Na mijn eerste week komt Charlotte logeren. Door de komst van Lot word ik uit mijn worsteling gehaald. Ik heb het gevoel dat ik even kan leunen. Het fijne van met Lot samen zijn is dat ons ritme ontiegelijk goed op elkaar is afgestemd. Van de uren die wij kunnen lopen tot de pauzes met het vloeibar goud. Het kletsen stopt ook nooit bij ons en ik vind het elke keer weer een enorm voelbaar hoe wij in gesprek, in volle nieuwsgierigheid in verschillende lagen met elkaar kunnen zijn en dit ook verdiepen. Met elkaar sparren, delen en leren. Ik ken ook niemand die zoveel levenslust heeft en waarbij we ons niet kunnen voorstellen dat wij geen 400 jaar oud kunnen worden want wij hebben nog zoveel te leven! Wanneer ik Lot van de luchthaven ophaal sta ik te trappelen om haar weer te zien. Terwijl ik bij arrival 2 sta te wachten, zijn we via de app druk met elkaar in gesprek. Veel meer dan: IK KAN NIET WACHTEN, Is het niet van beide kanten. Het hilarische aan dit verhaal is dat terwijl ik bij arrival 2 sta, Lot er bij arrival 1 eruit komt. Een beetje beduusd is ze wel. Waar ben je nou? Als we het misverstand door hebben is het vooral lachen en elkaar al rennend in de armen vallen.
Om ons samenzijn te vieren besluiten we naar de nachtmarkt te gaan. Lekker eten en drinken met muziek op de achtergrond, stond er als beschrijving. Niks is minder waar wanneer wij een onverhard pad vol felle lichten betreden en de DJ vanuit de verte ons laat dansen. We belanden op een minifestival en na ruim 20 minuten in de rij te hebben gestaan voor biertjes is het vooral genieten!
Met Lot maak ik een prachtige wandeling van de wijk Praga naar de wijk Zoliborz. We lopen hier ook de indrukwekkende route waar vroeger het Joodse getto is geweest. Een klein stukje muur heeft de tijd doorstaan. Op straat zie je de markering waar de brug liep van de grote naar het kleine getto. Op zijn hoogtepunt werden er maar liefst 460.000 Joden opgesloten in een gebied van 3,4 km2, met een gemiddelde van 9,2 personen per kamer, die nauwelijks konden rondkomen van magere voedselrantsoenen. Vanuit het getto van Warschau werden Joden gedeporteerd naar naziconcentratiekampen. In de zomer van 1942 werden tijdens de Großaktion in Warschau minstens 254.000 inwoners van het getto naar het vernietigingskamp Treblinka gestuurd onder het mom van “hervestiging in het Oosten”. Het getto werd in mei 1943 door de Duitsers afgebroken nadat de opstanden in het getto van Warschau de deportaties tijdelijk hadden stopgezet. Het totale dodental onder de gevangenen van het getto wordt geschat op minstens 300.000 doden door kogels of gas, gecombineerd met 92.000 slachtoffers van hongersnood en aanverwante ziekten. De opstand in het getto van Warschau en de slachtoffers van de uiteindelijke vernietiging van de Getto. Het blijft hartverscheurend om dit te lezen.
We eten in een bar mleczny (letterlijk melkbar) dit is een Poolse cafetaria die tijdens het communistische tijdperk tegen lage kosten door de overheid gesubsidieerde traditionele Poolse gerechten bood. De naam komt van kaaskoteletten, die vaak werden verkocht toen vlees zeldzaam was.
Het heersende idee in die tijd was om alle mensen van goedkope maaltijden te voorzien op de plaats van hun werk. Soms was de prijs van de maaltijden die in de bedrijfskantines werden geserveerd, inbegrepen in het salaris van een werknemer. Er was echter ook een groot aantal mensen werkzaam in kleinere bedrijven die geen kantine tot hun beschikking hadden. Hierdoor creëerden de autoriteiten tijdens de ambtstermijn van Władysław Gomułka een netwerk van kleine zelfbedieningsrestaurants. De maaltijden, gesubsidieerd door de staat, waren goedkoop en gemakkelijk voor iedereen beschikbaar.
Afgezien van rauwe of verwerkte zuivelproducten, serveerden bar mleczny ook eieren (omeletten of eierkoteletten), granen of op meel gebaseerde maaltijden zoals pierogi. Na de val van het communistische systeem en het einde van de centraal geplande economie gingen de meeste melkbars failliet, omdat ze werden vervangen door reguliere restaurants. Sommigen van hen werden echter bewaard als overblijfselen van de verzorgingsstaat uit het communistische tijdperk om de armere leden van de Poolse samenleving te ondersteunen.
In 2010 begonnen bar mleczny een comeback te maken. Het werden kleine, goedkope restaurants die gebruik maakten van PRL-nostalgie, terwijl ze eten van goede kwaliteit en klantenservice boden. Tegenwoordig zijn bar mleczny in privébezit, maar gedeeltelijk gesubsidieerd door de staat, waardoor ze lage prijzen kunnen bieden.
Met lot maak ik deze dagen ook een fantastische wandeling via Praga (het gedeelte waar ik nog niet eerder was) naar de oud Poolse wijk Saska Kepa. Saska Kepa bruist Het bruist met gezinnen, vrienden en stelletjes. Het is een wijk vol semi grote villa’s en het doet je een beetje denken aan een vakantieoord. Vanuit Saska Kepa wandelen wij via een gigantische brug de Wisla weer over en komen op een stadsstrand uit waar wij een biertje drinken en uitrusten. Ik vind het heel fijn om zo de verschillende wijken in de stad te ontdekken en dat ik deze nu ook ten opzichte van elkaar weet te plaatsen.
Ook samen is het soms zoeken naar hele praktische dingen zoals een PCR test. Hoewel Lot volledig gevaccineerd is en hiermee naar het buitenland mag, is de terugreis naar Nederland gecompliceerder. Na een lange zoektocht over een enorme parkeerplaats van een enorme shoppingmall en wat gestuntel in het Pools is het toch gelukt. Nu is het wachten op de uitslag.
Lot en ik delen ook een voorliefde voor tatoeages. Als een herinnering aan dit waanzinnig, lange weekend willen wij er graag 1 laten zetten. We vinden een fijne studio in de wijk Praga die tijd voor ons maakt. De tatoeage is een zandloper en die staat voor de vergankelijkheid van het leven en dat je door er bewust van te zijn er alles uit moet halen.
Wat betreft de uitslag van de PCR test dit zorgt voor de nodige stres. Wanneer Lot de volgende dag naar de luchthaven vertrekt is hij nog steeds niet binnen. Wanneer ze hem dan eindelijk in haar e-mail krijgt blijkt dit te laat. De boarding is gesloten en mag ze niet mee op de vlucht naar Amsterdam. Dat is op het moment zelf schrikken en ook ontzettend balen. Nadat Lot er even goed ruimte aan heeft kunnen geven is daar ook de silver-lining: wij hebben nu nog een hele dag samen en hier genieten wij enorm van.
Wanneer wij op een avond op de bank thuis aan het kletsen zijn stuurt Maj een filmpje naar Lotie toe waarin een nummer van The Phantom of the Opera op de cello gespeeld wordt. Het is buitengewoon spectaculair en ik ben laaiend enthousiast. Van het luisteren naar dit muziekstuk zijn wij binnen 5 minuten beland in het uit volle borst zingen van verschillende nummers. Ik ben een carrière in de schijnwerpers misgelopen.
Wat zou ik hier graag heen willen, verzucht ik.
Ja laten we dat doen, zegt Lottie.
Gaan we naar New York, vraag ik dan?
Nee hij draait ook in London, zegt Lot.
Nog geen 15 minuten later hebben wij de treinreis naar Londen geregeld en twee kaartjes voor de voorstelling gekocht. Mijn verjaardag vieren wij in Londen en ik kan niet wachten!
Het was, zoals het altijd is, een spectaculair samenzijn en ik kijk nu al uit naar augustus!
