maar wel verre van saai. We zijn al vroeg wakker, want vanuit Lobitos moeten we een colectivo naar Talara nemen en daar de bus van 9 uur naar Trujillo. De maandagen blijken nogal langzaam op te starten, want de Peruanen hier maken van de zondag een feestje en dan is de maandag erg lastig. Onze host Joaquin is al sinds 06.00 uur op de motor door het dorp aan het rijden om een colectivo te vinden, maar heeft geen succes. Uiteindelijk heeft hij er één gevonden en nemen we een mototaxi die ons naar een colectivo (dit zijn dus kleine busjes voor 8 à 12 personen waar 16 personen ingestopt worden en die pas gaan rijden als het vol is) brengt ergens aan de andere kant van het dorp. Aangekomen in Talara lopen we bepakt en bezakt in de hitte naar het grote busstation. Aangekomen blijkt dat Essie een klein detail over het hoofd heeft gezien bij het online boeken van de tickets, de bus vertrekt namelijk pas om 21 uur vanavond, klassiek a.m. / p.m. foutje. Samen met de medewerker proberen we onze opties te bespreken. In grote lijnen kan ik hem volgen, al heb ik het idee dat hij ook zegt dat er tussen Piura en Trujillo verschillende wegblokkades zijn en dat er na Trujillo niks meer rijdt, maar zeker weten doe ik dit niet. Na een paar minuten overleg besluiten Essie en ik om de bus van vannacht niet te nemen, want dat duurt ons te lang en gaan naar een ander busstation. Hier kopen we vervolgens kaartjes naar de stad Piura met het plan vanuit Piura door te reizen naar Trujillo.
We redden de bus van 9.30 uur nog net en de komende 2 uur brengen we slapend en vooral zwetend door in een bus. Aangekomen in Piura moeten we zoeken welke bussen er allemaal naar Trujillo gaan. Het goede nieuws is dat mijn Spaans blijkbaar erg vooruit gaat en ik veel meer versta dan ik denk en het slechte nieuws is dus dat er inderdaad geen enkele bus zal vertrekken richting Trujillo.
De regering in Peru verhoogt olie- en gasprijzen voor de inwoners en verkoopt het erg goedkoop naar het buitenland. Veel mensen zijn hier de dupe van en die zijn begonnen met wegblokkades en stakingen. Deze verlopen soms erg vreedzaam maar kunnen vanwege een woeste menigte ook een grimmig tintje krijgen waarbij bussen, vrachtwagens en al het andere verkeer uren en soms dagen vaststaan voordat ze mondjes maat door worden gelaten. De busmaatschappijen geven momenteel aan dat er geen enkele bus zal rijden, omdat niemand weet tot waar een bus komt en hoe lang dit allemaal zal duren. We hebben tussendoor ook nog even contact met onze host Ana in Lobitos die voor ons nog even met de busmaatschappijen belt en alles bevestigt. Voor de komende dagen is het vertrek van de bussen geheel onzeker en we kunnen een ticket krijgen met een open datum en elke dag langskomen om te checken of er al iets vertrekt. Op het busstation in Piura zien we dat zowel Trujillo als Piura een vliegveld heeft en besluiten we om ons geluk op het vliegveld te beproeven. Hier aangekomen heb ik overleg met een stewardess en vervolgens is het tijd om WiFi te vinden en tickets te boeken, want dat kan blijkbaar alleen online hier. Mijn zonnige humeur is in Piura – de stad van de eeuwige warmte – ondertussen behoorlijk verdwenen. Dit komt voornamelijk omdat het nu al 14 uur is geweest, het buiten ruim 30 graden is en we maar rond blijven zeulen met die rugtassen en niet veel verder komen. Omdat de eerste vluchten pas morgen vertrekken en wij er klaar mee zijn, boeken wij een fijn hotel met zwembad en airco.
Hier wordt alles langzaam weer beter met wat cocktails en verkoeling in het zwembad. Morgen weer een nieuwe dag!



Huanchaco is het meeste bekend vanwege de volgende 3 dingen:
1. De geweldige surf breaks.
2. Caballitos de totora.
3. Ceviche.
Surfen
Huanchaco is goedgekeurd als World Surfing Reserve door de organisatie Save The Waves Coalition in 2012. Deze bestemming is de eerste in Zuid-Amerika die dit is toegekend en de vijfde in de wereld. De Huanchaco Longboard Wereld Kampioenschappen wordt hier al sinds 2010 op El Elio Beach gehouden en brengt surfers van over de hele wereld samen.
Caballitos de totora
Huanchaco’s inheemse inwoners waren vissers die de maan aanbaden en een gouden vis met de naam Huaca Taska. Sommige verhalen geven aan dat de naam “Huanchaco” afkomstig is van “Gua-Kocha, een Quechua woord met de betekenis “prachtig meer”. Gedurende de Chimú cultuur, 800 tot 1400, was Huanchaco de toegangspoort voor de Inca stad Chan Chan, welke zo’n 4km verderop ligt. Huanchaco is ook de geboorteplaats van de Caballito de totora bootjes (kleine paardjes van riet) wat beschouwd wordt als een van de eerste surfvoertuigen.
Ceviche
Volgens Andrés Tinoco Rondan, een academische researcher aan de Ricardo Palma University, is Huanchaco de geboorteplaats van het gerecht ceviche. Verhalen geven aan dat de ceviche klaargemaakt met limoen afkomstig is uit Simbal (een dorpje in de buurt), met chili uit de Moche River vallei en met zeewierextract uit het gebied van de zee.
In Huanchaco wordt de ceviche daarom ook vaak geserveerd met zeewier genaamd cochayuyo of mococho en deze vind je overal op het strand.



Hier krijgen we eerst ruim 3 kwartier theorie waarbij Chico aangeeft dat we al een basis hebben, maar dat hij graag wat aan onze techniek wilt werken. Na de theorie gaan we het water met Carlos (die eigenlijk geen Carlos heet, maar zijn eigen naam kan ik helaas niet onthouden), maar omdat de golven wat klein zijn, besluiten wij om vanmiddag terug te komen.
Onderweg naar huis kopen we een ananassapje. Ananas is veruit mijn lievelingsfruit hier (liefst in de mix met maracuja) het is zo zoet, sappig en smaakvol en lijkt in niets op de zurige blokjes van de Albert Heijn.
Na een kleine lunch gaan we terug naar de surfschool. Hier hebben Essie en ik veel lol met Carlos die ons, als wraak voor het feit dat wij hem Carlos noemen, Anastasia en Paciencia noemt. Ik ben Anastasia doordat ik wat jammer over vies wier tussen mijn tenen, rotsblokken die tegen je been spoelen en een krab die in mijn hiel knijpt. En Essie is Paciencia, wat geduld betekent, want geduld heeft ze nog niet heel erg. De les is ontzettend goed en we kunnen staan en wat draaien met de plank. We kunnen ook voor het eerst echt zien welke golf we moeten pakken en deze uiteindelijk ook nemen. Carlos zegt dat we nu lekker een plank moeten huren en zelf oefenen totdat dit ook goed gaat en dan kunnen we weer wat verder.
In de middag lever ik Essie af bij de dames van de massage. Ze heeft veel last van haar lijf door het surfen en het zit dan snel vast. Yoga helpt al veel maar nog niet geheel en ik vind dat je hier wat aan moet doen, dus we gaan het lekker los houden met massage. Na een uurtje komt de mededeling van de masseuse dat ze nog een halfuurtje nodig heeft. Ik check toch even of alles goed gaat, het is een marteling zegt ze dus dat lijkt mij een goed teken. Ik loop ondertussen naar de bodega (klein winkeltje) aan de overkant voor een flesje Inca Kola. Dit is een geelkleurig drankje met prik, gebaseerd op vruchten en met een smaak van bubbelgum. De oorspronkelijke ingrediënten waren kamille en citroengras.
De fabriek waar Inca Kola wordt gemaakt is in 1910 te Lima opgericht door de Britse immigranten familie Lindley. In 1935 werd het drankje Inca Kola gelanceerd. Het drinken van Inca Kola stond gelijk aan patriottisme.
In 1999 gingen de Lindley-fabrieken een samenwerkingsverband aan met de Coca-Cola Company. Coca-Cola werd eigenaar van het Inca Kola merk, maar de Lindley-fabrieken bleven de producent. Voor veel Peruanen was dit in het licht van het patriottisme dat het drankje uitstraalde onbegrijpelijk, en de verkoop van Inca Kola liep sindsdien sterk terug. Sinds de bemoeienis van de Coca-Cola Company kwamen er ook light-versies van Inca Kola op de markt (deze drink ik dus).
En terwijl ik rustig van mijn drankje geniet, verslik ik mij vervolgens bijna als ik de worstige handen van de masseuse als een vleeshamer kletsend over Essie haar lijf hoor gaan.



We staan op, doen wat yoga en gaan vervolgens koffie drinken en ontbijten bij de bakker. Als we klaar zijn, lopen we wat meer het centrum in naar het vrouwtje dat onze ananassapjes perst. Deze drinken we op terwijl we over zee uitkijken. Na twee fruitsapjes wandelen we weer richting huis om even te chillen. Rond 12.30 uur gaan we lunchen bij een van de vele locale tentjes met een menu del dia wat altijd een kleine ceviche vooraf heeft en als hoofd vaak een visje. Daarna lopen we naar het strand waar we onder een parasol genieten van een ijsje en het kijken naar mensen. Tussen 14.00 en 15.00 uur gaan we het water op. Als we geen les hebben oefenen we in het zien van een golf, op het juiste moment peddelen en gaan staan. Als we les hebben, dan leren we elke keer weer iets nieuws. Chicho de eigenaar van de surfschool heeft een heel systeem met een stappenplan opgezet en elke keer krijg je wat theorie en vervolgens praktijk. Voor je het weet, ben je al snel twee tot drie uur verder en is het tijd om naar huis te gaan. Omdat de keuken hier bestaat uit één pan, één vergiet, wat borden en een echte kakkerlak besluiten we om niet elke avond thuis te eten. In het dorp zijn ook fijne plekjes met zowel vegetarische als veganistische opties en die proberen we dan graag uit.
Het leven hier gaat in een rustig tempo en dat bevalt ons heel erg goed. We hebben het erover dat het nu ondenkbaar is om straks ooit weer te moeten dealen met stress, haasten en afspraken. Ester en ik besluiten ook om niet door te reizen naar Huarez. We hebben momenteel geen zin in bergen, hiken, wandelschoenen en kleding. Hier in de warmte in de bikini’s of wetsuits, op het water en op de slippertjes is onze leven rustig en fijn.



Helaas verloopt de avond iets anders dan gepland. Essie is niet lekker en wordt tijdens het eten echt ziek. Thuis aangekomen lukt overgeven ook niet echt, dus leg ik haar met een pilletje op bed. Ik ga zelf nog even de straat op, want er is een Carnavals Parade beloofd die ik op de foto wil zetten. Het hele dorp en omstreken is uitgelopen. De hoofdstraat is aan beide afgeladen met mensen het lijkt wel Koningsdag. Uit de speakers klinkt opzwepende muziek, de mensen dansen, drinken en genieten van dit feestje.



Soms kom ik op plaatsen waarbij ik mij direct thuis voel. Het is thuiskomen, een warm bad, als iets nieuws en tegelijk ook zo ontzettend vertrouwd. Huanchaco geeft mij dit gevoel. Elke dag leer ik het dorpje en zijn inwoners beter kennen. Ik ervaar de sfeer hier als relaxt, gemoedelijk en ondanks dat het niet groot is, voelt het voor mij toch of er veel te ontdekken valt. Ik vind het eten hier heerlijk en de mensen vriendelijk. Peru had al een stukje van mijn hart veroverd. Ik ben geboeid geraakt door de eeuwenoude geschiedenis, de problemen met onderwijs, milieu en narcotica. Maar wat mij hier vooral aangrijpt zijn de mensen. Hoe ze in het leven staan en wat ze er van proberen te maken.
Huanchaco is ontzettend speciaal. En wie weet, komen wij hier nog eens terug.



Essie:34
Nath:30
Wat een mooie belevenissen.Alleen jammer dat Ester even ziek was,maar gelukkig is ze weer beter.En prachtige foto’s.
Ja ze is gelukkig weer helemaal beter!
En we genieten nu in Lima.xxx
Wat een boel avonturen maken jullie toch mee! Top dat jullie je niet uit het veld laten slaan door wegversperringen, ziektes en zeewier (met bijbehorende rake nicknames). Succes met (nog) sterker worden en het surfen!!! Knuffel
Wat een lief berichtje! Ja we maken wat mee en Aart het is oog niet saai! Xxx
Wat heerlijk weer om te lezen en zo fijn dat jullie ook lekker in de rust-stand kunnen ‘zakken’. Geniet geniet geniet! Ester, hoop dat je je weer kip lekker voelt ondertussen.
Dag lieverds!!
Hoi lieve Frans! We genieten en Essie is weer beter gelukkig. We gaan snel FaceTimen! ❤️