Maandag 23 januari
Ik begin vandaag mijn dag met Anneke. We gaan sporten. Ik heb behoorlijke tegenzin en ik sport ook op een hele andere intensiteit. Mijn intensiteit ligt stukken lager dan die van Anneke. Ik bewonder Anneke enorm om haar discipline en hoe sterk ze is geworden. Ik vind een sterk lichaam erg prachtig echter wil ik hetzelfde resultaat behalen met veel minder doen en dat gaat niet. Na het sporten volgt het heerlijke ontbijt met havermout en fruit. Daarna volgt er een miscommunicatie met een chauffeur, afstand en locaties zodat wij de ochtend voor onszelf hebben, in plaats van een uitje, wat ook geen straf is.

Na de lunch gaan we op pad. We gaan naar de Karla grotten. De Karla- of Karligrotten zijn uit de rotsen gehouwen grotten in Karli, wat op ruim een uur rijden ligt van de farm hous. De grotten zijn gewijd aan het hinayana-boeddhisme, uit 160 v.Chr.

De Chaitya-zaal is met 45 m lengte, 15 m breedte en 16 m hoogte een van de grootste tempelgrotten van India. Een ‘Zonnevenster’ filtert het licht naar een kleine stoepa in een smalle grot. Op de binnenzuilen staan twee knielende olifanten, met daarop twee figuren met de armen over elkaar. Het komt veel voor, in het begin van de boeddhistische tempelarchitectuur, dat houten balken in steen werden nagemaakt.

Er zijn drie doorgangen met chaitya-bogen, waarvan de middelste leidt naar een hal, waar twee rijen zuilen het schip scheiden van de zijbeuken. Er zijn aan beide zijden 16 octagonale zuilen, bekroond met knielende olifanten boven de klokvormige kapitelen. Op deze zuilen zijn inscripties: van donoren uit de bloeiende stad Dhenukakata, van Yavana’s en van buitenlanders uit het Westen, waarschijnlijk Ionië. De chaitya, gehouwen uit de rots, aan het eind van de hal, heeft een getrapte harmikā op de top. Op de muren van de hal zijn liefdesparen te zien.

Er is ook een inscriptie van Ushavadata, de schoonzoon van de Kshatrapa koning Nahapana, die een dorp doneerde aan de monniken, die woonden in de grotten van Valuraka, de oude naam van Karli. Een andere inscriptie gaat over een maharathi uit de tijd van Pulumavi, de beroemde Satavahana koning. Volgens een inscriptie is dit stenen huis voltooid door de bankier Bhutapala uit Vaijayanti en een andere heeft het over een reliek die een monnik uit Supara schonk.

Onderweg is er vanuit de auto veel te bekijken. De dorpjes, de mensen en de omgeving. Wijzelf trekken natuurlijk ook veel bekijks en Vincent mag deze keer op de foto.

Daarna bezoeken we de rijvereniging in Japalouppe. Gisteren zijn Carna en Kazaar hier aangekomen. Vanaf donderdag beginnen hier de wedstrijden (JEC). Ik rij beide paarden vandaag om ze kennis te laten maken met de omgeving. Ik kijk mijn ogen uit met alle ruiters, de paarden en de stallen. De paarden voelen allebei goed aan. Ze hebben energie en zijn blij. Het is ook fijn om bekende gezichten te zien. De ruiters die ik dagelijks bij ARC (de club in Bombay) zie zijn hier namelijk ook. Zoals ik al eerder vertelde is de paardensport hier een elitesport waar Europese prijzen worden gehanteerd wat betreft lessen, trainingen en inschrijfgeld. En waar een leasepaard vele malen duurder is dn in Europa. Het is dus een klein wereldje waar je elkaar telkens weer tegenkomt. Ik kan mij voorstellen dat als ik langer blijf ik mij thuis kan voelen in deze bubbel.

Dinsdag 24 januari
Een dag met een gouden randje! Vandaag heeft Dinesh (de man die hier op de farm house de inheemse paarden van Dilprit traint en die ik op zijn rijschool twee keer les heb gegeven) ons meegenomen naar Matheran. Dit is de plaats waar zijn ouders vandaan komen en waar zijn vader en jongere broer nu wonen. Matheran is een autovrij heuvelstation en een gemeenteraad en maakt deel uit van de metropoolregio Mumbai. Alles gebeurt hier nog te paard. Van het aanleveren van goederen in het dorp tot het vervoeren van jezelf en de toeristen. Gelegen in het bos tussen 2 grote steden is dit een populaire plaats voor lokaal toerisme. De meeste huizen hebben ook een kleine stal waar de paarden in verblijven. De paarden zorgen hiervoor inkomen. We gaan eerst op bezoek bij de vader van Dinesh. Hier drinken we een kopje chai. Dinesh heeft hier ruim 20 jaar geleden als gids gewerkt en weet de weg nog steeds goed te vinden. We bezoeken mooie plekken en hebben onderling ook heel erg veel plezier. Als we na het paardrijden gaan lunchen vinden Anneke, Vincent en ik dit alle drie heel even spannend. We hebben geen zin om ziek te worden (ze noemen de buikgriep hier ook wel Delhi-belly) en zijn voorzichtig met eten. Na de lunch vraag ik Dinesh of hij ons nog even naar zijn rijschool mee wil nemen om die te laten zien. Het is rustig op zijn rijschool want de meeste paarden zijn al naar Japalouppe vertrokken.

Wat wel erg lastig is geweest vandaag is dat sommige dieren er ontzettend slecht bijstonden. Mager, chagrijnig en met pijnlijke plekken op het lichaam.

Aan het einde van de dag zijn we weer thuis. Er is tijd om een biertje te drinken en wat te kletsen. Ik zit er al een even mee dat mijn laatste week is aangebroken, de competitie in Japalouppe gaat starten ik geen idee heb waar ik aan toe ben. Dankzij aanmoediging van Anneke en Vincent wacht ik uiteindelijk niet op Dilprit over mijn laatste week maar geef ik aan dat ik graag dichter bij het wedstrijd terrein zou willen zitten om mijn periode hier goed af te sluiten. Ik vind het erg lastig om mijzelf zo expliciet uit te spreken omdat ik de wens heb dat Dilprit dit aanbiedt. Blijkbaar werkt dit zo niet. Dankzij de aanmoediging stap ik over heel iets groots heen of juist doorheen. De reactie van Dilprit is heel erg relaxt. Het is een hele stap en het is fijn zo aangemoedigd te worden.

Na het eten is het tijd om afscheid te nemen van elkaar. Anneke en Vincent reizen terug naar Mumbai om vanuit daar hun reis door India te vervolgen. Ik heb heerlijke dagen samen gehad en ik vond het zo ontzettend speciaal dat ik ze hier mocht ontvangen en ze mee kon nemen in mijn wereld om zo beeld te geven aan mijn verhalen. Dit zijn waardevolle herinneringen.

Woensdag 25 januari tot en met zaterdag 28 januari
Vanuit de farm house ben ik verplaats naar een voorstad van Pune. Ik verblijf hier samen met Dilprit, Jai, Shankar (chauffeur en assistent) en Mukaya (kok) in een appartement van een vriend van Dilprit. Het appartement staat op een gigantisch complex waar ook een golfbaan is, verschillende zwembaden, 2 paarden om gebruik van te maken, elektrische fietsen, spelletjes kamers een gym en restaurants. Verder staat het complex heel eenzaam tussen stukken groen waar de mensen op aan het werk zijn. De verwachting is, is dat het binnen 2 jaar geheel volgebouwd zal staan. Pune is een studentenstad en het groeit tot proporties van Mumbai.

Er is hier een lang weekend vol wedstrijden op het Japalouppe Equestrian Centre. Dit is de enige rijschool in India die momenteel winst maakt. Rohan is de eigenaar. Ingenieur van origine en nu alweer 25 jaar eigenaar. Hij focust zich op het leren van de basis met kinderen. Stap, draf, galop, spelletjes, balans, fijn omgang met de paarden en pony’s. De paarden van zijn rijschool bestaan veel uit Marwari’s en Tinkers (jawel ik vond dit ook ongelofelijk). Als de kinderen actiever in de sport willen worden vertrekken ze vaak naar ARC. Rohan heeft ook software ontwikkelt waardoor het inschrijven op wedstrijden voortaan digitaal gedaan kan worden en dit was een enorme stap voor de paardensport in India.

JEC organiseert ook pony kampen waar kinderen leren rijden. Ze hebben slaapzalen voor jongens en voor meisjes. Ze hebben 60 pony’s/paarden voor de rijschool en er zijn ongeveer 30 eigen paarden. Er zijn verschillende arena’s waarin gereden kan worden. De bodem is echter geen echte paardrij bodem maar bestaat uit zand. In de ene bak is het wat beter gefilterd dan in de andere waar je hele rotsblokken vindt. Voor de mensen die het niet weten er zijn speciale bodems in een bak die gebruikt worden om in paard te rijden. Dat zijn bodems die een perfecte samenstelling hebben zodat je en de sport kan beoefenen en je het minste risico loopt dat je het paard blesseert. Een paard van 500 kilo draagt alles op zijn 4 slanke benen en is hier ook het meest kwetsbaar. Een bak die zowel genoeg vering als demping geeft, geeft de beste ondersteuning en de minste kans op blessures. De arena’s op de JEC zijn allemaal van een mindere kwaliteit en ik snap dat sommige paardeneigenaren dit spannend vinden.

De sfeer dit weekend is heel erg gemoedelijk en fijn. Ik trek veel op met Yashaan, een pupil van hem en Jai. Ik kom de moeder van Ronith tegen die nu (via mij) in contact is met een trainer in Nederland en waar Ronith in mei of Juni 4 weken op training gaat. Ik heb dit weekend de tijd om met iedereen uitgebreid te kletsen en kennis te maken met nieuwe contacten.

Dit weekend was verder ook succesvol wat de paarden betreft.
Kazaar is voor het eerst mee op wedstrijd. Hij doet het zo ontzettend goed en is erg dapper met alles wat zwaait, wappert en geluid maakt. Ik rij HC (hors concours oftewel buiten mededinging) een Children I proefje met Kazaar. Dit is vergelijkbaar met een proefje tussen de B en L1. Kazaar doet het, naar mijn gevoel, heel erg goed. Hij blijft ontspannen lopen en is niet tegen de hand.
Alle dressuurproeven worden in India in een 20 x 60 bak gereden (in Nederland begin je in een 20 x 40) en dat is best groot.

Jai start met Kazaar HC. Op de eerste dag springt hij een parcours van 60cm en op de tweede dag een parcours van 90cm. Beide dagen deed Kazaar het ontzettend goed. Hij was rustig en keek nergens van op. De eerste dag had hij 1 balk omdat Jai hem niet recht op de hindernis aanstuurde. Op de tweede dag had hij een balk en een stop. De stop kwam omdat Jai hem niet genoeg in de flow hield maar hem afremde.

Naast springen en dressuur zijn hier ook wedstrijden zoals ball & bucket, pole bending en hat race. Aan die laatste deed ik mee met Kazaar. Je moet het zien als een stoelendans te paard waar je een petje op een paal moet zetten. Kazaar is een ex-racepaard en ontzettend snel. Ik dacht dat hij daarom de beste keuze zou zijn. Ik was vergeten dat een rem ook heel erg handig is en die had ik niet. Er is een video waar Kazaar naar voren sprint, en dan schiet ik uit beeld. Als het hek er niet stond was Kazaar nog en heel stuk door gegaloppeerd. Kazaar stond voor de 2e ronde stampend aan de start. Dansend op de plaats met zijn oren strak naar voren. Zo heb ik hem nog nooit meegemaakt. Daarna was het wel even klaar. Omkar (de zoon van Dinesh) wint deze race op een polo paard die zowel snel en wendbaar zijn als ook een rem hebben.

Jai en Carna starten HC-dressuur Children I. Dit is het niveau van Jai, Carna kan rustig een Z proefje lopen. Het niveau in India is echt ontzettend laag. Waar Jai hier nog 57% krijgt zou hij er in Nederland er niet mee weg komen.
Wat wel mooi is, is dat het commentaar wat hij terugkrijgt op zijn protocol exact hetzelfde is wat zowel ik als Yashaan tegen Jai zeggen en waar hij ook tegen aanloopt in het springen.

Dilprit dwingt ondertussen af dat Jai de volgende dag officieel de Junior dressuur test af gaat leggen. Dit is een proef vergelijkbaar met een L/M proef in Nederland. Hoewel ik denk dat Jai er niet klaar voor is gaan we er het beste van maken. We oefen tot vrij laat in de avond op papier hoe hij elke hoek, wending en moment moet rijden. Het resultaat is in mijn optiek een matige proef (ik had hem nooit laten starten) en hij heeft 67% gescoord en is hiermee 4^e geworden in een veld van 13.

In de Junior klasse springen (90cm) wint Jai de 1^e prijs met Carna. Ook is er in de categorie Junior een puissance wedstrijd. Er doen 21 combinaties mee. Als je een balk of een stop hebt lig je eruit. Het is ontzettend spannend. Een klein inheems paardje redt het tot 1.30. Jai en Carna winnen de rubriek op een hoogte van 1.40!

De wedstrijd hier op JEC is voor mij de kers-op-de-taart. Het is een hele fijne afsluiter van dit grote 2-maanden-paarden-in-India avontuur. Hoewel er nog zo ontzettend veel te verbeteren en te leren valt ben ik ook blij en heel trots op het resultaat. Het verschil met de paarden op mijn eerste dag en vandaag is groot. Jai heeft nu twee fijne paarden die soepel zijn, een goede basisconditie hebben en die willen werken. Wat voor mij het fijnste van alles is, is Dilprit die zegt dat hij eindelijk de toegevoegde waarde snapt van dressuur en begrijpt waarom het zo verweven is met springen en dat je niet kan springen zonder goed te dressuren. Althans zonder het paard in de basis goed voor elkaar te hebben.

Trots (en ook met de nodige buikpijn) neem ik voorlopig afscheid van Carna en Kazaar. Carna en Kazaar gaan maandag weer naar ARC en ik vertrek nu naar Kundan Valley oftewel naar de farm house. Ik zeg voorlopig omdat ik voorlopig nog niet weg ben uit India ook al ga ik wel wat anders doen.

Zondag 29 januari
Vandaag ben ik exact 2 maanden hier in India. Ik heb in deze 2 maanden zoveel meegemaakt, gezien en ook geleerd. Ik heb vooral veel geleerd over mijzelf. Over hoe ik reageer in bepaalde situaties, wat ik fijn vind en wat ik lastig vind. Ik heb het erg lastig (met mijzelf) als ik het gevoel krijg dat ik niet gezien word door een ander in wat ik doe. Ik maak daar een enorm groot verhaal van in mijn hoofd wat achteraf altijd onnodig blijkt te zijn. 

Wat ik ook geleerd heb is dat ik graag weer actiever paarden in mijn leven wil hebben. Ik heb nog even de tijd om na te denken in welke vorm ik dit wil. Het geeft mij enorm veel plezier en op de een of andere manier past het nu weer. Ik ben als ruiter door de jaren heen niet veel veranderd maar wel als mens wat mij weer een betere ruiter maakt. Ik ervaar met de paarden meer rust en minder moeten en hierdoor is het plezier voor mij tastbaar.

Ik word vandaag wakker op de farm house. Het is vandaag mijn eerste vrije dag. Ik was mijn spullen, lees een boek, verdiep mij in India en wat ik hier zou willen bezoeken. India heeft nooit op mijn reis-lijst gestaan en ik voelnon steeds dat dit niet mijn favoriete land is en dit is ook goed. Ik doe administratie, bel eindeloos met Lottie (daar had ik al zo lang zo ontzettend veel zin in) en eet te veel. Veel te veel. Ik heb een rustige dag en dat is helemaal goed.