Ik word iedere dag rond 5.30 uur wakker om de zonsopkomst boven het water en achter de kalkstenen bergen te zien. Ik zit dan op het bedje van mijn ponton en geniet. De zee is hier heel kalm, omdat het zo beschermd ligt in een baai. Rond 6.30 uur ga ik naar het restaurant voor het ontbijt, waar grote tafels staan waaraan we gezamenlijk eten.

Elke ochtend zie ik John al zitten. “Good morning, young lady!” zegt hij dan, zoals altijd. Ik moet altijd een beetje glimlachen. John is een Amerikaanse man van 78 jaar, die al jaren in Londen woont. Hij was marinebioloog en later een succesvolle zakenman. Hij heeft verschillende businessboeken geschreven die hij mij schaamteloos aanprijst, en een paar fictieboeken waarin de oceaan een grote rol speelt. John is hier samen met zijn vrouw Christiane en hun dochter Stephanie. Christiane is de die-hard duiker van het gezin en gaat zowel voor de ochtend- als de middagduik. Ze neemt haar camera mee en legt ons allemaal prachtig vast. John houdt het bij de twee ochtendduiken en een powernap in de middag. Stephanie is 24 jaar en werkt als (gast)dirigent, waarvoor ze de wereld over reist. De eerste paar dagen is ze vooral aan het lezen, slapen, en houdt ze zich wat afzijdig. Naarmate de week vordert, komt ze steeds meer los.

Voor het duiken word ik bij John, Christiane en Stephanie ingedeeld en ik ben daar heel blij mee, omdat het echt ontzettend lieve mensen zijn bij wie ik me op mijn gemak voel. Hierdoor trek ik ook buiten het duiken automatisch met hen op, bijvoorbeeld wanneer we rond 17.00 uur samenkomen bij de bar voor de zonsondergang en een cocktail of een mocktail.

Naast John, Christiane en Stephanie trek ik ook op met 2 andere stellen. Marry en Ann zijn een stel uit München. Marry gaat per 1 januari 2025 met pensioen en dit is hun manier om dat te vieren. Zowel Marry als Ann zijn hele lieve vrouwen waar het ook fijn is om tijd mee door te brengen. Rita en Sabina zijn een stel uit Zwitserland. Rita duikt niet, maar geniet van het snorkelen. Sabina duikt twee keer per week in Zwitserland, en je merkt aan alles dat dit haar makkelijk afgaat. Na Raja Ampat zullen zij doorreizen naar Cambodja.

Ik zit elke dag met deze groep mensen aan tafel. De eerste paar keer vraag ik nog schuchter of ik aan mag schuiven en na een paar dagen voelt het alsof wij elkaar al jaren kennen voelt het vanzelfsprekend om aan te schuiven.  Natuurlijk is er ook contact met andere gasten. Maar zoals Christiane zegt: “This is our tribe!”

Om 8.00 uur moet ik bij het duikcentrum zijn als ik mee wilt gaan duiken. Hier controleer ik mijn spullen zodat ik niets vergeet, gevolgd door een briefing door duik gids over de duiklocaties van die ochtend. Elke dag duik je op een andere plekken. Daarna worstel ik me in mijn wetsuit en gaan we aan boord. De duik wordt gedaan door jezelf achterover van de boot te laten vallen. Dit is de eerste keer dat ik dit op deze wijze doe en ik raak er snel aan gewend. Het is wel belangrijk dat ik mijn  BCD (vest) opgeblazen hebt, anders krijg ik een zogenaamde negatieve afdaling – oftewel, je zinkt. Tijdens een van de duiken was ik dit bijna vergeten, en toen de instructeur begon af te tellen zodat we tegelijk het water in konden vallen (om de balans van de boot te bewaren), moest ik hem onderbreken omdat ik me bedacht dat mijn vest niet opgeblazen was.

Na de eerste duik gaan we naar een prachtig strand voor een pauze met thee of koffie en wat lekkers. Soms is het een verlaten strandje, andere keren ben je op een eilandje met een dorp waar we rond mogen lopen. Na de pauze ga je weer aan boord en vervolgen we onze route naar de volgende duikplek voor de tweede duik. Tussen 12.00 en 13.00 uur zijn we meestal weer terug aan land voor de lunch, die om 13.00 uur begint.

Als ik mee wil met de middagduik, moet ik om 15.00 uur weer in het duikcentrum zijn. Daarnaast bieden ze ook een sunset dive en een night dive aan – daarover later meer.

Ik ben de eerste 2 dagen behoorlijk zenuwachtig om te duiken. Het is 2 jaar geleden dat ik gedoken heb en  ik merk dat ik mij heel bewust ben van alles wat er verkeerd kan gaan. Het ontbreekt mij ook duidelijk aan routine wat betreft alle stappen om die rustig uit te voeren. Ik merk dat het mij helpt om dit op het droge een paar keer te herhalen. De eerste 2 dagen heb ik moeite met het klaren van mijn oren. Op dag 2 ben ik na het duiken nog een beetje doof en daar baal ik echt heel erg van. Dit maakt duiken ook spannender voor mij omdat als ik wel kan klaren herbegin van mijn duik al ontspannen begint.

Dit is mijn Pondok.

Op dag 3 gaat er een wens van mij in vervulling want we gaan een dagtrip maken naar de eilanden van Wajag. Deze eilandengroep is een van de vele bijzondere eilanden in het Raja Ampat. Het ligt ten noordwesten van Gam en we moeten ruim 3 uur varen om er te komen.
Wajag staat bekend om zijn prachtige atol-structuren en het indrukwekkende onderwaterleven. De natuur van Wajag omvat ook vele smalle kanalen en inhammen, bijzondere grotten, zandstranden, een reeks baaien en lagunes, en grillige rotsen bedekt met jungle vol orchideeën. Wajag wordt op 1 enkel eiland na niet bewoond omdat dit de heilig plek is voor de inwoners van Papua. Deze eilanden worden gebruikt om dichter bij hun God te zijn.

Om 6 uur in de ochtend vertrekken we met een kleine groep vanaf het duikcentrum. Na een half uur varen is het tijd voor het ontbijt, en na ongeveer anderhalf uur varen arriveren we op de eerste duiklocatie. Tijdens de briefing wordt ons verteld dat de stroming hier sterk is en dat het de bedoeling is om snel af te dalen. Hoe dichter je bij de bodem komt, hoe minder stroming er is. Ik merk dat ik me zorgen maak of ik wel snel genoeg kan klaren om onder de stroming uit te komen, en dit spreek ik uit naar Itay, die met ons meeduikt. Hij verzekert me dat hij het in de gaten zal houden.
Wanneer we het water in gaan, merk ik al snel dat vier van de andere duikers al beneden zijn, terwijl ik moeite heb met klaren. Het duurt langer dan normaal, en Itay stuurt de jongen die met ons mee zou duiken naar de andere groep. Hij blijft bij mij. Zodra ik eindelijk kan klaren, merk ik dat ik in de stroming terecht ben gekomen, die me weg van de klif duwt. Itay wijst naar beneden, en terwijl ik zijn hand vasthoud, duiken we samen dieper.
Itay duikt met nitrox, een andere samenstelling aan lucht, waardoor hij niet dieper mag gaan dan 30 meter. Om me heen zie ik alleen maar diepblauw, en in de verte is de bodem zichtbaar. De klif met al zijn schoonheid is niet meer te zien. Ik kijk op mijn horloge en zie dat we 27 meter diep zijn. Ik kijk naar Itay, en we besluiten de duik af te breken.
Het belangrijkste bij duiken is altijd veilig terugkomen, iets wat in elke theorie-oefening elke keer herhaald wordt. Itay besluit de duik te beëindigen, nadat we hebben geprobeerd om onder de stroming door te duiken en daarna terug te gaan naar de klif. Omdat we al te ver waren afgedreven en bijna 30 meter diep zaten, vindt hij het beter om de duik af te breken. Ik merk dat ik teleurgesteld ben dat het me niet is gelukt om te klaren, maar ik hoop dat het de komende dagen beter zal gaan.

We varen verder en na een half uur bereiken we de tweede en laatste duiklocatie van vandaag. Deze locatie heeft de vorm van een onderwaterrots, waardoor het belangrijk is om snel af te dalen voordat de stroming je wegduwt. Ik geef aan Itay aan dat ik niet mee ga duiken, maar in plaats daarvan met Michaela en Sandy ga snorkelen. Het snorkelen is adembenemend. Ik kan me urenlang vermaken met het kijken naar de levendige kleuren, de vissen die in en uit het koraal zwemmen, het koraal dat sierlijk heen en weer beweegt, en alles wat zich in dit onderwaterparadijs afspeelt. Het is zo vol leven.

Tijdens het snorkelen krijg ik echter telkens kleine prikjes in mijn gezicht en weet ik niet precies wat het is. Later blijkt het plankton te zijn, waar ik een allergische reactie op krijg, met overal rode vlekken. Na een halfuurtje snorkelen komen we helaas ook kwallen tegen. Hoe goed we ze ook proberen te vermijden, het is onmogelijk. Uiteindelijk zwemmen we terug naar de boot, waarbij ik mijn handen onder mijn oksels houd en mijn hoofd boven water. Het paradijs op aarde is soms niet helemaal zo paradijselijk.

Tegen de tijd dat ik Raja Ampat verlaat, zitten mijn enkels, voeten, handen en polsen onder de kleine rode bulten die ontzettend jeuken. Een combinatie van zandvlooien, kwallenbeten, plankton allergie en muggenbeten. De jeuk maakt me gek, maar met wat zalfjes weet ik het gelukkig een beetje onder controle te houden.

Na de tweede duik varen we verder en komen we dichterbij bij Wajag. Ik klim van onderin de boot naar het dak waarbij ik door de jongens angstvallig in de gaten wordt gehouden. Het zien van de rotsformaties is adembenemend. Het water veranderd van diep blauw naar turquoise blauw en op sommige plekken zelfs smaragd groen. Die kleuren, de rotsen het is bijna teveel.

Na deze geweldig ervaring is het tijd voor de lunch. Op een halve boomstam schrok ik het eten op. Ik lijk wel uitgehongerd. Buiten zijn maakt hongerig!

Na de lunch varen we verder door de smalle kanalen en langs de inhammen van de rotsformaties, totdat we aankomen op de plek waar we aan land kunnen. Aan land betekent dat we vanaf de boot een stuk touw moeten grijpen en ons via de scherpe rotsen naar boven moeten klimmen. Ik realiseer me meteen waarom ze aangeven dat deze klim niet geschikt is voor kleine kinderen of mensen die niet in goede conditie zijn. Het komende halfuur is het opvallend stil. Je hoort alleen het gehijg van ons, mensen die hun best doen. Het zweet stroomt uit elke porie en we zijn doorweekt, helemaal doorweekt.

Wanneer ik bovenkom, merk ik dat de zool van mijn sneaker half los zit en ik die eerst moet verwijderen. De zool is doormidden gescheurd, waarschijnlijk door de ouderdom van de schoen en de scherpe rotsen. Het uitzicht is echter onbetaalbaar. Toen ik “Wajag” intoetste op Google Maps, kreeg ik een afbeelding te zien die precies hier genomen is. Aan de ene kant zie ik smaragdgroen water, omringd door tropisch groen. Aan de andere kant staan de imposante rotsformaties die recht omhoog uit het water rijzen. Het is adembenemend mooi! Wat een avontuur om hier te komen, en wat een beloning voor de moeite!

Op de weg terug genieten we volop. We zonnen op het dak, eten snacks, zien een prachtige regenboog, lachen, kletsen en ontdekken drie walvissen in het water rondom de boot. Kleine manta’s springen boven het water uit. Het is een waanzinnige dag, vol onvergetelijke momenten.

Ann vertelt mij aan het ontbijt dat zij naar de huisarts was gegaan voor haar duiktrip en dat hij haar neusspray had aangeraden welke haar zou helpen om te klaren. Het gaat er wel om dat je dit als voorzorg gebruikt en niet wanneer je verkouden bent want dan is duiken gevaarlijk en af te raden. Ann heeft nog een 1/2 flesje over en biedt mij dit aan. Ik maak hier graag gebruik van en sindsdien merk ik dat het klaren mij veel makkelijker af gaat. Makkelijker voor mij betekend niet dat ik direct kan afdalen, ik moet hier aandacht aan blijven besteden en het helpt enorm. Hierdoor worden mijn duiken makkelijker. Ook merk ik dat mijn lichaam zich aanpast en went aan het duiken en dat ook hierdoor het telkens makkelijk voor mij is om te klaren en af te dalen. 

Samen met Ann, Mary, Andy en Svetlana maak ik een uitstapje naar de Fam-eilanden en Piaynemo. Voordat we vertrekken komt Beto naar me toe met een kompas. “Vandaag heb je examen in navigatie en diepduiken,” zegt hij. “Heb je de theorie al doorgenomen?” Ik kijk hem verbaasd aan en vertel hem dat we vandaag een uitje hebben en dat ik dacht dat we morgen zouden beginnen. Mijn plan was om vanavond te leren. “Nee hoor,” zegt hij, “we doen het gewoon vandaag.” Hij legt snel uit hoe het kompas werkt en ik krijg zeven minuten om op het droge te oefenen. Daarna moeten we aan boord, waar ik nog een uur tijd heb om me zorgen te maken over de navigatie. Ik mis google navigatie behoorlijk.

Onze bestemming vandaag zijn de Fam-eilanden, een archipel die bestaat uit meerdere kleinere eilanden en vier grotere hoofdeilanden: Fam, Penemu, Inus en Yar. Het Fam-eilanden Marine Conservation Area beslaat maar liefst 360.000 hectare en ligt in de Dampier Straat, ten zuidwesten van de eilanden Gam (waar ik verblijf) en Waigeo, en ten noordwesten van Batanta. Geologisch gezien is dit gebied bijzonder, met rotsen die tussen de 439 en 360 miljoen jaar oud zijn, waardoor Raja Ampat de status van UNESCO Geopark heeft gekregen.

Piaynemo, met zijn indrukwekkende kalksteeneilanden, wordt vaak vergeleken met Wayag, maar terwijl Wayag nog ongerept is, is Piaynemo behoorlijk toeristisch. Er zijn houten trappen, toiletten, plastic afval en winkels. De Fam-eilanden worden doorgaans opgedeeld in drie clusters: de Piaynemo-eilanden, de Fam-eilanden zelf en de Bambu-eilanden. Er liggen drie dorpen: Fam Village op het eiland Fam Kecil en Saukabu en Saupapir op Fam Besar.

Voor we aan land gaan, bezoeken we twee duiklocaties. De eerste is Melissa’s Garden, een prachtige duiklocatie vol levendige koralen en een indrukwekkende diversiteit aan vissen en zeedieren. Ik moet eerst mijn navigatie-examen doen. Ik oefen met het kompas op het oppervlak en voel me redelijk zelfverzekerd. Maar eenmaal onder water wordt het echt spannend. Mijn eerste opdracht is een lijn van Zuid naar Noord te volgen, op een koers van 180 graden. De stroming is niet sterk, maar het kost veel energie en lucht om in een rechte lijn te zwemmen. Na wat correcties lukt het me. De tweede opdracht is een vierkant zwemmen, waarbij ik bij elke hoek 90 graden draai. De eerste keer ben ik de weg even kwijt doordat ik op de buitenring navigeer terwijl dit de binnenring moet zijn. De tweede keer zorgt de stroming ervoor dat ik meer omhoog en omlaag beweeg dan gepland, maar gelukkig heeft dit geen invloed op mijn examenresultaten. Uiteindelijk slaag ik voor de navigatie.

Melissa’s Garden is werkelijk een droomduik. De locatie bestaat uit twee pieken die oprijzen uit een plat, ovaal rif, met een zandbodem op 25 meter diepte. Ik word omringd door kleurrijke chirurgvissen en spot voor het eerst pygmeezeepaardjes die bijna onzichtbaar zijn tussen de zeewierkoralen. Ik zie ook de zeldzame Wobbegong-haai en de perfect gecamoufleerde krokodilvis. Deze locatie werd vernoemd naar Melissa, de dochter van Max Ammer, oprichter van Papua Diving Resorts, die als eerste het duiken en duurzaam toerisme in dit gebied introduceerde.

De tweede duik is bij Fam Slope, een steile wand die tot 35 meter diep gaat. Samen met Beto zakken we langzaam af. Hij neemt een leeg blikje cola mee om het verschil van kleur in de diepte te laten zien want de kleur rood verdwijnt. Ik merk dat ik me soms mentaal moet focussen, vooral als ik dieper ga en bedenk dat ik lucht via een klein slangetje inadem. Het helpt mij om te focussen op wat ik moet doen. Ik zie veel klein leven: mini slakken, garnalen en wormen. Op 27,5 meter voel ik me goed en hierbij haal ik mijn certificaat voor diepduiken. Navigatie en diepduiken zijn verplicht voor de Advanced Open Water-cursus, en ik moet nog drie duiken kiezen om het certificaat rond te maken.

Na de duiken maken we een wandeling omhoog naar een uitzichtpunt. Het is veel makkelijker dan de klim van gisteren, en het uitzicht is adembenemend. De zon zorgt voor een prachtig kleurenspektakel op het water, iets wat voor mij niet te vergelijken is met Wajag. Het was een heerlijke dag, vooral door het fijne gezelschap van Mary en Ann. We hebben veel gelachen!

Het nachtduiken hebben we gedaan bij het huisrif. Het leukste vond ik de mandarijnvissen: kleine, feloranje vissen met koningsblauwe accenten die alleen tevoorschijn komen tijdens de schemering. Ze houden niet van fel licht, dus zodra de zaklantaarn aangaat, verdwijnen ze snel weer. Daarom kun je ze alleen in het schemerlicht zien. Verder moest ik mijn brein kalm houden toen het helemaal donker werd, want mijn brein wilde vooral weten wat boven en onder was. Het was een interessante ervaring om dat los te laten en te vertrouwen op mijn andere zintuigen.

Driftduiken is duiken waarbij je je volledig laat meevoeren door de stroming. Dit vind ik zowel geweldig als spannend. Het mooie is dat als ik me helemaal overgeef, de stroming me als het ware als een onzichtbare hand langs alles heen voert. Het kost me geen kracht om me voort te bewegen, wat betekent dat ik langer met mijn zuurstof kan doen. Maar zodra ik me niet kan overgeven aan de stroming, bijvoorbeeld omdat mijn brein het spannend vindt of ik onbewust iets wil corrigeren, merk ik direct dat het extra energie kost. De kracht van de stroming voel ik vooral als ik mijn arm of been verkeerd uitsteek of ertegenin probeer te bewegen, waardoor ik uit balans raak. Het is een kwestie van heel nauwkeurig bewegen. Dit is een specialisatie die ik graag verder wil onderzoeken, omdat ik besef dat er veel winst te behalen valt als ik het volledig onder de knie krijg. De duik zelf vond ik goed te doen. Omdat ik nog zuurstof over had, oefenden we ook met een haak waarmee je je ergens aan kunt vastmaken als je, door de stroming, iets wilt bekijken. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog een beetje achterdochtig ben over het idee dat zo’n haak me echt kan vasthouden.

De Fish ID-duik was fantastisch. Ik leer dat er zo’n 21.000 verschillende vissoorten zijn, die je kunt onderverdelen in ongeveer 12 groepen. Binnen deze groepen zijn er verschillende soorten, en het is een kwestie van onthouden. Wanneer we het water in gaan, krijg ik de lei van Beto en begin ik meteen aantekeningen te maken. Ik zie twee verschillende soorten haaien, een zeeslang, een moray-aal, een schildpad en vissen uit alle groepen. Het is werkelijk geweldig om ze te herkennen.
Wanneer ik uit het water kom, krijg ik felicitaties: ik ben geslaagd! Mijn theorie heb ik inmiddels ook afgerond, en ik ben officieel een Advanced Open Water-duiker.

’s Avonds spreek ik af met Ann, Mary, Rita, Sabine, John, Christiane en Stephanie bij de bar op het zonsondergangdek. Hier wordt ik eerst in het zonnetje gezet met een heerlijke mocktail, en daarna nemen we even de tijd om stil te staan bij Mary’s verjaardag. Mary heeft nu vakantie en gaat per 1 januari 2025 met pensioen. Ze kijkt enorm uit naar dit nieuwe hoofdstuk in haar leven. Na het eten komt het personeel vanuit de keuken met een taart naar het restaurant. Iedereen zingt uit volle borst “Happy Birthday”, en Mary moet een traantje wegpinken. Het is zo ontroerend om te zien.

Zo groeien dragon vruchten.

Dit is een Wobbegong haai. Hij is erg goed in camouflage.

Tijdens een gesprek met Itay en Michaela delen ze dat ze hier nu 1 jaar zijn. Hoewel dit het paradijs is heeft voor hun ook zo zijn uitdagingen. Het is alleen werk waarbij je na het werk niet of moeilijk afstand kan nemen omdat je op dit hele kleine stukje strand verblijft met dezelfde mensen. Itay mist het uitgaan en andere mensen. Michaela mist de koffie tentjes en de restaurantjes. Er is als beleid dat het management niet heel hecht mag worden met het personeel. Het personeel zelf heeft elkaar waarbij ze ook op meer afstand van het resort wonen of in hun eigen dorp. Itay en Michaela hebben elkaar en de 2 andere management leden en dit is ook de reden dat ze graag omgaan met de toeristen die komen.

Michaela vertelt ook dat het toerisme het afgelopen jaar enorm is gegroeid in Raja Ampat vanwege de liveaboard-boten. Waar er eerst 15 liveaboard-boten actief waren, zijn dat er nu 50. Liveaboards zijn boten voor grotere groepen duikers die rondtrekken in een bepaalde regio. Hoewel Papua Explorers zich sterk inzet voor duurzaamheid, is niet elke maatschappij hier even bewust van, en ze merken de invloed van de enorme toeristische groei. Dieren passen hun migratiepatronen aan, en Michaela zucht: “Nog een jaar of 7 tot 10, en dan is dit laatste stukje paradijs ook niet meer wat het nu is.”

Ik ontmoet Egin ze werkt bij Papua Explorers als duik gids. Egin is afkomstig uit een klein vissersdorpje dat op hetzelfde eiland ligt, op slechts 5 minuten varen. Je zou kunnen zeggen, één inham verder, aangezien de eilanden hier uit harde rots en kalksteen bestaan. Het eiland moet namelijk echt terugwijken om bewoonbaar te zijn. Papua Explorers heeft de afgelopen 13 jaar een sterke relatie opgebouwd met dit dorp, waar ongeveer 500 mensen wonen. De meeste medewerkers van Papua Explorers komen uit dit dorp. Afhankelijk van de functie die je hebt, wordt je opleiding daarop aangepast. Iedereen krijgt in ieder geval Engelse les en training in hospitality.

Hoewel Papua vooral Christelijk is in plaats van Islamitisch, is het in het dorp nog steeds gebruikelijk dat de mannen werken en de vrouwen thuisblijven om voor de kinderen te zorgen. Elk jaar start Papua Explorers een traineeship om duikinstructeurs op te leiden. Tot nu toe waren dit altijd alleen jongens, maar dit jaar zijn er voor het eerst drie vrouwen bij, en Egin is één van hen. De eigenaren vertellen dat ze al jaren proberen om vrouwen aan dit programma deel te laten nemen, maar dat de leider van het dorp, en ook de ouders, dit telkens tegenhield, omdat het in strijd was met de traditionele waarden.

Egin en Esther (de andere duik gids) komen beide uit dit dorpje, terwijl de derde vrouw van een ander eiland komt. Ze leiden de trainees op tot volledig gecertificeerde duikinstructeurs en bieden hen daarna of zelf een baan aan, of helpen hen bij het vinden van een baan bij een ander duikcentrum. Egin werkt in dit duikcentrum en is boven water ontzettend uitbundig, grappig en aanwezig. Onderwater is ze strikt, duidelijk, consequent, heeft een waanzinnig goed oog voor het kleine leven en ze duikt zo ontzettend goed. Egin is een alleenstaande moeder en zegt heel duidelijk dat zij de weg vrij moet maken voor de generatie die na haar komt. Ze heeft een dochter en zorgt ook voor de dochter van haar overleden zus, die ze erg mist. Ze gunt het haar dochter en haar nicht om te werken zonder dat het huwelijk hen opgedrongen wordt.

Op het dek van het duikcentrum wordt gedurende de dag veel muziek gemaakt door het personeel. Er wordt gezongen en gitaar gespeeld, lokale liedjes die mij Caribisch aandoen. De mensen lachen veel en maken ontzettend veel grapjes. Ik denk soms dat Westerlingen het leven te serieus nemen en het daardoor zwaarder maken dan het al is. Ik dans met Egin; ze leert me de passen van hoe hier gedanst wordt.

Papua explorers geeft ook 1 keer per week Engelse les op de school en 1 keer per week komen de kinderen naar Papua Explores toe om onderwijs te krijgen over de zee. Sommige van deze kinderen kunnen al diep vrij-duiken en weten precies waar ze welke soorten vis kunnen vinden. Ze kennen de namen alleen in hun eigen taal en leren hier ook de Engelse benaming voor.

Dansend op de muziek bij het duicentrum.

Beto en Egin tijdens een briefing.

Op bezoek in het dorp waar Egin vandaan komt en waar het meeste personeel woont. Hier worden er aan de kleinsten kerst cadeautjes uitgedeeld.

Tijdens een van mijn laatste duiken gaan we naar Manta Ridge. De briefing die we hiervoor kregen, ging als volgt: we dalen rustig af en gaan via de wand naar het einde van de klif. Hier zul je merken dat de stroming sterk is, en wanneer we de hoek om gaan, moet je klaar zijn om je vast te haken, zodat je niet meegesleept wordt. Als je meegesleept wordt, word je naar beneden geduwd, onder de 40 meter, en dat is gevaarlijk.

Manta Ridge is een schoonmaak-station voor manta’s, die deze plekken bezoeken om parasieten en ziek weefsel te laten verwijderen door bepaalde soorten rifvissen. Manta Ridge wordt gereguleerd, wat betekent dat je een tijdslot moet boeken om hier te mogen duiken, met een maximaal aantal van 16 duikers per keer. Het systeem werkt goed en de manta’s worden relatief weinig gestoord.

Wanneer we afdalen en richting de hoek van de klif bewegen, heb ik mijn haak al in de aanslag. Egin en Beto houden ons scherp in de gaten. Zodra we de hoek om gaan, is het tijd om ons vast te maken, aangezien er nog enkele duikers voor ons in het water zijn. Ik klem de haak in een gat en houd het touwtje gewikkeld om mijn hand vast. Vanaf een afstand zie ik al één manta die lijkt te zweven in het blauwe water. Verder ben ik afgeleid doordat ik mezelf in balans moet houden vanwege de stroming.

Wanneer de duikers voor ons vertrekken, mogen wij verder naar voren en ons weer vastmaken. Een andere duikleraar kijkt mij aan en wijst naar een plek vooraan. Ik wijs naar mijn duikleraar en wacht totdat Beto naar mij toe komt. Hij neemt mij aan de haak en brengt me naar een ander plekje. Ik peins er namelijk niet over om mijzelf los te maken. Beto haakt me vast, en nu zie ik de manta op ongeveer 5 meter afstand. Dit is zo prachtig! Op een gegeven moment zwemt de manta weg, het donkere blauw in. Wat jammer, denk ik nog. En dan komt de manta alweer terug. Wat zwemt ze sierlijk en perfect.

De manta maakt een wijde cirkel om ons heen, terwijl ze poept (John: “We call it a blessing!”), en kleine visjes zwemen erop af. Vervolgens blijft ze op nog geen 2 meter hoogte naast mij zweven, op ooghoogte. Ik probeer zo min mogelijk bubbels te blazen en kan alleen maar naar haar oog kijken, ik ben helemaal onder de indruk. Ze schuift langzaam mijn kant, hangt boven mij en zakt dan naar beneden. Ik trek mezelf aan het touwtje dichter naar de bodem toe en ik kan haar 6 enorme kieuwen van dichtbij kan bekijken. Haar puntige staart voel ik over mijn hoofd bewegen. Ik kan bijna niet geloven dat dit echt gebeurt! Het is waanzinnig en tegelijkertijd doodeng. Hoewel ze vriendelijk is, is ze ook enorm groot.
Na 20minuten vertrekt de manta weer en maken wij ons klaar om terug te zwemmen naar de boot. Wat een waanzinnige ervaring!

Na een fantastische ervaring met de manta is het tijd om te gaan eten. Het personeel heeft zich flink uitgesloofd en het restaurant is prachtig versierd. Het is kerstavond. Feestdagen gaan vaak aan mij voorbij wanneer ik reis; meestal gebruik ik ze als excuus om mezelf een cadeautje te geven. Ik moet zeggen dat ik er ook helemaal vrede mee heb dat deze dagen aan mij voorbijgaan, het voelt heel rustig. In mijn hoofd horen kerst en oud & nieuw bij grijs en donker weer, niet bij tropische omstandigheden.

Wanneer Rita en Sabine kerstliedjes willen zingen, voel ik de behoefte om naar bed te gaan. Het is genoeg voor mij. Het was een hele fijne avond. Dit is ook mijn laatste avond hier in Raja Ampat, en beter had ik die me niet kunnen wensen.

Het is 6 uur ’s ochtends. De zon komt op in een magisch schouwspel achter de kalkrotsen. Het water rimpelt rustig in de vroege ochtend. Ann staat samen met het personeel op de kade om mij, John, Christiane en Stephanie uit te zwaaien. Wij gaan de zon tegemoet, op weg naar Sorong. Ik voel een beetje hartzeer bij het idee deze plek achter te laten, en als het mijn planning en omstandigheden toelaten, kom ik hier zeker weer terug. Wat natuur betreft, is dit het meest indrukwekkende wat ik in mijn leven heb gezien.

Dag Raja Ampat wat ben je prachtig!