De militairen gaven aan doelgericht te schieten op alleen rebellen maar met helikopters die luchtaanvallen hebben uitgevoerd en de burgers die hierdoor omgekomen zijn en gewond zijn geraakt is dit natuurlijk niet gelukt en 9 mensen zijn omgekomen en honderden gewond geraakt. Mijn gids Laura nam mij mee door haar wijk en het was bijzonder om hier rond te lopen, te bedenken dat er 2 weken geleden nog een schietpartij is geweest. Laura geeft aan dat zij ontzettend trots is dat er kansen worden gecreëerd met o.a. gratis onderwijs en dus ook Engelse les (waardoor zij gids is geworden). De roltrappen die aangelegd zijn in comuna 13 zorgen er ook voor dat delen van de wijk beter verbonden zijn en mensen makkelijker alle kanten op kunnen.
De jetlag zorgt momenteel helaas nog voor veel gebroken nachten en voordat ik morgen een uitje ga doen, blijf ik vandaag heerlijk in een hangmat liggen. Ik lees een boek, geniet van een biertje en vooral dat ik niks hoef.
Op woensdag wil ik graag een dagje uit en ik besluit naar Guatapé te gaan en La Piedra (een rots gelegen in het dorpje ervoor) te beklimmen. Na 70km zigzaggend door de bergen, wat ongeveer 2 uur duurt met de bus, kom ik eindelijk aan. Je ziet direct een trap omhoog lopen met daarbij een bord dat La Piedra op slechts 200 meter is. Deze 200 meter blijkt helaas een stevige en steile 900 meter te zijn en zo kom ik al hijgend (en bezweet) aan bij de voet van de berg. In de rots bevinden zich verschillende scheuren, waarvan er één is gebruikt voor de constructie van 649 treden om naar de top te gaan. Al snel zweet ik alsof het dag 3 van Sziget is, maar eenmaal aangekomen op de top is het uitzicht wat je krijgt, gewoonweg adembenemend. Het is omringd met vele eilandjes en veel water. In de verte zie je de bergen en ook het dorpje Guatape liggen. Ik loop wat rond, en dan daal ik de 649 treden weer af wat eindigt in trillende benen, maar voldaan gevoel.
Beneden zie ik net een bus aan komen rijden, ik steek mijn hand op, ik spring erin en ik word in Guatapé afgezet. Guatapé zelf is een kleurrijk stadje dat is gesticht in 1811. Het dorp is gelegen aan een meer dat is ontstaan doordat er in de buurt een stuwdam werd gebouwd. De naam betekent Land van Stenen en Water in de lokale, Quechua taal. Veel noemenswaardige bezienswaardigheden zijn er niet en hoe mooi het ook is, voor mijn smaak is het net een tikkeltje te toeristisch. Naeen paar uurtjes is het tijd om terug te gaan naar Medellin. Als we langs La Piedra rijden zie ik een grote witte G en I op de berg geschilderd. Javier die naast mij zit, legt uit dat Guatapé en het nabijgelegen dorp El Peñol al jaren ruziën over de rots. Want beide dorpen claimen de eigenaar van de rots te zijn: het trekt immers veel bezoekers en dat is interessant. De dorpelingen van Guatapé besloten om de naam op de steen te schilderen. De inwoners van El Peñol hadden dit door en konden dit stoppen. Er staat echter vandaag de dag nog steeds een witte letter G en een I (een halve letter U) op de rots.
In de week die volgt, besluit ik ook samen met Marlies (een Nederlandse die ik tijdens het voetbal heb leren kennen) te gaan skydiven. Ongeveer 45 minuten rijden vanaf het centrum van Medellín, kom je terecht in San Christobal. Vanuit daar kom je op een groene heuvel waar verschillende instructeurs staan te wachten tot de wind goed staat. Mijn instructeur maakt het grapje dat het geen paragliden maar parawaiting is, en met ongeveer 3 kwartier wachten tot de wind draait, is zijn grapje aardig raak. Als opeens de wind draait, moet iedereen opschieten en worden we in harnassen gehesen. De laatste instructie voordat je dus tegen je eigen natuur ingaat en van een berg afrent, is dat je vooral moet blijven rennen. Wat je vervolgens ziet en voelt, is ronduit fantastisch! Dat je zonder motorische toestanden door de lucht kan zweven is heerlijk en geeft je een gevoel van vrijheid. Mijn instructeur laat mij koffieplantages zien en een mooie waterval. Hij wijst verschillende wijken aan en vertelt dat hij in een sloppenwijk is opgegroeid en dat paragliden voor hem een manier was om te ontsnappen aan de ellende op de grond. Zijn Engels was behoorlijk goed, al bleef hij wel erg vaak ‘you are pretty’ herhalen.
Na een fantastisch avontuur in de lucht, landen we helaas niet op het kortgewiekte grasveld maar net in een stukje wat 3 meter verder ligt, dus ik verdwijn in het riet wat wel grappig was voor de rest.
Verder denk ik vaak aan wat ik nou uit deze reis wil gaan halen en wat ik wil zien. Ik vind steden fantastisch maar ik merk door een paar mooie wandelingen, ook dat buiten enorm trekt want dit land is nog ergens zo wild dat ik behoefte heb op onderzoek uit te gaan. Ik wil kijken of ik de grote steden wat kan mixen met kleinere en minder bekende plaatsen en daarom reis ik morgen af naar Jardín.