Selecteer een pagina
Ik ben al even op reis in Colombia en wat is er ondertussen veel gebeurd. Ik ben in grote steden geweest en niet-toeristische kleine dorpjes. Ik ben een paar dagen de bergen in geweest, heb paard gereden maar heb ook een week tussen tropische planten in een hangmat gelegen. Ik ben lek gestoken door steekbeesten en heb de meest kleurrijke dieren ooit gezien. Ik heb mensen leren kennen die ik misschien nooit meer in mijn leven zal zien, maar die een onuitwisbare indruk op mij hebben gemaakt en mijn wereld op die manier kleur hebben gegeven. De frustraties van de eerste weken door je beperkt voelen in een taal, zijn overgewaaid naar een gebrabbel waarmee ik mij in het dagelijkse leven makkelijk kan redden en ondertussen heb ik ook het nodige heb leren verstaan. Ik voel me thuis in Colombia waar de mensen echt ontzettend vriendelijk en gastvrij zijn en waar je op elke hoek een mango kan kopen (met zout en limoensap) of een arepa gevuld met kaas. Waar mannetjes met thermoskannen voorbij lopen roepend: tinto, tinto, tinto en waarvan je ondertussen heel goed weet: die koffie is niet te drinken. Waar de natuur zo bijzonder is en de bergen die door het land heen kruizen begroeid zijn met alle tinten groen die je je maar voor kan stellen. En natuurlijk waar ik voor €4,14 mijzelf geheel kan laten pamperen bij de manicure.
Bogota heeft een speciaal plekje in mijn hart ik heb hier een maand gewoond (bij Martha en Hugo de meest fantastische gastouders die je maar kan wensen) en heb ik een ontzettende leuke buurt leren kennen. Elke ochtend koop ik mijn vers geperste jus bij dezelfde jongen die elke dag weer hele verhalen tegen mij kletst en ik (bij gebrek aan woorden) wat terug brabbel waarna we alle twee maar wat lachen. De vrouw achter de kassa van de Carullo (Albert Heijn) vraagt mij bijna dagelijks hoe de yoga gaat en ze is heel (terecht) trots op haar vijf woorden Engels. Elke dag groet ik een man die door een stuk of zeven honden door de straten van Bogota wordt voortgetrokken en een vrouw die elke ochtend de stoep van haar schoenenwinkel driftig aan het schrobben is met haar bezem.
In Bogota heb ik ook mijn yoga teacher training gevolgd en wat was dit een bijzondere, zware maar ook verrijkende ervaring (en nee ik vind studeren uit boeken nog steeds helemaal niks) om een maand lang dag in dag uit alleen maar met yoga bezig te zijn en dus met jezelf.

Ik voel mij elke dag bevoorrecht en dankbaar dat ik mijn leven zo kan leiden. Dat ik de vrijheid heb om mijn dagen in te delen zoals ik zelf wil. Ik geniet van deze reis, maar ik heb voor het eerst in mijn leven ook te maken met heimwee. Iets wat ik nooit van te voren gedacht zou hebben dat ik dit zou voelen. Heimwee bij volwassen zijn, het klinkt ontzettend kinderlijk maar ik kan je vertellen dat het vooral erg lastig is en dat het je van binnen verscheurt tussen ‘ik wil nu naar huis’ en ‘ik ben bezig de wereld te veroveren.’ Tussen ‘ohhhh kijk wat ontzettend mooi’ en een huilbui waarin je bijna stikt. Heimwee is erg groot en aanwezig, je kunt er niet omheen en ik weet daardoor soms ook niet meer wie ik ben. En zoals ik vorige week ook al zei, heimwee is ook weer helemaal niet zo raar als je, net als ik, gewoon veel te missen hebt.

Ik mis Amsterdam, een kleine stad die groots is voor mij op veel manieren. De geur, het Amsterdamse gebrul van De Jordanezen, het Museumplein, Birds (fantastische Thai), Loetje, concertjes in de Melkweg op een ‪woensdagavond‬, Brouwerij het IJ, het Oosterpark op een zondagmorgen, en de Dam tijdens mijn ochtendwandelingen, waarbij de stad nog even slaapt en van mij is.

Ik mis ook kleine maar voor mij hele waardevolle dingen zoals het bellen of appen in de ochtend met mijn vader. 

Ik mis mijn fantastische hechte groep met vrienden. Vrienden die altijd vol liefde en geduld op mij reageren, die het leven samen met mij vieren, die luisteren, die mij steunen, die eerlijk zijn. Waarmee ik heerlijk kan feesten op een festival, maar waar ook de serieuze onderwerpen mee besproken kunnen worden.

En dan mis ik Ester. 

En dit missen is de laatste paar weken nogal extreem met erg veel tranen. Het is namelijk erg verdrietig, frustrerend en ook pijnlijk als je verliefd bent, bij elkaar wilt zijn en dit nu dus niet gaat. We kletsen er samen veel over en alles is bespreekbaar maar door de afstand, tijdsverschil, slechte Wifi verbindingen en je uiteindelijk niet echt deel uitmaakt van elkaars leven, is het gewoon lastig.

Een wijs vriendinnetje vertelde mij dat het leven niet in beton is gegoten. Dat plannen kunnen veranderen en ideeën kunnen wijzigen en dat dit normaal is, omdat je het leven nu eenmaal echt niet kunt plannen omdat je je als persoon ook constant ontwikkelt.
Dat ik op wereldreis ben betekent daarom niet dat ik niet even een pas op de plaats mag zetten of mijn reis aan mag passen. 

Dit in kunnen zien was een langzaam proces met heel veel tranen waarbij ik heb moeten ondervinden wat ik allemaal voel, wat voor mij nou echt belangrijk is en waar ik voor wil kiezen. En zo kies ik ervoor om voor een weekje terug naar Nederland te komen om tijd door te brengen met Ester. 

Ik heb nooit onderschat wat ik in Nederland heb, want ik ben oprecht dankbaar voor alles en iedereen. Maar ik heb wel onderschat wat het allemaal met mij doet en dat ik soms ergens anders in het leven sta dan ik dacht.

En na een weekend shoppen in Bogota (wollen truien leek mij een bijzonder goed plan, gezien het weer in Nederland) reis ik op maandag van Bogota via New York naar Nederland. En terwijl het vliegtuig aan het begin van de startbaan staat te wachten, het geluid opvoert om vervolgens bulderend vooruit te schieten gieren de gezonde zenuwen door mijn lijf. Wat fijn om even langs huis te gaan.

De eerste dagen in Nederland vliegen voorbij met Ester en wat is het fijn om samen te zijn. Met papa en Geke zijn we lekker een pannenkoekje gaan eten en hebben we bijgekletst.

Met de vrienden was het een fijn weerzien tijdens een super gezellig huis feestje en logeerpartijtje in Lunteren. Iedereen beweegt zo vrij en makkelijk met elkaar, dat blijft bijzonder.

Op zondag sluiten we de week af in het mooie Amsterdam. Even wat eten bij de Waag en een biertje drinken in mijn oude buurt. En daarna genieten we van een rondvaart en het lichtfestival.