Selecteer een pagina

Maandag 10 april

Vandaag is het alweer dag 100 van 2023. Tijd lijkt op sommige momenten sneller te gaan en op andere momenten weer langzamer. Mijn leef ritme ligt hier lager, de dagen lopen in elkaar over en ik merk dat mijn verhaaltjes op elkaar beginnen te lijken. 

Met Lottie (en Mateo) heb ik een heerlijke dag. Ik drink koffie, eet fruit, zwemmen we wat in een woeste zee, lunchen op een leuk plekje en zien de zon, op spectaculaire wijze, zakken in de zee vanaf Coconut Beach. Dit het fijnste plekje om de zon te zien verdwijnen in de zee. Ik zie surfers, mensen die over het strand wandelen, de lokale mensen die in een door de natuur uitgesleten zwembad van de oceaan genieten. Ik zie bekenden. Ik zie onbekenden. Ik voel mij hier zo ontzettend thuis. De hemel kleurt paars, roze en rood. De palmbomen als dunne stokjes met volle bladeren. Magisch. Ik voel me rustig, aanwezig en ontspannen. Ik geniet ervan om dit te delen met Lottie en met Mateo. Het is zo fijn.

Dinsdag 11 april

Vandaag is het mijn laatste volle dag met Lottie en Mateo hier in Sri Lanka. Vandaag heb ik gewandeld, zijn we koffie wezen drinken, heeft Lottie een fijne yoga les gehad, heeft Mateo op mijn borst geslapen, hebben we heel erg veel fruit gegeten, hebben we gezwommen en natuurlijk heel erg veel van de zon genoten. Even over het fruit. Al het tropische fruit is hier vele malen zoeter dan in Nederland. De ananas is zo zacht en zoet dat ik niet kn stopen met eten. De mango met zoet en zuurtje. En dan de papaya. Die eet ik in Nederland niet omdat die daar gewoon niet lekker zijn. Of te hard of opeens weer veel te melig.

Vandaag zien we nog een keer de weergaloze zonsondergang vanaf Coconut Beach. Ik heb met Lottie mooie gesprekken gehad over vriendschap, wat er nu anders is met een baby en over verwachtingen. Over wat we een volgende keer anders kunnen doen en over wat heel erg fijn was. Ik heb Lottie beter en weer meer leren kennen. Ik ben enorm trots op Lottie dat ze dit enorme avontuur is aangegaan met Mateo. Ik luisteren hoe het haar leven verrijkt en ook wat tegelijkertijd haar (de) uitdagingen zijn hierin. Mateo spiegelt. 

Terwijl ik op de bank zit met Lottie te kletsen maakt Mateo geluid en gaat Lottie even kijken. Ik dwaal ondertussen even af. Het leven. Samen op avontuur in Guatemala, BelIe en Mexico. Liftend in Guatemala achterin de truck van de politieman beland die ons naar de bushalte bracht. De onaardige vrouw in Belize die eten en rum verkocht maar de rum kwam maar niet en toen die wel kwam waren we dronken en gingen we opzoek naar een pinautomaat. De ananas-rum was sterk. Die avond dat ik tijdens het dansen in de armen sprong van die Mexicaanse jongen (sorry papa misschien moet je dit even overslaan) ik moet er nog om lachen. Ons festival seizoen in 2017. Georgies in de zon. Komm schon alter. Het eindeloze rondlopen en mensen kijken. Dansen tot het einde. Alle momenten in het huis op de Ruijsdaelstraat in Amsterdam Oost, waar E ook deel van uit maakt. Mijn eerste kennismaking met E terwijl ik een grote snottebel ben van de hooikoorts en de huissleutels die ik daarna per ongeluk in de container smijt. Die jij eruit haalt en de politie vraagt wat je aan het doen bent. Onuitgesproken gedachten die zorgen voor verwijdering en een ruzie op Rotterdam Centraal. Ik moet glimlachen. Wat zijn wij gegroeid en ook veranderd. Gelukkig maar dat we groeien en veranderen als mens. En tegelijkertijd zijn we ook nog steeds zo hetzelfde. Ik hou van deze herinneringen en nu is deze fijne reis er ook bij gekomen. Ik heb het ontzettend fijn gehad en ben zo dankbaar dat ze naar Sri Lanka is gekomen. Deze zomer ken ik Lottie 7 jaar. We hebben beide hele levens geleefd in de afgelopen 7 jaar. We hebben veel samen gedaan en meegemaakt. En ik kijk uit naar alles wat er in de jaren die komen op ons pad komt. Ik hoop dat wij elkaar altijd kunnen blijven vinden.

Ons avontuur samen komt vanavond tot een abrupt einde doordat de stroom weer eens uitvalt. En helaas weet je nooit wanneer het weer aan gaat. Het word ondertussen bloedheet in ons primitieve huisje en met de zaklamp aan worden we aan alle kanten aangevallen door de natuur. Ik haat natuur. Met z’n drieën wachten we bezweet en plakkerig op de taxi die Lottie en Mateo naar de luchthaven zal brengen. Om 21.00 uur vertrekt Lottie dan in de auto. Ik ga op de scooter naar Hot Tuna. Ik heb vandaag met pijn in mijn hart ook mijn surfboard ingeleverd en mijn spullen overdag alvast weer naar Hot Tuna gebracht. Bij Hot Tuna heb ik weer kamer 14 gekregen. Dit is dezelfde kamer als alle keren hiervoor. Ik ben home-away-from-home.

Woensdag 12 april en donderdag 13 april

Gisteren was ik wat later wakker dan normaal. Ik was vergeten dat er op de dinsdagavond altijd een gehorig feestje is bij de buren. Als de muziek rond 5.00 uur wegvalt, val ik in diepe slaap. Mijn dag voelt hierdoor aan alsof ik achter de feiten aan loop. En dat is best bijzonder want ik hoef dus helemaal niks te doen behalve beslissen waar ik wil eten, zwemmen en liggen.

Donderdag ben ik al om 5.00 uur wakker. Ik wandel mijn vaste rondje zonder mijn surfplank. Surfen zit er, zover ik het nu ervaar, niet meer in en hoewel ik aan het uitzoeken was of ik nog kon gaan duiken gaat dit op zo’n korte termijn ook niet meer lukken. Ik heb namelijk geen zin om 6.00 uur te reizen naar de andere kant van het eiland terwijl ik nog zo kort in Sri Lanka ben, dat voelt niet goed. Het is even een strijd geweest bij mij wat ik nu nog wil gaan doen. Ik wil eigenlijk gewoon genieten. Ik wil hier zijn in mijn tropische Midigama. Ik wil de komende week genieten van zon, zee en strand. Van de zonsopkomst en de zonsondergang. 

Ik besef dat door langzamer te reizen, minder plaatsen aandoen en langer op een plek te blijven dit mij goed doet. Mijn ribben zijn nog niet genezen en met de juiste aandacht kan ik we al wat meer doen. Elke ochtend volg ik nu yoga van Faye. Ik vind haar spectaculair goed. In september zal ze op Vlieland surf en yoga les geven het lijkt mij heerlijk om daar heen te gaan. Het eiland leven in Nederland. Ik heb fijne dagen waarbij ik veel zwem, fruit eet, boekjes lees, uit kokosnoten drink en prachtige zonsondergangen zie. 

Vrijdag 14 april
Happy Sinhala & Tamil New Year! Vandaag zijn de meeste winkels en restaurantjes gesloten. Sommige zijn een paar dagen dicht en anderen weer de hele week. Het nieuwe jaar wordt traditioneel gevierd op 13 of 14 april en begint met de komst van de nieuwe maan. Het markeert ook het einde van het oogstseizoen en het begin van de lente. De voorbereidingen voor het nieuwe jaar waren de afgelopen week al zichtbaar. Huizen worden opnieuw geverfd, vloeren worden gepoetst en keukens worden geschrobd als voorbereiding op snoep. Oude kleren en ongewenste voorwerpen worden weggegooid en symboliseren een nieuwe start vanuit materieel perspectief.

Ik wandel vanmorgen over een uitgestorven straat. Geen bussen die voorbij racen, geen tuktuk chauffeurs die bij de klokkentoren staan en vragen of je ze nodig hebt, geen lawaai. Heel even lijkt Midigama uitgestorven en dat is voor een plek in Azië zogoed als onmogelijk.

Na mijn wandeling geniet ik weer van een fijne yogales. Ik drink thee en ik krijg lekkere hapjes die speciaal klaargemaakt worden voor het Nieuwe jaar. Ik klets met de mensen die heb leren kennen. Mijn ribben zijn vandaag wat gevoeliger en ik kan er goed mee uit de voeten. Ik zwem, ik eet, ik lees en ik zon vandaag. Buiten is er al de hele dag vuurwerk. Mensen die dansen op muziek en zwemmen in zee.

Zaterdag 15 april

Vandaag een jaar geleden kreeg ik de sleutels van mijn huis in Dieren. Midden in het verbouwen ga ik op reis en ben ik alweer bijna 5 maanden weg, dat vind ik soms wel een raar idee. Het idee dat ik straks terugkom in een huis waar nog zoveel moet gebeuren vliegt mij dan een beetje aan.

Ik heb een rustige zaterdag. Vanwege het nieuwe jaar is er nog best veel gesloten. Het voordeel is nog steeds het verkeer. Weinig tot geen bussen en ook de tuktuk chauffeurs zijn nog niet teruggekeerd bij de klokkentoren in het dorp. Ik ontmoet een meisje uit Israel, Jenny. Samen gaan we theedrinken en naar de ochtendyoga bij Jamu. Aan het einde van de dag gaan we ook samen naar een kleine markt en de zonsondergang bij Coconut Beach. Hoewel ik Jenny heel aardig vind merk ik ook dat ik graag alleen tijd wil hebben. Omdat ik dan alles veel meer in mij kan opnemen tijdens mijn laatste dagen en ik alleen zijn echt heel erg fijn vind.

Tussen de ochtend en het einde van de dag speel ik zoveel mogelijk in de turquoise zee. Ik laat mij meedrijven op de golven en geniet van het gevoel van in de oceaan zijn. Ik drink watermeloen sapjes en eet de lekkerste rotti. 

Zondag 16 april

De dagen, weken, maanden op reis zijn voorbij gevlogen. Ik ben alweer 5 maanden onderweg. Nu is het weer tijd om naar huis te gaan. Vandaag was mijn laatste volle dag in Sri Lanka. Het was een volmaakte dag, het is helemaal rond. Van uitgebreid ontbijten, poedelen in het zwembad, bergen fruit eten op het strand, dobberen in zee. Ik heb werkelijk alles kunnen doen wat ik wilde. 

Hoewel ik er heel even moest inkomen is Sri Lanka absoluut een droombestemming. Van tropische stranden met perfecte golven voor het surfen met een oceaan die aanvoelt als badwater tot de ruige binnenlanden met eindeloze heuvels, theeplantages en waar de jungle nog de baas is en de mensen ertussen mogen wonen. Eindeloze kronkelwegen en eindeloze mooie landschappen. Lachende mensen. Vissers. Armoede. Vriendelijkheid. Ik sluit mijn reis door Sri Lanka graag af met een ode aan de Sri Lankaanse luchten. Ik hou van mooie luchten en spectaculaire wolken. De luchten hier zijn in het echt vele malen mooier dan op welke foto dan ook. De wolken doen mij soms denken aan softijsjes zoals ze de lucht in swirlen. En dan het roze. Er zit altijd een zweem van roze in de lucht hier. Genietend op het strand van Coconut Beach zie ik de zon voor de laatste keer hier ondergaan. Mijn hart is vol. Sri Lanka wat ben je magisch. 

Maandag 17 april

Mijn lievelingskleur is de kleur van de hemel tijdens een zonsopkomst. Het zijn de zachte Unicorn-kleuren die in elkaar overlopen en een nieuwe dag aankondigen. Ik hou van de nieuwe dag. Als ik in bed lig kan ik alweer vol ongeduld uitkijken naar de volgende dag. Elke dag opnieuw (of was dit nou overnieuw Lottie haha).

Op mijn laatste ochtend in Midigama loop ik mijn loopje. Zonder surfplank. Het is de eerste week na het nieuwe jaar en het is nog steeds duidelijk rustiger dan normaal. De klokkentoren met daaromheen een paar tuktuks. Vanaf het strandje vlak voor Lazy Left geniet ik van de zonsopgang. Ik geniet van het geluid van de oceaan. Ik geniet van de temperatuur van de zee. Ik geniet van de surfers. Ik geniet van een roofvogel die duikt naar eten. Ik geniet. 

Na een week gesloten te zijn is vandaag mijn favoriete cafeetje, Rockvin, weer open. Rockvin heeft de lekkerste koffie in de omgeving, goddelijk bananenbrood en een super lieve pup. Alles word hier met zoveel zorg en liefde gedaan en dat proef ik. Ik heb een leuk gesprek met de het echtpaar die dit runnen. Ik besef, weer, dat het contact met de mensen mijn reis altijd nog spectaculairder kunnen maken dan het al was. Het welkom voelen. Ik denk geregeld terug aan mensen die ik op mijn reizen heb leren kennen. 

Om 9.00 uur zit ik in de taxi naar de luchthaven. Dag Midigama, wat was hier 2 maanden wonen fijn! Afscheid nemen het is bitter-sweet. Want hoewel het jammer is om te vertrekken ben ik er ook zo ontzettend klaar voel. Ik ben er zo ontzettend klaar voor om naar Nederland te gaan. Om 11.10 uur kom ik aan bij de luchthaven en om 11.45 uur zit ik al bij mijn gate. Om 13.00 uur vertrekt mijn vlucht. Om 15.30 uur kom ik aan op de luchthaven van Mumbai. Mumbai. Op het moment dat ik het vliegtuig uitstap en de slurf instap ruik ik de gore, warme lucht van de stad. Ik moet er even om lachen voordat ik moet kokhalzen. De douane ben ik  binnen 10 minuten door en de Uber duurt helaas wel een eeuwigheid. De onvriendelijke dames helpen helemaal niks en na 20 minuten druk ik op Uber XL en die krijg ik direct toegewezen. Blijken er gewoon busjes klaar te staan die je direct kan nemen voor 100 roepies meer. Bedankt voor de tip dame! 

Mumbai. De luchtkwaliteit is -103 en de gevoelstemperatuur is 38 graden met een luchtvochtigheid van 63%. Het is alsof ik adem probeer te halen door een stinkend en nat washandje in een te hete sauna. Ik merk dat ik alle hectiek veel rustiger kan bekijken dan toen ik hier voor het eerst aankwam en het is wel heel intens. Het verkeer staat vast en is intens, het getoeter is intens, de bedelende kinderen en volwassenen mismaakt, alles is intens. 

Mijn avond is rustig. Ik ga op kruidenjacht in mijn buurt, voor Anneke, waarin ik veel makkelijker dan gedacht slaag. Ik bestel eten via de app Zomato. Dit is de Indiase versie van thuisbezorgd. Reizen is vermoeiend en ik val al snel in slaap.

Dinsdag 18 april

Deel 1 van mijn reis naar Nederland zit er dus al op. Ik heb in Mumbai een hele fijne Air BnB met een airco waar ik dankbaar gebruik van maak want wat is het warm en vochtig. Ik wandel een rondje door de stad om 06.30 uur dan is het nog te doen. Vanaf 08.30 uur is het instant zweten. De geur in de stad is zo heftig dat wanneer ik diep inadem moet kokhalzen. Vandaag heb ik een volle dag in Mumbai. Ik ontbijt met een berg fruit. De granaatappels zijn hier zo ontzettend zoet en sappige. Daarna heb ik een uitgebreide gezichtsbehandeling op het programma. Na 5 maanden viezigheid lijkt de diepte reiniging mij het meeste geschikt. Na afloop ziet mijn huid er stukken beter uit en vooral schoner.

Ik ga lunchen bij iets wat super Amerikaans is, namelijk de IHOP. Dit staat voor International House Of Pancakes. Toen ik met Fabienne naar New York ging was dit onze favoriete plek om te ontbijten. Het voelde als in een diner zoals je in films ziet. Waar de serveerster onbeperkt de koffie blijft bijschenken. Na New York heb ik de IHOP nooit meer gezien tot ik hier in Mumbai kwam. Ik heb hier al een paar keer stiekem gegeten. Stiekem want ik schaam mij dus om te moeten zeggen dat ik soms liever bij de IHOP eet dan weer iets Indiaas te moeten eten. Vandaag eet ik vegan bosbessen pannekoeken. Goddelijk. De volgende keer dat ik de IHOP binnenstap is hopelijk weer in de Verenigde Staten.

Na de lunch vertrek ik naar mijn volgende afspraak bij een schoonheidssalon. Hier krijg ik eerst een pedicure met een geweldige been en voet massage. Ik geniet van even niks hoeven. Nou ja, daar geniet ik natuurlijk alweer 6 maanden van. Vervolgens worden mijn wimpers gelift en zwart gekleurd, zo heb ik de komende 7 weken geen wimper-kruller of mascara nodig. Daarna worden mijn wenkbrauwen gesnoeid. Na 5 maanden verwaarlozing zit er geen vorm meer in. Hierna worden ze ook gekleurd. Dit doet ze heel voorzichtig omdat ze geen lichte verf heeft wat geschikt is voor Europeanen. Nu hoef ik ook hier de komende weken niet naar om te kijken. Ik hou ontzettend van de naturel-net-uit-bed-look maar wel met wat hulp. Ik moet om deze gedachte ook altijd heel erg hard lachen en ik noem dit mijn Poolse kant waar al deze behandelingen zoveel meer gewoon zijn dan in Nederland. Het enige wat ik nog graag wil doen is mijn haar en hier wacht ik mee tot ik in Polen ben want nergens doen ze mijn haar zo goed als in Polen.

In de avond ga ik nog even naar de rijclub toe. Hier spreek ik af met Paraj om paardrijbroeken om te ruilen. Het verkeer in Mumbai is, zoals gewoonlijk, dramatisch. De hele dag door enorme files. Van de ene locatie naar de andere locatie ben ik makkelijk 40 a 50 minuten onderweg. In totaal zit ik ongeveer 4 uur in de auto vandaag.

Onderweg zie ik zoveel. Mensen zonder schoenen, bedelende kinderen, mensen die sporten, mensen zonder ledematen. Kinderen slapend in de armen van de ouders, stelletjes op bankjes, vrijende stelletjes aan de kant van de weg, een man in het wit die in een vliegentent zit. Hele dorpen langs muren gebouwd met plastic zeiltjes. Een hond plast op hetzelfde stoepje waar een oudere mevrouw zich aan het wassen is. Vanuit mijn perspectief gaat hier alles samen. Leven dood. Rijk en arm. Viezigheid en schoonheid. En overal is er dat getoeter. Het is geen seconde stil. 

Tegen de tijd dat ik thuis ben is het 21.00 uur geweest en ben ik en hangry (combinatie van hungry en angry) en compleet overprikkeld. Ik heb hoofdpijn doordat ik vandaag te weinig voedzaam heb gegeten en te weinig heb water heb gedronken. Knorrig wacht ik op mijn eten. Na het eten maak ik een begin met inpakken. Ik maak mij een beetje zorgen of ik alles wel mee krijg.

Woensdag 19 april 

Mijn wekker gaat vanmorgen om 5.15 uur want ik moet mijn tassen nog pakken en ik wil ook nog uitgebreid douchen. Om 6.30 zit ik in de taxi naar de luchthaven. Vandaag om 10.40 uur vertrek ik voor het tweede gedeelte van mij reis vanuit Mumbai naar London Heathrow waar ik om 15.30 uur aankom. Deel 3 volgt vanavond om 20.45 uur. Waarbij ik van London City naar Schiphol vlieg en om 23.00 uur land. In London moet ik dus van luchthaven wisselen. Daar zag ik eerst vreselijk tegenop en nu lijkt het mij heerlijk om straks mijn benen te mogen strekken. 

Een van de fijnste dingen aan reizen is voor mij ook elke keer weer het thuiskomen. De vlinderachtige kriebels in mijn buik als ik dan op Schiphol ben geland en dat ik al half rennend met een dikke glimlach naar de uitgang wandel/snelwandel/ren omdat daar de mens (en) zijn die er voor mij toe doen. Die vlinderachtige kriebels in mijn buik heb ik zonder uitzondering elke keer weer. 

Deze herinnering komt bij mij nu naar boven: Toen ik 16 was en naar Deurne ging (internaat) kwam ik op mijn eerste vrijdag per trein weer aan in Zwolle. Ik herinner mij nu nog, en dit is vooral het gevoel wat ik herinner, het moment dat de trein de IJsselbrug over rijdt en dat ik ook precies dezelfde vlinderachtige gevoelens in mijn buik krijg gevolgd met tranen in mijn ogen omdat het gevoel van vreugde bijna te groot is om te kunnen dragen. 

Terug naar Schiphol. Dat iemand daar dus staat, dat is voor mij alles. Dat is namelijk ook thuiskomen. Ik geniet er elke keer weer enorm van. Daar loopt mijn hart echt van over. In dit geval is het Anneke die mij komt halen en ik kan niet wachten om haar te zien. De laatste keer namen wij afscheid op de farmhouse en dat is alweer zo lang geleden. Terwijl ik dit typ heb ik ook een dikke glimlach op mijn gezicht en kriebels in mijn buik.

Na 5 maanden reizen ben ik dus weer bijna thuis. Deze reis had ik nooit kunnen maken als Spark mij niet had ontslagen en daar ben ik Spark dankbaar voor. Ik heb ook het volste vertrouwen dat ik straks iets passends ga vinden waar ik helemaal tot mijn recht kom. Mijn reis was zowel heel lang en het is ook voorbijgevlogen. Als ik op reis ben heb ik altijd een beetje heimwee naar thuis en als ik thuis ben heb ik altijd een beetje heimwee naar mijn reizende leven. Het is een fijne heimwee. Heimwee vol verlangen en vol liefde. Heimwee om dankbaar voor te zijn. Een beetje heimwee moet ik koesteren. Deze reis was sowieso onvergetelijk. Gopika die ik heb kunnen opzoeken. Anneke, Vincent, Maressa, Lottie en Mateo die mij kwamen opzoeken en waar ik voor altijd gedeelde herinneringen mee heb. De plekken die ik heb bezocht, de mensen die ik heb leren kennen, de avonturen die ik heb beleefd. Alles wat ik gezien heb en gevoeld heb. Mijn hart is zo vreselijk vol dat ik, terwijl ik dit schrijf, mijn tranen moet wegslikken. Ik voel me zo rijk en gelukkig. Mijn reis is helemaal rond. Het was MAGISCH!