. Ik heb hiervoor nog geen vorm gevonden (behalve afstand nemen) en misschien gebeurt dit nooit. Ik merk wel dat het belangrijk voor mij is om mijn grens te bewaken in wat ik toelaat, dit voor mijn eigen gezondheid en levensgeluk.

2022 is het jaar dat mijn Oom Roedy is overleden. Zijn overlijden en zijn uitvaart was tijdens mijn verblijf in Thailand. Via een link was het mogelijk om het online mee te kijken. Ik vond de uitvaart heel mooi en ook heel erg ontroerend. Ik heb hem door de dood ook beter leren kennen omdat er over hem werd gesproken. Dat is zowel iets heel moois als ook iets verwarrends. Als kind ben je namelijk helemaal niet bezig waar iemand vandaan komt of wat iemand zijn verhaal is. Oom Roedy gaf mij vroeger geld voor mijn Swinka oftewel mijn spaarvarken (een blauwe van stof van de Rabobank). En bij Oom Roedy hoort voor mij ook Tante Riek. Tante Riek is nog in Dieren geweest vlak voor mijn vertrek naar India en ik vond dit een heel fijn en warm samenzijn. Oom Roedy is ook mijn eerste Oom die overlijdt en hierdoor ook de eerste van een nieuwe generatie (aan beide kanten van mijn familie) die overlijdt. De dood komt hierbij dichterbij en vraagt ook om aangekeken te worden.

2022 is het jaar dat de paarden weer een actievere rol in mijn leven zijn gaan spelen. Zo heb ik de grote eer om tijd met DE Opdringerigste te mogen doorbrengen en ook om op hem te rijden. Ik ben Anneke meer dan ontzettend dankbaar voor het vertrouwen hierin en de ruimte die ik krijg. Ik vind dankzij Anneke een nieuwe vorm om met paarden te zijn (door middel van grondwerk) die ik zo ontzettend leuk vind en die mij het plezier geeft om met de paarden te zijn zonder iets te moeten. Ik ben Anneke ook ontzettend dankbaar dat ze mij aanmoedigt wat betreft de paarden. Zonder haar aanmoediging had ik hier niet in India gezeten omdat ik mij laat tegenhouden/afremmen door de twijfel die ik heb over mijn kunnen.

2022 heeft fijne uitstapjes naar Portugal (surfen met Maressa), Polen (mijn familie en eindeloos door mijn stad Warsaw zwerven), London (met Lottie en Mateo-in-de-buik).

2022 is ook het jaar waarin ik merk dat ik minder behoefte heb aan groepen mensen en sociale samenkomsten, vooral waarin drinken en late avonden synoniem aan gezelligheid is. Het voelt als loskomen van niet zijn wie ik ben en wat ik doe. Ik moet minder van mijzelf en ik vind dit ook nog steeds een lastig onderwerp. Ik ben hierin zoekende hoe ik hier wel mee wil zijn.

2022 is het jaar waarin ik voor het eerst de straat op ga en protesteer op de Dam in Amsterdam tegen Rusland als agressor in de oorlog in de Ukraine. Ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen waarom ik hiervoor de straat op ga en het is mijn gevoel die aangeeft dat ik mijzelf niet recht in de spiegel kan aankijken als ik dit niet doe. Oorlog tast veiligheid en vrijheid aan. Het tast de toekomst aan, die niet van mij is, maar van de generaties na mij waarvan ik (WIJ) de wereld in bruikleen hebben. Doneren aan generators, voedsel, boeken alle beetjes helpen en ik help een beetje. Ik snap soms niet dat oorlog kan gebeuren en dat het altijd burgers die hier de dupe van zijn.

2022 is het jaar van mijn lieve vrienden en mooie vriendschappen. Een jonge vriendschap heeft zich ontwikkelt, een oude vriendschap heeft zich vernieuwd, een lange vriendschap heeft zich verdiept en een innige vriendschap blijft zich prachtig ontwikkelen. Maressa, Anneke, Rogier en Lottie. Mijn harde kern.

2022 is ook het jaar van de grote verassingen. Waarbij ik opeens (zo voelde het tenminste) huiseigenaar ben geworden van een heerlijk klus-huis in Dieren met tuin (ik woon oprecht in het mooiste stukje van Nederland). Deze stap voelt voor mij als op autonome wijze plek innemen in mijn eigen leven, wat mij een enorme rust geeft.
Een andere grote verassingen dit jaar was dat ik zeer plotseling, en op een lelijke wijze, werd ontslagen bij Spark waar ik al snel ontzettend dankbaar voor ben (niet de manier waarop maar wel dat het gebeurd is) zodat ik juist hierdoor op avontuur heb kunnen gaan naar India (waar ik nu nog ben).

2022 dankjewel voor elke les en elke zegening. Ik ben dankbaar voor alles wat je mij gebracht hebt.

Mijn intenties voor 2023 zijn afgelopen maand in India al begonnen namelijk om te vertrouwen in mijzelf en in het niet weten.
Een voorbeeld in het meer mogen vertrouwen in mijzelf begint hier met het trainen van de paarden. Ik heb eerst getwijfeld of ik de jongen wel les zou kunnen geven en daarna komt de twijfel of ik de paarden wel kan trainen. Het resultaat wat ik aflever is goed en in een korte tijd meer dan goed en toch zit er een twijfel in mijzelf die ervoor zorgt dat ik ergens niet helemaal voor ga. Het remt mij af. Misschien saboteert het mij zelf. Op sommige ochtenden word ik hier wakker in India en moet ik grinniken omdat ik niet kan geloven hoe goed het gaat. Dit is in het verleden ook zo geweest in mijn werk. Ik wil mensen niet overtuigen van mijn kunnen, kunde en ideeën. Ik wil hierin on-wankel geaard zijn en vertrouwen op mijzelf.

Een voorbeeld in het vertrouwen hebben in het niet weten is dat Dilprit in India elke dag wel iets anders wil, organiseert of plant. Waar ik mij de eerste 3 weken helemaal van de kook heb laten brengen voel ik hierin nu een overgave. Een overgave aan het leven. Een overgave hoe het is of hoe ik het aantref.

Verder heb ik geen idee wanneer ik terugkom naar Nederland en geen idee wat ik ga doen qua werk en geen idee hoe ik mijn leven opnieuw wil inkleuren en ik wil erop vertrouwen dat dit goedkomt.

Ik kijk uit naar het thuiskomen in Nederland, ergens in 2023, en tot die tijd wil ik genieten van het reizen. Ik ben heel erg bewust van het feit dat als ik niet bij Spark zou zijn ontslagen ik deze reis naar India (en mijn reis hierna) nooit zou kunnen maken. Ik zie dit als een enorm groot cadeau waar ik ten volste van wil genieten omdat ik deze kans (naar alle waarschijnlijkheid) niet snel weer krijg.

Voor 2023 wil ik bij thuiskomst mijn gewoontes met eten (meer koken en meer groente) eerlijk aankijken en op regelmatige basis gaan sporten want ik wil heel graag gezond ouder worden.

In 2023 ga ik eerlijk uitzoeken hoe ik het werken met paarden in mijn leven zie (en of ik dit zie). Tot nu toe heb ik altijd gezegd dat ik niet fulltime in de paarden wil werken omdat ik hier ongelukkig van wordt. Ik ben hierin ongelukkig geweest in de vorm die het was en ik heb de vrijheid om te onderzoeken in welke vorm dit wel zou werken. Ik merk hier in India dat ik een betere ruiter en trainer ben geworden dan toe in 20 was. Toen wilde ik vooral de beste zijn en toen ik besefte dat ik dat niet was of ooit ging worden, vond ik het niet meer leuk en was ik gedemotiveerd. Nu wil ik vooral geduldig, liefdevol, duidelijk en eerlijk zijn.

Voor 2023 wil ik graag dichtbij mijzelf blijven ook al voel ik sociale druk om mee te bewegen. Goed blijven voelen of ik ergens echt zin in heb en waarom ik ergens ja op zeg of nee op zeg.

Voor 2023 wil ik blijven oefenen om met beide handen aan te nemen wat het leven mij geeft. Ik wil mijn leven heel bewust blijven leven.

Zondag 1 januari
Met iedereen nog in diepe slaap zit ik om 7.30 al op Carna en om 8.15 op Kazaar. Ik ben moe het is duidelijk merkbaar dat ik een paar uur slaap mis. Hoewel de training vandaag niet slecht is, is hij ook wel eens beter geweest.

Na het trainen ga ik douchen en ontbijten. Daarna verplaats ik mij in de hangmat. De gasten komen zo rond 13 uur tot leven. Het huis is een gezellige chaos van gillende kinderen, keiharde muziek, overal bordjes en blikjes, volwassenen die in half aangeschoten staat van alles willen en personeel die maar op blijft ruimen.

Ik lees, klets, eet verschrikkelijk veel en lig een paar uur in de hangmat. Hoewel het vanmorgen heerlijk koel is, is het vanaf de middag drukkend heet.

Aan het einde van de dag is het tijd voor grondwerk en neem ik de tijd om de grooms te leren hoe ze hun paarden moeten longeren. Ik heb geen idee of wat ik zeg aankom en gelukkig heb ik nog een hele maand.

Als ik naar huis fiets (ik fiets soms tussen de stallen en het huis in plaats van te wandelen ook al is de afstand heel erg kort) kom ik Kay en Love tegen. Love is een van de vele honden die hier opgevangen is en ze is een hond die heel veel aandacht nodig heeft. Zo rent ze geregeld de rijbak in als ik de paarden aan het trainen ben, blaft ze hard tegen iedereen en heeft ze Kay vorige week gebeten (5 rabiës prikken moeten er gehaald worden). Sindsdien heeft Kay een lange lijn aan de halsband van Love gelaten zodat ze makkelijker te vangen is. Als Kay met Love voorbij loopt begint ze heel erg hard te schreeuwen (tegen mij, Shwetambara en 2 gasten) dat ze het zat is dat de grooms niet naar haar luisteren. Ze had Love op de wasplaats opgesloten en tegen Bhaiwar en Roepsing gezegd dat Love daar moest blijven. Terwijl Kay tekeer gaat over het feit dat ze de grooms incompetent vindt val ik haar in de rede. Ik vertel dat, toen Jitu en ik vanaf de round penn naar de stal zijn gelopen, ik diegene ben geweest die tegen Jitu heeft gezegd dat hij Kazaar moet douchen. Jitu vroeg aan mij of Love uit de stal moest en ik heb toen ja gezegd. Dit is dus door mijn doen en niet door het doen van de grooms. Ik vertel dit aan Kay en ik zeg erbij dat de andere grooms er niet waren om ons in te lichten omdat zij met de gasten aan het paardrijden zijn. Kay kijkt mij aan begint vervolges tegen mij te schreeuwen. Ik word heel even terug gebracht naar mijn stagetijd in Duitsland. Ik vraag Kay om niet tegen mij te schreeuwen, ik bied mijn excuus aan en ik zeg dat ik dit niet expres gedaan heb. Dit heeft geen effect. Ze gaat goed tekeer. Ik ben vooral in shock om deze kant van haar te zien. Wanneer ik in het huis kom wordt ik apart gepakt door Dilprit die alles van Shwetambara heeft gehoord en vraagt of het gaat. Ja het gaat en het is niet leuk. Dilprit vertelt dat er dus eenreden is dat Kay hier niet met de paarden van Jai werkt omdat er constant geschreeuwd wordt (naar de grooms) en ruzie is.
Ik laat alles even bezinken en besluit Kay een berichtje te sturen of ze met mij wilt kletsen over wat er is voorgevallen. Kay bericht terug dat ze moe is en naar bed gaat. Ze biedt haar excuses aan over wat er is voorgevallen en vertelt dat ze gefrustreerd is dat er niemand is die naar haar luistert. Als ze dit vertelt snap ik haar geschreeuw een stuk beter (al praat ik dit niet goed).

Rond 21uur vertrekken alle gasten weer naar Bombay en ik vertrek naar mijn kamer. Ik ga op tijd naar bed want ik ben heel erg moe. Het was weer een enerverende dag.