Na een uurtje varen we weer verder naar onze volgende bestemming Taquile. Taquile is een heuvelachtig eiland en functioneerde als gevangenis toen Peru nog een Spaanse kolonie was, en in de 20e eeuw. In 1970 werd het eigendom van de mensen van Taquile, die het eiland sindsdien bewonen. Het Taquileanse eiland heeft rond de 2200 inwoners. Het hoogste punt van de eiland is 4.050 meter boven zeeniveau. Pre-Inca ruïnes zijn te vinden op het hoogste deel van het eiland en agrarische terrassen op berghellingen. Van de hellingen van Taquile is er een uitzicht over de wit besneeuwde bergtoppen van Bolivia. De cultuur is zeer levendig op Taquile, wat onder andere te zien is aan de traditionele klederdracht die door iedereen gedragen wordt. Taquile is vooral bekend om zijn handwerk traditie die wordt beschouwd als een van de hoogste kwaliteit, niet alleen in Peru maar in de wereld. Breien wordt uitsluitend uitgevoerd door mannen, te beginnen op de leeftijd van acht. De vrouwen maken uitsluitend garen en weven. We verkennen de straatjes en de mensen zijn aardig en negeren ons ook wat goed is want het lijkt mij best heftig elke dag toeristen die je fotograferen en aangapen. Mensen in kleurrijke kleding op een fantastische locatie met een rijke geschiedenis het is fascinerend. Voordat we vertrekken koop ik een prachtige muts als aandenken.
Rond 15.30 uur zijn we terug in de haven. Hier nemen we een taxi naar ons hostel daar halen we onze backpack op. Vanuit hier stappen we weer in de taxi naar het busstation waar we in een colectivo stappen die ons naar Kasani zal brengen. Hier zullen wij de grens over steken naar Bolivia. Om 18.30 uur komen we aan bij de grens waar het verder wat stressvol verloopt. We wisten al dat Ester een boete moest betalen, omdat ze langer in Peru is gebleven dan de dagen die ze van de migratie bij binnenkomst had gekregen. De stress kwam vooral omdat we niet met dollars konden betalen, moesten wisselen, wisselkantoren dicht waren en wij ook te horen kregen dat het migratiekantoor van Bolivia binnen een half uur zou sluiten. Uiteindelijk heeft Ester een wisselkantoor gevonden, betaald en haar exit stempel gekregen. Hijgend vanwege de hoogte en de zware backpacks, gaan wij in een zwak drafje de heuvel op. We gaan onder een stenen poort door en zijn nu officieel in Bolivia. Het is hier ook een uur later. Een eindje verderop zien we het migratiekantoor. Met nog een kleine 5 minuten op de klok voordat het kantoor zou sluiten, hebben wij onze stempel en stappen we in een colectivo onderweg naar onze eerste bestemming in Bolivia: Copacabana.









Woensdag zijn we weer vroeg onderweg. Dit keer gaan we naar 2 eilanden op het Titicacameer maar dan aan de Boliviaanse zijde. We varen eerst naar Isla de la Luna. Een klein eiland waar 27 gezinnen wonen (in totaal 70 mensen), en waar je de ruïnes van de Inca’s kan bekijken. Na een half uurtje varen we door naar Isla del Sol. Het eiland is heuvelachtig en bestaat voornamelijk uit rotsgronden. Volgens Inca-legendes is dit het eiland waar de zonnegod Inti werd geboren en daarmee hun beschaving begon. We maken een wandeling over het eiland en hebben een prachtig uitzicht over het meer. De gids komt van het eiland en vertelt dat de mensen hier vooral zelf quinoa, bonen en mais verbouwen. We vergelijken ook de Peruaanse kant en de Boliviaanse kant van het Titicacameer en komen tot de conclusie dat beide geheel anders zijn en uniek op eigen wijze en beide absoluut de moeite waard zijn om te bezoeken.
Rond 19.00 uur vertrekt onze bus richting La Paz. Onderweg worden we een keer de bus uitgejaagd omdat we een water moeten oversteken. De bus gaat met een pondje naar de overkant en wij met een ander bootje. Waarom het op deze wijze gaat is ons een raadsel. Rond 23.00 uur komen we eindelijk aan in La Paz en is het tijd om onze air bnb op te zoeken en te gaan slapen.









Er zijn maar weinig steden in de wereld die zo’n spectaculaire ligging hebben als La Paz. Vooral vanaf hoogte zie je de smalle canyon waar de stad in ligt. La Paz ligt op meer dan 3.500 meter hoogte. Het is een stad met bijzondere contrasten. Kerktorens en kantoorgebouwen worden overschaduwd door de prachtige besneeuwde toppen top van de uitgedoofde vulkaan Illimani. La Paz lijkt een dubbele identiteit te hebben. De inheemse en de Europese stijlen komen op een bijzondere manier samen. Hi-tech moderne gebouwen staan schouder aan schouder met levendige markten waar je van alles kunt kopen.
We besluiten de stad te doorkruisen met de teleferico. Vanaf het oude toeristische centrum van La Paz nemen wij eerst de Rode Route. Onder ons zien wij het drukke verkeer, de velen marktkraampjes en de reusachtige begraafplaats van La Paz steeds kleiner worden, tot wij uiteindelijk aankomen bij de rand van El Alto op 4.095 meter hoogte. Hier nemen we eerst een taxi naar het station van El Mirador. Aan de achterkant van het station heb je kleine straatjes met een prachtig uitzicht over de stad. Vanuit het Mirador station stappen wij op de gele lijn en reizen we in de richting van Libertador. Onderweg genieten wij van een indrukwekkend uitzicht hebt op de reusachtige Illimani berg. Bij Libertador stappen wij over op de groene lijn en reizen wij dwars door de vallei van La Paz naar Irpavi, het eindpunt van de groene route en gelegen in Zona Sur. Zona Sur is het lager gelegen (3.200 m), moderne en rijke gedeelte van La Paz. Hier is het zeker 5 graden warmer en zijn luxe villa’s scherp afgetekend tegen de grillige wanden van de vallei van La Paz.
In Zona Sur zien we een prachtig park liggen dit hoort blijkbaar bij de militaire kazerne. Op de vraag of we even mogen rondkijken, blaft de militair naast ons een bevel waarbij er een soldaat naar buiten gerend komt, salueerde en ons aanstaart. Hij krijgt de opdracht ons te vergezellen over het terrein. We krijgen exact 10 minuten, want het is normaal niet opengesteld voor niet militairen of familie. De soldaat die ons rondleidt, vertelt dat in dit park voor elk departement een plaats is. Hij vertelt dat het hier in Bolivia voor zowel mannen als vrouwen verplicht om 1 jaar dienstplicht te vervullen. Zijn vriendin zit momenteel ook in het leger. Na 10 minuten staan wij weer netjes buiten en zo onder de indruk van alles dat ik vergeten ben om veel foto’s te maken.
We bezoeken ook een cholita worstel wedstrijd. Het is een worstelwedstrijd tussen Inheemse Aymara-vrouwen, die lokaal bekend staan als Cholitas. Echt worstelen doen ze niet, het is meer een demonstratie van hun bizarre fysieke vaardigheid in een worstelpartij.
De vrouwen gaan allemaal gekleed in hun traditionele rok en kleding. Veel van hun tegenstanders zijn mannen (misschien hun echtgenoten) die ze op een brutale, maar hilarische manier naar de grond werken. De scheidsrechters en de worstelaars zorgen voor interactie met het publiek. In een koud zaaltje zitten Essie en ik tussen de locals te genieten van hoe fanatiek iedereen meedoet.









Eindstand kaarten:
Essie:59
Nath:58
Wat een belevenissen weer Nathalie en prachtige foto’s. Groetjes oom Paul en tante Marrie.
Dank je wel! X
Weer een prachtig verhaal en mooie foto,s.
Dank je wel pa! X