Selecteer een pagina
Op maandag gaan Lottie en ik vol goede moed de deur uit. We drinken koffie, eten taco’s en zien prachtige parken en mooie straten. Na een paar uur moeten we toegeven dat de moed ons eigenlijk een beetje in de schoenen zakt en we te moe zijn om wat te ondernemen. Terug in het hostel besluiten we een dutje te doen en onze tas te pakken, want we vliegen vannacht door naar Bogota in Colombia. Ik ben helaas ook nog niet helemaal
fit en ik denk dat de biertjes van gisteren het laatste beetje weerstand wat ik had, vernietigd heeft. Na een laatste rondje eten in de straat zijn we rond 22.30 uur op de luchthaven en door de douane. En omdat de vlucht pas om 01.30 uur vertrekt, hebben wij alle tijd en dat betekent heerlijk thee drinken, kletsen en ook FaceTimen met Ester.
Dinsdagochtend rond 7 uur komen we dan aan in Bogota, Colombia. Deze stad voelt voor mij als thuiskomen. We nemen een taxi naar ons appartement in de wijk José Joaquin Vargas en daar aangekomen, willen we maar 1 ding en dat is slapen. Rond 14.00 uur gaat de wekker en is het voor ons beide heel lastig om op te staan. We nemen een Uber naar de wijk El Retiro waar ik een maand heb gewoond. Ik merk dat ik het heel erg leuk vind om Lottie te laten zien hoe alles er in het echt uit ziet. We wandelen naar de yoga studio, drinken een biertje, laten onze voeten pamperen bij de pedicure en we lopen even langs Martha en Hugo. Ik had hier nog wat zomerse spullen liggen die ik niet nodig had in Nederland en nu weer mee kunnen. Terug in ons appartement wachten we op Lucille, want zij komt vanavond aan! De taxi chauffeur heeft blijkbaar moeite het adres te vinden, maar na enige tijd zien we een taxi aankomen rijden en stapt ze uit. Het is zo vreemd om een vriendin uit Nederland opeens 10.000km verderop in je armen te sluiten. En het leuke is dat het na een paar minuten ook weer heel normaal is.
We kletsen nog even voordat we dan allemaal naar bed gaan.
Woensdag begint heerlijk met z’n drieën. In de ochtend gaan we naar de wijk La Candelaria. Hier lopen we via kleine straatjes naar het plein wat vernoemd is naar Simon Bolivar. We drinken wat koffie, lopen wat rond, bekijken graffiti en genieten van het samenzijn. Rond 13.00 uur zijn we weer thuis en terwijl Luus en ik lekker kletsend op de bank zitten, gaat Lottie E ophalen.
Het idee van een siësta gaat helemaal verloren in het eindeloze geklets samen met Luus. Heerlijk om samen quality time te hebben. Na een paar uurtjes zijn Lottie en Emiliano (wij noemen hem E) er dan. En dan opeens zwaait Lottie met haar hand en daar glinstert ons een prachtige verlovingsring tegemoet! Op de luchthaven van Colombia kon E het niet meer uithouden en is hij op zijn knieën gegaan om te vragen of Lottie met hem zou willen trouwen. En daar heeft ze dan ook natuurlijk volmondig “ja” op geantwoord. Het leuke is dat Luus en ik nog geen 5 minuten voordat ze binnenkwamen het hadden of ze nou al verloofd waren. Waarop ik uiteindelijk antwoordde volgens mij (en Facebook) wel maar dan zonder ring. En dat dit in de tussentijd is gebeurd, is wel heel bijzonder!
Die avond vieren we de verloving in een super leuk restaurantje met lekker eten en een heerlijke cocktail. Omdat iedereen toch best moe is zijn we op tijd weer terug in het appartement.
Donderdag zijn we allemaal al vroeg op. Na het inpakken van mijn tas heb ik heerlijk wat FaceTime-tijd met Ester die op haar neefjes aan het passen is en die super schattig slapen. Gelukkig heb ik geen foto’s gekregen van de vieze poep broekjes later op de dag.
Na het ontbijt nemen we de Uber naar de luchthaven van Bogota om door te vliegen naar Santa Marta. Wachtend op de startbaan, zie je de vliegtuigen voor je vertrekken. Het geluid van een vliegtuig dat vertrekt is echt één van mijn lievelingsgeluiden. Ik associeer het geluid met een nieuw avontuur, met vakantie, met vertrekken, maar zeker ook weer met thuiskomen.
Aangekomen in Santa Marta is het net alsof je in een warm bad stapt. De lucht zindert van de hitte en je proeft de warmte op je tong. We nemen de bus naar Palomino een klein dorpje aan de Caribische kust. De busreis verloopt soepel en gelukkig blijven de deuren van de bus open zodat we wat frisse wind voelen.
Over een onverharde weg waar je aan alle kanten eten kan kopen, lopen we naar een hostel. Grote open ruimtes met daken van palmbladeren, een zwembad en de prachtige natuur: het voelt zo paradijselijk. Omdat 10 minuten na aankomst de stroom in het hele dorp uitvalt (en het ook donker is rond 18.00 uur), besluiten we aan het zwembad te blijven en te genieten van cocktails en fijne gesprekken.
Vrijdagochtend worden we allemaal wakker met een zwaar hoofd van de cocktails. We brengen de ochtend rustig door aan het zwembad. In de middag lopen we wat over de onverharde weg en drink ik een heerlijke verse ananassap. In Nederland kan deze vrucht nogal zuur uitpakken en hier is het vol en zoet van smaak. Een stukje verderop besluiten we te gaan lunchen bij een klein restaurantje met de naam Sua, wat opgezet is als project en waar alleen Colombianen werken. Het eten is vers en ik geniet van mijn gamba’s. In de middag is het tijd voor een siësta aan het zwembad.
Aan het einde van de dag lopen we richting het strand. Hier zien we de hoge golven van de Caribische zee op het strand beuken, mensen die genieten van biertjes en waar je verse ceviche kan kopen. Na een uurtje op het strand lopen we het lange zandpad af richting de grote weg. Wederom valt de stroom uit (en we merken al snel dat dit hier minimaal 1 keer per dag gebeurt) en lopen we een minuut of 20 in het donker voordat de stroom weer aan gaat.
We lopen alle eettentjes af want E en ik hebben zin in een maïskolf. Het verschil in sfeer tussen het zandpad met alle eettentjes en de hoofdweg is enorm. Waar het zandpad aanvoelt als een hippie dorp ben je op de hoofdweg gelijk terug in de hectiek van Colombia. De locals zie je hier samen zitten en eten. We lopen alles af maar er is hier geen maïskolf te vinden, dus besluiten we uiteindelijk ergens langs het zandpad te gaan eten. Met de vermoeidheid van de vorige avond nog in ons lijf liggen we allemaal heerlijk op tijd in bed.

Over de zaterdag kan ik vrij kort zijn. We liggen veel in het zwembad, drogen ons op in de zon om vervolgens weer af te koelen in het water. We kleuren allemaal mooi bruin. Voor de lunch verlaten we ons stukje paradijs om weer bij Sua te gaan eten. We worden herkend als vaste gasten en krijgen een kleine attentie in vorm van een heerlijke brownie met ijs.

Zondag vertrekken we vroeg over het zandpad richting de drukke straat waar we een bus nemen richting Camarones. De rit duurt ongeveer 1.5 uur en het busje wordt, heel typisch, steeds voller geladen met mensen. Aan de kant van de weg worden wij uiteindelijk afgezet. Hier onderhandelen we met een paar mannen die motoren hebben en die ons af kunnen zetten op het strand. Een klein ritje van 15 minuten waarbij je de zon voelt branden op je huid en de wind voor een kleine verkoeling zorgt. Aangekomen op het strand besluiten we eerst te ontbijten met gamba’s en verse vis die we wegspoelen met een biertje terwijl we uitkijken over de Caribische zee. Twee jongetjes spelen op het strand met een krab die zich vastbijt in hun slipper. Vrouwtjes proberen ons armbandjes te verkopen en verschillende honden komen kijken of we nog wat restjes over hebben. Na het ontbijt lopen we met een van de mannen waarmee we op de motor zijn gekomen, richting het strand. Daar stappen we in een zeilbootje en varen we het water op. Het bootje is een uitgeholde boomstam en het zeil zit met stukjes hout vast. We varen ruim een uurtje door ondiep water waar de wind in de zeilen blaast en we soms zo het water snoeiden dat het water tot aan het randje komt. En dan zien we daar de flamingo’s, wel geteld 5 stuks. Ze leven in groepen van 200 à 300 stuks maar die groep is door een laag overkomend vliegtuig weg gevlogen en deze zijn over. Twee flamingo’s zijn nog grijzig en jong. Twee andere flamingo’s zijn lichtroze en dus een stukje ouder. En dan is daar één flamingo die precies zo is zoals het hoort, namelijk prachtig roze. Met hun lange benen lopen ze onhandig door het water, wat een mooi gezicht.
Uiteindelijk zijn we ruim twee uur op het water geweest voordat we weer aan land komen. Camarones een plekje aan het einde van de wereld.
We wachten op de motoren die ons terug naar de grote weg brengen. We besluiten terug te liften en na enige tijd stopt er ook een truck waar wij achterin kunnen meerijden. Helaas krijgt deze truck een lekke band en halverwege staan we dan ook stil, zodat de band verwisseld kan worden. Langs de kant van de weg rustig wachten en de Nederlandse mentaliteit van het haasten achter ons latend.

De zondag kruipt langzaam voorbij en we besluiten deze avond weer bij Sua te gaan eten, voordat we moe maar voldaan in bed kruipen.

Het leven hier aan de kust maakt lui. Alles ademt traagheid in en je gaat vanzelf mee in het ritme. Ik geniet enorm met Luus, Lottie en E. Het is een hele fijne dynamiek die wij met z’n vieren hebben. Iedereen laat elkaar vrij en het loopt als vanzelf. Naast het feit dat ik enorm dol op ze ben en met ze geniet heb ik deze week ook weer wat problemen gehad inzake het missen van Ester. Deze dingen kunnen prima naast elkaar leven, alleen is dit soms erg verwarrend.
Los van het feit dat ik haar mis, heeft dit ook te maken met de Kerstdagen en Oud en Nieuw en wat het bij mij losmaakt dat wij dit niet samen vieren. Als we elkaar spreken, ben ik ook behoorlijk overstuur maar juist in dit soort gesprekken merk ik dat ik dankbaar ben dat we alles zo open kunnen bespreken en bij elkaar neer kunnen leggen. Mijn reactie maakt namelijk ook weer iets bij haar los. Maar hoe lastig we soms dingen ook vinden, we sluiten ons niet af, ook al is dat natuurlijk de makkelijkste optie. We praten erover en zoeken het samen uit. Ik ben dankbaar dat wij zo met elkaar kunnen communiceren, kwetsbaar durven te zijn en dat hier dus de ruimte voor is. Nog 14 dagen en dan reizen we samen!