Na 4,5 uur in de bus, kom ik aan in Jardín en waarbij ik bij het uitstappen in Guatape een beetje teleurgesteld was door de drukte, voldoet dit dorp precies aan mijn verwachtingen. Het lijkt alsof de tijd stilstaat als je de mannen met cowboyhoed ziet lopen, restaurantjes waarbij de ober zich traag beweegt en bij de klanten gaat zitten en een houtbewerker zijn tafeltje op straat af maakt. Ik wil de middag doorbrengen met wandelen en het bezoeken van een vogelspotplaats.
Na wat pogingen om te hiken maar die ik helaas moet stoppen vanwege ondergelopen paden door modder, geen pad meer te zien of zandpad dat opeens verdwijnt, maar ook het feit dat de vogelspotplaats een uur later open is dan op internet stond en het feit dat ik in een niet-toeristisch dorpje momenteel niet uit de voeten kom met mijn Spaans, zorgt aan mijn kant voor de nodige frustratie en dat ik mij voor het eerst wat eenzaam en geïsoleerd voel.
Ik moet dan altijd denken aan wat Anthony Bourdain ooit heeft gezegd: “Travel isn’t always pretty. It isn’t always comfortable. Sometimes it hurts, it even breaks your heart. But that’s okay. The journey changes you. It leaves marks on your memory, on your consciousness, on your heart and on your body. You take something with you. Hopefully you leave something good behind.”
Ik heb die avond nog wat dingen uitgezocht voor zowel morgen als komende dagen en ben uiteindelijk rustig gaan slapen.
Om 8 uur doe ik de deur open van mijn kamer en daar staat het dochtertje van de eigenaar. Wat ik wil voor ontbijt. Dankzij mijn nieuwe vertaal app, krijg ik roerei, koffie en een arepa (een warm plat maisbrood lijkt op een tortilla) en ik heb snel door dat je daar je kaas op moet leggen omdat het anders erg droog is.
Een half uur later loop ik zelfverzekerd de deur uit. Ik heb namelijk het plan om eerst naar het beeld van Christus te wandelen en vanuit daar naar de grot waar de waterval doorheen gaat. Maar daar zal ik nooit aankomen….
Na een glibberige afdaling, een eng houten brugje, een steile klim en veel modder kom ik aan bij het Christusbeeld. Daar geniet ik van het uitzicht over Jardín .
Om de hoek zie ik 3 paarden staan en ik raak in gesprek (nou ja gesprek, soort van) met Rafaël de eigenaar. Een ritje lijkt mij prachtig door deze omgeving, maar verder dan 1 uur vanmiddag af te spreken komen wij niet, want de locatie wordt mij niet duidelijk. Gelukkig komt er een man voorbij die zich voorstelt als Robert. Hij komt uit Colombia maar woont al vele jaren in de V.S. Zijn dochtertje woont in Medellin en ze zijn samen Colombia aan het ontdekken. Na wat heen en weer gepraat gaat Rafaël een paard halen en begrijp ik dat ik eerst mee terug naar het dorp ga om Robert en zijn dochter naar het hotel te brengen om daarna een uurtje of 2 met hem op stap te gaan. Ondertussen klets ik heerlijk wat af met Robert en wisselen we nummers uit zodat, wanneer ik weer een keer in Medellin wil verblijven, ik daar altijd kan rekenen op een huis (hij bezit blijkbaar verschillende huizen in de stad).
Na ongeveer 6 uur kom ik aan in Manizales en geniet ik van een rustige middag.
Hoewel het vannacht geregend heeft, begint de donderdag zonnig. Ik geniet van een mooie wandeling naar het hoogste punt van de stad in de wijk Chipre. Zittend op een bankje en uitkijkend over de groene vallei met een heerlijk vers kopje tinto in mijn hand terwijl de zon op mijn huid brandt, is een moment van ultiem geluk. Hierna vervolg ik mijn weg naar het monument over de oprichting van Manizales. Waar je de beelden van brons ziet zwoegen door de grond, de paarden de aarde ziet bewerken en de koffie die rijkdom brengt. Ik slenter verder door de stad, heuvel op en af, en ik geniet van de mango’s die op elke straathoek verkocht worden. In Nederland eten we de mango’s als ze zacht en zoet van smaak zijn. De mango’s hier worden gegeten als ze veel minder rijp zijn, maar juist deze structuur en een tikkeltje zurige smaak vind ik heerlijk. In de jaren ’50 had Manizales de langste kabelbaan ter wereld. Deze kabelbaan werd gebruikt om onder andere koffie te transporteren door de heuvelachtige stad en ook mensen konden hier gebruik van maken. Een stukje oude kabelbaan is ter nagedachte aan de geschiedenis in de stad als aandenken geplaatst.
In het Andesgebergte komt het Páramo ecosysteem voor. Dit vind je op de hoogte boven de lijn waar bomen groeien en net onder de lijn waar permanent sneeuw ligt. Je vindt hier ook de Espeletia killipii plant en met een hele vallei voor je waan je je in een andere wereld.
We wandelen ruim 1 1/2 uur op de hoogte van 4100 meter richting natuurlijke thermale baden. Terwijl wij eerst nog wat familie van de gieren door de lucht zien zweven, zijn ze helaas al snel niet meer zichtbaar omdat het dicht trekt en ook nog eens begint te regenen. Aangekomen op een rotsplateau kleden we ons uit en klauteren dan vervolgens (in bikini) door de modder en over rotsen naar beneden om zo in heerlijk warm water terecht te komen. De gids Gabriel is Venezolaan en woont nu een maand of 7 in Colombia. Hij is daar vertrokken vanwege crisis in het land en kan in Colombia makkelijk en goed geld verdienen (voor de vele vluchtelingen uit Venezuela is dit niet van toepassing). We verblijven een uurtje en kletsen wat met elkaar, voordat we weer omhoog klauteren, onze natte kleren aan trekken en doorwandelen. Na ruim 1 uur komen we uit bij een oude finca en gaan we daar lunchen. Zonder die dag verder ook maar andere toeristen tegen te komen, fietsen we nog een kleine 20 kilometer de berg af waarbij het landschap weer verandert in dichtbegroeide bossen.
Na ongeveer 7 uur natgeregend te zijn, is het tijd voor een hete douche en een rustige avond.
Ik heb het gevoel dat ik sindsdien er meer durf te zijn en dat alles okay is.
Dit resulteert in dat ik nu fijn in een vreemde stad rond loop en rustig ergens ga zitten voor een kopje koffie, op een pleintje neerplof, mensen al brabbelend aanspreek (en de lol ervan inzie als het niet gelijk begrepen wordt), nieuwsgierig uitkijk naar nieuwe dingen of ze nu groot of klein zijn en als de planning anders uitpakt, ik hier in mee ga.
Ik besef dat als ik plezier en voldoening uit mijn reis wil halen, ik niet altijd heel snel van plek naar plek zal gaan en dat veel in de natuur mij erg goed doet, omdat dit land zo bizar mooi is. En dat ik soms ook graag ergens wat langer wil blijven om te aarden en de ervaringen bewust mee te maken.