De dag na aankomst ga ik gelijk de stad in voor een walking tour. Wij liepen over het plein van Botero vol beelden die uit proporties waren, over het plein van Bolivar waar stelletjes worden toegezongen en waar de duiven je aanvallen en over het plein van Cisneros waar je ongeveer 300 lichtmasten ziet die in de avond oplichten als een teken van licht en hoop. In de jaren ‘80 was dit het plein waar de drugsbendes de baas waren en hoeren rondliepen.
Mijn gids Julio komt uit Medellin en vertelt waarom Pablo Escobar niet genoemd wordt tijdens de tour (mensen die geen Engels spreken en zijn naam horen geven hier enorm veel aanstoot aan). Hij deelt hartverscheurende verhalen over de tijd in de jaren ‘80 en begin ‘90. Onderweg staan locals naar ons te kijken en een enkele die Engels kan, sluit aan en vertelt zijn deel van de geschiedenis.
Tijdens deze tour leer ik Laura en Brian uit Nederland kennen en samen reizen we in de middag terug naar Poblado. Onderweg leren wij Ronald en Christel kennen en besluiten we gezamenlijk een drankje te gaan doen. Een gezellige middag volgt en het is ontzettend leuk om van iedereen het verhaal te horen achter het reizen.

Op zondag spreken wij Nederlanders af voor het metrostation van Poblado en uiteindelijk vertrekken we met ongeveer 12 man naar een voetbalwedstrijd van Nacionale tegen Chico. Het leek ons dus een fantastisch plan (na het lezen van een artikel van een jongen die het niet had gedaan en daar spijt van had) om in het Sur vak te gaan zitten. Dit S-vak is te vergelijken met de F-Side….
De man in de kiosk wilde ons de kaartjes niet verkopen, want wij zouden wel ‘loco’ zijn om tussen die gekken te gaan zitten. Gelukkig konden wij de kaartjes ook in het stadion kopen en voorzien van een voetbal shirtje, zijn we de tribune opgegaan.

Alle Nederlanders verenigd

Wat je daar meemaakt is werkelijk ongekend! Terwijl de band de muziek speelt, jongens de vlaggen zwaaien en je de zakjes witte poeder voorbij ziet komen, staat iedereen vol passie en energie op de stoelen en wordt er twee keer 45 minuten uitbundig gedanst en gezongen. Nog voor de wedstrijd viel er iemand over de reling. Hij zal wel okay zijn, want hij werd pas in de rust de ambulance in gedragen. De mensen waren in de rust bijzonder nieuwsgierig wat wij waar daar bij hen in het vak nou deden, maar vonden het ook fantastisch en voor die avond waren wij vrienden voor het leven.

In vak Sur

Ik heb mij op geen enkel moment onveilig gevoeld in Medellin. Ik merk juist dat de mensen ontzettend blij zijn dat na jaren van terreur en geweld, er eindelijk weer toeristen komen. Ze zijn vriendelijk, behulpzaam en ook ontzettend nieuwsgierig (wat zich uit in het aanstaren en meelopen om je de weg te wijzen) want tot een kleine 10jaar terug was hier geen Gringo/Gringa te bekennen. Ook tijdens de voetbalwedstrijd voelden wij ons welkom en vonden de mensen het fantastisch dat wij vol meededen (en voor het juiste team juichten). Ik vind het heerlijk om in de stad een beetje over een markten te lopen en een museum te bezoeken, wat hier net zo heerlijk is als in Nederland.

Ouderen hangen vaak rond bij het plein van Botero om elkaar te ontmoeten