Dinsdagochtend nemen we een les Power Yoga. De docente is, net als ik, ook opgeleid door Fred Busch. Tijdens de les is dit heel goed merkbaar aan de manier van lesgeven. Ik merk dat ik het heel erg lekker vind om weer een les te volgen. Door het volgen van een les, in plaats van instructie te geven en mee te doen, kan ik het uitoefenen zoals ik het zelf wil namelijk met de focus op mijn eigen lichaam en hoofd. Omdat een geplande late lunch afspraak met Alfredo en zijn vrouw (die wij in Huanchaco hebben leren kennen) op het laatste moment niet doorgaat, besluiten Ester en ik lekker taartjes te eten bij een fantastisch plekje waar alles vers gebakken wordt. Een stuk worteltaart en een Nutella cupcake gaan er ook goed in. Omdat we ons na afloop wat vol voelen, gaan we wandelen door de stad en dat is hier geen straf. Beetje kletsen, beetje rondlopen, en op tijd een verfrissing.
Als we ‘s avonds op een terras een biertje drinken, maken we plannen voor het eten.
We nemen vervolgens een taxi vanuit Miraflores naar de wijk San Isidro. Binnen in hotel Westin vind je het restaurant Maras van sterrenchef Rafael Piqueras.
Rafael is een van de top chefs in Peru, hij heeft zijn opleiding genoten bij onder andere Le Cordon Bleu en El Buli. Maras is vernoemd naar het gelijknamige roze zout uit de Sacred Valley in Peru en volgens Rafael is het juist dit zout wat een speciale smaak aan zijn eten geeft.
Bij onze tafelburen komt er tonijn sashimi op tafel. Boterzachte stukjes in een prachtige rode kleur. De gastheer staat in een stalen kom te roeren waar dampen vanaf komen. We kijken onze ogen uit wanneer hij poeder op de stukjes tonijn schept.
Hij ziet ons kijken en komt vervolgens bij ons langs. Hij geeft ons een cracker waar Parmezaanse kaas op zit. Al roerend in de kom vertelt hij dat hij olijfolie in de Birma van stikstof heeft en dit op de cracker zal scheppen. Wanneer wij dit in onze mond stoppen smelt het tot een vloeibare versie. De smaak is intens en de ervaring bijzonder leuk.
In Maras tref je zakenlieden, rijke Limoans en foodie toeristen van over de hele wereld aan. Ester en ik hebben hier een fantastische avond gehad met verrukkelijk Peruaans eten in een modern jasje.
Leuk feitje is dat Ester haar 45 dagen visum op 19 maart zal verlopen en wij het land dan nog niet uit zijn. Gelukkig hebben ze hier de regel dat je tot 90 dagen in het land kan verblijven maar je wel 1 US dollar boete per dag moet betalen. Tussentijds binnenlands verlengen gaat hier helaas niet. Wij zijn in ieder geval blij dat dit de oplossing is zodat wij ruimte hebben om nog meer van Peru te zien zonder te haasten.
In de middag gaan wij weer surfen. Eventjes surfen is al snel 3 uur later en wanneer wij moe maar voldaan het water uit stappen gaan we naar huis voor een ontspannen avond.
Donderdag beginnen wij de dag actief met een Power Yoga les. Leuk om weer een les van een andere docent te volgen die weer op andere zaken let. Na de les is het tijd voor een snel ontbijt voordat wij weer de deur uit gaan naar Huaca Pucllana. Midden in de wijk Miraflores vind je de Huaca Pucllana pyramide. Deze pyramide heeft gediend als belangrijke ceremonie en administratie centrum en komt uit 200 tot 700 VC. In een sectie is er bewijs gevonden waar de mensen vissen en andere producten uit de zee als offers aan de Goden hebben geboden. Wat wij nu zien is een klein overblijfsel van de muren van binnenplaatsen en patio’s die wel 500 meter lang, 100 meter breed en 22 meter hoog waren. Naast dit openluchtmuseum is een restaurant waar we uit de zon kunnen bijkomen met een koud biertje.
‘s Avonds kleden wij ons om en gaan we naar Osaka. Wij hebben hier een keer in het begin geluncht na een lange en zweterige fietstocht. Dit is ons zo goed bevallen dat we hier op onze laatste avond willen eten. Osaka is een Peruaans, Japans fusion restaurant. Naast alle prachtige gerechten op de kaart staan ze vooral bekend om de beste sushi in Lima. Overdag zie je veel zakenlieden, maar in de avond vind je hier heel hip Lima.
We beginnen de avond eerst met een glaasje bubbels om onze 6 maanden verkering te vieren.
Beide zijn weer onderdeel en de Paracascultuur. Een belangrijk natuurreservaat is het Reserva Nacional de Paracas, in de kustwoestijn in zuidelijk Peru. Er leven veel vogelsoorten, onder andere flamingo’s en pelikanen.
Als we aan het einde van de middag aankomen, maken we een wandeling door dit toeristische maar fijn dorpje. We drinken een sapje terwijl de zon langzaam in de zee zakt en pelikanen het strand opkomen en bij de vissers schooien om een visje. ‘s Avonds eten we heerlijk bij een veganistisch restaurant.
Zaterdag beginnen we vroeg met een boottrip naar de Baltras eilanden. Deze liggen op 20 minuten varen voor de kust van Paracas.
Voordat we het eiland bereiken krijgen wij alvast een voorproefje wat de Nazca lijnen betreft. Vanaf het water zien wij op een grote heuvel een 117 meter lange en 87 meter brede kandelaar in kalksteen. Deze afbeelding is ongeveer 2000 jaar oud en er zijn veel verhalen wat de betekenis hiervan is. Maar daar vertel ik de volgende keer meer over.
De Baltras eilanden is een belangrijk vogelreservaat met een van de grootste kolonies jan-van-genten. Verder zien wij veel zeeleeuwen, rood-kop-gieren en andere Peruaanse vogels. Ook hebben wij het geluk een paar humboldtpinguïns te spotten.
De eilanden zijn ook een belangrijke bron van guano oftewel vogelmest voor de landbouwgebieden in de kuststreek. En dit wordt handmatig verzameld terwijl je tussen zwermen vogels rond klautert over de rotsen en je aan alle kanten onder gepoept wordt. Voor als je nog eens klaagt over je werk denk hier maar aan (reminder voor mijzelf uiteraard).
Aan het einde van de dag komen we aan in Huachachina. Huachachina is een klein oase dorpje met ongeveer 200 inwoners maar waar jaarlijks duizenden toeristen verblijven. Volgens een oude legende is het meer bij Huacachina ontstaan door spiegelscherven. Een prinses maakte een wandeltocht door de woestijn rond het dorpje en bekeek zichzelf eens goed in de spiegel. In de spiegel zag ze een man achter zich, waar ze zo van schrok dat ze haar spiegel liet vallen. Ze vluchtte weg en met de plooien van haar mantel maakte ze de duinen. De scherven van de spiegel zouden het huidige meer van Huacachina hebben gevormd, in ieder geval volgens de locals van het gebied.
Sinds de jaren ‘80 van de vorige eeuw komt er geen water meer in het meer en hierdoor zag het er slecht uit. Mensen die hier wonen hebben daarom waterbronnen gemaakt die het meer op deze manier aanvullen. Ter compensatie voor al dit waterverlies en ter behoud van de oase als een fijne plek voor toeristen, heeft een groep van 10 zakenmannen een plan bedacht om water van een dichtbij gelegen boerderij in het meer te pompen. In april 2015 is dit plan gerealiseerd en sindsdien is het water niveau al 3 meter gestegen.
Ester en ik lopen een rondje om het meer en door het dorpje wat een straat lang is. We zoeken verkoeling in het zwembad en genieten van verse sapjes en een BBQ.
Zondag brengen we de dag door aan het zwembad wat absoluut geen straf is. Als het aan het einde van de dag wat koeler is, vertrekken wij met een buggy de woestijn in. Het waait hier eigenlijk altijd en binnen enkele tellen zit het zand werkelijk overal. En dan gaan we op een board (houten snowboard) 1 voor 1 de heuvel af. De eerste heuvel is nog klein, niet steil en mag je zitten. Vervolgens sta je op en loop je met je board naar de volgende heuvel die al een stuk steiler naar beneden gaat en waar je liggend op je buik eraf moet.
Onderaan gekomen begin ik langzaam aan te knarsetanden.
Terwijl de zon genadeloos brandt en de woestijn met zijn heuvels super indrukwekkend glijd ik even later snoeihard de laatste heuvel af terwijl het zand opvliegt. Al met al een hele leuke ervaring, maar ik lig toch veel liever in het water.
Nadat we weer terug zijn in ons hostel is het tijd voor een uitgebreide douche en pakken we onze tassen maar alvast in, want morgen gaan we weer verder.
Essie:38
Nath:31
Mooi!!!!!!!!!