Selecteer een pagina
Maandag begint rommelig wat uiteindelijk uitloopt in iets totaal onverwachts,
maar wel verre van saai. We zijn al vroeg wakker, want vanuit Lobitos moeten we een colectivo naar Talara nemen en daar de bus van 9 uur naar Trujillo. De maandagen blijken nogal langzaam op te starten, want de Peruanen hier maken van de zondag een feestje en dan is de maandag erg lastig. Onze host Joaquin is al sinds ‪06.00 uur‬ op de motor door het dorp aan het rijden om een colectivo te vinden, maar heeft geen succes. Uiteindelijk heeft hij er één gevonden en nemen we een mototaxi die ons naar een colectivo (dit zijn dus kleine busjes voor 8 à 12 personen waar 16 personen ingestopt worden en die pas gaan rijden als het vol is) brengt ergens aan de andere kant van het dorp. Aangekomen in Talara lopen we bepakt en bezakt in de hitte naar het grote busstation. Aangekomen blijkt dat Essie een klein detail over het hoofd heeft gezien bij het online boeken van de tickets, de bus vertrekt namelijk pas ‪om 21 uur‬ vanavond, klassiek a.m. / p.m. foutje. Samen met de medewerker proberen we onze opties te bespreken. In grote lijnen kan ik hem volgen, al heb ik het idee dat hij ook zegt dat er tussen Piura en Trujillo verschillende wegblokkades zijn en dat er na Trujillo niks meer rijdt, maar zeker weten doe ik dit niet. Na een paar minuten overleg besluiten Essie en ik om de bus van vannacht niet te nemen, want dat duurt ons te lang en gaan naar een ander busstation. Hier kopen we vervolgens kaartjes naar de stad Piura met het plan vanuit Piura door te reizen naar Trujillo. 
We redden de bus van ‪9.30 uur‬ nog net en de komende 2 uur brengen we slapend en vooral zwetend door in een bus. Aangekomen in Piura moeten we zoeken welke bussen er allemaal naar Trujillo gaan. Het goede nieuws is dat mijn Spaans blijkbaar erg vooruit gaat en ik veel meer versta dan ik denk en het slechte nieuws is dus dat er inderdaad geen enkele bus zal vertrekken richting Trujillo.
De regering in Peru verhoogt olie- en gasprijzen voor de inwoners en verkoopt het erg goedkoop naar het buitenland. Veel mensen zijn hier de dupe van en die zijn begonnen met wegblokkades en stakingen. Deze verlopen soms erg vreedzaam maar kunnen vanwege een woeste menigte ook een grimmig tintje krijgen waarbij bussen, vrachtwagens en al het andere verkeer uren en soms dagen vaststaan voordat ze mondjes maat door worden gelaten. De busmaatschappijen geven momenteel aan dat er geen enkele bus zal rijden, omdat niemand weet tot waar een bus komt en hoe lang dit allemaal zal duren. We hebben tussendoor ook nog even contact met onze host Ana in Lobitos die voor ons nog even met de busmaatschappijen belt en alles bevestigt. Voor de komende dagen is het vertrek van de bussen geheel onzeker en we kunnen een ticket krijgen met een open datum en elke dag langskomen om te checken of er al iets vertrekt. Op het busstation in Piura zien we dat zowel Trujillo als Piura een vliegveld heeft en besluiten we om ons geluk op het vliegveld te beproeven. Hier aangekomen heb ik overleg met een stewardess en vervolgens is het tijd om WiFi te vinden en tickets te boeken, want dat kan blijkbaar alleen online hier. Mijn zonnige humeur is in Piura – de stad van de eeuwige warmte – ondertussen behoorlijk verdwenen. Dit komt voornamelijk omdat het nu al 14 uur is geweest, het buiten ruim 30 graden is en we maar rond blijven zeulen met die rugtassen en niet veel verder komen. Omdat de eerste vluchten pas morgen vertrekken en wij er klaar mee zijn, boeken wij een fijn hotel met zwembad en airco.
Hier wordt alles langzaam weer beter met wat cocktails en verkoeling in het zwembad. Morgen weer een nieuwe dag!
‪Dinsdagochtend vliegen we van Piura naar Lima en van Lima naar Trujillo. Vanaf het vliegveld pakken we bij gebrek aan een bus een taxi naar Huanchaco wat op 15 minuten rijden ligt. We brengen de dag door met het ontdekken van het dorpje en we hebben al snel aanspraak met een man die hier in een restaurantje werkt en toevallig een aardig woordje Nederlands spreekt. Geleerd voor de lol zegt hij, maar de romanticus in mij denkt dat hij dit misschien wel ooit geleerd heeft van zijn geliefde. De nuchtere waarheid zal eerder zijn dat hij dit van de toeristen die hier langs zijn gekomen, heeft geleerd. Hij brengt ons in contact met een hele leuke surfschool waar we morgen gaan beginnen. Hij adviseerde waar we het beste kunnen eten en we kletsen gezellig. Verder lunchen Ester en ik en aan het einde van de dag, doen we wat yoga op ons dakterras. Daar ontmoeten wij andere gasten de Peruaanse Alfredo met zijn vriendin die hier op vakantie zijn en Wilton een Amerikaan die hier is om te surfen. We drinken gezellig samen, maken foto’s en kletsen in zowel het Spaans als het Engels. Als de nummers zijn uitgewisseld, moeten wij Alfredo vooral beloven om te bellen zodat we bij hen in Lima gaan eten. In de avond bezoeken we nog een kleine food markt waar we wat plaatselijke lekkernijen uitproberen zoals Picarones (gefrituurde deegringen gemaakt van zoete aardappel en pompoen met heerlijke vijgen saus), Papa Rellena (gefrituurde aardappelpuree soort van mega aardappel kroket) en Cachanga (gefrituurd soort brood). Hierbij drink je Chicha Morada (dit is gemaakt van paarse mais waar ook wat kaneel en ananas bij zit). Ester neemt ook een kipspies en bij hetzelfde tentje probeert ze ook iets uit wat er lekker uitziet en later ingewanden blijken te zijn. Hoewel Huanchaco in eerste instantie niet op onze lijst stond, zijn we aangenaam verrast en hebben nu al zin in morgen.‬

Huanchaco is het meeste bekend vanwege de volgende 3 dingen:
1. De geweldige surf breaks.
2. Caballitos de totora.
3. Ceviche.

Surfen
Huanchaco is goedgekeurd als World Surfing Reserve door de organisatie Save The Waves Coalition in 2012. Deze bestemming is de eerste in Zuid-Amerika die dit is toegekend en de vijfde in de wereld. De Huanchaco Longboard Wereld Kampioenschappen wordt hier al sinds 2010 op El Elio Beach gehouden en brengt surfers van over de hele wereld samen.

Caballitos de totora
Huanchaco’s  inheemse inwoners waren vissers die de maan aanbaden en een gouden vis met de naam Huaca Taska. Sommige verhalen geven aan dat de naam “Huanchaco” afkomstig is van “Gua-Kocha, een Quechua woord met de betekenis “prachtig meer”. Gedurende de Chimú cultuur, 800 tot 1400, was Huanchaco de toegangspoort voor de Inca stad Chan Chan, welke zo’n 4km verderop ligt. Huanchaco is ook de geboorteplaats van de Caballito de totora bootjes (kleine paardjes van riet) wat beschouwd wordt als een van de eerste surfvoertuigen.

Ceviche
Volgens Andrés Tinoco Rondan, een academische researcher aan de Ricardo Palma University, is Huanchaco de geboorteplaats van het gerecht ceviche. Verhalen geven aan dat de ceviche klaargemaakt met limoen afkomstig is uit Simbal (een dorpje in de buurt), met chili uit de Moche River vallei en met zeewierextract uit het gebied van de zee. 
In Huanchaco wordt de ceviche daarom ook vaak geserveerd met zeewier genaamd cochayuyo of mococho en deze vind je overal op het strand.

Woensdag staan we vroeg op, kopen bij de bakker om de hoek een heerlijk broodje en een koffie-to-go en vervolgen onze weg naar de Muchik surfschool. Muchik is van de broers Chicho en Omar. Beide broers zijn erg bekend in de surfscène. 
Hier krijgen we eerst ruim 3 kwartier theorie waarbij Chico aangeeft dat we al een basis hebben, maar dat hij graag wat aan onze techniek wilt werken. Na de theorie gaan we het water met Carlos (die eigenlijk geen Carlos heet, maar zijn eigen naam kan ik helaas niet onthouden), maar omdat de golven wat klein zijn, besluiten wij om vanmiddag terug te komen.
Onderweg naar huis kopen we een ananassapje. Ananas is veruit mijn lievelingsfruit hier (liefst in de mix met maracuja) het is zo zoet, sappig en smaakvol en lijkt in niets op de zurige blokjes van de Albert Heijn.

Na een kleine lunch gaan we terug naar de surfschool. Hier hebben Essie en ik veel lol met Carlos die ons, als wraak voor het feit dat wij hem Carlos noemen, Anastasia en Paciencia noemt. Ik ben Anastasia doordat ik wat jammer over vies wier tussen mijn tenen, rotsblokken die tegen je been spoelen en een krab die in mijn hiel knijpt. En Essie is Paciencia, wat geduld betekent, want geduld heeft ze nog niet heel erg. De les is ontzettend goed en we kunnen staan en wat draaien met de plank. We kunnen ook voor het eerst echt zien welke golf we moeten pakken en deze uiteindelijk ook nemen. Carlos zegt dat we nu lekker een plank moeten huren en zelf oefenen totdat dit ook goed gaat en dan kunnen we weer wat verder.

In de middag lever ik Essie af bij de dames van de massage. Ze heeft veel last van haar lijf door het surfen en het zit dan snel vast. Yoga helpt al veel maar nog niet geheel en ik vind dat je hier wat aan moet doen, dus we gaan het lekker los houden met massage. Na een uurtje komt de mededeling van de masseuse dat ze nog een halfuurtje nodig heeft. Ik check toch even of alles goed gaat, het is een marteling zegt ze dus dat lijkt mij een goed teken. Ik loop ondertussen naar de bodega (klein winkeltje) aan de overkant voor een flesje Inca Kola. Dit is een geelkleurig drankje met prik, gebaseerd op vruchten en met een smaak van bubbelgum. De oorspronkelijke ingrediënten waren kamille en citroengras. 
De fabriek waar Inca Kola wordt gemaakt is in 1910 te Lima opgericht door de Britse immigranten familie Lindley. In 1935 werd het drankje Inca Kola gelanceerd. Het drinken van Inca Kola stond gelijk aan patriottisme.
In 1999 gingen de Lindley-fabrieken een samenwerkingsverband aan met de Coca-Cola Company. Coca-Cola werd eigenaar van het Inca Kola merk, maar de Lindley-fabrieken bleven de producent. Voor veel Peruanen was dit in het licht van het patriottisme dat het drankje uitstraalde onbegrijpelijk, en de verkoop van Inca Kola liep sindsdien sterk terug. Sinds de bemoeienis van de Coca-Cola Company kwamen er ook light-versies van Inca Kola op de markt (deze drink ik dus).
En terwijl ik rustig van mijn drankje geniet, verslik ik mij vervolgens bijna als ik de worstige handen van de masseuse als een vleeshamer kletsend over Essie haar lijf hoor gaan. 

Donderdag en vrijdag gaan rustig voorbij. Ester haar lijf is nog steeds soepel na de massage. We beginnen ondertussen een ritme te krijgen in onze dagen hier en dat is erg fijn.
We staan op, doen wat yoga en gaan vervolgens koffie drinken en ontbijten bij de bakker. Als we klaar zijn, lopen we wat meer het centrum in naar het vrouwtje dat onze ananassapjes perst. Deze drinken we op terwijl we over zee uitkijken. Na twee fruitsapjes wandelen we weer richting huis om even te chillen. Rond ‪12.30 uur‬ gaan we lunchen bij een van de vele locale tentjes met een menu del dia wat altijd een kleine ceviche vooraf heeft en als hoofd vaak een visje. Daarna lopen we naar het strand waar we onder een parasol genieten van een ijsje en het kijken naar mensen. Tussen 14.00 en ‪15.00 uur‬ gaan we het water op. Als we geen les hebben oefenen we in het zien van een golf, op het juiste moment peddelen en gaan staan. Als we les hebben, dan leren we elke keer weer iets nieuws. Chicho de eigenaar van de surfschool heeft een heel systeem met een stappenplan opgezet en elke keer krijg je wat theorie en vervolgens praktijk. Voor je het weet, ben je al snel twee tot drie uur verder en is het tijd om naar huis te gaan. Omdat de keuken hier bestaat uit één pan, één vergiet, wat borden en een echte kakkerlak besluiten we om niet elke avond thuis te eten. In het dorp zijn ook fijne plekjes met zowel vegetarische als veganistische opties en die proberen we dan graag uit.
Het leven hier gaat in een rustig tempo en dat bevalt ons heel erg goed. We hebben het erover dat het nu ondenkbaar is om straks ooit weer te moeten dealen met stress, haasten en afspraken. Ester en ik besluiten ook om niet door te reizen naar Huarez. We hebben momenteel geen zin in bergen, hiken, wandelschoenen en kleding. Hier in de warmte in de bikini’s of wetsuits, op het water en op de slippertjes is onze leven rustig en fijn.
Zaterdag worden we pas na 9 uur wakker, wat voor onze doen best laat is. We merken dat het vele surfen ook vermoeidheid met zich medebrengt in ons lijf en het fijne is dat we hier aan toe kunnen geven. Vandaag nemen we weer een surfles en Carlos (die dus geen Carlos heet, maar Brando) gaat als instructeur mee in het water. Een grappenmaker die het met ons heel gezellig vindt. Een iets te dikke, getinte jongen met mooie tanden en een gulle lach die dol is op zijn werk. Zijn kantoorruimte is de mooiste van de wereld en ik moet wel toegeven dat dit klopt. Omdat de golven wat klein zijn vandaag, geeft hij aan dat we morgen, als we ons bord huren ‪om 15.00 uur‬, samen met hem het water in kunnen. Hij gaat dan surfen met zijn vrienden, maar we kunnen mee en hij zal ons nog wat helpen. Vanavond begint hier de Carnaval en Caro’s vraagt of Ester en ik zin hebben in een feestje na de Carnavals Parade in een club met goede electronica en techno muziek en daar zeggen wij natuurlijk geen nee tegen. Ter voorbereiding hebben wij onze waterflessen vandaag bij het ananasvrouwtje laten vullen met vers sap (1.5 liter voor nog geen €3,20) een klein scheutje rum erbij en we zijn er klaar voor!

Helaas verloopt de avond iets anders dan gepland. Essie is niet lekker en wordt tijdens het eten echt ziek. Thuis aangekomen lukt overgeven ook niet echt, dus leg ik haar met een pilletje op bed. Ik ga zelf nog even de straat op, want er is een Carnavals Parade beloofd die ik op de foto wil zetten. Het hele dorp en omstreken is uitgelopen. De hoofdstraat is aan beide afgeladen met mensen het lijkt wel Koningsdag. Uit de speakers klinkt opzwepende muziek, de mensen dansen, drinken en genieten van dit feestje.

Zondag is Essie nog niet beter en doen we rustig aan. In de middag surf ik een paar uurtjes en terwijl we ‘s avonds langs de boulevard lopen, doet het mij opeens denken aan Zandvoort op een mooie zomerse dag. Er staat namelijk een lange file van mensen die het dorp uit willen. 

Soms kom ik op plaatsen waarbij ik mij direct thuis voel. Het is thuiskomen, een warm bad, als iets nieuws en tegelijk ook zo ontzettend vertrouwd. Huanchaco geeft mij dit gevoel. Elke dag leer ik het dorpje en zijn inwoners beter kennen. Ik ervaar de sfeer hier als relaxt, gemoedelijk en ondanks dat het niet groot is, voelt het voor mij toch of er veel te ontdekken valt. Ik vind het eten hier heerlijk en de mensen vriendelijk. Peru had al een stukje van mijn hart veroverd. Ik ben geboeid geraakt door de eeuwenoude geschiedenis, de problemen met onderwijs, milieu en narcotica. Maar wat mij hier vooral aangrijpt zijn de mensen. Hoe ze in het leven staan en wat ze er van proberen te maken.

Huanchaco is ontzettend speciaal. En wie weet, komen wij hier nog eens terug.

Eindstand kaarten:
Essie:34
Nath:30