Selecteer een pagina

Maandag landen wij ‪om 2.00 uur‬ in de ochtend vanuit Paaseiland op Santiago. Een uurtje later zijn wij eindelijk in ons hotel. Het is koud in Santiago met slechts 2 graden in de nacht. Maar wat heerlijk is, is een groot bed met zachte kussens en witte soepele lakens waarin ik mijzelf voor een paar uur slaap in verdronken heb. Daarna was het tijd voor een all-you-can-eat ontbijt, een warme douche, het draaien van een wasje, FaceTimen met wat lieve mensen van het thuisfront en wat glazen bubbels. Dan is het weer tijd om richting de luchthaven te gaan. Nadat wij onze tassen hebben afgegeven, lopen wij wat rond. Ik kan eindeloos slenteren op luchthavens, het is een fantastische plek. Mensen kijken is favoriet. Ik bedenk mij dan altijd wat iemand zijn verhaal is en waar of naar wie ze op weg zijn.

Dinsdag slaan we over door het tijdsverschil en woensdag landen we na een korte stop op Auckland om 8.00 uur‬ in Sydney.
De laatste keer dat ik in Australië ben geweest was 8 jaar geleden. Toen ben ik hier 5 à 6 weken geweest en heb ik Charlotte bezocht in Lightning Ridge. Wij nemen eerst de trein van de luchthaven naar het centrum. Het is nog te vroeg om in te checken dus laten wij de tassen achter in ons hotel en laat ik Ester de stad zien zoals ik het  nog herinner. 

We wandelen door de Chinese wijk naar de Chinese Garden of Friendship. De tuin, die tot stand kwam door nauwe samenwerking tussen de zustersteden Sydney en Kanton, werd officieel geopend tijdens de viering van het tweehonderdjarig bestaan van Sydney in 1988.
De tuin werd ontworpen naar het voorbeeld van een traditionele Zuid-Chinese tuin uit de Ming-dynastie. Het is onmogelijk om vanuit enig standpunt binnen de tuin de gehele tuin te overzien.
Het is een prachtige oase van rust midden in de drukke stad. Vanuit hier wandelen we via Darling Harbour (een uitgaanswijk, die als een hoefijzer om de haven gelegd is) naar Town Hall. Hier zien we het oude stad huis tussen alle moderne gebouwen staan. Tegenover Town Hall staat het prachtige Queen Victoria gebouw. Gebouwd tussen 1893 en 1898 en ontworpen als een ruimte voor de markt. Het heeft gedurende de vele jaren ook vele verschillende doeleinden gehad. Ook heeft het lang moeten wachten totdat het aan het einde van de 20e eeuw gerestoreerd werd en nu een warenhuis is met exclusieve winkels. Het gebouw is prachtig versierd met koperen koepels en glas in lood. Door de drukke winkelstraten lopen we door naar King Street Wharf.
Hier eten wij verse sushi terwijl wij uitkijken over het water waar verschillende schepen liggen. Aan de kade vind je overal leuke restaurantjes.
We lopen verder naar de wijk genaamd The Rocks. Dit is het oudste gedeelte van Sydney met smalle straten en laagbouw. Hier wandelen wij vervolgens de Harbour Bridge op naar het Pylon uitzichtpunt vanwaar we het Opera House prachtig zien liggen. Ik moet even aan papa denken. Hij heeft met schepen over de wereld gevaren en is hier ook geweest. En elke keer wanneer ik ergens ben waar hij ook is geweest, vind ik dit bijzonder. Bijzonder dat sommige plaatsen er altijd zullen zijn en wij mensen als passanten hier aan voorbij trekken en zo een bepaald moment en plaats kunnen delen.

We lopen de brug weer af en via de kade lopen we naar Circular Quay, waar de veerboten vertrekken naar onder andere Manly. We lopen de veerboten voorbij en lopen verder naar het Opera House.
Het plan om het Sydney Opera House aan de haven van Sydney te bouwen, ontstond in 1955. Er werd een internationale architectuurwedstrijd voor uitgeschreven. Jørn Utzon won de wedstrijd met dit ontwerp. Utzon hield veel van zeilen. Dit gebouw zou zijn liefde voor de zeilsport symboliseren, omdat de daken niet alleen op schelpen lijken maar ook op de zeilen van een groot zeilschip.
Het Opera House ligt op de Bennelong Point, aan de rand van een haven waar voorheen een tramremise lag.
De bouw leverde enige problemen op, maar ging uiteindelijk toch door. Utzon is echter tijdens het bouwproces afgehaakt en is nooit meer in het gebouw geweest.
Het werd in 1973 geopend,veertien jaar nadat met de bouw begonnen werd.
Het project werd tien jaar te laat opgeleverd, terwijl de uiteindelijke kosten $102 miljoen waren, waarmee het budget meer dan veertien keer werd overschreden.
Het dak bestaat uit 1.056.000 tegeltjes in wit- en grijstinten, die speciaal uit Zweden geïmporteerd zijn. De tegels zijn in een bepaald patroon neergelegd. Onder de tegels zitten ribben die onderling zijn verbonden met kabels met daartussen een soort betonnen deksels. Bij de openingen van de schelpen zijn de ribben niet afgedekt met tegels of beton, maar met glas.
De daken zijn tegelijk ook de muren en staan op een platform.
Het Opera House heeft meer dan duizend verschillende ruimtes. De belangrijkste zaal is de Concert Hall met 2.679 plaatsen. Hier vinden culturele activiteiten plaats, zoals uitvoeringen van klassieke muziek, opera, popconcerten en modeshows. In de concerthal staat een van de grootste orgels ter wereld, The Grand Organ, met meer dan 10.000 pijpen.

Deze stad voelt als een feest van herkenning. Zoveel veranderd en bijgebouwd, maar de kenmerkende dingen zijn nog hetzelfde en dat maakt het fijn.
Het is een prachtige zonnige herfstdag en wij wandelen door de Botanische Tuinen. Vanuit het Mrs. Macquarie’s Chair uitkijkpunt hebben wij een spectaculair uitzicht over het water en je ziet zowel het Opera House als de Harbour Bridge. Dit is het plaatje wat je vaak op tv voorbij ziet komen.
We genieten ontzettend van deze mooie, vriendelijke en makkelijke stad. Het is kenmerkend voor het land waarin wij zijn. Een land waar alles goed georganiseerd is en waar wij alles kunnen verkrijgen wat wij willen. Het is een land waar het sporten en het buitenleven erg belangrijk is. Tussen de middag hardlopen of voor je werk surfen, het kan allemaal. Aan mentaal fit zijn wordt veel aandacht geschonken en dat is een erg interessant onderwerp. In Nederland wordt hier ook telkens op een betere wijze aandacht aan besteed, maar juist door de mentaliteit van ons Nederlanders is het ook vaak nog een lastig onderwerp waar weinig begrip voor is.
In de stad spreken we af met Nora. Zij is een vriendin van Ester. Zij is vorig jaar ook vertrokken. Eerst naar Zuid-Amerika en vervolgens naar Australië. Ik ontmoet haar vanavond voor het eerst en het is een ontzettend spontane, makkelijk beweegbare en vrije vrouw. Wij wandelen gedrieën, al kletsend, naar de wijk Surry Hills waar we bubbeltjes drinken en wat eten. Het is mooi om te horen dat ze het hier ontzettend naar haar zin heeft en er over nadenkt om langer te blijven en eventueel een studie te gaan doen. En ze geeft aan dat ze thuis soms een beetje mist, maar in het algemeen niet en dat het leven hier kwalitatief heel fijn is. Even later schuiven ook Crystel en Ronald aan. Crystel en Ronald heb ik leren kennen aan het begin van mijn wereldreis in Medellin, Colombia. Ik ben toen samen met hen en nog een paar andere Nederlanders naar een voetbalwedstrijd gegaan. Crystel en Ronald zijn dus uiteindelijk ook in Australië uitgekomen en hebben via via Nora leren kennen. Hoe een grote wereld weer klein kan zijn. 

Ronald vertelt over zijn leven met Crystel in Australië.  Hij geeft aan dat hoewel er gewoon gewerkt moet worden, hij het leven als ontzettend fijn en rustig ervaart. Hij bedoelt de kwaliteit van het leven. Dat er naast het werken erg veel aandacht is voor de mens en zijn gezondheid. Dat de werkgever altijd ruimte geeft om bijvoorbeeld te sporten en hij voor zijn werk makkelijk een uurtje kan gaan surfen. Dat dit zo in de cultuur verweven is en de werkgever nooit bang is dat je je uren niet haalt of je werk niet afmaakt. Juist het vertrouwen wat je krijgt is dat je zowel jezelf kan zijn als mens maar ook een stap harder loopt voor je werkgever.
Er is ruimte om het leven beter te beleven. Hij vertelt dat hij thuis soms wel mist. Op momenten dat een vriend erg ziek wordt of een kindje krijgt is het lastig. Maar hij zegt ook dat dit zijn leven is net als het leven van de mensen van wie hij houdt thuis is en dat dat voor nu ook okay is. 

Het onderwerp “thuis” is ontzettend interessant. Het is een onderwerp wat bij iedereen die langer reist in meer of mindere mate speelt.
Ester en ik missen thuis ook. Het missen gaat in golven en we ervaren het alle twee anders en hebben daardoor ook een ander idee over het naar huis gaan. Als ik voor mijzelf spreek,  mis ik mijn familie en vrienden ontzettend. Het makkelijkste om te missen is het even langsgaan, fysiek samen zijn en kletsen.
Maar ook zijn het grote levensgebeurtenissen die ik mis. Zo is 2019 een druk jaar met veel vrienden die kindjes hebben gekregen en gaan krijgen. Zo gaan er mensen trouwen. Zo zijn er mensen ziek. En zo speelt mijn leven nu niet in Nederland, maar verspreid over de wereld en daar geniet ik van. Omdat ik zeker weet dat ik wel in Nederland wil wonen, maar nu niet. En net als iedereen moet je je eigen leven inkleuren op je eigen manier.
En zo maakt het herkenbaar dat wij allen samen zijn en proberen een mix te maken van het reizen, het missen en er goed mee te zijn.
Het is een ontzettende gezellig avond die voorbij vliegt. Het is al bijna middernacht als wij uitgeput in bed liggen. Zodra mijn hoofd het kussen raakt, ben ik weg.

Donderdag gaat de wekker ‪om 5.50 uur‬. Ik word ruw gewekt uit een droom waarbij ik op een bouwplaats sta met vrachtwagens die maar niet stoppen met brullen. In werkelijkheid is het de trein die elke 20 minuten, de hele nacht door, achter onze hotelkamer voorbij dendert. Volgens Ester is de trein vannacht over haar heen gereden. Ik zie donkere kringen onder haar ogen. En mijn gezicht, tja ik moet opeens denken aan een Sharpei. Misschien waren die twee flessen bubbels gisteren ook niet handig.
‪Om 7.19 uur zitten Ester en ik alweer in de trein onderweg naar Dubbo. De treinreis van 6,5 uur brengt ons door de Blue Mountains. Prachtig landschap vol bomen, woeste rotsformaties, bergen en eindeloze uitzichten. In Dubbo stappen wij over in de bus naar Lightning Ridge. Een reis van 5 uur die ons door het landschap van goudkleurige velden, rode rotsen en een groene zee van bomen dieper de outback in brengt. De zonsondergang die wij krijgen te zien, is prachtig. De reden dat wij onderweg zijn, is Charlotte. Charlotte heb ik leren kennen toen ik 17 was en stage liep in Duitsland. Levens gaan verder, maar wij hebben altijd contact gehouden. In 2011 ben ik tijdens mijn 5-weekse reis door Australië bij haar langsgegaan. Ik zou er eigenlijk maar 3 dagen blijven, maar dat werd ruim een week. Samen met haar kids zijn wij toen naar Rainbow beach afgereisd. Daar ben ik gaan skydiven en hebben we ergens in een trailer kamp geslapen, omdat er nergens meer een hotelkamer te verkrijgen was. Vorig jaar hebben wij een fantastisch weerzien gehad in Amsterdam. Nu na 8 jaar hebben wij een prachtig weerzien hier, in Lightning Ridge.‬

Lightning Ridge is een klein outback stadje in het Noord Westen van de provincie New South Wales. Lightning Ridge en de omgeving is vooral bekend van de mijnen waar men opaal vindt. De man van Charlotte is opaalmijner. De acteur Paul Hogan,bij velen beter bekend als ‪Crocodile Dundee‬, is afkomstig uit Lightning Ridge (hij werkte trouwens als schilder aan de Harbour Bridge in Sydney). Het verhaal gaat dat de naam Lightning Ridge afkomstig is uit 1870 toen een passant het lichaam van een boer, zijn hond en 200 schapen vond die getroffen waren door de bliksem. 

Vrijdag start langzaam op. Ester en ik zijn erg moe. We hebben behoefte om even op een plek te blijven. In de ochtend drinken wij samen koffie in de tuin en doen we wat aan yoga. De kinderen zijn op school en Charlotte moet werken. Thuis loopt ook Magnus rond. Magnus komt uit Zweden en verblijft hier 6 maanden per jaar. Hij helpt de man van Charlotte (Fred) bij het mijnen. De andere 6 maanden reist hij over de wereld. Het is een ontzettende aardige jongen die naast het helpen in de mijn de rest van de dag besteedt aan sporten. Aan het einde van de dag is iedereen thuis en genieten wij van een heerlijke BBQ.

Zaterdag besluit ik in de ochtend zelf yoga te beoefenen. Ik merk dat dit mij heel erg goed doet en ik hier ontzettend veel voldoening en plezier uit haal. 
In de middag geef ik les aan Ester, Charlotte en Magnus. Dit is voor mij een goede manier om ook het lesgeven op te pakken en te beoefenen.
In de middag ben ik met Ester en Charlotte naar Grawin gereden. Zodra wij het dorp uitrijden, houdt de verharde weg op. Grawin is een klein dorpje in de outback. Het ziet eruit zoals Lightning Ridge er ook 50 jaar geleden uitzag. Hier in de outback heb je leuke pubs. Wij hebben hier gezellig met elkaar gekletst en ik vind het heerlijk om Charlotte weer te zien en te spreken. Ook kletsen we wat met locals. Ze waren erg vriendelijk en nieuwsgierig en wilden van alles weten. Onderweg zien wij in het laatste licht de ontembare natuur van de outback terwijl vele kangoeroes voorbij springen.

Zondag gaat rustig voorbij. Ik vind het erg fijn om weer onderdeel te zijn van een huishouden, ruim hier en daar wat op en draai een was. Ik beoefen yoga en geef ook les. Ester gaat met Magnus en de kinderen voetballen en volleyballen. We halen boodschappen en Ester en Charlotte zijn druk bezig in de keuken. ‘s Avonds heb ik een fantastisch weerzien met Fred. Het lijkt of ik nooit weg ben geweest. Aan de grote tafel eten we heerlijk zelfgemaakte falafel met humus. Voor mij voelt het als een thuis ver weg van huis. Wat is het weer een fantastische week geweest!

Eindstand kaarten:
Essie: 73
Nath: 74

P.S. CROWDFUNDING

Lieve mensen,
Zoals ik al eerder in één van mijn eerdere blogs (en Instagram bericht) heb laten vallen is het tijd voor een crowdfunding.
Ester en ik zijn nog ontzettend aan het genieten van alle prachtige dingen op deze wereld. Dit kost natuurlijk best veel geld en ook al is het de bedoeling dat we gaan werken in Australië (Ester met een werkvisum en ik door te schooien want ik ben te oud voor een werkvisum), we kunnen wel wat gebruiken willen we nog een tijdje wegblijven (en dat willen we natuurlijk).
Maar wat zit er in voor jullie, onze trouwe volgers en sponsors.
Behalve dat wij onze fantastische verhalen blijven delen als we wegblijven en jullie op deze manieren ook meereizen hebben wij dit bedacht:

1. €0 tot €25,- ➡️ persoonlijk bedank berichtje per sms of whats app.
2. €25,- tot €50,- ➡️ persoonlijk bedank kaartje uit het land waar we zijn.
3. €50,- en meer ➡️ souveniertje uit het land waar we nog heen gaan.

Alle bijdragen mogen overgemaakt naar:
N.C. Huisman
NL34ABNA0482748869
Vermeld aub je naam erbij.

We kijken uit naar een mooie samenwerking!