‪Zondagochtend rond 01.00 uur komen we aan bij de grens met Peru. Hier worden we in slaperige toestand de bus uit gejaagd om vervolgens in een lange rij aan te sluiten om onze uit-stempel van Ecuador te krijgen en een in-stempel van Peru. Op de een of andere manier krijg ik 90 dagen toegang en Ester 45 dagen. Gelukkig zijn we niet van plan om zo lang hier te blijven, maar bijzonder is het wel! Hierna moeten we een stukje lopen naar de bus die wat verderop geparkeerd staat. Onderweg komen we een eindeloze rij mensen tegen die hier op matjes liggen. Mannen, vrouwen en kinderen alles door elkaar. Dit blijken Venezolanen te zijn die hier wachten om de grens over te mogen en de ellende in hun land ontvluchten. Het is schrijnend om te zien en voor mijzelf gevoelsmatig ook lastig omdat wij zo bevoorrecht zijn en de luxe positie hebben om vrij rond te reizen en uit een land komen waar alles goed geregeld is. Rond 03.00 uur is de bus compleet en vervolgen wij onze weg.‬

Peru heeft momenteel ongeveer 31.036.656 inwoners en wordt begrensd door Ecuador en Colombia in het noorden, Brazilië in het oosten van Peru, Bolivia in het zuidoosten, Chili in het zuiden en de Grote Oceaan in het westen. 
Voor de komst van de Spaanse veroveraars was Peru het hart van het rijk van de Inca’s, waarvan Cuzco de hoofdstad was. Tussen de verovering in 1572 en de onafhankelijkheid in 1821 werd het land door Spanje bestuurd. Vanaf die tijd werd Peru afwisselend door militaire en burgerregeringen bestuurd. Ook wisselden dictators en democratische regeringen elkaar af.
Tussen 1836 en 1839 vormde Peru een confederatie met Bolivia. Van 1864 tot 1866 heeft Peru oorlog gevoerd met Spanje over de Peruaanse guano-eilanden (de Ballestaseilanden). Spanje had namelijk een van deze eilanden bezet, maar daar was Peru het niet mee eens. In deze oorlog won Peru, mede dankzij de hulp van Ecuador, Bolivia en Chili.
Peru heeft met Bolivia oorlog gevoerd tegen Chili tussen 1879 en 1883, de zogeheten Salpeteroorlog. Chili viel namelijk de kuststrook van Peru binnen en bezette de woestijn, waar veel kostbaar zout te vinden was. Peru verloor deze oorlog en moest twee provincies aan Chili afstaan.
Van 1980 tot 1992 ging de Peruaanse bevolking gebukt onder de gewelddadige acties van de maoïstische terreurbeweging Lichtend Pad, die als doel had de bestaande orde omver te werpen. De brute willekeur waarmee dit gepaard ging heeft aan zeker dertigduizend mensen het leven gekost en voor een geschatte 29,5 miljard euro aan materiële schade aangericht. De manifestatie van Lichtend Pad vormde in de twintigste eeuw de grootste rem op de ontwikkeling van Peru, totdat de leiding in 1992 gevangen werd gezet.

Peru heeft drie landschapsvormen. De eerste is het Amazone land, La selva. In het tropische regenwoud heersen hoge temperaturen (boven 23 °C) en veel neerslag. De selva beslaat ongeveer de helft van de oppervlakte van het land, maar minder dan 10% van de bevolking woont hier.
De tweede landschapsvorm is La costa, het kustgebied. La costa bestaat vooral uit steen en zandwoestijn (de Atacama) en ligt ingeklemd tussen de Stille Oceaan en de uitlopers van de Andes. Het is er fris (gem. 14 °C), behalve in het noorden (waar wij nu zijn). Het regent er bijna nooit. De kustlijn is 2000 km lang, van Chili tot Ecuador en aangezien wij veel willen surfen is dit voor een groot gedeelte ons reisgebied.
Door de verstedelijking – en vooral door de kolossale groei van de bevolking van de hoofdstad Lima – woont hier nu ongeveer de helft van de bevolking van het land.
Tot slot is er La sierra, het bergland tussen de kuststrook en het oerwoud. Het heeft een ontoegankelijk reliëf met lage of betrekkelijk lage temperaturen. Toch woonde hier van oudsher het grootste deel van de bevolking. Dat is minder geworden door de verstedelijking, maar nog altijd woont hier ca. 40 % van alle Peruanen, die in grote meerderheid indiaans zijn.

‪Om 04.20 uur worden wij bij het bord La Casa de Diego langs de kant van de Pan American snelweg eruit gezet. Gearriveerd zou je zeggen, maar dan moet je nog de hele oprit af en in het donker is dat best spannend. Aangekomen bij een bungalow slaan er honden aan en even later ontmoeten we Diego die ons naar de kamer brengt en vallen we snel in slaap.‬

De komende dagen zitten we dus in La Casa de Diego in Zorritos. Diego de eigenaar komt oorspronkelijk uit Lima en woont alweer een jaar of 20 hier aan de kust. Hij heeft een prachtig stukje land met daarop 2 bungalows (waarin er hij er in 1 woont) en een klein appartementsgebouw met 4 kamers waarvan er 1 dient als keuken. Hij is super vriendelijk en gastvrij en op onze eerste dag geeft hij ons een tour door het dorp en allemaal leuke tips wat we kunnen doen. Hij vertelt over het extreme watertekort wat er heerst en dat hij nu water moet kopen en dat dit lastig is voor alle inwoners hier. Hij vertelt ook over problemen in educatie in Peru en voornamelijk over het milieu. In zowel Colombia als in Ecuador hebben we vervuiling gezien, maar hier in Peru is dit echt extreem. Overal zie je vuilnis langs de weg maar ook tussen de huizen waar de mensen leven. Hij vertelt dat er net projecten zijn begonnen met kleine kinderen die via school een dagje op het strand gaan opruimen en hij hoopt dat dit het land zal helpen. Hij vertelt over het drugsprobleem wat vooral in de grote steden heerst. Dat cocaïne erg goedkoop is en mensen hier veel verslaafd aan zijn, helaas zo ook zijn broer. Het afval van de cocaïne wordt gebruikt in bepaalde sigaretten die zo goedkoop zijn dat een verslaving voor arm en rijk toegankelijk is en dit het probleem alleen maar groter maakt. De persoonlijke gesprekken en ook zijn zorg geven wel iets extra’s aan dit verblijf en ik wil iedereen die naar Peru gaat ook van harte aanraden om langs Diego te gaan. Het is echt een fantastische plek aan het strand met een hele fijne gastheer!

De dagen bij Diego in Zorritos gaan rustig voorbij. We genieten in de ochtend van uitgebreid ontbijten en gaan ook twee keer mee surfen waarbij we voor het eerst wat leren staan, ook al zijn de golven niet geschikt voor beginners. We liggen wat in een hangmat, kijken uit over de oceaan en drinken wijn uit pak die verrassend goed smaakt. We gaan uitgebreid lunchen in het dorp waarbij we heerlijk vers eten uit de zee krijgen en natuurlijk staat er in Peru ceviche op het menu. Zorritos is een klein dorpje met ongeveer 6.000 inwoners. In het verleden werd hier petroleum gewonnen en was het een strandoord voor de rijken. Nu is het een plekje geworden voor de reizigers die even van het gebaande pad af gaan en de rust opzoeken.

Woensdag worden we door Diego in de auto naar de weg gebracht en we wachten daar op de bus. Hoe fijn het hier ook is, het is tijd om verder te trekken naar Mancora, wat op een uurtje rijden ligt.

Mancora heeft 8.000 inwoners en staat bekend om goede golven wat het tot een perfecte surflocatie maakt. Met meer dan 30 resorts is dit ook de plek voor toeristen uit heel Latijns-Amerika. De hoofdstraat is de Pan American snelweg zelf, met aan beide kanten winkels en restaurantjes. 
In Mancora verblijven we dit keer in Pepon surf camp met het idee om zo hier lekker actief mee aan de slag te gaan. Helaas is het voornamelijk een camping waar je tenten kan huren om in te verblijven en bieden ze geen surflessen aan. Na aankomst hebben Essie en ik wat moeite met dit dorpje, omdat het uit het centrum ligt en we niet direct alles kunnen vinden. De weg naar het centrum is onverhard en door alle regen ook modderig. Het wemelt van de vliegen dus ja, zelfs op reis is het niet altijd feest. Al snel zien we het voordeel in van lekker aan de buitenkant van het dorp zitten; de stilte en de rust in de avond, wat is dat fijn. Vanuit onze kamer – wij huren geen tent – hoor je de zee bulderen. In de ochtend lopen we in een klein half uurtje over het strand naar onze surfschool waar we 1.5 uur lessen en waar we erg goed vooruit gaan. De jongens die ons lesgeven zijn ontzettend aardig en geven goed les. Staan is het probleem zeker niet meer maar peddelen en op het juiste moment de golf in, nog wel. We leren al draaien op de golven en hoe je sneller kan gaan. Na een dag of 3 hebben wij spierpijn in ons hele lijf en zitten we onder de beurse plekken. In combinatie met eindeloos veel muggenbulten ziet het er allemaal heftig uit op onze lijfjes. We laten ons dan ook een keer uitgebreid masseren bij een masseur in het dorp en na 50 minuten kan ik mijn nek weer beide kanten opdraaien en ook Ester kan weer vrijer bewegen. Het surfen geeft mij ontzettend veel plezier en een gevoel van vrijheid als je op de golven rijdt. 
We drinken mojitos op het strand, terwijl we kijken naar de surfers. We kopen nieuwe bikini’s, broekjes en andere zomerspullen zodat we er heel gekleurd bij lopen. We zwemmen wat in de zee en drogen weer op om vervolgens weer de zee in te duiken.
Op zaterdag hebben we datenight: we wandelen door het centrum, drinken een biertje en kijken vanaf een bankje naar andere toeristen. Ook gaan we uit eten bij een tentje met de naam Buda, waar de sushi en sashimi echt fantastisch is. 

Samen reizen is zo fijn. We leren elkaar elke dag beter kennen, ook de kanten die wij van ons zelf minder mooi vinden. Het is samen leren, praten en kijken wat werkt. Zo komt heimwee ook bij Ester om de hoek kijken en loop ik tegen emoties van mijzelf aan en doe ik mijn best dit bespreekbaar te maken voordat ik raar ga doen. Wij leren ook dat samen op reis zijn en de hele dag samen zijn, niet gelijk staat aan quality time. Dat we ook naast alle leuke dingen die we elke dag doen, ook even met elkaar stil moeten staan wat er in de ander omgaat en hoe we ons voelen. Dat is voor ons beide erg waardevol en fijn. Het is samen leven maar dan uiteraard in een hele andere omgeving dan normaal en ik ben ook elke keer weer dankbaar dat we dit kunnen doen.

De week vliegt voorbij aan het strand waarbij de dagen in elkaar overlopen en het voor ons een eeuwige zomer lijkt. 

Eindstand kaarten:
Ester: 16
Nathalie: 12