Maandag vertrekken wij al rond ‪07.30 uur‬ uit het hostel richting het busstation van Latacunga.
Latacunga ligt op een hoogte van 2800 meter en heeft 98.000 inwoners, waarvan het grootste deel inheemse indiaan is. In het centrum zien wij koloniale huizen, straatjes en pleinen, voorzien van kleine parken. Latacunga vormt de belangrijkste stad voor de dorpen in de omgeving die meer in de bergen gelegen zijn, zoals Saquisili, Sichos, Isinlivi en Pujuili. Voor de markt op woensdag en zaterdag reizen de inheemse vrouwen naar Latacunga met door hen gekweekte gewassen. Veel mannen werken doordeweeks in Latacunga en keren in het weekend terug. Andersom reizen docenten ‪maandagochtend‬ af naar de dorpen, om in het weekend weer terug te keren naar de stad en hun gezin. 
Sinds we uit Quito weg zijn, zien wij de mannen, maar vooral de vrouwen, in lokale kleding. Een hoedje, lang zwart haar met een dik stuk stof vastgebonden, vaak een gekleurd vest, een plooirok van fluweel of vilt, hoge kniekousen en platte schoenen. Kinderen die op school zitten, stappen in uit de bus maar ook tijdens de hike passeren wij ze. Allemaal gekleed in uniformpjes. Als de bus een stop heeft, zien wij de mensen nog even snel wat kippenpoten kopen (dus echt de pootjes met de klauwtjes) van een vrouwtje die ze aan barbecuen is. Er gaan een paar in een zakje met wat saus erover. Wij vinden het fantastisch om te zien hoe het leven hier loopt.
Vanuit Latacunga vinden ook excursies plaats naar de vulkaan Cotopaxi en het kratermeer van de Quilotoa.
En de 3-daagse Quilotoa hike is precies wat Ester en ik gaan doen, dus vertrekken wij met de bus naar Sichos.

De busrit alleen is al adembenemend: de bus kronkelt zich een weg door de bergen en terwijl Essie heerlijk actief alles bekijkt, bekijk ik de komende kilometers de binnenkant van mijn ogen, omdat mijn organen alle kanten op klutsen. Als we aankomen in Sichos schijnt de zon en na een goede insmeerbeurt gaan we dan op pad. We lopen over kleine paden die eindeloos en heftig stijgen. We dalen af en lopen vervolgens langs een pad vol koeien die niet aan de kant gaan. Ik schrik al bij een kleine beweging en ga via een afstapje langs het randje van de berg er aan voorbij. Ester staat nog heel dapper te kijken wat handig is, totdat de koe een hele heftige hoofdbeweging maakt en ook Ester het minst heldhaftige pad kiest. De situatie zorgt uiteraard voor de slappe lach. En zo vliegt de eerste dag van deze hike voorbij en komen we aan bij ons hostel Lulu Lama in het dorpje Isinlivi. Het hostel is ontzettend sfeervol en mooi. Er wordt gewerkt met locale mensen en ook gaat 5% van de omzet terug naar projecten ten gunste van het dorp. Na een warme douche is het spelletjestijd. We gaan tijdens deze reis bijhouden wie er het meeste wint met het kaart spelletje 13. Uiteraard sta ik gelijk achter. Het diner is all-in en met iedereen aan tafel leren we gezellig de medereizigers kennen. Omdat alles al bezet was, krijgen wij een privékamer met een stapelbed. Wij liggen dus die avond heel knus samen op 90cm. 

Dinsdag zijn wij beide al heel vroeg wakker. dankzij een overijverige haan die het rond 4 uur tijd vindt om op te staan. ‪Om 8 uur‬ ontbijten we gezamenlijk met iedereen aan de eettafels. Het ontbijt bestaat uit homemade yoghurt, granola, brood en eieren. ‪Om 9 uur‬ zijn we de deur uit. Ester is super bedreven in de app maps.me en dat is fijn, want we hebben een hand-out meegekregen maar deze is vrij onduidelijk. We lopen vandaag van Isinlivi naar Chugchilan een kleine 12 km waar ze 6 uur voor rekenen. We beginnen met een rotsig pad langs de rivier. De zon schijnt lekker en we lopen over grasland, langs kleine boerderijen en dan beginnen we met klimmen. We kletsen en lachen veel en genieten van de prachtige groene omgeving. Op een gegeven moment wordt het pad een stuk smaller zodat wij nog maar net ons ene voet voor de andere kunnen zetten en hier kunnen we kiezen. Het pad omhoog volgen óf naar beneden. De hand-out geeft geen uitsluiting en dus besluiten we dat we maar omhoog gaan. En omhoog gaan we dan voor het komende uur, stapje voor stapje. Als we boven op een open stuk grasland komen, is het uitzicht natuurlijk adembenemend. 
Maps.me is de weg een beetje kwijt maar na wat rondlopen zien we een pad die ons hoger de berg in brengt en uiteindelijk ook over de toppen. Aan de andere kant dalen we weer af. Wat heerlijk om zo samen op avontuur te zijn. Na wat kilometers lopen, zien we weer wegmarkeringen en dan weten we dat we goed zitten. We passeren boerderijen met waakhonden en Ester haar wandelstok dient ook gelijk als afweer mechanisme. Rond 12 uur passeren we een houten brug over een rivier en dan is het tijd om lekker wat te eten. Na de lunch lopen we nog 2 uur door. Alles gaat voornamelijk steil omhoog maar wat is het mooi en groen en wat zijn de mensen die we tegenkomen vriendelijk. Ik geniet van het samenzijn met Essie. We kletsen veel en lachen nog veel meer! Vooral vanwege de ei-lucht die we beiden produceren na het ontbijt. Geluk zit in zoveel kleine dingen die zo groots kunnen zijn.
Aangekomen in Chugchilan lopen we naar ons hostel waar we voor de helft van het geld van gisteren een heerlijk tweepersoonsbed hebben en een eigen douche. We besluiten te proosten op deze fantastische dag voordat we in de sauna en jacuzzi duiken. Voordat we met alle gasten weer gaan dineren, spelen we een kaartspelletjeen een Franse jongen die aanschuift, doet even later mee. We hebben beide er niet aan gedacht om zijn naam te vragen, maar over het reizen spreken wij wel. Zo komen we erachter dat hij overal kampeert en ongeveer dezelfde route zal doen die wij ook in gedachten hebben en het is leuk om erover te hebben. Omdat wij ‪morgen om 7 uur‬ de deur uit willen, wachten we nog even tot wij ons ontbijt in een pakketje mee krijgen en dan is het tijd om te gaan slapen

Woensdag lopen we om stipt 7 uur de deur uit. We zijn alle twee best gaar en niet helemaal fit. Essie voelt zich een beetje grieperig en ik ben al 1,5 week erg verkouden en rond 4 uur ‘s nachts begin ik te hoesten en zijn we hierdoor klaarwakker. De eerste 45 minuten gaat heerlijk bergafwaarts. We steken een beekje over en we moeten weer langs een grote zwarte stier. Terwijl de stier naar Ester gluurt, ren ik er met een boogje omheen. Terwijl de stier begint te eten, rent ook Essie snel langs de stier en na wat onheldhaftig gegiechel kunnen we weer door. Voor ons is een enorme bergwand die we over moeten en voetje voor voetje gaan we steil omhoog. Als we na een uur klimmen boven zijn, worden we beloond met een prachtig uitzicht. We zien ons hostel aan de andere kant van de vallei liggen. De komende 3 uur lopen we voornamelijk steil bergopwaarts. We komen nog 1 keer door een klein dorpje en daarna is het voornamelijk rotsen en kaal landschap. Stapje voor stapje komen we vooruit en we genieten van het uitzicht, maar hebben het wel zwaar. Als we na 4 uur wandelen de top bereiken, lopen we naar de rand van de krater en daar, onder ons, is er een meer die net zo veranderlijk van kleur is als het weer hier. Van zwart tot groen kleurt hij mee door de lichtinval. Op de top maken we uiteraard mooie foto’s en het voelt als een fantastische teamprestatie die we samen afgelegd hebben en we genieten van de overwinning. In een houten hutje is er een lokaal vrouwtje een kruidenthee aan het maken boven het vuur en wij schuiven hier dankbaar bij aan. Er lopen wat honden de hut in en uit, maar ook een klein geitje die aan de voeten van een Fransman gaat zitten. Verder zijn er nog twee Duitsers aanwezig die de nacht hier op de krater hebben doorgebracht in een tent. Het was winderig en fris en dat geloven wij direct. Na een korte pauze is het tijd om richting het dorp Quilotoa te wandelen. Deze hike van net iets langer dan een uur gaat voornamelijk de berg op, over de toppen van de krater. Het uitzicht is aan alle kanten spectaculair. In het dorp nemen we de bus van ‪13.30 uur‬ terug naar Latagunca. 
Aangekomen in Latacunga gaan we eerst Essie haar cravings naar Pollo verhelpen. Onderweg in de bus is dit behoorlijk aangewakkerd, aangezien je overal bordjes ziet met Pollo. En aangezien ze dit overal verkopen is dit makkelijk te verhelpen en het smaakt haar fantastisch. We genieten van de avond met een warme douche, schone kleding en even relaxen met een serie.

Donderdag begint voor ons rustig. Na wat koffie en het herpakken van onze backpacks gaan we rond ‪10.30 uur‬ de deur uit. We kopen onderweg wat brood bij de bakker en wat fruit van vrouwtjes die dit op straat verkopen. We nemen vanaf Latagunca de bus naar Riobamba. Na ruim 2 uur reizen, komen wij aan en worden wij op een willekeurig kruispunt eruit gezet. De bus naar Alausi blijkt vanaf de terminal te gaan dus nemen we een plaatselijke bus die kant op. Aangezien we nog 2,5 uur te gaan hebben voordat onze bus vertrekt, besluiten we een stukje het centrum in te lopen en ergens een kopje koffie te scoren. Na wat rondvragen en nog een stukje lopen, vinden we een hip plekje met koffie. De koffie die we krijgen is zo sterk dat je er haren van op je borst zou krijgen. Vanavond Ester maar even onderzoeken of dat echt zo is, hopelijk valt het mee! Ik eet vervolgens maar een ijsje om de bitterheid te verdrijven. Onderweg in de bus zien we een grote bus, formaat touringcar, met op het dak 3 schapen die als bagage mee vervoerd worden. Aangekomen in Alausi zijn we gelijk gecharmeerd van dit dorpje. We eten bij een lokaal restaurantje heerlijke verse gamba’s en sluiten de avond af met een wandeling.

Vrijdag zijn we al ‪om 07.30 uur‬ op het treinstation van Alausi. ‪Om 8 uur‬ vertrekt namelijk de treinreis naar El Nariz del Diablo (de Duivelsneus). De treinreis El Nariz del Diablo was onderdeel van het oorspronkelijke traject van Quito naar Guayaguil. Het commerciële nut van dit traject is door de aanleg van snelwegen verdwenen, maar gelukkig is het meest spectaculaire stuk behouden. De trein rijdt door de ruige binnenlanden van Ecuador met prachtige vergezichten en komt door lokale dorpjes. Bij het laatste traject van de trein wordt de Duivelsneus (El Nariz del Diablo) afgedaald. De afdaling is zo steil dat haarspeldbochten niet meer voldoen, de trein zigzagt tussen wissels achtereenvolgens voor- en achteruit naar beneden. We genieten van de omgeving en leren ook over de geschiedenis van deze spoorlijn. Vele mensen en voornamelijk Jamaicanen hebben hier het leven gelaten tijdens het aanleggen van deze duivelse spoorweg.

Terug in Alausi hebben we nog even tijd om te lunchen en onze tas te pakken voordat we de bus van ‪13.00 uur‬ naar Guayaquil nemen. Rond ‪18.00 uur‬ komen we eindelijk aan op het busstation en na even zoeken weten we hoe we bij onze Air bnb kunnen komen. De Air bnb is zelf niet geweldig dit keer. Het doet mij aan de geur denken van het hostel wat ik met Lottie deelde in Mexico stad. Verder valt het appartement ook uit elkaar. Zo heeft Ester de douche deur in haar handen als ze hem dicht wilt schuiven en bij mij vallen de lamellen van het raam als ik even naar buiten wil gluren. Dit appartement is tijdelijk voor 1 nachtje, omdat ons appartement nog niet klaar is. Er wordt aan ons gevraagd of we het erg zouden vinden om voor deze nacht een bed te delen. Gelukkig doen we daar niet zo moeilijk over. 

Zaterdag begint rustig met een gigantische was die wij weg moeten werken. Ik mis het huishoudelijke werk duidelijk niet. Na het ontbijt besluiten wij de stad in te gaan. Het weer is hier heerlijk tropisch en zonnig. Guayaquil is een stad waar veel culturen samenkomen. Ik zie een enorme verscheidenheid aan mensen en dit proef je weer in verschillende gerechten. Een stad aan het water wat bekend staat om zijn vis. Wij genieten van de warmte en de zon. We lopen door de kleurrijke wijk La Peñas die op een heuvel ligt en waarvan de huizen gerenoveerd zijn en in vrolijke kleuren geschilderd zijn. Merendeel van deze huizen zijn nu ateliers van kunstenaars. Van boven op de heuvel hebben wij een mooi uitzicht over de stad. 
Na een siësta in de middag lopen we in de avond naar de Malecon 2000. Dit is een gigantische boulevard langs het water in Guayaquil. Dit was voorheen de Simon Bolivar pier maar geheel gerenoveerd en een plek waar zowel de locals als de toeristen heen gaan. Er zijn restaurantjes, barretjes, popcorn verkopers, openlucht optredens, een kermis, foodhallen en speeltuinen voor de kinderen. We bezoeken de kermis en maken een ritje in de zweefmolen die helaas niet heel hoog gaat. Hierna gaan we verschillende dingen proeven in de foodhallen en de ceviche smaakt echt heerlijk. We eindigen de avond bij een cocktailbar. Met twee cocktails achter onze kiezen zijn we een klein beetje drink en giechelen we de weg terug naar huis. Om het nog leuker te maken glijd ik, ergens onderweg naar huis, uit over een afgekloven cheeseburger die op straat ligt. Ester vangt mij gelukkig op alleen botsen we met de hoofden enorm hard tegen elkaar en de slappe lach is geboren. Mooi moment om de avond af te sluiten.

Zondag bestaat uit een laatste rondje stad en het inpakken van onze tas. Morgen is het tijd voor een nieuwe bestemming en een nieuw avontuur!

Weekstand kaarten:
Ester, 8.
Nathalie, 6.