Selecteer een pagina
Maandag reizen wij van het Caribische Cartagena naar de stad van de eeuwige lente: Medellin. In deze stad ben ik ruim 3 maanden geleden mijn reis begonnen. Dit keer zit ik niet in de wijk El Poblado maar in de wijk Laureles. Hier hebben wij via Air BnB een super leuk appartement gevonden met een dakterras waar wij een schitterend uitzicht hebben over de stad.
Terwijl het in Nederland ondertussen 2019 is geworden, brengen wij de avond door met drinken, heerlijke hapjes en leuke spelletjes. We kijken allemaal even terug op het afgelopen jaar en benoemen onze hoogtepunten.
Mijn hoogtepunten zijn
1. Ester
2. Ontslag nemen
3. Wereldreis

Als het dan middernacht is, proosten wij hier ook op een fantastisch 2019! We hebben een grandioos uitzicht en zien rondom al het vuurwerk wat afgestoken wordt. Op straat horen we muziek en zien wij mensen die aan het dansen zijn en die dit tot de vroege uurtjes zullen volhouden.

Dinsdag brengen we de hele dag door op het dakterras. Beetje kletsen, beetje lezen, beetje bijkomen van gisteren en verder vooral veel contact met het thuisfront. Het lijkt ons leuk om nog een dagje in Medellin te verblijven en omdat deze plek vergeven is, gaan we opzoek naar iets anders. Morgen kunnen we terecht op een leuk plekje op 15 minuten wandelafstand.

Woensdag installeren wij ons eerst in ons nieuw verblijf. Hierna lopen we richting het metrostation om daar naar het centrum te gaan. Hier dwalen wij door de straten en over pleinen en zien de beelden van Botero nog een keer en ik tik een paar Nike’s op de kop voor slechts €15,-. Helaas is dit ook te merken aan de kwaliteit, want binnen afzienbare tijd laat de zool al los. Gelukkig is E handig en met wat secondelijm zijn ze weer zo goed als nieuw!

Donderdag vertrekken wij vanaf Medellin naar Salento. De busrit is een hele belevenis en om de zoveel tijd stopt de chauffeur om wat water over de motor te schenken zodat er niets overkookt. De chauffeur lijkt zijn werk verder ook niet heel boeiend te vinden en zoekt constant afleiding in zijn telefoon of het tellen van zijn geld. Als we na een uur of 5 aankomen in Pereira stappen we over in de bus naar Salento zelf. Vlak voor het dorp worden we afgezet en dan lopen we over een onverharde weg naar Villa Venecia wat helemaal aan het einde van het pad ligt. Deze plek is werkelijk adembenemend. Een groot koloniaal huis hemelsblauw geschilderd met rondom een grote veranda en hangmatten. Wij worden hier supervriendelijk behandeld en het voelt gelijk aan als thuis. We genieten van de zon die ondergaat als de dag zich als krant oprolt.

Vrijdag word ik weer vroeg wakker. Ik besluit al snel een kijkje buiten te nemen en ik word overrompeld door de schoonheid hier. Ik wil graag de woorden van de vader van Lottie, Gijs, gebruiken: dat ik getroffen word door het syndroom van Standhal.
Grote groene glooiende velden, kleurrijke planten, een zwembad met water wat aangevuld word door de rivier en ook hierin afgevoerd wordt. En de gastvrijheid van de mensen die hier werken is enorm groot. Vooral Rafa die uit Bogota komt en hier werkt, doet erg zijn best om het ons op alle manieren naar de zin te maken. Heerlijke koffie, vers fruit, lekkere broodjes en kaas, wat een fantastisch begin van de dag is.

Na het ontbijt besluiten we om via de heuvels naar Salento te lopen. Het is een mooie klim van ruim een half uur stijl omhoog. Het uitzicht wat je dan krijgt, is fantastisch. Nog 10 minuten over een onverharde weg en we lopen Salento binnen. Het is leuk om hier weer te zijn en aangezien er deze week een festival plaatsvindt ter ere van Simon Bolivar, is het hele dorp prachtig aangekleed en staat er muziekpodium op het centrale plein. We lunchen en lopen wat door het winkelstraatje en genieten. Nadat we terug zijn in het hostel nemen we een verfrissende duik in het zwembad. Wij maken die avond kennis met Poolse reizigers en wat is het fijn om weer even Pools te spreken. Vader, moeder en hun volwassen zoon zijn samen 4 maanden aan het reizen. Een vriendin van de familie reist ook mee en het is een gezellige avond met mooie verhalen.

Zaterdag staat de wekker vroeg, omdat we de wandeling door de Cocora Valle willen maken. We lopen naar het dorpje om vanuit daar de jeep naar de vallei te nemen. De Polen sluiten gezellig bij ons aan. Aangekomen in de vallei gaan Luus en de vriendin van de Poolse familie te paard door de vallei. Wij beginnen met de hike. De Polen laten wij al snel achter ons en we genieten van de 2 uur durende klim naar boven. Wij lopen over kleine onverharde wegen vol rotsen met aan alle kanten het groen van de bergen. Over kleine bruggetjes steken we verschillende keren de rivier over die slingerend door dit gebied loopt. Omringd door vogels is dit genieten. Als we op het hoogste punt aankomen, is het tijd voor een pauze voordat wij dan daadwerkelijk afdalen en de vallei in lopen. Hier zie je Was palmbomen staan: deze zijn soms wel 40 tot 60 meter hoog en is de nationale boom van Colombia. Deze bomen worden met uitsterven bedreigd doordat de boeren hun vee laten grazen waar de bomen staan. Deze bomen hebben andere vegetatie nodig om zich heen en de zaden moeten tijd krijgen om te aarden. De boeren halen alle vegetatie weg en het vee eet alle zaden op. De overheid is sinds enkele jaren bezig om dit te herstellen.
In de vallei is het tijd voor wat foto momentjes en zo kost het alsnog een uur voordat wij weer helemaal beneden zijn.
Daar meeten we Luus en Diana die een fantastische rit gemaakt hebben.
Wanneer wij terug zijn in Salento is het tijd voor pizza en bier en dit is de ultieme beloning na een dag hiken.
We lopen terug naar het hostel zodat ons eten wat kan zakken en genieten na van een hele fijne dag.

In de avond probeer ik te FaceTimen met Ester om alles te vertellen wat ik heb meegemaakt en om te horen hoe haar dag is geweest. Met nog 3 dagen te gaan voordat ze mijn kant op komt, is het voor haar momenteel een stressvolle tijd. De laatste dingen regelen, afspreken met vrienden en familie. En natuurlijk het onvermijdelijke wat hierbij komt kijken, namelijk het afscheid nemen. Helaas is de WiFi heel erg slecht en ervaar ik hierdoor veel frustratie die ik ook niet los kan laten.
Wat fijn dat we straks samen zijn en niks meer via FaceTime hoeven te bespreken.

Zondag begint rustig met heerlijke koffie en een fantastisch ontbijt. Nadat wij met pijn in ons hart afscheid hebben genomen van deze geweldige plek en mensen (zowel van het personeel als de Polen), lopen we naar de weg om een bus te pakken naar Armenië. In Armenië stappen we over in de bus naar Cali. In Cali verblijven wij in hetzelfde hostel waar ik in oktober ook ben geweest. Lottie heeft toevallig het jaar ervoor hier ook wat nachten doorgebracht. Na een lange rit is het heerlijk om even af te koelen bij het welbekende zwembad. Wat later gaan we gezellig uit eten bij een restaurant om de hoek waar ze heerlijke vegetarische burgers hebben (met ananas en portobello) en we michelada’s drinken. Terug in het hostel drinken wij met zijn allen nog een biertje voordat we naar bed gaan. Lottie en ik besluiten daarna toch nog even samen een allerlaatste biertje te drinken en te kletsen omdat wij niet weten hoe lang wij elkaar niet gaan zien.

Cali is hierbij voor mij de laatste bestemming met Luus, Lottie en E voordat ik morgen aan mijn 12 uur durende busreis zal beginnen naar Ipiales, de grensplaats tussen Colombia en Equador.

Nog een paar dagen te gaan voordat ik Ester weer in mijn armen mag sluiten en wat kijk ik hier naar uit!