Selecteer een pagina
Maandag worden we wakker in Antofagasta. Het bed is groot genoeg voor 4 personen en het kijkt uit op zee. We zijn al vroeg wakker en besluiten even de gym in te duiken. Misschien is gym een groot woord, er staan twee loopbanden, twee crosstrainers en een fiets in een ruimte. Een half uurtje snelwandelen en wat yogaoefeningen en dan is het tijd om uitgebreid te ontbijten. Hierna dompelen we onszelf nog even onder in de jacuzzi voordat we het stadje nog even doorwandelen. Rond ‪14.00 uur‬ rijden we via route 5 (dwars door de Atacama woestijn) naar Calama. Hier moeten we een paar uurtjes wachten om zo onze vlucht naar Santiago te nemen. Dagen waarop wij vliegen, zijn soms lang met net iets teveel wachten. De luchthaven in Calama is daarbij klein en met 1 sandwichbar waar alleen vleesopties werden verkocht, eindigde deze dag met te weinig eten. De broodjes voor onderweg waren natuurlijk allang op en de chips was het ook net niet. Wij worden dan wat hangerig en ik word dan ook vaak een beetje knorrig. Gelukkig zie ik ook in dat dit stom is en eindigt het altijd in lachen. Ik heb zoveel plezier met Ester en geniet zo van het samen zijn en de wereld ontdekken.

Dinsdag beginnen we rustig in onze airbnb. De locatie is perfect vlak bij Plaza de Armas, maar helaas is het appartement zelf behoorlijk vies. Na wat stofnesten het huis uitgejaagd te hebben en het nodige servies afgesopt te hebben is het tijd om onze wascrisis te bestrijden. Hierna lopen we naar de supermarkt om boodschappen te doen. Voor ons is het doen van boodschappen in een nieuwe supermarkt een uitje. De supermarkten zijn hier namelijk vaak extreem groot en we kunnen makkelijk al kletsend gang na gang door slenteren en producten bekijken. We leven altijd op bij producten als Hummus en nieuwe soorten pindakaas en soms is het heerlijk en soms worden we tijdens het proeven enorm teleurgesteld. We vinden hier ook een fantastische biologische supermarkt waarbij ook veel veganistische opties verkocht worden. De kaas van het merk Violife stelt ons niet teleur.
We besluiten nu we weer in de grote stad zijn de yoga op te pakken. De enige yogaschool die vanavond nog plek heeft is een Bikram school. Voor diegene die niet weten wat Bikram yoga is: Bikram yoga is het uitoefenen van houdingen waarbij je elke set 2 keer uitvoert. Deze houdingen zijn altijd hetzelfde en in dezelfde volgorde. Wat ik vooral niet niet moet vergeten te vertellen is dat de ruimte waarin je dit doet verwarmd is op 42 graden. Dit was leuk voor Ester om een keer geprobeerd te hebben maar wel iets te veel van het goede. Vooral omdat de les ook nog eens 90 minuten duurt. Ik vond de les zelf erg zwaar, maar wel fijn. Het ergste aan alles is dat ik bij binnenkomst een geur van voeten opmerkte die sterker en sterker werd naarmate wij dichter bij de zaal kwamen waar de les werd gegeven. Aangekomen in de zaal was de geur overweldigend en dat kwam omdat er in deze zaal vloerbedekking ligt. Elke dag vele lessen in 42 graden waarbij het zweet lekker in de vloerbedekking trekt zorgt voor een sterke geur. Na deze interessante avond drinken we thuis een kopje thee en gaan we uitgeput slapen.

Woensdag is het tijd voor een free walking tour. Onze gids Franco is ‘s avonds werkzaam als muzikant en overdag als gids. Afkomstig uit een goede familie waarbij hij voornamelijk opgevoed is door zijn Mapuche Nanny heeft hij ook voortreffelijk Engels geleerd.

Hij neemt ons mee door de straten van Santiago en door de tijd. Hij vertelt over het beeld van Pedro de Valdivia op Plaza de Armas. Pedro was een Spaanse conquistador en gouverneur van Chili.
In 1535 nam hij deel aan een expeditie van Juan Fernández de Alderete naar Venezuela. Hij trok vervolgens naar Mexico en nam deel aan verschillende expedities naar Peru, waar hij heer werd van de vallei van de Canela.
Hij trok in 1540 verder naar Chili, waarbij hij de route door de Atacama woestijn volgde. Hij stichtte een aantal nederzettingen, waaronder Santiago in 1541. Deze nieuwe kolonie had het moeilijk. Ze kwamen in aanraking met vele aardbevingen en ook de oorspronkelijke inwoners de Mapuche gaven zich niet zomaar gewonnen. De Inca’s regeerden tot aan Santiago. Van Santiago tot ver in Pategonië zijn het de Mapuche. De Mapuche leven van wat het land ze geeft en qua voeding leven ze vegetarisch. De Mapuche konden door de Spanjaarden niet verder terug gedrongen worden dan de rivier Bio-Bio, waar Concepcion in 1549 werd gesticht. Ondanks dat de Inca leider in Peru, Pedro had geadviseerd dat er hier in Santiago veel goud te vinden was maar dit werd nooit gevonden. 
Pedro kidnapte een Mapuche jongen met de naam Lautaro. Als experiment wilde hij bewijzen dat deze “wilden” ingezet zouden kunnen worden als slaven. Lautaro werd Felipe genoemd, leerde paardrijden, militaire strijdplannen maken en werd een van hen. Tot hij ontsnapte en de Mapuche begon te organiseren en te onderrichten. In 1553 revolteerden de Mapuche en hierbij kidnapte Lautaro Pedro. En van hem is nooit meer iets vernomen.
Het beeld van Pedro op een paard zonder hoofdstel. Pedro heeft hierdoor geen controle over het paard. Het paard staat gelijk aan Chili, het land waar hij nooit controle over heeft kunnen krijgen.

We wandelen naar de andere uithoek van het plein waar een ander beeld staat. Een beeld met een gezicht. Het gezicht van een Mapuche en daarbij waar Chili echt voor staat. Het land, het water en dat het geleden heeft. 

Franco vertelt over de vele koffiebarretjes in Santiago. Deze zijn er pas sinds de jaren ‘70 van de vorige eeuw. Omdat Chili door het klimaat niet geschikt was om koffie te verbouwen, was de koffie die hier aangeboden werd slecht. Dus werden er hele knappe meisjes met hele korte rokjes ingezet. Mannen kochten bij de counter een kopje koffie en de meisjes bleven met ze kletsen zodat ze niet door hadden hoe slecht het was. Ze kwamen zeker terug maar waarschijnlijk voor de meisjes en niet vanwege de koffie. Tegenwoordig zie je plekken in de stad waarbij er wel ergens koffie op de deur staat, maar waarbij je niet naar binnen kan kijken omdat alles donker is gemaakt. Hier kan je een kopje koffie drinken aan de bar waarbij je bediend wordt door schaars geklede vrouwen met enorme borsten. Ester en ik twijfelden of we hier even naar binnen zouden glippen voor een lekker bakje borst, maar hebben besloten dit toch te laten. Wij drinken koffie bij de standaard keten zoals Starbucks of Juan Valdez. 

We bezoeken La Monera, het presidentieel paleis. De president woont gewoon in het huis wat hij al had en werkt hier alleen. Voordat het deze functie kreeg was het de plek waar de munten werden geslagen.

Naast het Presidentiële Paleis staat een standbeeld van Salvador Ellende. Salvador was de eerste Chileense Socialistische President in 1970. Met zijn dromen en idealen voor Chili is hij op alle mogelijke manieren tegengewerkt. Uiteindelijk is hij op 11 september 1973 slachtoffer geworden van een rechtse militaire staatsgreep onder leiding van generaal Augusto Pinochet (met steun van de CIA, nadat Allende bepaalde industrieën had genationaliseerd). Op deze ochtend kwam hij rond 8 uur naar het Paleis om te werken. Rond 10 uur was het paleis omsingeld door de militairen met tanks voor de deur en sluipschutters op de daken van alle hoge gebouwen. Er was een eis vanuit de rechtse militie dat Salvador 10 minuten de tijd had om iedereen te evacueren. Hij heeft iedereen weggestuurd en is zelf gebleven. In de 10 minuten die hem nog restte is Allende naar de radiokamer gegaan om vanuit hier zijn laatste speech aan het volk van Chili te geven. Waarin hij aangeeft dat hij onvoorwaardelijk in Chili en haar mensen gelooft. De luchtmacht heeft vervolgens het paleis gebombardeerd. Allende is later dood aangetroffen en na onderzoek (in 2011 is dit opnieuw gedaan) is bewezen dat hij zelfmoord heeft gepleegd.
Een periode van 17 jaar dictatuur onder leiding van Augusto Pinochet zorgde voor een donkere periode in de geschiedenis. Vele mensen verdwijnen en niemand is zijn leven zeker. Tot op de dag van vandaag worden er nog mensen vermist.
Terwijl Franco dit vertelt zie ik een oude, in mijn ogen, aandoenlijke man met een bord lopen. Een zachte blik, weinig tanden in de mond. Het bord zegt wat anders hij pleit voor Pinochet. Het bord zegt dat we terug moeten naar die tijd waarbij het land wel goed geregeerd werd en waarbij wel alles klopte. 
We lopen langs het Opera huis. Een prachtig gebouw wat op mysterieuze wijze elke 20 jaar goed in brand staat. 
De Santa Lucia berg wat ooit een enkel stuk rots was, is ter ere van het 100-jarige jubileum van de vrijheid van Chili omgebouwd tot een prachtig park.

Franco vertelt dat Santiago een mix van culturen is. De Duitsers brachten gebak, restaurants en bier. De Engelsen maakten de haven groot en de haven is nu afgescheiden van Santiago en vind je in Valparaiso. De Italianen brachten de pakken en de Fransen de wijn.
Een stuk verderop ontdek ik een winkel waar Dutch op staat. Na beter kijken zie ik dat het om wiet gaat. Ook wij zijn goed vertegenwoordigd.

Franco vertelt zo boeiend dat ik nu ook tourgids wil worden. Maar hij vertelt ook dat Santiago niet Chili is. En zo ervaren Ester en ik deze wereldstad ook. Het is prachtig, boeiend, groots en mooi maar het staat voor ons niet voor Zuid-Amerika, zoals wij haar hebben leren kennen. Het voelt namelijk ontzettend Europees aan.

Na een fantastische tour hebben we een paar uur tijd om te ontspannen en hebben daarna een intensieve Hatha les om de dag goed af te sluiten.

Donderdag zitten we ‪om 7.30 uur‬ al in een Hatha yoga les. We zijn met z’n drieën en dat is behoorlijk intensief. Het maakt het extra intensief, omdat we wat moeite hebben om het Chileens te volgen. Dit is voor ons een heel stuk onduidelijker dan al het andere Spaans wat we tot nu toe hebben gehad. Moe maar voldaan lopen we een uurtje later de studio uit; de dag kan beginnen. En deze dag brengt ons naar het ziekenhuis. Behalve Zuid-Amerika, staat ook Azië en Oceanië op onze wensenlijst om te bezoeken. In Oceanië willen we Australië graag bezoeken. Hier is een mogelijkheid om te werken. Voor Ester dan, want ik ben helaas al te oud om een werkvisum aan te vragen. Bij het aanvragen van een werkvisum heb je ongeveer 10% kans om eruit gefilterd te worden voor een medische test en jawel, Ester is de gelukkige. Het enige land in Zuid-Amerika waar Ester volgens de Australische overheid deze test kan laten afleggen is hier in Santiago. Een hele meevaller dat hier naar toe reizen op het programma stond. De test blijken wat vragen te zijn om haar mentale gestel te checken en een oogtest. Daarnaast moet ze een plas inleveren (wat in een hilarische conversatie met een Chileense zuster uitmondde: pipi! Pipi! Wijzend op een potje en de wc ten overstaande van een wachtkamer vol mensen) en even langs radiologie voor een röntgenfoto van haar borst. We hebben maar niet vermeld dat wij thuis nog een paar hebben van afgelopen zomer na een val van een paard. Na ruim twee uur staan we weer buiten op straat. Met een paar dagen moet er een goedkeuring (of niet) komen op de aanvraag, het blijft nog even spannend. 
De rest van de dag wandelen we door de straten van de stad. We laten onze voeten even onder handen nemen en voordat we naar huis gaan, laat ik mijn haar ook nog even verknippen. Normaliter wordt mijn dikke bos haar, laag voor laag geknipt. Deze kapster heeft het na het wassen gekamd en, met hier en daar een knoop, in één keer afgeknipt. Dat resulteert dat ik mijn dode punten kwijt ben en dat ik een raar langer en ongelijk stuk heb aan de achterkant. Het was ook de snelste knipbeurt in mijn leven. Waarschijnlijk was dit haar wraak, omdat ze mijn haar moest aanraken wat ik ondertussen al ruim een week niet had gewassen.  
Vrijdag worden we wat later wakker, want wij zijn moe. Even nergens heen hoeven en niks hoeven te doen, hebben we nodig. Pas rond een uur of 3 gaan we de deur uit. We wandelen naar de voet van San Christobal. Hier nemen we een treintje naar boven. Boven op deze 860 meter hoge berg hebben we een prachtig uitzicht over de stad. Er is hier een kerkje en een kapel gebouwd. 
En terwijl wij hier wandelen, valt het mij voor het eerst op dat de bomen verkleurd zijn en de bladeren beginnen te vallen. Wat ik zolang probeer te ontlopen is dan toch bijna hier: de winter. En een beetje verdrietig besef ik dat met de winter die hier binnenkort is, het voor ons binnenkort tijd is om te vertrekken. Vertrekken uit dit fantastische continent wat mij op zoveel manieren heeft verrast. De mensen, de natuur, het eten het is een ervaring en belevenis wat mijn leven mooier en rijker heeft gemaakt en waar ik altijd met veel warmte en liefde aan terug zal denken.
Zaterdag gaan we al vroeg de deur uit. We bezoeken in de ochtend het wijnhuis Vermont waar uitsluitend organische wijnen worden gemaakt. Hier wordt ons het hele proces verteld. Er kan dus niet met pesticiden of iets anders worden gespoten. Ze gebruiken de omgeving hiervoor. Tussen de wijnranken vind je grassen en deze nemen het vocht op gedurende de nacht en als het gedurende de dag weer opwarmt, wordt dit op natuurlijke wijze weer verdampt. En op deze manier worden de druiven vochtig gehouden. Ook zijn er speciale vijvers met vissen erin. Deze vissen reguleren de temperatuur van het water en ook dit wordt weer op natuurlijke wijze verdampt. Verder in het proces wordt er verteld dat wanneer de druiven in de grote metalen tanks gaan hier bovenop altijd een hele grote hoeveelheid eiwit bij ging. Het eiwit zakt in de tank naar beneden en maakt zo op natuurlijke wijze de tank schoon van alle resten. Ze mogen namelijk omdat ze organisch zijn geen mechanische filters plaatsen. Omdat dit huis de duurzaamheid wil vergroten, gebruiken ze nu geen eiwit meer maar gel op basis van zeewier. Dit is duurder dan het gebruik van eiwit, maar wel duurzamer. En het bijkomende voordeel is dat het dan ook voor veganisten een wijn is die gedronken kan worden. Tijdens de uitleg wordt er ook verteld dat het klimaat aan het veranderen is en dat dit zicht- en voelbaar is. Het is zichtbaar omdat de de oogst eerder begint en zichtbaar in het extreme van het weer. Deze vallei die omringd is door bergen, is al complex om mee te werken. Door verandering in het klimaat wordt dit lastiger. In deze organische wijnen zit ook maar 0.3% sulfiet in plaats van gemiddeld 7%. Scheelt weer hoofdpijn.
We proeven even later wat wijnen en kopen een klein flesje Riesling. Het plan is om deze te bewaren tot we weer thuis zijn. We gaan kijken of dit lukt…
We reizen vanuit hier verder naar Valparaiso. Hier genieten we eerst van een lunch met uitzicht over de zee. Na de lunch bezoeken wij het huis van de Chileense dichter Pablo Neruda. Hij woonde in Santiago en zocht een rustige plek om te schrijven. In Valparaiso laat hij een huis bouwen. De inrichting is een kunstcollectie van over de hele wereld. Alles is speels en kleurrijk. Geobsedeerd als hij was door de zee vind je in zijn huis veel details terug waarbij het lijkt alsof je aan de binnenkant van een schip bent. Touwen als leuningen en kleine ronde raampjes. Hij heeft ook de Nobelprijs gewonnen voor de literatuur. 
Na dit bezoek wandelen we door de eindeloze kronkelende straten van deze havenstad. Valparaiso is gebouwd op meer dan 40 heuvels en de omgeving is een wirwar van gekleurde huisjes. Deze huizen werden vroeger geschilderd met de resten verf waarmee het schip werd geschilderd. De één zegt dat is zodat de mensen op zee hun eigen huis zouden herkennen wanneer ze de haven binnen voeren en een ander zegt dat het is om zich te onderscheiden van hun buren. De straten zijn levendig waarbij er veel kunst, troep en koffie verkocht wordt. Bijna alle muren zijn versierd met kunst, de één stukken mooier dan de ander. Het geeft een levendig en kleurrijk beeld. Nadat we uitkomen op Plaza de Armas zien we een parade van mariniers die op muziek voorbij marcheren. En terwijl de zon langzaam in de zee zakt, is het voor ons tijd om naar huis te gaan.

Zondag gaan we naar de Costerna toren.
Deze toren is 300 meter hoog, wat hem tot het hoogste gebouw in Zuid Amerika maakt en het op één na hoogste gebouw van het zuidelijk halfrond (alleen Q1 in Australie is hoger met 322,5 meter). Deze toren heeft een grondoppervlakte van 128.000 m², 60 etages en 24 liften met een snelheid van 6,6 meter per seconde.
We genieten van het uitzicht over de stad Santiago. We zien ook duidelijk de smog als een laag leunend op de stad. Wij lopen vervolgens door de gigantische shopping mall en lunchen met een crêpe die helaas iets tegenvalt.

Vandaag is het ook Moederdag en ik wil hier graag even bij stil staan. Ik ben opgevoed door een hele sterke, stoere, mooie maar ook gecompliceerde vrouw die ik mijn moeder mag noemen. Ik ben niet mijn moeder maar ik herken wel veel van mijzelf in haar terug. Hoewel het niet altijd tussen ons stroomt en er dus soms ook veels strijd is, is zij wel de vrouw die mij opgevoed heeft en die mij altijd gestimuleerd heeft om te reizen en om mijn hart te volgen. En zonder haar zou ik niet zijn wie ik nu ben. Het was heel erg fijn haar even gesproken te hebben en ik hou erg veel van haar.
Daarnaast heb ik een fantastische stiefmoeder (ik vind dit een naar woord en ga nu over naar bonus moeder). Ik ken haar sinds mijn 16e en ik heb haar in het begin helse tijd gegeven want van acceptatie was geen enkele sprake. Daarbij ben ik een vreselijke bozer en lastige puber geweest. Ik werd ouder en ik zag hoe zij mijn vader gelukkig maakte en dat maakte mij weer gelukkig. Ze is erg lief en zorgzaam. De laatste paar jaar is ons contact veranderd (helaas door een ontzettend verdrietig gebeuren) en doen wij op regelmatige basis ontzettende leuke dingen samen. Het is een enorme verrijking van mijn leven en ik hou van haar.

Ester en ik lopen door de straten van Santiago in de herfstzon. We drinken een wijntje, lopen verder en drinken weer wat meer. Een fijne zondag samen, een hapje, een drankje en lekker kletsen. Ik voel mij ontzettend gelukkig mens.

Eindstand kaarten:
Essie: 61
Nath: 58