Maandag 3 april

Surfen. Vandaag heb ik mijn 2 beste golven ooit naar rechts genomen. De rest van de sessie was afzien. Het was een marteling waarbij ik niet genoeg kracht had om de golf te nemen. Ik kreeg set na set over mijn heen in het water. Ik viel ook een keer van mijn bord op mijn buik in het water, de pijn was intens. Het deed mij denken aan de zomers in het openluchtbad waarbij ik nog wel eens van de 3 meter duikplank ging maar niet goed terecht kwam. Op een gegeven moment dacht ik zelfs: ‘Ik geef het op!’ Ik snap heus wel dat dit geen optie is in het water en toch is die gedachte er even. Zodra er een nieuwe golf aankom neem ik gewoon weer een diepe teug adem en duik onder de golf door.

Na de sessie moet ik echt even een tijdje hiervan bijkomen ik ben helemaal moe en ik voel mij uitgewrongen. Ik slenter naar huis toe en kan weinig opbrengen. Na een dutje, met Mateo, op bed en een goed ontbijt voel ik mij weer stukken beter. 

Met zijn drieën gaan we met de scooter op pad. We bezoeken het atelier van Nakota Tuwa. Dit is een Sri Lankans merk waar ze prachtige yoga, surf en vrijetijdskleding verkopen. We worden geholpen door twee leuke jonge vrouwen die Mateo zonder problemen even over nemen zodat wij kunnen passen. Daarna bezoeken wij een strandje bij Koggala waar we bij een heel klein restaurantje simpel en heerlijk eten. Vanuit Koggala gaan we naar het brede zandstrand van Kabalana. Hier genieten wij van zwemmen in de zee. Mateo is ondertussen al helemaal gewend aan de zee. Hij vind het heerlijk en ook zand vind hij heerlijk. Rond de zonsondergang zijn wij weer thuis. We douchen onder de buitendouche want die heeft een betere straal dan de douche binnen. We genieten van een rustige avond. 

Dinsdag 4 april

Iets na 6.00 uur peddel ik vandaag het water in. De golven zijn nu nog wat klein en worden langzaam groter. De golven zijn zo scherp en helder dat ze van glas lijken. Het is prachtig om te zien. Het is nog fijner om mijzelf ertussen te bewegen. Na mijn sessie van gisteren waar ik bijna heb opgegeven aan het leven vind ik het vandaag spannend. Ik ben ook zonder leraar. Shaggy is door een hond gebeten en met een wond kan je de zee niet in. Het eerste uur peddel ik een beetje rond, probeer ik heel af en toe een golf te nemen en geniet ik van de zonsopgang. Ik zie een oranje bal die de lucht kleurt. Het oranje wordt roze. Roze luchten die zo kenmerkend zijn voor Sri Lanka. Ik merk dat ik ontspan en geniet van hier in het water zijn. Aan de horizon verschijnen en grote grijze wolken. Even later begint het te regenen. De zee rimpelt door alle druppels die er vallen en het zachte tikken van het regen op mijn bord doet mij denken aan mijn zolderkamer bij mama. Het is een knus geluid. Ik zit lachend op mijn board. Surfers kijken elkaar lachend aan. We steken allemaal onze handen uit om te voelen. Regen. De golven zijn door de regen onzichtbaar. Er verschijnt een enorme regenboog die ook het filter van alle kleuren over stukjes wolken en palmbomen laat schijnen. Ik kan alle kleuren in de regenboog duidelijk onderscheiden zo helder zijn ze. De natuur in al haarschoonheid. Dit voelt als zo een magisch moment hier in het water dat ik bijna moet huilen van mooiigheid! Ook moet ik denken aan Maressa, die exact dit ook zo tot in haar kern van haar zijn zou kunnen voelen en met wie ik dit graag had willen delen. 

Ik neem mij voor om 2 golven te nemen en dan het water uit te gaan. Dit worden er uiteindelijk 3. Ze zijn niet spectaculair en het is helemaal goed ik voel me weer zekerder en ik ben ontspannen.

Onderweg naar huis kom ik Lottie en Mateo tegen. We rijden samen naar huis en ontbijten met havermout. Daarna gaan we op de scooter richting  Galle. Derit naar Galle heb ik al eens eerder met Maressa gemaakt en het is best een zit. Met Lottie nemen we de route door het binnenland en dit zorgt ervoor dat we genieten van eindeloze groene velden. Mensen die op de velden aan het werk zijn. Jungle met mooie vogels en de weggetjes die zich als linten door het landschap krullen.

Bij Galle is er een waterpark met de naam Leisure Land en dit lijkt ons heel erg leuk voor een dagje. Lottie en ik hebben een heel idee over hoe dit er allemaal uitziet en als wij aankomen hebben wij wat tijd nodig om te verwerken dat het heel anders is dan wij dachten. Het is veel kleiner en zonder groene grasvelden waar je je handdoek op kan neerleggen om te zitten. Hoewel wij dus wel even moeten inkomen is het daarna ook heel erg fijn. Er is een groepje jongens en twee gezinnen die allemaal hun eigen ding doen. Er is een glijbaan waar ik niet vanaf durf en Lottie wel. Ze gaat zo hard dat ze bijna uit de bocht vliegt en ik moet lachen om haar gegil. Je kan met een touw vanaf de kant het water in slingeren en er is ook een waterval waar je onder kan staan. Het is een super leuk concept en ik snap dat het hier in de weekenden vol met mensen is.

Tijdens de lunch begint het te regenen. Het begint niet zomaar te regenen, het is een enorme tropische regenbui die we gaan uitzitten. Mateo wieg ik inslaap in mijn armen terwijl Lottie mij eten voert. Het leven van jonge ouders, ik snap dat eten erbij inschiet. Hebben mij ouders dit ook zo gedaan vraag ik mij af? Liet ik mij ook zo sussen? Droegen mijn ouders. Mij in een draagzak of hielden zij mij vast?

Na 2 uur stopt het met regenen. Wij besluiten om nog even naar Galle te gaan. Waar ik Galle vorige keer echt niet leuk vond, is mijn oordeel nu veel milder. De sfeer voelt kalmer aan en ik laat Lottie het ziekenhuis en de vuurtoren zien. Het scheelt enorm dat het niet heel erg warm is en ik niet bij elke stap zweet. We drinken een vreselijk vies mango sapje en doen wat leuke inkopen. Een leuk enkelbandje, een prachtige ring en een nieuwe doek die ik hier gebruik als handdoek. Aan het einde van de dag rijden we naar huis. Thuis worden wij verwelkomt door de ratten die een feestje op het dak hebben en de muggen die ons grijpen in de keuken. ‘Ik haat natuur’, roep ik heel hard en dan moeten Lottie en ik heel hard lachen.

Woensdag 5 april

Vanmorgen ben ik al om iets voor 6.00 uur op het strand. Hier ontmoet ik mijn nieuwe surfleraar Charith. Hij is heel anders dan Shaggy. Hij is rustiger en heel serieus. Na wat uitleg over waar we vandaag aan gaan werken ga ik mij klaarmaken om het water in te gaan. Op het moment dat ik mijn leash (de band om je enkel met dat touw dat aan mijn surfplank zit) omdoe zie ik “iets” vanuit het zand omhoog klimmen. Mijn eerste reactie is: ‘Getver, het iets wat steekt.’ Wat weer past bij mijn lijfspreuk: ‘Ik haat natuur.’ En dan bedoel ik alle beestjes die steken en bijten en ook de ratten en apen die te dichtbij komen. Natuur is leuk op een afstandje. En dan zie ik dat wat ik zie een baby schildpad is die omhoog kruipt. Ik roep mijn Charith en ook de meneer van wie de strandtent is komt aangerend. Hij haalt vervolgens een emmer en vult hem met zee water. Dan helpt hij de schildpadjes om aan het oppervlak te komen. Op het moment dat ik het water in ga zitten er 3 schildpadden in de emmer. Als ik een paar uur later terug ben bijna 150. Het is zo bijzonder om ze vrij te laten en ze de weg naar de zee te zien vinden. De moeder schildpad heeft de eieren hier s’nachts blijkbaar ooit verstopt. Elke dag heb ik over dit stukje zand gelopen en dat is een raar idee.

Mijn surf sessie ging goed. Ik surf vandaag op links en hoewel sommige golven iets te groot waren, en ik dan als een malle de zee op peddel (de leraar roept dan: ‘OUT!, OUT!’) heb ik ook een paar hele fijne golven helemaal zelf genomen. Van achter helemaal naar voren. Charith geeft geen duwtje of zet je ook niet op de beste plek in het water om elke golf te nemen. Ik moet bij hem veel meer zelf doen. Hij corrigeert mij veel op mijn houding. Mijn bovenlichaam moet veel meer draaien en ik moet mijn schouders ook meer openen tijden het draaien. Op het moment dat ik het water uitkom voelt het allemaal zo verschrikkelijk magisch. Gisteren de sessie die mij weer zelfvertrouwen heeft gegeven en waarbij ik in de regen op zee zit en de regenboog zie en vandaag de baby schildpadden en een hele fijne sessie op links waarbij het goed gaat. Magische dagen tijdens volle maan. Hoe de maan zo verbonden is met de oceaan en de natuur is voor mij soms zo onbegrijpelijk en daarom ook zo magisch.

Het is vandaag dus volle maan. Zoals ik al in eerder verhaal beschreef hebben ze in Sri Lanka dan een vrije dag. Deze dag noemen ze ook Poya dagen. Er wordt dan een belangrijk moment gevierd uit het leven van Boeddha. Vorige maand was het op 6 maart Madin Full Moon Poya en werd het eerste bezoek van Boeddha aan zijn geboortestad Kapilavastu in India tijdens zijn periode van verlichting gevierd. Vandaag is het Bak Full Moon Poya en vieren we Vlhet tweede bezoek van Boeddha aan Sri Lanka om vrede te stichten. Op dagen als dit dragen de meeste mensen witte kleding en alcohol word er niet geschonken.

Ik heb een hele fijne dag gehad met Lottie en Mateo, we drinken kopjes koffie en eten heerlijke taartjes. Daarna volgt een middagje zwemmen, zonnen en slapen bij Driftwood. Mateo op mijn borst in diepe slaap terwijl ik een boekje lees. Het leven voelt zo rustig en fijn. 

Donderdag 6 april en vrijdag 7 april 

Ik heb sinds eergisteren pijn in mijn ribben. Zoals ik het ervaar is het iets in de spieren die tussen mijn ribben zitten of iets in de aanhechting. Wat het ook precies is het doet heel erg veel pijn. Ik dacht dat als ik een dagje vrij van het surfen, gisteren, zou nemen ik vandaag wel weer zou kunnen gaan. Het liggen op het board gaat redelijk. Het peddelen gaat redelijk. Maar de impact van het op mijn bord gaan liggen, peddelen en dan staan is niet mogelijk. De pijn is dan zo heftig dat ik het niet aankan en het even zwart voor mijn ogen wordt. Ik word misselijk van de pijn. Er is een bootje op zee die mij een lift naar de kant geeft.

Ik neem nu een paar dagen rust en dan hoop ik dat ik weer kan surfen al moet ik ook eerlijk zijn en zeggen dat ik denk dat dit einde seizoen voor mij is. De teleurstelling die ik hier nu over voel is heel erg groot. Ik vind surfen zo leuk. Het fysieke en het mentale komen samen in een van de mooiste elementen van de natuur namelijk de oceaan. En als het niet gaat zal ik er ook mee moeten omgaan en mij weg moeten vinden in gedachten als: ‘wat doe ik hier nog?’, want die gedachten komen naar boven.

Met Lottie en Mateo heb ik hele fijne dagen. We eten fruit, gaan met de scooter op avontuur, doen slaapjes, zwemmen in zee en in het zwembad, eten veel ijsjes en kletsen over van alles en nog wat. Ik merk ook dat de dagen samen heel erg snel gaan. Hoe is het opeens vrijdag geworden? En soms betrap ik mij er ook op dat ik mij afvraag: hoe is het opeens April geworden? 

Zaterdag 8 april en zondag 9 april

Ik heb momenteel dus rust van het surfen vanwege een blessure. In de ochtend loop ik niet mijn loopje en loop ik wel buiten. Ik wandel naar Lazy Left en naar Plantation. Ik klets wat met de mensen die ik dit seizoen hier heb leren kennen. Met lichte afgunst zie ik hoe ze de oceaan in gaan. Rust nemen is noodzakelijk en ik vind dit niet makkelijk. Rond 7.00 uur ben ik weer thuis en dan maken Lottie en ik ons klaar om de deur uit te gaan. Bij Jamu drinken we koffie en Lottie neemt een yoga les terwijl Mateo bij mij slaapt. Ik drink ondertussen thee, lees een boek en klets wat met het personeel. Daarna eten we een fruit salade op het strand. Gisteren was het een bewolkte dag met regen. De zon was er even niet en hoewel het dan 30 graden is voelt het toch ook koel aan. Vandaag schijnt de zon weer. Mijn zweetsnor is direct weer aanwezig. Gisteren zijn we naar een markt gegaan bij het dorpje Mirissa. Vandaag zwemmen we in zee. 

Als ik met Lot reis gaat dit vanzelf en is het fijn en ook hier gebeurd er iets in onze dynamiek waarbij het soms minder stroomt. Wat helpt is inchecken. Ik merk dat wanneer we dit gedaan en hebben kunnen doen wat er speelt er een rust neerdaalt in ons samenzijn die er de eerste dagen minder aanwezig was. Het voelt namelijk een beetje alsof ik in een trein zit en dat Lottie dan instapt en dat we hierdoor wel samen reizen en ook weer niet helemaal. Zoals je kan lezen is dit vooral een gevoelskwestie. Door het inchecken voel ik ook direct meer verbinding en is er ook meer veiligheid om te delen. Ik ben zelf dan ook gedurende de dag veel minder bezig of Lottie het wel fijn heeft, of het wel goed gaat of ze het naar haar zin heeft en of ze iets nodig heeft. Daar valt de rust dan overheen.

De schoonheid van Sri Lanka ervaar ik elke dag weer. De palmbomen die precies zo zijn zoals ik ze als kind tekende, de zon die door de het groen van de jungle probeert te komen. De vogels, apen en vele andere dieren die zorgen dat het nooit helemaal stil is. En ook hier geniet ik het meeste van de schoonheid van alles in de ochtend, mijn favoriete deel van de dag.