Maandag zit ik met Luus, Lottie en E al vroeg aan de koffie. Dit zijn de laatste minuten samen voordat ik werkelijk doorreis en ik heb geen enkel idee wanneer ik ze weer ga zien. We kletsen wat over mijn reis die vanaf woensdag gaat beginnen met Ester. Bij het afscheid nemen schiet ik vol, wat een fijne mensen en wat een fijne tijd. Ik weet dat dit afscheid niet definitief is, maar het is wel lang dat ik ze niet zal zien.
Op het busstation is er wat hectiek bij het inchecken voor de bus waarbij iedereen maar blijft dringen en duwen om naar voren te komen. Omdat de bus niet op tijd vertrekt, heb ik tijd om rond te kijken. Ik zie mensen zo huilen bij het afscheid nemen van elkaar dat het hartverscheurend is. Zo heeft iedereen zijn eigen verdriet en verhaal te vertellen waar ik verder geen weet van heb. Ik heb de laatste tijd wel het gevoel dat ik constant in de uitzending ‘Hello, Goodbye’ ben beland. Ik bedenk mij dat ik vandaag precies 100 dagen onderweg ben. En ik ben, zoals ik ook begonnen ben, alleen en op weg naar een hele nieuwe plaats. De rit van Cali naar Ipiales duurt iets meer dan 12 uur. Over smalle bergweggetjes die zo kronkelen dat ik er misselijk van word. Langs diepe afgronden en met de mooiste uitzichten die ik maar kan wensen. Colombia is super divers en achter elke bocht lijkt er weer een andere verrassing te komen. Als we dan eindelijk aankomen in Ipiales is het donker en fris. Mijn hotel ligt recht tegenover het busstation en heeft verrassend genoeg heet water dus perfect om weer op te warmen voor het slapen gaan.

Dinsdag word ik wakker in een te benauwde kamer in Ipiales. Ipiales is een klein stadje, waar vooral mensen komen die de grens oversteken. Het staat er vol met bussen en taxi’s, de taxi’s brengen mensen de grens over zodat ze vervolgens weer een langeafstandbus kunnen nemen. Maar, deze taxi’s rijden ook naar nog een andere bestemming namelijk Las Lajas Sanctuary. Een prachtige basiliek middenin een vallei. De omgeving is erg prachtig groen dankzij de Guaitara rivier. Deze rivier loopt ook direct onder de kerk door, wat een geweldig beeld geeft.

De kerk is er niet zomaar gebouwd, het verhaal gaat als volgt: In 1754 kwamen een lokale moeder en haar doofstomme dochter in slecht weer terecht. De dochter zou een verschijning van de maagd Maria gezien hebben, waardoor ze plotseling kon praten. Na de gebeurtenis bleef er een muurschildering van Maria achter op de muren. Jaren later was het nog altijd een geliefde plek voor gelovigen uit de regio. Daarop besloot men om in 1802 een kapel en later een begin van de huidige kerk te maken. De kerk zoals deze er nu nog altijd bij staat werd gebouwd tussen 1916 en 1949. Volgens Colombianen is Las Lajas Sanctuary het op één na mooiste wonder van het land, na de Zoutkathedraal van Zipaquira.

Eenmaal aangekomen bij de kloof waar de kerk staat, zie ik deze niet direct. Het staat namelijk verder naar beneden in de kloof, achter een klein dorpje. Langs de route van het dorp tot de kerk, zie ik ongelooflijk veel gebedsstenen en herdenkingsstenen. Dit geeft wel aan hoe belangrijk de kerk is voor gelovige Colombianen en Ecuadorianen. Binnen in de kerk is er een dienst bezig en buiten zijn er weinig mensen dus kan ik op mijn gemakje rondlopen.

Nog voor het 8 uur is ben ik weer terug in het hotel waar ik mijn spullen pak en richting de grens ga. Het duurt ongeveer 40 minuten om in Colombia mijn exit stempel te bemachtigen. Vervolgens loop ik over een brug Equador binnen. Hier ben ik 20 minuten bezig om mijn Ecudoriaamse stempel te bemachtigen en dan ga ik op zoek naar een collectivo richting het busstation. Ik red de bus van ‪9.30 uur‬ nog net die heel keurig ‪om 9.50 uur‬ vertrekt. Na een mooie busreis door hele groene landschappen, kom ik aan in Quito. 

Quito is de hoofdstad van Ecuador. De stad ligt twintig kilometer ten zuiden van de evenaar, op de oostelijke helling van de Pinchicha een actieve vulkaan in de Andes. De stad heeft een gemiddelde hoogte van 2850 meter boven zeeniveau. Over de vraag of het daarmee de hoogste of de op één na hoogste hoofdstad in de wereld is, heerst onduidelijkheid: de stad La Paz in Bolivia ligt hoger en van daaruit wordt de politiek van het land bedreven, maar de officiële Boliviaanse hoofdstad Sucre (waar echter alleen de Centrale Bank van Bolivia en de Hoge Raad van het land gevestigd zijn), ligt lager. Volgens de laatste telling wordt de stad bevolkt door ruim 2 miljoen mensen. Daarmee is het de tweede stad van het land, na Guayaquil. De stad is met zijn 70 km lengte en slechts ongeveer 4 km breedte uitzonderlijk lang gerekt.

Woensdag ben ik al ‪om 4 uur‬ in de ochtend klaar wakker. Vandaag is het dan eindelijk zo ver. Waar ik maanden naar heb uitgekeken, waar ik heimwee naar heb gehad, waar in ontzettend om gehuild heb, waar ik voor even terug in Nederland ben geweest. Ester is onderweg naar Quito. Ik ben ontzettend dankbaar dat zij de grote stap heeft gezet om haar leven in Nederland helemaal om te gooien en samen met mij de wereld over te gaan. Wat een fantastisch vooruitzicht, ik kan niet wachten! 
Rond 8 uur loopt ze dan eindelijk door de deuren en genieten we van het samenzijn.

Donderdag begin ik met mijn geluksmomentje en dat is wakker worden naast Ester! Wat een heerlijk vooruitzicht dat dit elke dag zo zal zijn!
Na het ontbijt nemen we de Uber naar El Panecillo een 200 meter hoge heuvel. De heuvel ligt op 3.016 meter en is van vulkanische oorsprong. De naam die de oorspronkelijk bewoners gebruikten was Yavirac. Volgens Juan de Velasco, een jezuïet historicus, was er op de top een tempel waar de indianen de zon aanbaden. Deze tempel zou verwoest zijn door de Spaanse conquistadores. Boven op de heuvel zie je een 45 meter hoog aluminium monument van een Madonna. Het beeld is op de top van Panecillo gemonteerd op een hoog voetstuk. Het is gemaakt van zevenduizend stukjes aluminium. Het is de enige Madonna in de wereld die uitgevoerd is met vleugels.

We lopen de heuvel af zo het historische centrum van Quito. Mooie koloniale panden en grote pleinen wisselen elkaar af. Af en toe kijk ik even opzij en geniet ik intens dat ik dit samen doe. We eten vers fruit van de straat en kijken eindeloos om ons heen. Vanuit het oude centrum lopen we terug naar de wijk waar wij verblijven Mariscal. Hier gaan we nog even naar de markt van de inheemse bevolking want wij willen namelijk mooie kleedje scoren voor thuis. Deze markt is een walhalla voor alles wat gemaakt is van alpaca wol. Bepakt en bezakt gaan we vrolijk naar huis. Hoe we dit mee gaan nemen weten we nog niet misschien is opsturen een optie.

Vrijdag gaan we naar Ciudad Mitad del Mundo wat ook bekend staat als het midden van de aarde waar de evenaar loopt. De busrit er naar toe is al een hele belevenis waarbij we tot twee keer toe een busstation binnengaan maar ook weer verlaten. Aangekomen bij de evenaar beklimmen we een 30 meter hoog monument waarbij we een mooi uitzicht hebben over de omgeving met bergen en ook een vulkaan. Er zijn uiteraard ook alpaca’s aanwezig en daar gaan we dan ook mee op de foto. Je kunt hier ook wat proefjes doen zo weeg je hier op de evenaar 0.5 % lichter, kan je een ei op een naald laten balanceren en stroomt water een hele andere kant op dan je zou denken. Het blijft allemaal heel bijzonder.
Als we aan het einde van de dag terug zijn, besluiten we langs het DHL kantoor te gaan om te kijken hoeveel het zou kosten om wat kleding en aankopen naar huis te sturen. Na wat rekenwerk krijgen we te horen dat het $130 per kilo gaat kosten met 6 à 7 kilo is het een duur geintje en besluiten we het anders aan te pakken. Patricia vliegt af en toe op Quito met de paarden en we besluiten om haar te vragen, als ze de volgende keer hier is, een tas mee terug te willen nemen.

Zaterdag worden we wakker met het bericht dat Patricia de volgende keer dat ze hier is onze tas mee naar Nederland wilt nemen. Wij zijn ontzettend blij, want dat betekent dat wij onze aankopen (mooi kleedje voor in ons huis) terug zullen zien. 
Na het ontbijt nemen we de bus naar een wijk in het westen van Quito. Het is heerlijk hoe snel Essie en ik al in een ritme van het reizen vallen. De een zoekt wat plaatsen uit, de ander leest de kaart en zo hebben we het samen ook ontzettend fijn en maken we veel plezier.
Aangekomen bij de laatste halte lopen we een weg steil omhoog. Na ongeveer 30 minuten lopen komen we bij een kabelbaan. Hier ga je van 3.100 meter binnen 18 minuten naar de 4.000 meter en van 19 graden naar 6 graden. We zijn goed geacclimatiseerd hier in Quito, want behalve dat we wat licht hijgen hebben we nergens last van. Vanaf dit punt kan je prachtig wandelen naar de berg Pichincha, maar aangezien wij vanaf maandag een paar dagen zullen gaan hiken en het vandaag behoorlijk mistig is, slaan we deze over. 
Terug beneden in de warmte genieten we nog van een wandeling door de wijk Mariscal en doen we de laatste boodschappen voor dat we morgen verder zullen reizen.

Zondag begint rustig met het pakken van onze tas. Ester is supergoed in het uitzoeken van alle buslijnen en bepakt en bezakt verlaten we dit fijne plekje en gaan we op weg naar Latacunga. Latagunca is een typisch dorpje waar het vandaag is uitgestorven. Met wat biertjes in de zon maken we plannen voor wat we allemaal de komende maanden we niet willen zien. Wat heerlijk om dit samen te doen en ik ben intens gelukkig.