Selecteer een pagina
De week begint met een hele dag aan zee en vooral erin. Zo surfen wij wat in de ochtend, komen vervolgens hongerig en moe uit het water. Dan zitten we naast elkaar op een houten balk en eten wat. Ondertussen kijken we naar de zee om te leren waar de zee breekt, hoe we het beste de golf zouden kunnen nemen en hoe we het beste naar de juiste plek kunnen peddelen (niet door het midden want dan krijg je constant schuim over je heen). Als we weer opgeladen zijn, gaan we weer het water in alle twee met een kleiner board dit keer. Ik moet dan opnieuw uitzoeken hoe ik balans dien te houden. Dit geldt voor het peddelen, het zitten en zeker bij het staan. Zo zit ik dan in op mijn board in zee te wachten op een mooie golf en terwijl ik om mij heen kijk ‘klets!’ en hop lig ik ineens omgekeerd in het water. Het kost tijd om een board te leren kennen. Na een paar keer flink gespoeld te worden, lukt het mij om te staan en de golf af te rijden. Deze kleinere plank zorgt ervoor dat ik makkelijker kan draaien. Het gevoel als ik de golf afrijd is onbeschrijflijk, er is voor heel even niks anders dan dit. Geen gedachten, geen stress, geen gedoe: niets! Vrijheid.
Als de avond al gevallen is, gaan we een drankje doen bij Ayuhaska. Dit is een hippe bar in Barranco wat gevestigd is in een prachtig koloniaal herenhuis. Terwijl we buiten lopen in een kort broekje en topje, vinden wij de 23 graden momenteel erg fris. Het is grappig hoe snel je went aan warmte.

Dinsdag gaan wij de stad in om lyra pakjes te halen voor het surfen. Eigen spullen zitten toch altijd wel beter dan geleend en we surfen genoeg momenteel. We lunchen in de zon met sushi en lopen nog wat door de stad. Uiteindelijk besluiten wij om bij onze favoriete supermarkt Wong een fles wijn, stuk brie, en broodjes te halen. Dit nemen we mee naar een park waar wij in de schaduw van een boom een fijn plekje vinden. Tegenover ons is er een eekhoorn die de hele tijd heldhaftig uit de boom klimt en vogels die ruzie maken om kruimels van het brood. Wij kletsen er op los terwijl de middag ongemerkt in de avond overloopt.

Een van de eerste dingen die bij mij gebeuren als ik een tijdje onderweg ben, is dat ik niet meer bewust ben van tijd en ik weet dan niet meeer welke datum van de maand het is, dag van de week. Maar ook de tijd op de dag wordt een relatief begrip. Dit is natuurlijk een heerlijk gegeven, en ontzettend rustgevend. Maar dat het soms behoorlijk tegen je kan werken, blijkt wel op de woensdag.
Zodra wij wakker worden beginnen we met inpakken, want vandaag verhuizen we naar de wijk Miraflores waar we nog een week zullen verblijven. Voor nu kunnen wij namelijk nog geen afscheid nemen van Lima en het leven wat wij hier samen hebben.
Alle kleding moet dus weer ingepakt worden, afscheid nemen van een heleboel kleren die te groot zijn geworden en natuurlijk pakken wij met liefde onze nieuwe aankopen in. 
Als we rond 12 uur de deur uit gaan richting Miraflores is het buiten een aangename 35 graden en zweten we al snel met de tassen op de rug. Als we uiteindelijk aankomen in het nieuwe appartementencomplex kan de conciërge mij geen sleutels geven, want die zijn niet afgegeven en de eigenaar is er ook niet. We hebben hier geen WiFi dus Ester en ik lopen de deur uit richting de Wong supermarkt als ik achter mij iemand mijn naam hoor roepen. Dit blijkt de vader van Ruben te zijn van wie wij het appartement huren. Hij belt Ruben op en geeft de telefoon vervolgens aan mij. Ruben geeft aan dat hij dacht dat wij pas aanstaande vrijdag zouden komen en dat het appartement tot die tijd ook verhuurd is anderen. Ik antwoord hierop dat wij geboekt hadden vanaf woensdag 8 maart, waarop Ruben vervolgens heel rustig antwoordt dat het vandaag woensdag de 6e is. Staan we dan met al onze spullen twee dagen te vroeg bij het andere appartement. Ik zit op dat moment dan ergens tussen heel erg zuur, lacherig, chagrijnig en ongeloof in. Het goede nieuws is dat er niks verkeerd is gegaan in het boeken en wij nog twee dagen gebruik kunnen maken van het appartement in Barranco. Er rest ons daarom niks anders op dan bepakt en bezakt af te druipen naar Barranco waar de portiers van het appartement complex wel gedacht zullen hebben: wat doen die twee meisjes toch de hele dag met die grote rugzakken op. Als alles weer semi uitgepakt is, lijkt het ons een heel goed idee om een romig ijsje als troost te halen en daarna af te koelen met een surfplank in zee.

Donderdag besluiten we rond 10 uur al in het water te liggen want er zijn goede golven. De zee is hierdoor heftiger dan wat we tot nu toe mee hebben meegemaakt en het peddelen door de branding en breekpunten is ook een stuk zwaarder dan normaal. We genieten beiden van een paar mooie golven die we van achter naar voren kunnen afrijden. En we worden ook een paar keer ontzettend hard gespoeld. Het is ook druk op zee met surfers, die allemaal een golf willen nemen. Soms zorgt dat voor spannende situaties op het water. Essie heeft ook een kleine botsing waarbij het board van een andere surfer tegen haar schenen aan ramt en een lelijke plek achterlaat. Rond 13 uur zijn wij dan echt uitgespeeld en is het tijd om uit het water te gaan. Ik ben in Medellin wezen paragliden en vond dat een hele leuke belevenis. Nu kan je dat hier dus ook doen en Ester was zo stoer om dit te gaan doen. De instructeur heeft met een go pro een filmpje gemaakt wat extra leuk is, zodat we het terug kunnen kijken. In de middag word ik helaas ziek. Ik krijg een ontzettende hoofdpijn en pas na wat braken, weer eten en een paar uur slaap ben ik weer aanwezig en klaar voor een rustige avond.

Vrijdag verhuizen wij vervolgens dan echt naar Miraflores. Dat we niet hoeven te zoeken naar het juiste appartementencomplex, zie ik nu als een lichtpuntje. Als we geïnstalleerd zijn, besluiten we deze wijk te gaan ontdekken. 
Miraflores is een van de meest invloedrijkste wijken van Lima die de stad ook maakt wat het is tegenwoordig. Van luxe woningen, de vele restaurants, shoppen, werkelijk alles vind je in deze wijk. Het is ook direct een van de toeristische buurten van Lima.
Ook wat betreft scholen is dit een populaire wijk want de meest prestigieuze privéscholen en de betere universiteiten van Peru zijn hier gevestigd. Hier vind je kinderen van rijke Peruaanse families en ook van de vele expats die in Lima wonen.
In Miraflores vind je ook nog de enige pre Inca ruïne genaamd Huaca Pucllana en deze gaan we volgende week een keertje bekijken.
In mijn eerdere blog vertelde ik over de oorlog die er is geweest met Chili. In deze oorlog kwamen de Chileense indringers tot in Lima. En hoewel ze Barranco hebben gespaard is Miraflores tussen 1879 en 1885 met de grond gelijk gemaakt en afgebrand.
Na een lange warme dag hebben we een terrasje gevonden waar het bier, ijskoud, in halve liters wordt geschonken. Niets smaakt ons momenteel beter dan dit terwijl wij gezellig kletsen. Om ons heen worden de mensen langzaam dronken en ook wij gaan uiteindelijk drink naar huis.

Het weekend beginnen wij met laat wakker worden waarbij ons hoofd wat zwaar aanvoelt. Na een rustige start zien wij het niet zitten om vandaag te gaan surfen en slenteren we door de stad. Hier een terrasje, daar wat eten en dit alles op een rustig tempo. In de avond gaan we eten bij Rigoletto: een Italiaans restaurant wat hoog scoort op de lijst van beste restaurants. Vooraf genieten wij van gegratineerde coquilles en daarna heb ik een heerlijke spaghetti met gamba’s, portobello en, helaas voor Ester, veel knoflook.
Zondag wordt Essie verkouden wakker. We besluiten het surfen daarom nog een dagje uit te stellen en doen rustig aan. We drinken koffie, lunchen lekker in het park en wandelen wat rond.

Het leven voelt voor mij momenteel heel comfortabel en rustig hier in Lima. Wij leven samen op een plek en leren de stad ondertussen kennen. We leren ondertussen ook elkaar kennen en dat gaat met vallen, opstaan en nieuwsgierigheid. We leren elkaars rugzak kennen, elkaars onzekerheden kennen, elkaars wensen en elkaars mooie kanten. Maar natuurlijk ook de kanten waar wij niet trots op zijn. 
Als er iets is kan dit bijvoorbeeld niet lang broeien, want je kan er niet omheen als er iets gebeurt en er ook niet voor weglopen. 
Wij zijn met zijn tweeën en we moeten dit met zijn tweeën uitzoeken. Samen. Dus sommige dagen praten we veel over wat we denken, voelen en wat een gedachte of een reactie van de één met de ander doet. En vanuit hier waar het vandaan komt en ook wat zou werken en wat niet. Wat heeft iemand nodig. Wat wil iemand.
En hoewel dit niet altijd even makkelijk is, want geconfronteerd worden met jezelf is niet altijd even leuk, ben ik dankbaar dat wij beiden de ruimte hebben om rustig te blijven en naar elkaar uitreiken. We hebben het vermogen in te zien dat het niet ik tegen Ester ben en Ester niet tegen mij, maar dat het om ons gaat en de relatie. Het leven is tijdens het reizen nu eenmaal anders, dan het leven dat wij thuis zullen krijgen. En met alles wat er nog gaat komen, voelt het ook rustig en dat dit een fantastische basis is.

Het comfortabele leven wat ik samen met Ester heb, houdt ook in dat wij sinds 3 februari op slippers en korte kleding leven.
We reizen langzaam langs de kust naar beneden. Er is een ritme gekomen aan het leven langs de kust en we voelen beiden geen haast om door te reizen. Vanmorgen werden wij wakker en besloten wij om een aflevering van Floortje naar het einde van de wereld te bekijken als inspiratie voor onze reis. Floortje was op weg naar Stoner eiland: een eiland wat behoort tot de groep Cook eilanden ver weg in de stille Zuidzee. Juist door deze aflevering en het avontuur wat we zien, beseffen wij heel goed hoe we nu leven en ook dat het tijd gaat worden om weer eens door te gaan. Onze laatste week in Lima staat vanaf morgen op het programma en dan is het weer tijd voor iets nieuws.

Eindstand kaarten:
Essie:34
Nath:30