Verder heb ik mijn verblijf bij Hot Tuna in Midigama geregeld, de scooter via een verhuurbedrijf, een surfboard via Indika en al de nodige mensen gesproken die ik ga zien.
Dit is mijn derde seizoen in Sri Lanka. En mijn derde seizoen in Midigama. Midigama voelt voor mij als thuiskomen op een plek waar ik niet wil wonen maar waar ik wel ontzettend graag ben. Midigama is een drukke straat met aan de ene kant het strand en de oceaan en aan de andere kant wat restaurantjes, hotelletjes en winkels. Achter de eerste rij restaurantjes en hotels loopt een spoor. De laatste trein gaat rond 21uur en de eerste iets voor 6uur. Vaak moet je langs of over het spoor lopen als je naar een restaurant gaat of een bepaald verblijf. Het is een bekend beeld, surfers die over het spoor lopen.
De eigenaren van Hot Tuna, mijn verblijf, hebben er weer een verdieping erop gebouwd. Ik verblijf voor het eerst in een van deze nieuwe kamers en het is heel erg fijn. Het matras is heerlijk en tegelijkertijd erg belangrijk.
Midigama zit tussen Welligama en Ahangama in. Welligama is de grootste plaats met grotere hotels, restaurants, busstation, ziekenhuizen en uitgaansgelegenheden. Het is echt een groot dorp (of een klein stadje) en alles hier te vinden en te verkrijgen. Er is hier ook een ontzettend groot strand wat heel geleidelijk afloopt naar zee. Het is daardoor ook een fijn verblijf voor gezinnen en mensen die verder niks met surfen hebben.
Ahangama is erg hip en net als vorig jaar zijn er ook dit jaar weer grote veranderingen. Meer hippe restaurants en koffie barretjes aan het water. Nieuwe boutique hotels en meer winkels.
Midigama is heel klein en haar veranderingen zijn subtieler. Hotels hebben een vers laagje verf. Verblijven hebben er een etage bij. Er is een klein cafeetje bijgekomen op de hoek van de straat. Ik zie dat de strandjes wat vaker aangeharkt worden door de locals. Ik eet bijvoorbeeld mijn lunch/avondeten graag bij Blue Porch. Zij hebben er een hele etage bijgebouwd en de keuken verplaatst naar boven waar het restaurant is. Het eten is er nog steeds geweldig en de bediening nog steeds meer dan geweldig slecht. Soms krijg je wat anders dan wat je bestelt maar meestal moet je vooral lang wachten. Geregeld hoor ik klanten mopperen dat ze al een uur wachten op het eten. Na 2 seizoenen kom ik hier dan ook niet als ik al honger heb, want dat is niet te doen.
Mijn dagen zijn heel erg rustig (met slechts 1 incidentje maar daarover straks meer). Ik voel me helemaal fit en heb nergens meer last van na mijn duik incident in Koh Tao.






Hier op het strand zie ik het elke ochtend licht worden. De lucht is dan prachtig met lichtroze en lichtblauw. Ik check de golven voordat ik ga surfen. Mijn voorkeur is Lazy Left maar wel met de kanttekening dat het niet te groot is. Ik laat mijn spullen hier op dit strand achter bij het strandtentje waar ik altijd ben. Na het surfen drink ik hier altijd uit een kokosnoot en eet ik een bord vol fruit.
Ik surf met Shaggy, hij is mijn surfcoach. Soms neem ik les en soms blijf ik in de buurt als hij les geeft. Tilly, Marco, James, Frazer, Pubudu, Lakshita en Nicolaas zijn de jongens waar ik voornamelijk mee in het water lig. Het constante geplaag, maar ook elkaar helpen en aanmoedigen, zo moet het voelen om broers te hebben bedenk ik mij.
Na het surfen zien we elkaar weer op het strand. We kletsen en leren elkaar kennen. De strandtent is trouwens niets meer dan een rits aftandse houten bedjes en plastic stoelen met daarboven een doek gespannen tegen de zon en de regen. Het is alles wat er nodig is. De eigenaren zijn ontzettend lief en behulpzaam.
Na het surfen en mijn ochtend ritueel van fruit ga ik thuis douchen. Daarna ga ik de deur uit voor koffie (en ontbijt). De beste koffie in het dorp drink ik bij Rockvin. Hier is Buddy de baas. Hij komt eigenlijk uit Colombo. Deze man is zo ontzettend aardig. We hebben leuke gesprekken en hij is erg slim. Hij bouwt achter het café 3 appartementen die hij hopelijk per volgende seizoen kan verhuren. Het is hem zo ontzettend gegund.
Yoga doe ik bij Jamu. S’avonds op het dak onder een fluweel blauwe/zwarte hemel vol sterren. Elke keer weer ben ik als een kind zo blij als ik vuurvliegjes zie, dat blijft zoiets magisch. Mijn lievelingslessen zijn van Fay. Fay is Brits/ Nederlands en de manier van hoe zijn haar lessen begeleid zijn speels, open en inspirerend. Ik kijk er elke keer weer naar uit. Na al het surfen is mijn lichaam ook erg dankbaar dat ik yoga doe.
Ik ga langs een vrouwtje die een kleding atelier heeft. Vorig jaar heb ik hier 3 overhemden laten maken die ik non-stop gedragen heb. Ik laat dit seizoen een paar shorts en ook weer overhemden maken. Gemaakt van wafel-katoen en linnen ideaal voor de zomer.












De dokter kijk nog geen minuut naar mijn kin om te constateren dat het gehecht moet worden. De assistente neemt mij direct mee naar een ander kamertje hier wordt de hele boel uitgebreid ontsmet. Daarna komt de dokter en terwijl hij begint te hechten zegt hij dat een collega arts een villa heeft die hij graag wil verhuren. Ik zeg daarbij al voorzien heb en hij zegt ja voor volgende keer. En terwijl ik op tafel lig en wordt gehecht komt er een man binnen die een heel verhaal afsteekt over zijn villa en dat hij een soldaat is geweest en iedereen beschermd die daar verblijft. Ik lig nú vooral ontzettend ongemakkelijk maar durf ook niet af te kappen.
Als de arts klaar is zie ik de assistente met een pleister peuteren die ze niet open krijgt zonder handschoenen en aanraken. Deze man die de villa aanpraat pakt die pleister er en begint ook aan te peuteren op het moment dat ik zeg dat ik dat ik die pleister iets meer wil omdat dat niet hygiënisch is zegt hij dat ik toch antibiotica moet slikken.
Uiteindelijk besluit ik hier gedoe van te maken en het eindigt in dat ik zelf mijn handen uitgebreid sta te wassen en te ontsmetten om daarna zelf een pleister lost te peuteren en op te plakken. Als ik weg wil lopen neemt de man die zijn villa wil verhuren mij apart om antibiotica voor te schrijven daarnaast kijk ik 10 minuten naar foto’s van een villa. Het blijft vooral ongemakkelijk en ik ben blij als ik weer buiten sta.
Als ik thuis ben besluit ik in mijn telefoon even het ziekenhuis op te zoeken. Google review is een 3.3 helaas. De dag erna rij ik naar het ziekenhuis waarbij oorspronkelijk heen wilde en ik leg hier uit wat mijn ervaring gisteren was van en dat ik controle wil of mijn kin wel goed gehecht is en of het er schoon uitziet.
De arts en de verpleegkundige van dit ziekenhuis doen alles keurig. Mijn wond wordt nog een keer helemaal ontsmet.De hechting zelf had mooier gekund maar het ziet er schoon uit.
Omdat ik liever geen antibiotica wil slikken besluit ik even een paar dagen uit de zee te blijven. Tilly (1 van mijn surf vrienden) maakt op alle dagen, na mijn bezoek aan het ziekenhuis, mijn wond schoon. Daarna blijf ik een tijdje kletsen terwijl de wond een half uurtje kan ademen voordat hij hem weer netjes afdekt.
Na een paar dagen geen zee besluit ik te gaan snorkelen om te kijken hoe dat gaat. Na het snorkelen ziet de wond er rustig uit en dan besluit ik dat ik op mijn laatste dagen nog wel kan gaan surfen.
Ik zie elke dag de zonsopgang en ook weer de zonsondergang. Ik hoor de oceaan vanuit mijn kamer. Ik hoor de wind ruisen door de palmbomen. Ik hoor de aapjes brullen.
Tijdens een van mijn laatste yoga lessen bij Fay voel ik mij plotseling ook verdrietig. Het verdriet is een mix van afscheid nemen van mijn reis van 2 maanden, afscheid nemen van Sri Lanka en nog iets waar ik mijn vinger niet helemaal op kan leggen. Of misschien is het meer dat ik mijn vinger hier nu nog niet op wil leggen en dat ik dit gevoel wat er speelt in Nederland wel onder ogen kom.
Net als iedereen ervaar ik ook vele nuances aan gevoelens in mijn innerlijke belevingswereld. Sommige vind ik makkelijk te plaatsen en andere wat minder. Wat ik wel geleerd heb is, om het helder te krijgen, ik mijzelf helemaal moet aankijken. Ik vind het soms ingewikkeld om echt eerlijk naar mijzelf te zijn. En soms heb ik niet eens door dat ik dit niet ben. En soms, zoals nu, stel ik het bewust uit en komt het ook echt later.





water als bovenwater. Ik ben zo ontzettend dol op de oceaan dat ik dit niet in woorden kan uitdrukken. En Koh Tao proeft naar meer!
Ik heb op reis voor het eerst te maken met wat grotere lichamelijke ongemakken. Griep, decompressie na het duiken en 2 hechtingen in mijn kin na het surfen. En ook nog een wond op mijn enkel die ik heb opgelopen in Thailand tijdens het hiken. Ik stapte mis op rotsen en mis hierdoor nu een boel huid, het is jammer dat de wond nog niet dicht wil en ik hierdoor nu in Nederland geen schoenen aankan en veroordeeld ben tot de sokken in Birkenstocks look.
Ik heb mooie, interessante en lieve mensen ontmoet. Nieuwe en oud bekenden. En al deze ontmoetingen neem ik met mij mee. Deze reis zou ik ook nergens anders willen afsluiten dan hier in Midigama. Seizoen 3, het voelt rond.
Voordat ik afsluit wil ik jullie allemaal ook bedanken voor het meelezen en het meeleven. Ik geniet van het schrijven en ik vind het elke keer weer een cadeautje om een berichtje van jullie te krijgen. Dit maakt het delen nog leuker.
Tot de volgende!



Prachtig Nathalie! Blij dat weer thuis bent!