Selecteer een pagina

Maandag 9 januari
Ik word wakker in de hotelkamer. Pradeep komt mij om 8uur, met de motor, halen en dan ga ik Carna Longeren. Ik vind Carna een beetje mat vandaag. Ik hoop dat het strekken van haar lijf haar helpt. Dilprit maakt zich, terecht, zorgen voor de competitie wat plaatsvindt op de 11e en 12e. Vanmiddag gaan Jai en ik rijden en ik hoop dat hij aan zijn paard kan rijden (in plaats van erop gaat zitten en niks doen).

Na het longeren brengt Pradeep mij naar Artesia. Zo heet het gebouw waar het nieuwe appartement is en waar ik vanaf nu zal verblijven als ik in de stad ben. Het gebouw zelf is prachtig. Marmeren vloeren, een enorme gym, een zwembad, een squashbaan, een golf kamer en ga zo maar door en het is allemaal nog niet af.

Ik merk dat er iets bij mij gebeurt wat lastig is. Wat ik zelf lastig vind. Ik wil liever niet klagen. Ik vecht daar enorm tegen. Ik wil namelijk niet ondankbaar klinken en alles ook graag zien als een avontuur en ik merk ook dat ik (van binnen) enorm baal van wat er gebeurt. Dat ik baal dat ik ergens kom te zitten wat niet af is, dat ik baal waar het een zooi is, dat ik baal dat het water uit de douche nog half koud is (ik vind warm douchen erg fijn), dat ik baal dat er geen koelkast of keuken is, dat ik baal dat ik geen wifi heb en ook amper internet bereik en dat ik baal dat de gewone dagelijkse dingen een uitdaging zijn op de momenten dat ik hier geen behoefte aan heb. Ik weet ook dat als ik mag balen en de ruimte mag hebben het daarna ook vaak meevalt. En dat ik daarna soms moet lachen omdat ik mij druk heb gemaakt om iets wat helemaal niet meer belangrijk is. En toch kan ik mijzelf nog niet de ruimte geven om te mogen balen. Ik baal een beetje maar nog niet voluit.

Als ik terug van Carna kom wil ik ontbijten in het café en deze blijkt pas om 11 uur open te gaan. Ik moet bijna huilen. Ik heb honger. Ik ga naar mijn kamer ik eet een paar appels en een paar peren en dan ga ik naar de gym. Ik sport 40 minuten. Het valt me zwaar en het doet mij ook erg goed. Dan ga ik weer douchen en besluit ik ergens te gaan eten. Omdat ik niet goed weet wat ik vandaag met mijzelf aan moet duurt het eeuwig voordat ik ook maar een beslissing kan maken waar ik heen wil om wat te eten. Ik heb zin in troostvoedsel. Nou eeuwig wikken en wegen ga ik naar een mega-mall. Hier loop ik een tijdje rond tot ik een IHOP zie. Voor wie dit niet kent: International House Of Pancakes en zo Amerikaans als het maar kan. Hier drink ik een kop thee en eet ik een stapel Amerikaanse pannenkoeken met bosbessen. De laatste keer dat ik dit gegeten was met Fabienne in New York. De herinneringen komen boven. Ergens tijdens dit uitstapje mag ik van mijzelf balen en daarna voelt het inderdaad lichter. Ik ben hier een paar dagen en het is helemaal goed zoals het is.

Na dit uitstapje ben ik weer terug in Artesia. Ik lees wat in de lobby en daarna is het tijd om naar Carna te gaan. Hoe moeizaam gisteren alles ging met Carna en Jai zo makkelijk en licht gaat het vandaag. Met losrijden voelt Carna zowel ontspannen als aanwezig. Daarna help ik Jai en merk ik dat hij ook aanwezig is. De sprongetjes die hij neemt gaan goed. We nemen de tijd om de groom goed te instrueren over hoe en wat morgen want om 7.00 uur is de vet check namelijk al. Daarna gaan Jai en ik wat drinken bij het clubhuis van ARC. Het clubhuis (wij zouden het kantine noemen) is een mooi koloniaal gebouw wat op een prachtige binnenplaats staat tussen de paardenstallen waar de ARC hun manegepaarden heeft staan. Hier en daar staan er ook wat privé paarden. Op deze locatie is ook een scene opgenomen uit de Netflix serie Indian Matchmaker.

Als ik in Artesia kom en mij klaar wil maken voor de nacht belt Dilprit mij. Lang verhaal heel erg kort. Hij had niet voor 1 nacht gereserveerd in het hotel maar voor 4 nachten. Ik heb zijn bericht aan mij niet goed gelezen. OMG. In het kader van dat ik niet weet wat ik met mijzelf aan moet, nu ook niet. Ik voel me ontzettend dom. En onhandig. Binnen no time pak ik mijn spullen, zit ik in de Uber en ga ik terug naar het hotel. Ik kan blijkbaar niet elke dag dubbel 6 gooien wat betreft hoe ik met mijn gevoelens omga.

Dinsdag 10 januari
Als ik wakker word zie ik een berichtje van Bobin dat Jai vandaag om 10.00 uur mag starten in de klasse 80 cm. Hij springt dit HC (dat is buiten mededeling om) om zo nog een keer een rondje te kunnen oefenen voor hij morgen officieel gaat starten. Dit lijkt mij heel erg goed om zo de druk bij Jai weg te halen om over de hindernis te komen. Als hij die druk heeft zit hij in zijn hoofd. Zodra hij in zijn hoofd zit vergeet hij te rijden en doet Carna allesbehalve springen.

Ik zie vanmorgen de zon opkomen achter de wolkenkrabbers van Mumbai. Van dieppaars en zachtroze tot het overgaat in strakblauw. Het gaat een hele warme dag worden. Het is druk. Er galopperen eindeloos veel paarden op de renbaan. Overal zijn er poloruiters aan het trainen.

De vet check van 7.00 uur begint uiteindelijk pas om 7.30 uur en Jai is uiteindelijk pas om 8.30 uur aan de beurt. De vet check gaat vlekkeloos. Er is een jurylid uit Duitsland en een jurylid uit Japan aanwezig. Ze zijn stukken strikter wat betreft het keuren van het paard dan de juryleden in Bhopal. Ze kijken nauwkeurig of er verwondingen zijn.

Na de vet check gaat Carna terug naar stal om klaargemaakt te worden voor het rijden. Om 9.30 uur wordt er omgeroepen dat de klasse van 80cm verplaatst wordt naar vanmiddag 18.00 uur. Jai en ik kijken elkaar verbaasd aan. Hoe is dit mogelijk zo ontzettend last minute. ‘Dit kan alleen hier’, zegt Jai. Samen maken wij een nieuw plan voor vandaag. Jai gaat nu eerst naar school en ik terug naar mijn hotel.

Ik ben nu 1 ½ maand gestopt met koffie en zoals ik al eerder aangaf heb ik de laatste paar dagen weer zin in koffie. Ik loop vanuit mijn hotel naar een fantastische foodhall en drink de allerlekkerste kokos latte ever. Hoewel het wellicht weinig met echte koffie te maken heeft, smaakt het mij fantastisch. Verder koop ik wat snacks om uit te proberen en vers fruit. Al het fruit is hier heerlijk zoet. Daarna bezoek ik de oudste Jain tempel in Mumbai. Het jaïnisme, dat traditioneel als Jain Dharma bekendstaat, is een religie die voornamelijk aanhangers heeft in het westen van India. Het jaïnisme gelooft dat de mensheid onderwezen wordt door tirtamkara’s, spirituele en religieuze leraren waarvan Mahavira (vijfde eeuw v. Chr.), een tijdgenoot van Gautama Boeddha, de laatste was. Belangrijke concepten zijn de leer van geweldloosheid (ahimsa), geloof in reïncarnatie, karma en dharma, en verlossing door ascese. Hoewel de aanhangers tegenwoordig slechts een fractie van de bevolking van India uitmaken, is jaïnisme belangrijk geweest voor de ontwikkeling van de Indiase cultuur en filosofie, kunst, architectuur, wetenschappen en politiek. Het heeft ook bijgedragen tot het geweldloze Indiase onafhankelijkheidsstreven van Mahatma Gandhi. Het heiligste jaïnsymbool is de recht wijzende swastika. Jaïngelovigen hebben de gewoonte om van losse rijstkorrels swastikasymbolen te maken rond het altaar van hun tempel. Link wijzende swastika’s, zoals die in het boeddhisme, worden in de jaïnreligie niet gebruikt. Het swastikasymbool is sinds 3000 v.Chr. in India in gebruik. Hoewel de tempel onder constructie is vind ik het er prachtig.

Vanaf de tempel wandel ik naar de Hanging Gardens. Dit is een park boven op een heuvel. Heerlijk om even de benen te strekken ook al is dit op een drukke weg en is het snikheet. In de heuvel waar het park op is gemaakt zit een enorm waterreservoir en dit zorgt voor een groene omgeving in een klimaat waar normaliter alles snel verdroogt. Hoewel het midden op de dag is, is het er ook aardig druk. Kinderen in schooluniformen en stelletjes die hand en hand met elkaar op de bank zitten.

Om 17.00 uur ben ik weer op ARC. Na het parcourslopen gaat Jai losrijden. Voordat Jai gaat losrijden is hij vooral bezig met hoe hij en Carna er uit zien. Hij rijdt Carna los zonder plan. Niet consequent. Ik zou zeggen: als een natte krant. Hij springt een paar keer en gaat dan de wedstrijd arena in. Op het moment dat Jai de arena in gaat zie ik iets veranderen. Het lijkt wel of hij opeens blanco in zijn hoofd wordt en hij stopt per direct met rijden. Als hij in galop wil gaan bokt en steigert Carna en laat ze weten dat ze niet wil. Jai doet op dat moment niks. Hij grijpt niet in en corrigeert niks. Als hij dan in galop is, is het al op een paar galopsprongen afstand duidelijk dat ze aan hindernis 1 voorbijgaat. Dit doet ze tot 2 keer toe en zo is Jai gediskwalificeerd. Als iedereen die avond is geweest mag Jai nog een keer. In deze ronde komt Jai met veel pijn en moeite over de eerste hindernis en gebeurt er weer hetzelfde op de tweede hindernis. Bobin, zijn trainer, helpt hem echter zijn de aanwijzingen niet specifiek. Zonder Bobin verkeerd te maken weet ik ondertussen dat Bobin heel goed kan zeggen wat er misgaat of wat er anders moet en hij kan niet uitleggen hoe Jai het anders moet doen. Dus als voorbeeld: letterlijk zeggen meer been en linker teugel en dan rechts. Het technisch uitleggen stap voor stap gevolgd door het waarom. En dat Jai gaat voelen dat wat hij doet verandering brengt.

Als Jai van Carna afstapt beland hij mentaal in een enorme crisis en kan alleen maar, tussen het huilen met uithalen, herhalen dat hij er alles aan gedaan heeft. Ik zie Dilprit even kijken en ik merk dat ik dit spannend vind. Dilprit omhelst Jai liefdevol en stelt hem ook gerust. Jai schreeuwt het uit dat het meisje wat de klasse gewonnen heeft er niks voor hoeft te doen. ‘Ze gebruikt haarbenen niet en het paard springt alsnog’, roept hij uit. Dit is natuurlijk niet waar het meisje rijdt keurig en hierdoor lijkt het alsof ze er amper iets voor hoeft te doen. Dat is ergens de kunst van paardrijden.

Het houdt mij bezig wat er speelt tussen Jai en Carna. Jai is niet assertief met het losrijden en zodra hij dus de wedstrijd arena in gaat gebeurt er nog iets groters. Ook laat hij Carna wegkomen met het erlangs rennen.

Woensdag 11 januari
Vanmorgen zit ik al om 6uur op Carna. Het is nog stil op de club. Ik wil met haar stiekem in de wedstrijd arena rijden. Het moment dat ik haar erin wil rijden begint ze te steigeren. Op het moment dat ze steigert pak ik haar hardhandig aan. Is ze helemaal gek geworden. Daarna luistert Carna perfect. Ik vraag Bhaiwar om een hindernis lager te maken (ze staan op 1.40 en dat is mij vele malen te groot) en rij erop af. Ik voel dat ze er probeert om langs te schieten en door haar te corrigeren gaat ze er overheen. Ik spring nog 2 keer en ook nu gaat ze erover netjes overheen. Op dat moment komen er een stuk of 3 mensen de wedstrijdbak in die boos naar mij lopen te schreeuwen in het Hindi. ‘Out!’, wordt er verschillend keren geschreeuwd. Ik maak een verontschuldigend gebaar en vertrek snel naar de bak ernaast. Ik focus op het voorwaarts rijden, recht richten en soepel maken. De basis van alles. Na 50 minuten ben ik tevreden.

Terwijl Carna door Bhaiwar naar de stal wordt gebracht ontmoet ik Konkana. Konkana oftewel Koko vertelt dat ze vandaag een les heeft genomen van Monique (Monique woont hier sinds 2018) en geeft aan dat ze voor het eerst het gevoel heeft dat ze wat gelegeerd heeft. Koko vertelt dat ze 30 is en ongeveer 3 maanden per jaar in India verblijft. Hier woont haar familie namelijk nog. Zelf heeft ze in Zwitserland gestudeerd en verdeelt ze haar eigen tijd tussen London en Boston. Koko nodigt mij en Monique uit voor een lunch met cocktails bij SOHO House wat aan Juhu beach ligt. SOHO House is een members only club waar je wel introducees mee naar toe mag nemen. Het is een van de meeste hippe plekken in de stad en ik kijk er zowel naar uit als ertegen op om er volgende week heen te gaan. Op het moment dat Koko iets zegt in de trant van korte rokjes en hoge hakken moet ik van binnen grinniken want dat gaat niet meer gebeuren. Al moet ik wel wat passends aan natuurlijk.

Om een uur of 10 ben ik gedoucht en loop ik naar de foodhall voor een heerlijke kokos latte koffie. Het worden er twee, zo lekker smaakt het mij. Ik bezoek vandaag ook het Indiase Film Museum. Het is erg leuk om meer te leren over hoe de film hier in India is ontstaan. Van zangeressen die al zingend verhalen vertellen en ter illustraties posters laten zien naar de eerste film in 1918. De filmindustrie is megagroot hier in India en Mumbai is de hoofdstad.

Ik wandel door de stad heen, koop een kokosnoot, haal wat lekkere dingen in een winkel en ben dan rond 13.00 uur weer helemaal bezweet thuis. Het is heet zo midden op de dag. Ik koel een tijdje af onder de airco en heb daarna een lang telefoongesprek met Anneliese. Zij is de springtrainer van Jai in België. Ik deel mijn bevindingen met haar en het is fijn om te kunnen sparren. Ze zegt dat ik mij maar moet gaan bemoeien met het losrijden en Jai stevig moet aan pakken. Ze geeft ook aan dat Jai echt moet leren dat paardrijden niet betekend niks doen maar dat je juist moet werken om het paarden trainen en tijdens wedstrijden moet anticiperen. Hij moet loslaten dat het gaat om uiterlijk vertoon en dat hij ook zoveel mogelijk paarden moet rijden voor de ervaring los van hoe het eruit ziet. Ze geeft ook aan dat dit hier in India ook lastig is omdat alles voor de kinderen gedaan wordt en ze weinig verantwoordelijkheidsgevoel mee krijgen. Ik merk dat het fijn is om met iemand te sparren die op hetzelfde niveau praat en die exact weet wat er speelt en hoe het anders moet.

Vervolgens ga ik naar de sportschool. Ik moet toegeven dat ik het vandaag echt heel erg fijn vond om te sporten. Of de halters zijn hier lichter of ik word langzaam sterker.

Om 18.00 uur ben ik weer op de club. Ik help Jai met het losrijden en ik merk dat hij het niet fijn vindt dat ik hem strenger aanpak. Carna ziet er los en soepel uit en ze is voorwaarts. Op het moment dat Jai de ring in gaat gebeurt er iets bij Jai. Hij stopt met rijden. Op hindernis 1 gaat ze er weer twee keer voorbij. Voor vanavond is er geregeld dat Yashaan een rondje op Carna zal gaan springen als deze klasse is afgelopen. Ik vind dat Yashaan een hele mooie stijl heeft en handig is met paarden. Hij heeft de ervaring en de rust.

Ondertussen heeft Dilprit contact gelegd met Sehaj Sing Virk. Sehaj is een van de beste springruiters van India en is gevestigd in Delhi. Dilprit heeft voor elkaar gekregen dat Jai op het paard Marco Polo een rondje mag springen vanavond. Marco Polo is een leerpaard die op het hoogste niveau heeft gesprongen. Marco Polo heeft vandaag samen met zijn ruiter de klasse gewonnen. Het meisje reed ook absoluut keurig. Voor de goede orde Marco Polo wordt geleased voor Jai en zoals ik al in een eerder verhaal uitleg gaf variëren de kosten hiervoor tussen de EUR 1.000 en EUR 3.000 per rondje. Jai rijdt met Marco Polo een redelijk rondje. Het lijkt wel of hij de handrem erop heeft en op een van de hindernissen stopt ook Marco Polo tot 2 keer toe en is Jai gediskwalificeerd. Sehaj en een Duitse trainer geven Jai de feedback dat hij veel meer voorwaarts moet gaan rijden, zijn benen moet gebruiken en contact moet houden met de mond.

Dan is Yashaan op Carna aan de beurt. Hij neemt de tijd om haar op haar gemak te stellen. Bij de eerste hindernis zie ik dat Carna probeert om te stoppen en Yashaan rijdt haar er keurig overheen. Bij alle volgende hindernissen heeft Carna haar oren naar voren en springt ze alles en dit is zo fijn om te zien. Daarna mag Jai erop. Samen met Yashaan springt hij een paar hindernissen om de dag positie af te sluiten. Ik sta aan de kant te kijken en ik zie Yashaan, Jai en Dilprit naar mij toe lopen. Yashaan zegt dat hij mij persoonlijk wil complimenteren over hoe fijn Carna aanvoelt. Hoe los ze is en hoe voorwaarts. ‘Ik snap dat je de lat hoog hebt qua paardrijden en ondanks dat jij nog van alles voelt vind ik haar nu al heerlijk’, zegt hij. ‘Een hele prestatie in zo’n korte tijd.’ Ik vind dit heerlijk om te horen. Vooral van iemand die snapt waar hij het over heeft.

Nog even over Yashaan. Hij is zijn paarden carrière gestart op rijschool Embassy Internationaal in Bengaluru (waar de Italiaanse Silva met de scepter zwaait). De eigenaar van Embassy is een vastgoedmagnaat die een paar ruiters sponsort om in Europa hun carrière op te bouwen. Yashaan is 4 jaar lang gesponsord en heeft zijn ervaring opgedaan in Duitsland. Hij heeft heel erg hard moeten werken om te komen waar hij nu is en juist deze ervaring maakt hem een solide ruiter.

Donderdag 12 januari
Ik ben om 7.00 uur op de club. Yashaan en Jai lopen het parcours. Jai start vandaag weer op Marco Polo. Met zijn vaste ruiter loopt Marco Polo naar de winst. Met Jai wordt hij wederom gediskwalificeerd. De coach hoor ik heel erg duidelijk zeggen dat Jai zijn benen er niet aan heeft en alles aan de voorkant loslaat en het overlaat aan het paard. Hij geeft dus het signaal: hier zoek het uit, wat het paard vervolgens ook doet door te stoppen want die weet niet wat er van hem verwacht wordt.

Yashaan rijdt een keurige ronde met Carna. Carna heeft haar oren naar voren en lijkt gretig. Op hindernis 4 heeft Yashaan een weigering. Hij kwam wat kort door de bocht en kreeg een miscommunicatie. 

Het plan voor vanavond is dat eerst Yashaan een parcours zal springen met Carna en daarna Jai. Na het springen Gaat Jai naar school en ga ik met Dilprit een kopje koffiedrinken. We komen een vriend van hem tegen die een bekende in de medische sportwereld is. Voorzicht hoor ik Dilprit informeren naar een goede sportpsycholoog voor Jai. Na de koffie (en mijn eerste ontbijt) rijden we naar een overheidsgebouw waar we Shwetambara ontmoeten. Hier moeten papieren getekend worden voor hun nieuwe appartement (de bouwput). Vervolgens neem ik afscheid van Dilprit en rij ik met Shwetambara naar hun huis. Terwijl de chauffeur mijn spullen naar een andere auto verplaatst ga ik boven naar het toilet. Vervolgens geef ik Mala een enorme knuffel in de keuken en even later ook Gitta. Mala vraagt of ik al zin heb in lunch. Ik kijk haar en zeg dat het pas 11.00 uur is. Mala moet lachen en zegt: ‘second breakfast.’ Ik moet hartelijk lachen en zeg dat het mij heerlijk lijkt. Een kleine 10 minuten later bedank ik Mala en neem ik afscheid van iedereen. Ik ga op weg naar Kundan Valley.

Mijn middag is fijn. Ik lunch met Kay en Daja heeft uitgepakt met het eten. Daarna sport ik een half uurtje en knuffel ik uitgebreid met Kazaar. Kazaar is van nature mager en hij lijkt de afgelopen dagen wat te zijn aangekomen. Aan het einde van de dag longeer ik Kazaar uitgebreid en ik merk dat hij veel energie heeft en dat is fijn.

Vanuit Bombay het bericht dat Yashaan een keurige ronde heeft gesprongen met Carna. Jai heeft daarna zelf ook een ronde gesprongen met Carna. Het was geen mooi rondje maar absoluut wel effectief namelijk een positieve ervaring opdoen samen. Hij heeft goed voorwaarts gereden en contact gehouden en dan gaat de rest inderdaad vanzelf.

Vrijdag 13 januari
Om 7.00 uur longeer ik Kazaar. Daarna rij ik hem nog even na. Hij voelt fris en blij. Shivanan brengt mij vervolgens met de motor naar het begin van de verharde weg. Hier haalt Dinesh mij op en rijden we naar zijn stal. Ik breng de ochtend door op stal met het geven van les en met het rijden van paarden. Ik vind het erg leuk om hier te zijn en met Dinesh en de paarden te werken. Het is dankbaar om te doen en ook voor mij ontzettend leerzaam. Helaas heb (weer) geen foto’s gemaakt want dat ben ik vergeten. De rest van de dag is vrij rustig. Ik lees een boek, eet het lekkerste eten en geniet van een wandeling over het terrein. Aan het einde van de dag wil ik Kazaar uit de paddock halen. De paddock is aan de ene kant van hekwerk en aan de andere kant touw. Alles is afgesloten en toch is hij als een echte Houdini verdwenen. Ik vind hem terug aan de voorkant van het huis daar waar het gras het sappigste is. Kazaar heeft lange achterbenen. Als ik hem zie springen en de afstand is niet helemaal goed vouwt hij op een hele bijzondere manier zijn stelten over de hindernis. Zo moet hij zich ook door het touwwerk gewurmd hebben. Ik longeer hem nog een keer en daarna maken we een wandeling over het terrein. Wat een fijne dag.

Zaterdag 14 januari
Vanmorgen neem ik de tijd om Kazaar te longeren en om daarna pas te gaan rijden. Als we klaar zijn wandelen we nog even over het terrein heen. Zo zijn we een uur onderweg en het is fijn samen.

Ik sport vandaag een half uurtje en ik behandel 2 hoofdstukken psychologie (hoi studie) waarvan ik ook de toetsen maak en het huiswerk inlever. Aan het einde van de dag ga ik nog even met Kazaar op stap.

Zondag 15 januari
Ik ben al vroeg op stal. Ik ben ruim een uur met Kazaar aan de slag in zowel de roundpenn als in het maken van een wandeling over het terrein. Daarna mag Kazaar nog even de paddock in. Omdat hij uit de provisorische paddocks ontsnapt zetten we hem in het voetbalveld. Goed afgesloten en voldoende ruimte om te bewegen. Hij glimt en is wat voller geworden wat hem ontzettend goed staat. Er mag nog wel een kilo of 20 aan.

Toen ik in hier aankwam was Kazaar erg schriel. Ik ben erachter gekomen dat Carna zowel ruwvoer als krachtvoer van goede kwaliteit krijgt. Kazaar (en ook de andere paarden op stal) niet. Dilprit geeft aan dat het eten van paarden duur is en hij dit zonde en onzin vindt. Ik vind het heel erg om te horen dat dit gebeurt. Dat als een paard iets op moet leveren hij goede kwaliteit kan krijgen (met name ruwvoer (hooi) is dit heel erg belangrijk i.v.m. de voedingsstoffen) en als een paard dit niet doet hij het niet krijgt.

Ik heb Dilprit verteld dat Kazaar er mager en ongezond eruitziet en dat dit geen visiteplaatje is als je met hem op wedstrijd gaat. Mensen zullen dan denken dat je er niet goed voor zorgt of geen verstand van hebt. Deze aanpak werkt wel en zo krijgt Kazaar sinds een paar weken hetzelfde als Carna en dat werpt zijn vruchten af. Voor de andere paarden op stal (op de Farmhouse) heb ik een hooinet met elke dag onbeperkt hooi op kunnen laten hangen al is dit wel van het mindere kwaliteit. Paarden houden op deze manier is niet mijn manier.

Na 2 uur in de paddock wast Jitu hem grondig zodat ik even later geen paardengeur bij Kazaar meer kan waarnemen maar wel een soort tropische bloem. Het is zover hij gaat per vrachtwagen naar Mumbai. Eerst worden alle spullen ingeladen in de vrachtwagen en die vertrekt dan weer naar de weg voor het toegangshek van de farm house. Jitu wandelt hierheen met Kazaar. De weg is onverhard, vol rotsen en varieert van heuvelachtig tot megastijl. Het is ondenkbaar dat een paard dit in de vrachtwagen zou moeten afleggen. Vanaf dit punt heb ik wel een prachtig uitzicht over de vallei en de farm house.

Zelf volg ik een paar uur later. Als ik aankom bij de bouwput zie ik dat Maria haar schoonmaakwerk, van gisteren, voor niks is geweest. Er loopt een spoor van modder en nattigheid door de kamer. Ik besluit zelf schoon te maken en na een dikke 30 minuten blinkt alles en voel ik me blij.

Dan ga ik naar ARC om te rijden. Samen met Jai doe ik eerst Kazaar en daarna Carna. Beide paarden lopen ontspannen en fijn. Ik besluit dat we ze vandaag niet te lang doen en morgen weer volledig oppakken. Na het rijden ga ik nog even eten en wat boodschappen doen voordat ik er klaar mee ben. Als ik in bed lig met een boekje en een kopje thee is het helemaal goed.