Terwijl ik dit schrijf en deel met jullie, heb ik nog officieel 99 dagen op de teller staan voordat ik vertrek naar Bogota, Colombia.
Ik kan mij herinneren dat ik op 15 maart 2017 de overdracht had van mijn appartement in Zandvoort. Terwijl ik bij de notaris wegliep, kon ik niets anders doen dan lachen. Lachen van intens geluk.
Na 12 mooie jaren was het voor mij zo voelbaar dat het tijd was om te vertrekken naar Amsterdam. Amsterdam zal voor mij slechts een tussenstation zijn, want ik wil op wereldreis. En met de verkoop van mijn appartement, kan ik dat waarmaken. Ik ga mijn droom waarmaken.
Ik ben in Amsterdam gaan wonen en ontzettend veel van de stad gaan houden. Ik heb er uren gewandeld, gefietst, in het park gelegen, op terrasjes gezeten en mensen ontmoet. Ik heb alle musea waar ik maar in kon met de museumjaarkaart gezien en me iedere dag weer verbaasd over haar schoonheid.
Tijdens mijn vroege ochtendwandelingen loop ik regelmatig door een uitgestorven stad. Waar de hoeren net naar huis gaan en de schoonmakers de kamers overnemen. Waar mijn tandeloze buurtzwerver mij een goedemorgen wenst. Waar een verdwaalde toerist nog door de straten zwalkt, in een portiek de boel onder pist en waar de ras-Amsterdammer het raam open trekt en hem in het mooiste dialect van Nederland verrotscheld.
In Amsterdam sta ik op de dinsdag avond uitbundig te dansen in Paradiso, drink ik een biertje in een eigenaardig bruin café op de woensdag, om donderdag vervolgens sjiek uit eten te gaan.
De stad waar ik elke dag weer voor kamikazepiloot speel op de Haarlemmerstraat en Haarlemmerdijk. In de spits, mits ik weer een fiets heb, want ook deze stad zorgt er voor dat ik er al 2 kwijtgeraakt ben. Amsterdam voelt voor mij als thuiskomen, waar ik vrij kan ademen en mijzelf kan zijn zonder enige veroordeling van anderen. Misschien is het niet Amsterdam die dit mij geeft, maar ben ik het zelf?
Afgelopen 14 ½ maand heb ik dus kunnen wennen aan de gedachte dat ik vertrek uit Nederland en mijn geliefde Amsterdam. Dit wennen is met ups en downs gegaan. Dagen waarin ik mij afvroeg waarom in hemelsnaam ik mijn goedbetaalde baan had opgezegd, mijn fijne huis in Zandvoort had verkocht, mijn huis in Amsterdam ga verlaten, wegga bij mijn vrienden en straks al mijn spaargeld op ga maken. Dagen dat ik bang ben, me niet goed voel en even niet meer weet wie ik ben en waarom ik iets ga doen.
Maar wat de overhand heeft zijn de dagen waarin ik zeker weet dat deze beslissing absoluut de juiste is. Dat voel ik in mijn hart en in elke vezel van mijn lijf. Ik ben ontzettend nieuwsgierig naar wat deze reis mij gaat brengen en wie ik allemaal ga ontmoeten. Zal ik over een jaar echt beter Spaans spreken? En niet meer dat gebrabbel van nu.
Ik ga het allemaal meemaken en door mijn verhaaltjes neem ik jullie op een afstand hopelijk toch een beetje met mij mee.