Maandag is er even een dagje vrij van surfen om ons lichaam, wat nogal beurs is, de ruimte te geven om te genezen. We zwemmen in zee, drinken een biertje en spelen kaart, wat helaas voor mij niet gunstig afloopt. Naast ons zitten twee vrouwen en een man die allemaal wat dronken zijn. De man begint tegen ons te kletsen en ik voel me altijd sociaal ongemakkelijk bij dronken mensen, wat uiteraard super hypocriet is, want ik vind mijzelf altijd heel erg grappig en leuk wanneer ik drink ben. Zoals sommige mensen zeggen: zo heb ik je het liefst. Ester is gelukkig een stuk makkelijker hiermee en gaat prima met de dronken man om, terwijl ik de rol van de asociale op mij neem. Als een van de vrouwen ook aanschuift, wordt het allemaal wat lastiger. Zij lispelen door de dronkenschap een soort van Spaans en wij antwoorden in het Spanglish terug. De vrouw vraagt of wij ‘novias’ zijn, wat geliefden betekent. Daarop antwoorden wij uiteraard “ja”. Terwijl zij heel blij begint te knikken, kan de man dit niet geloven en die blijft tot vier keer toe tegen Ester vragen of dat echt zo is, waarop Ester ‘ja’ zegt en hij weer ‘nee’. Uiteindelijk loopt hij hoofdschuddend weg. Ondertussen probeerde de lispelende dame via een vertaal-app met mij een gesprek aan te gaan. Na wat misverstanden begreep ik opeens dat ze dus een date en mijn telefoonnummer wilde. Gelukkig was daar het wisselgeld en tijd om te gaan! Ik heb in mijn beste Spanglish uitgelegd dat dit echt niet gaat vanwege de allerleukste die twee meter verderop staat en heb haar een fijne dag toegewenst. 

‪Dinsdagochtend beginnen we met een surfles. We mogen alle twee op een kleinere plank gaan surfen. Van maat 9.0 naar 7.0. Het staan is weer geen probleem. Met een kleiner board kan je makkelijker leren draaien en door met je voorvoet op het board te klappen ga je sneller. Uiteraard is al het nieuwe weer wennen en vooral als ik in het water op de plank zit, moet ik mijn balans nog vinden. Zo gebeurt het een keer of drie dat ik op mijn plank zit te wachten op een golf, ik in gesprek ben met mijn leraar en mijn plank niet onder controle heb en hup! zo omgedraaid in het water lig met mijn voeten in de lucht! Hier wordt behoorlijk hard om gelachen. Omdat het onze laatste les is, krijgen we nog allemaal tips mee van de jongens hoe we sterker kunnen worden en beter kunnen leren peddelen. Dit blijft namelijk het grootste probleem. En dat betekent dat Essie en ik aan de bak moeten met een springtouw. En dit is vooral nodig omdat we over een tijdje weer een maatje kleiner moeten gaan qua board. 

In de middag nemen we de bus naar Los Organos. De rit duurt ongeveer 15 minuten, maar je komt gelijk aan in een andere omgeving waar toerisme nog in de kinderschoenen staat en dit heeft weer helemaal zijn eigen charme.

Na een tijdje in hostels en de paar dagen in Mancora, waarbij onze kamer zo gehorig was dat je wakker werd als de buren aan het hoesten waren en waarbij er overal bijtende beesten waren, zijn we toe aan privacy en een klamboe. En die gaan we hier vinden! Na een hobbelig ritje van 15 minuten in een mototaxi door de woestijn, komen we aan bij een prachtige bungalow met een adembenemend uitzicht over de oceaan. Het huisje is, wat je zou kunnen zeggen, Ibiza- of Bali-stijl. Alles is van bamboe, hout en wit. Met twee slaapkamers en een vide is er ruimte voor ongeveer zes personen. Alle wanden met glas kan je rondom helemaal openschuiven om het mooie buiten binnen te laten. We hebben een gigantisch terras waar we heerlijk yoga zullen beoefenen en lekker kunnen zitten. Onze slaapkamer met uitzicht op zee is fantastisch en het grote bed met klamboe en zachte katoenen lakens ook! Hier genieten we twee dagen van elkaar en van de rust. 

‪Donderdagmiddag stappen we uit onze droom weer in een mototaxi richting het busstation. We kopen hier een kaartje naar Talara wat ongeveer 1,5 uur verderop ligt. Talara is met ongeveer 105.000 inwoners de meest westelijke gelegen stad in Zuid-Amerika. Vanwege de oliereserves en de mogelijkheid om luchtvaartbrandstof te produceren was het een uitvalsbasis voor de USA tijdens WOII. In Talara doen we de boodschappen voor de komende dagen en nemen we een colectivo naar Lobitos. Lobitos is een klein dorpje met nog geen 1000 inwoners met weinig tot geen faciliteiten. Hier huren we een klein hutje van bamboe, pal aan het strand. Het is er erg rustig en primitief. Water en elektriciteit valt geregeld uit. Zo gebeurt het dat een van ons zich bij de pomp moet installeren terwijl de ander zich snel afspoelt, tanden poetst of op de wc zit. De golven zijn hier weer anders dan in Mancora dus het is even wennen hoe we het surfen hier moeten aanpakken. Maar met vallen en opstaan komen we er wel. We nemen twee lesjes en verder is het vooral veel oefenen en eindeloos peddelen. We doen wat yoga en drinken wat biertjes. We zitten op het strand, spelen kaart en genieten van het leven. Twee keer per jaar is er iets van reuring in Lobitos: dan wordt er een feest georganiseerd waar iedereen uit het dorp naar toe gaat. Laat dit toevallig aankomende zaterdag zijn! Ana en Joaquin – de eigenaren van het huisje wat wij huren – nodigen ons uit om samen te gaan. Onze surfleraar Gino regelt de kaartje dus we mengen ons onder de locals.‬

We drinken die avond heerlijke mojito’s en iedereen deelt de literflesjes met bier. Vanaf 23 uur zou er electronische / techno muziek zijn, maar die pret duurt helaas maar 20 minuten en de muziek gaat over in salsa, reggaeton en andere heup-bewegende-draaiende-muziek. Na een paar mojito’s doe ik hier ook niet meer moeilijk over en al schuddend met mijn billen ga ik het terrein over. We komen wat bekenden tegen en we worden door verschillende mannen uit elkaar gedreven, vast gegrepen en vervolgens wordt er heupje-tegen-heupje gedanst met hier en daar een verdwaalde hand. De sfeer is supergoed en iedereen is lekker in beweging! Mensen drinken en wij ruiken ook duidelijk de geur van Amsterdam; er wordt veel wiet gerookt. Binnen staat een man in zijn eentje te dansen. Totaal niet eenzaam en geheel uit zijn plaat, ik ben benieuwd wat hij heeft genomen vanavond. De opdringerige mannen vinden twee vrouwen verder ontzettend leuk, maar vinden ook dat wij uiteindelijk bij mannen horen en niet met elkaar, en dat is grappig. We genieten een paar uurtjes en gaan uiteindelijk lekker aangeschoten naar huis waar ik niet kan wachten om een tosti met kaas naar binnen te werken (een snackbar zou wel lekker zijn nu!).

Zondag is onze laatste dag in Lobitos die brengen we door met verkoeling in de zee en veel pizza. Dit leven bevalt ons wel en we vinden het jammer dat we morgen moeten door reizen.

Eindstand kaarten:
Ester: 34
Nathalie: 30