Selecteer een pagina
Elk land heeft zijn eigen verhaal met zijn eigen geschiedenis en zijn eigen strijd. 
Australië is hierin niet anders dan andere landen en natuurlijk net zo uniek. Ook deze geschiedenis heeft te maken met het toe-eigenen van land en de vreselijke onderdrukking van de oorspronkelijke inwoners die wij kennen als de Aboriginals.

De Aborigines noemen zichzelf niet zo. Er is daarnaast geen sprake van één type Aborigine. Er zijn vele stammen met honderden verschillende dialecten. Enige voorbeelden van namen die zij voor hun eigen stammen gebruiken:
* Tiwis (dit is een verzamelnaam voor enige stammen in de noordelijke kustgebieden)
* Gagudju (noordelijke gebieden)
* Pitjantjatjaras (Centraal-Australische woestijngebied)
* Mutijulu (Ulurugebied)
* Koories (Zuidoosten)
* Yolngu (dit is een verzamelnaam voor enige stammen in Noordoost-Arnhemland)

Australië dankt zijn na aan het vermeende continent terta australis incognita wat “onbekend zuidelijk land” betekent. Al enkele tienduizenden jaren voor het door Europeanen zou worden ontdekt, werd het al door hen bewoond. 
Nadat Willem Jansz Australië in 1606 als eerste Europeaan ontdekte duurde het nog tot 1770 voor de oostkust in bezit werd genomen door de Britten, die het eiland in eerste instantie als strafkolonie gebruikten. Van 1650 tot 1817 heette het hele continent Nieuw Holland, alleen de namen Arnhemland, Nieuw-Zeeland en Tasmanië herinneren nu nog aan de Nederlandse ontdekkingsreizen in dit gebied. New South Wales was in 1788 de eerste kolonie en in de 19e eeuw volgden nog vijf andere koloniën, de voorlopers van de huidige Australische staten. Op 1 januari 1901 voegden de zes koloniën zich samen tot één federatie en werd het – hoewel nog niet volledig – onafhankelijk van het Verenigd Koninkrijk. Australië ontleent zijn soevereiniteit aan het zogenoemde settled colony principle dat bepaalt dat het land vreedzaam werd gekoloniseerd.

Ongeveer 60.000 jaar geleden kwamen de eerste mensen naar Australië, de Aboriginals. Doordat destijds het zeeniveau veel lager was, bestonden er natuurlijke bruggen van Azië naar Australië waardoor mensen waarschijnlijk maar een klein stukje hoefden te varen om Australië te bereiken. Toen de aarde later opwarmde, het ijs begon te smelten en het zeeniveau steeg, werd Australië een eiland.
Deze eerste inwoners van Australië waren jager-verzamelaars en nomaden. Zij leefden in groepen van een veertigtal mensen die elk hun eigen gebied hadden. In de binnenlanden, waar minder voedsel was, bestonden de clans uit niet meer dan twintig personen. De groepen hadden onderling contact. Eens in het jaar troffen de Aborigines uit New South Wales elkaar in de tijd dat de motten uitvlogen. Deze werden gevangen en als delicatesse gegeten. De Aborigines gebruikten deze periode niet alleen om te feesten, maar ook om ceremonies uit te voeren, rituele gevechten te houden en huwelijken te sluiten. Deze Aborigines werden wel ‘mottenjagers’ genoemd.
De Aborigines kenden geen pijl-en-boog, ze gebruikten de boemerang en de zogenaamde woomera, een hulpstuk bij het speerwerpen, als wapen. Landbouw was onbekend. Toch oefenden ze een niet geringe invloed uit op de hen omringende natuur door op gezette tijden bepaalde gebieden van de bush op een beheerste manier te laten afbranden. Hierdoor kregen nieuwe generaties planten de kans te groeien.

Lange tijd werden de Aborigines door de blanke bevolking beschouwd als het toppunt van ‘achterlijkheid’. Tegenwoordig heeft men een minder beperkte kijk op wat de waarde van een cultuur uitmaakt en is er veel meer waardering gekomen voor, bijvoorbeeld, de kunst en de mythologie. Ook staat de Australische overheid het toe om, in gebieden waar veel Aborigines leven, naast de blanke wet ook de zwarte wet toe te passen. Dit betekent concreet dat Aboriginedaders kunnen worden vervolgd volgens de eigen normen en waarden. Deze zijn vaak strenger dan de blanke wet.

Voor de Aborigines van Australie is droomtijd de basis van de wet (regels) en overlevering (traditionele kennis) voor het leven; hij bepaalt hoe dingen zijn en moeten zijn. Droomtijd is ook een fundamenteel aspect van de schepping. Voor het leven was er een duister, vlak en kleurloos land. Daaronder bestonden alle mogelijkheden. Soms braken elementen door het oppervlak en kwamen er heuvels, rivieren en bronnen, en zo ontstond zelfs het zonlicht. De elementen waren de voorouderlijke vormen van mensen, kangoeroes, bijen, dingo’s en al het leven.
Droomtijd wordt vaak voorgesteld als een verzameling etiologische mythen over de scheppingstijd. In werkelijkheid is het een ingewikkelde samenvatting van de rechten en verantwoordelijkheden die mensen hebben bij het gezamenlijk verblijf in bepaalde gebieden zonder overconsumptie. De uitdrukkingsvormen in de kunst en de muziek (didgeridoo) worden wereldwijd gewaardeerd. Droomtijd speelt ook een rol bij rechtzaken over landrechten en in religieuze initiatierituelen.

In 1976 nam de Australische overheid de Land Rights Act aan. Dit houdt in dat Aborigines kunnen onderhandelen met de overheid over land. Als Aboriginerechten op het land eenmaal zijn vastgesteld, mag het land op geen enkele wijze worden veranderd. Dit is van belang, omdat Australië geacht werd aan niemand toe te behoren bij het in bezit nemen door de Britten. Door deze wet laat men zien dat dat niet het geval was. In 1992 sprak het Hooggerechtshof uit, dat Australië in 1788 ten onrechte een “terra Nullius” (land van niemand) was genoemd. Wel moeten de Aborigines hun beweerde landrechten steeds bewijzen. Dit lijdt tot slepende rechtszaken die tot op de dag van vandaag nog steeds lopen.

Door de onderwaardering van de Aborigines en een totaal onbegrip voor hun levensstijl, kwam vanaf 1920 een beweging op gang die Aboriginekinderen van hun ouders weghaalde en hen bij blanke pleeggezinnen onderbracht. Dit werd met name gedaan als bewezen kon worden dat een van de biologische ouders van het kind een niet-Aborigine was. Veel Aboriginekinderen hebben op deze wijze het contact met hun familie verloren. Dit wordt als bijzonder ernstig ervaren, omdat de familieband bij de Aborigines van groot belang is. De Aboriginekinderen die op deze manier van hun familie werden weggenomen, worden ook wel the Stolen Generations genoemd. Het gaat hierbij om tienduizenden kinderen van Aborigine-afkomst. Men denkt hier nu anders over: in 2007 bepaalde het Hooggerechtshof in Australië dat een van deze Aboriginekinderen een bedrag van 300.000 Australische dollars moest worden uitgekeerd, vanwege het feit dat het niet terecht was iemand van zijn Aboriginefamilie weg te halen. Men verwacht nu meer van deze rechtszaken.
Een ander gevolg van de gestolen generatie is het in 2006/2007 door de Australische overheid vastgestelde excessieve drankmisbruik onder deze Aborigines in reservaten. Hiermee samenhangend constateerden zij ook, dat er bij de Aborigines een duidelijke correlatie bestond tussen alcoholgebruik en incestueuze handelingen. De overheid verbood daarom in 2007 de verkoop van alcohol aan Aborigines in de reservaten.
Het is ook schokkend dat de levensverwachting van de Aborigines gemiddeld 20 jaar lager ligt dan die van de blanke Australiër.
Op 13 februari 2008 bood de Australische regering officieel haar excuus aan:
Voor de pijn, het lijden en het kwetsen van de gestolen generaties, hun nageslacht, achtergebleven families en gemeenschappen, zeggen wij sorry. Tegen moeders en vaders, broers en zusters, voor het uiteenscheuren van families en gemeenschappen, zeggen wij sorry. En voor de onwaardige behandeling en vernedering van een trots volk met een trotse cultuur, zeggen wij sorry.
En hoewel er dus eindelijk erkenning is vanuit de overheid naar de eerste en oorspronkelijke inwoners van Australië, is de schade groots. Het zal ook generaties duren voordat er genezing plaats gaat vinden en er rust gevonden gaat worden.

Omstreeks 1972 ontstond Aboriginals art, een commerciële mengvorm van westerse schilderkunst, Aboriginesymbolen en etnografie. De symbolen van de Aborigines worden door hen gezien als communicatiemiddel. Deze worden ook tegenwoordig nog door hen op deze wijze gebruikt, vooral bij initiatieriten. Hierbij spelen kunst, dans en muziek een gezamenlijke rol. De stammen bezitten een rijke orale traditie. 

Het is ook mooi en inspirerend om te zien dat jonge generaties Abororinals hun gave gebruiken om de cultuur en taal door te geven. Kelsey Iris is een jonge Yuwalaaraay, Gamilaroi, Murrawarri vrouw en afkomstig uit Lightning Ridge. Zij stond zaterdag in het voorprogramma van Neil Murray. Tussen het zingen door vertelt ze over de emotionele reis die zij heeft afgelegd om te kunnen aanvaarden wie ze is en waar ze vandaan komt. Het is knap om dit te delen en kwetsbaar te zijn.
Haar stem is enorm krachtig en gaf mij kippenvel. Zij zet zich in voor behoud van haar cultuur en taal door te zingen. Kinderen leren zo op speelse wijze te omarmen wie ze zijn en waar ze vandaan komen.

Neil Murray is een Australische singer-songwriter en oprichter van de Warumpi band. Deze band was de eerste rock groep waarbij (bijna alle) bandleden van een Aboriginal kom af zijn. Al op jonge leeftijd vroeg Neil zich af hoe het zit met land, eigendom en inwoners en raakte hij geïnteresseerd in de Aboriginals. In 1980 is hij verhuist naar Papunya een plaats in de outback. Hij werkte daar onder andere als leraar, chauffeur en ook op een boerderij. Hij was op dat moment in zijn leven op zoek naar betekenis. Betekenis in de zin van wie hij is en waar hij vandaan komt. Voor zijn gevoel kon hij die betekenis alleen vinden bij de inheemse mensen. Mensen die hier het langst wonen en het beste kennen. Hij wilde van deze mensen leren. Tijdens het concert vertelt hij hier prachtige verhalen over waardoor je zijn muziek beter begrijpt. 

Op een stuk grond aan het rand van het dorp staat een kleine schuur die omgetoverd is tot huiskamer en de ideale ruimte voor een intiem concert. Buiten was er een kampvuur waar wat mensen omheen zijn gaan zitten. Voor het concert was er ruimte om buiten gezellig te kletsen, eten en te drinken. In de verte springen er kangoeroes voorbij. Samen met Ester, Charlotte en Magnus heb ik een magische zonsondergang gezien. Het leek wel of de lucht in brand stond. 

De dagen zijn momenteel rustig. In de ochtend beoefen ik yoga en in de middag geef ik les. Door het zelf beoefenen van yoga, neem ik bewust tijd voor mijzelf. Dit zorgt ervoor dat ik beter in balans ben en mij meer verbonden voel met mijzelf en de mensen om mij heen. Ik blijf dan ook in balans als er disbalans om mij heen is. 
Ester heeft tijd nodig om te wennen. Ze is daarbij streng voor zichzelf. Het mag soms wat liefdevoller, maar dat is tegelijk ook weer lastig. Als persoon ben je altijd het meest kritisch op jezelf. Verandering van continent, van stad naar dorp, een andere taal en na 5 maanden constant samen is erg veel. Ester en ik reageren ook op een bepaalde manier naar elkaar wat weer gevoelens oproept. Gevoelens die ergens vandaan komen. We praten erover. Soms is er dus ruis op de lijn en juist vanuit hier ontstaat ook weer de ruimte om te groeien. En dit zorgt bij ons weer voor verbinding. 

We kletsen over de maanden september en oktober. Deze maanden willen wij graag hier in Lightning Ridge gaan doorbrengen. Zo kunnen wij gaan werken om vervolgens geld te verdienen voor onze verdere reis. Dit betekent wel dat wij twee maanden op een plek blijven en er nagedacht moet worden over het soort werk wat we willen gaan doen en kunnen doen. Ik ben zonder werkvisum nogal beperkt, maar ik kan wat kantoorwerk gaan doen hier in de buurt en ook yoga kan ik hier gaan geven.
Ik wil ook graag nadenken over wat wij verder nog uit Australië willen gaan halen. Ik krijg soms voor mijn gevoel niet voldoende feedback van Ester. Ik verwacht dat zij hier ook over nadenkt en zich uitspreekt. Het concreter uitspreken van haar dromen en over het uitvoeren hiervan. De wereldreis is inderdaad mijn droom die wij nu samen uitvoeren. Australië heeft altijd op haar lijst gestaan en ik wil graag dat ze hier bewust bij stilstaat. En soms is dan de hele verandering met alle emoties die dit oproept te veel. En dat begrijp ik dan ook weer wel. Ik mag dan soms wel met wat meer geduld reageren in plaats van te pushen om door te gaan. 
Deze hele reis is geheel uit haar comfortzone. Ze vindt het allemaal fantastisch en avontuurlijk en (dus niet maar) het is ook uit haar comfortzone en daarom soms ook erg veel. Ik weet uit eigen ervaring dat reizen niet altijd makkelijk is. Je wordt door alles wat je meemaakt geconfronteerd met waar je goed in bent en waarin niet. Met je gevoelens en je emoties. Hoe je je voelt in bepaalde situaties en hoe je reageert. Het is altijd interessant om uit te zoeken hoe zoiets werkt, zodat je kan leren en groeien maar tegelijkertijd is dit ook spanend en confronterend.
Om haar draai beter te kunnen vinden, is Ester opzoek gegaan naar iets voor haar zelf. Zo is ze gaan volleyballen met Magnus en motorcrossen met de kinderen. Motorcrossen gaat sowieso een nieuwe hobby worden. Ze is deze week ook begonnen met schoonspringen en ze heeft hier veel aanleg voor. Ik heb begrepen dat het schoonspringen in haar genen zit en haar oma dit ook heeft gedaan. 
In oktober zijn er officiële wedstrijden en het plan is dat Ester hieraan mee gaat doen, hoe gaaf is dat!

Ik geniet ervan om op 1 plek zijn en het samen zijn met Charlotte. Naast Charlotte, Fred en de kinderen woont ook Magnus hier in huis. Magnus is 29 jaar en komt uit Zweden. Hij woont ongeveer 6 maanden per jaar hier in Lightning Ridge bij de familie. Hij werkt dan voor Fred in de mijnen. Verder is Magnus ontzettend sportief. In Zweden doet hij mee aan 90 kilometer cross country langlaufen. Hier doet hij aan schoonspringen, klimmen, fitness en yoga. De andere 6 maanden reist hij over de wereld. 
Op vrijdag hebben Ester, Magnus,Fred en de kinderen filmavond. Ik ga samen met Charlotte eten bij Bruno’s dat is een Italiaan restaurant. Hier halen wij fijne herinneringen op over onze tijd bij Johann Hinnemann in Duitsland. Wij proosten op het leven en een vriendschap die doorglijdt, ontwikkelt en net als wijzelf ook gegroeid is.
Na 2 flessen wijn lopen we giechelend de deur uit richting een kroeg. Daar is niet veel te beleven en gaan wij richting de Bowlingclub. Hier kan je dus overdag en in de avond een hapje eten en een drankje doen. Bowlen kan je hier ook alleen is het hier niet het bowlen zoals wij dat kennen maar lijkt het meer op Jeu de boules. Wij lopen een gigantische zaal binnen. Het lijkt een beetje op een bingozaal in het verzorgingstehuis van mijn oma. Er wordt geen bingo gespeeld, maar wel karaoke gezongen. We kletsen met wat mensen uit het dorp die bij ons aan tafel schuiven. Ook ontmoet ik de Nederlandse Iris die hier in Lightning Ridge is beland en werkt in de bowlingclub. Als de club om middernacht sluit zwalken we naar huis. Hier blijkt iemand overenthousiast alle deuren te hebben gesloten zodat we het huis niet binnen komen. Als we buiten in de tuin op de trampoline naar de hemel staren, is het adembenemend. Geen lichtvervuiling en duizenden sterren. Ook de melkweg is duidelijk zichtbaar. Ester doet uiteindelijk de deur voor ons open en binnen 5 minuten lig ik al snurkend op bed.

Het is hier sinds een paar dagen erg fris. Dit komt door de wind die afkomstig is uit Antártica en nu over Australië waait. Deze wind zorgt ervoor dat de zomer hier officieel ten einde is. Ondanks een strakblauwe lucht komt de temperatuur niet verder dan 16 à 20 graden. Richting de Blue Mountains komt de temperatuur niet verder dan 6 graden en ook Sidney zit in de enkele getallen. Overdag kunnen de jeans en truien dus weer aan en ‘s avonds is de jas weer nodig. Ik moet even wennen aan de overgang van het weer en heb gelijk last van een snotneus en schorre stem. Het is tijd om de warmte maar weer eens op te zoeken en Ester en ik besluiten om ‪11 juni‬ richting de Filipijnen te vliegen.

Ester en ik gaan om de paar dagen even samen het dorp in. Wij lunchen standaard bij Morillas. Een klein tentje met fantastisch eten waar alle locale mensen bij elkaar komen. Een rondje dorp is hier zo gedaan maar nooit compleet zonder een bezoek aan Mr. Cheap. Dit is een gigantische winkel waar ze werkelijk alles verkopen. Het is een Blokker, Xenos, Intratuin, Gamma, Dierenwinkel, Kledingwinkel, Leen Bakker en Bart Smit in één. Mijn guilty pleasure is hier, elke keer als we naar het dorp gaan, doorheen te lopen en te kijken of ik iets nieuws ontdek.

Lightning Ridge is niet alleen bekend om opaal maar ook vanwege de kunst van John Murray. Deze kunstenaar uit Lightning Ridge beschildert Australië en met name de outback op een humorvolle en kleurrijke wijze. Zo vind je in het dorp een boom met hierin een vliegend busje met emoes als passagiers. Ergens langs de weg staat er ook een gigantische emoe van ijzer. Ook beschildert hij verschillende gebouwen in het dorp en het leuke hiervan is dat ook de kinderen uit het dorp mee mogen helpen.
In het dorp heeft hij een eigen kunst galerij  die hebben wij bezocht en gelijk ideeën opgedaan voor kunst wat wij later thuis op willen ophangen. 

Sinds het concert van afgelopen zaterdag ben ik geprikkeld. Ik vraag mij af wat mijn stem is in deze wereld.
Wie wil ik zijn?
Wat wil ik uitstralen?
Wat wil ik meegeven?
Wat heb ik nodig heb van de mensen om mij heen?
Wat verwacht ik van de mensen om mij heen? 
Wat mag ik verwachten van de mensen om mij heen? 
Wat voor soort relaties heb ik met de mensen om mij heen en is dit het soort relatie wat ik wil met ze?
En wat geef ik zelf?

Het zijn veel vragen die ik heb maar waar ik graag mee aan de slag ga.

Eindstand kaarten:
Nath: 74
Essie: 73