Maandag slapen we uit. Wij kijken een paar afleveringen Game of Thrones. Ester heeft deze serie nog niet eerder gezien dus wij zijn hier aan begonnen en nu al bijna bij seizoen 8. Alle spoilers op internet ontwijken wij handig. Wij ontbijten vandaag op bed met plantaardige yoghurt en veel fruit. Het plantaardig eten is niet iets waar wij momenteel erg strikt in zijn, maar wij wel het liefste als basis hebben. Soms vinden wij dit lastiger tijdens het reizen omdat wij ook gevarieerd willen eten. Juist hierdoor komen wij er telkens beter achter wat nou wel en niet werkt voor ons lichaam. In de middag lopen wij vanuit ons hotel zo het centrum van Sydney in. We bezoeken eerst de World Press Photo tentoonstelling in de State Library. Elk jaar bezoek ik deze tentoonstelling in de Nieuwe Kerk in Amsterdam dus het is erg leuk dit hier voort te kunnen zetten. De foto’s zijn, zoals altijd, erg indrukwekkend.

Op de winnende foto van dit jaar zie ik een klein meisje hartverscheurend huilen. De foto is genomen bij een grens van Mexico en de Verenigde Staten van Amerika. Samen met een groep immigranten heeft de moeder van het meisje geprobeerd om de rivier de Rio Grande al raftend over te steken. De moeder heet Sandra Sanchez en ze is op de vlucht van het geweld in haar thuisland. Ze heeft meer dan een maand met haar dochter door Centraal-Amerika gereisd om hier te komen. Dit ging voornamelijk lopend. Het voelt voor haar alsof er geen plek op de wereld is waar ze heen kan gaan, maar blijven was ook geen optie. Ze is moe, bang en verdrietig. Maar ze wil overleven. Overleven voor haar kind en daar zal ze alles voor doen. Alles proberen. Ze wil asiel aanvragen in de VS op een kans voor een veiliger leven. Door het nul procent tolerantie beleid van President Trump worden immigranten die op deze manier de grens oversteken tegenwoordig strafrechtelijk vervolgd. Dit resulteert in brute scheidingen tussen ouder en kind. Toen deze foto wereldwijd gedeeld werd, werd de implicatie van deze vreselijke wet pas zichtbaar. Eindelijk kwamen wij mensen in opstand tegen dit beleid van President Trump. Mede door deze foto heeft President Trump het beleid weer teruggedraaid.

Voor iedereen die zegt of misschien wel denkt dat andere mensen, onze medemens op deze aarde, niet welkom is moeten zich schamen. Wij zijn als mens allemaal gelijk. Wij zijn het verplicht aan ons mens-zijn om onze medemens te helpen. Elk levend wezen heeft de drang om te overleven, daarin verschillen wij niet van elkaar (en ook niet van dieren). Hoe kan het zijn dat wij elkaar hierin niet helpen? Hoe kan het zijn dat een man die geen idee heeft hoe het is om te moeten vluchten voor geweld, om te moeten overleven, zulke regels kan opstellen?

Misschien is het nog schrijnender dat er andere mensen akkoord gaan met deze regels. Ook las ik een artikel van het Witte Huis op Instagram dat de eerste stap voor het zetten van een nieuw stuk muur tussen Mexico en de Verenigde Staten van Amerika is begonnen. Hebben de zogenaamde leiders dan niet geleerd dat een muur niemand binnen kan houden of buiten kan sluiten? Zouden ze het probleem van illegale immigranten niet aan kunnen bij de bron zodat er een oplossing kan komen voor lang termijn? Ik kan hier persoonlijk ontzettend boos over worden. Boos op de mensen die zonder empathie de meest wrede dingen de wereld in brengen.

Als wij allemaal wat meer compassie zouden hebben voor elkaar zou deze prachtige wereld een fijnere plek zijn om op te verblijven. Als wij door omstandigheden Nederland ooit zouden moeten ontvluchten hoop ik dat ik en iedereen met mij ergens anders welkom is. Dan hoop ik dat wij geholpen worden om ergens een nieuw leven op te bouwen. Dan hoop ik mensen te treffen die compassie zullen hebben met mij en de situatie waar ik in zit. Gelukkig zijn er nog genoeg mensen die ook zo denken en zich hiervoor inzetten. Inzetten voor een mooiere wereld voor iedereen.

Na deze tentoonstelling lopen we richting het Opera House. Terwijl de zon verdwijnt en het om ons heen donker begint te worden, wordt de stad verlicht door duizenden lichtjes. Dankbaar voor wie wij kunnen zijn en de manier waarop we leven heffen Ester en ik een glas bubbels. En we genieten van een magische lichtshow terwijl wij uitkijken op de Sydney Harbour Bridge en het Opera House.

Dinsdag zijn wij al vroeg onderweg naar de luchthaven. Hier moeten wij eerst ruim een uur in de rij staan om onze backpack in te checken. Als wij eindelijk aan de beurt zijn vraagt de grond stewardess wanneer wij van plan zijn om de Filipijnen weer te verlaten. Omdat wij zonder al teveel verplichtingen willen rondreizen hebben wij deze nog niet. Helaas krijgen wij onze boardingpass niet zonder uitreisbewijs dus moeten wij ter plekke een ticket boeken om het land ergens begin juli te verlaten. Gelukkig hebben Ester en ik het al gehad over wat onze volgende bestemming zou gaan worden.

Tijdens het vliegen heb ik mij vandaag voor het eerst angstig gevoeld. Er was turbulentie en terwijl vele van mijn medepassagiers kreetjes slaken kreeg ik klamme handjes. Dit is nieuw voor mij en ontstaan tijdens de vlucht van Calama naar Santiago de Chili. Toen hadden wij behoorlijk wat turbulentie. Ik zit een tijdje na te denken over het fenomeen angstig zijn en terwijl het vliegtuig de landing in zet, vertel ik Ester hierover. Ester begrijpt dit heel erg goed, omdat zij vliegen zelf niet prettig vindt. Elke keer is ze weer opgelucht wanneer het vliegtuig weer veilig is geland. Voor mij is vliegen magisch. Het moment waarbij het vliegtuig aan het begin van de startbaan staat en ik de motoren harder hoor werken om vervolgens weg te sprinten en op te stijgen is fantastisch. Dit is voor mij het moment waarbij ik tegen het raampje geplakt zit en de enorme kracht voel van het vliegtuig. Op naar een nieuw avontuur. 

Vandaag dacht ik voor het eerst niet aan een nieuw avontuur maar aan of het wel goed zou gaan. Terwijl ik dit allemaal aan Ester vertel, staat er een paar rijen voor ons een medepassagier op. Hij begint al schreeuwend richting de cockpit te rennen. Mijn hart sloeg even over. Het hele vliegtuig valt eerst helemaal stil voordat er overal nerveus met elkaar gesproken wordt. Het lijkt alsof je de angst kan ruiken. Enkele flinke mannen staan snel op om in te grijpen. Uiteindelijk loopt de man die deze commotie heeft veroorzaakt terug naar zijn plek. Hij is stomdronken. Wanneer wij geland zijn, is de marechaussee snel ter plaatse en nemen deze man met zich mee. Je voelt de opluchting van de mensen aan boord.

Los van elkaar hebben Ester en ik gedacht dat het vliegtuig gekaapt zou worden. Dit was van ons beiden de eerste gedachte. Dit komt doordat dit de afgelopen jaren ook de realiteit is geweest. Ik zie dit in het nieuws, sla dit op en neem het mee. Door het er samen over te hebben, merk ik dat het allemaal minder groot wordt. Als we bij ons hotel zijn aangekomen is het tijd om in de buurt wat te gaan eten. Manilla is hectisch en we moeten even wennen.

Woensdag begint met een tropische 30 graden in Manilla. We ontbijten buiten op het terras en maken een plan voor de dag.
Manilla ligt op het eiland Luzon, aan de oostoever van de 48 kilometer lange Baai van Manilla, die uitmondt in de Zuid-Chinese Zee.  Manilla stad heeft ongeveer 1,8 miljoen inwoners. Naast Manilla zijn er nog 16 andere wijken die ook tot deze stad gerekend worden. Samen zijn ze goed voor 12,8 miljoen inwoners. 

Manilla was aanvankelijk een klein vissersdorpje, en groeide uit tot een sultanaat aan de oever van de Baai van Manilla, bij de monding van de Pasig. De naam komt van maynilad; letterlijk “hier is nilad”, waarbij met “nilad” een witte mangroveplant wordt aangeduid die in groten getale in het gebied groeit.
Halverwege de zestiende eeuw stond het gebied dat het huidige Manilla omvat onder gezag van drie radjas. Radja Sulayman en Radja Matanda heersten over de gemeenschappen ten zuiden van de Pasig, en Radja Lakandula heerste over de gemeenschap ten noorden van de Pasig. Manilla was op dat moment het noordelijkste sultanaat van de Filipijnse archipel. Vanuit hier werden ook contacten met de sultanaten van Brunei, Sulu en Ternate in Cavite onderhouden.

In 1570 werd Manilla door de expeditie onder leiding van Martin de Goiti veroverd door de Spanjaarden. Er werd een stadsbestuur ingesteld met daarin twee burgemeesters, 12 raadsleden en een secretaris. Op de zuidoevers van de Pasig werd een ommuurde stad, genaamd Intramuros gebouwd, met de bedoeling de Spaanse kolonisten te beschermen.
In 1595 werd Manilla door de Spanjaarden uitgeroepen tot de hoofdstad van de Filipijnen. De stad werd het centrum van de trans-Pacifische handel. De Manillagaljoenen voeren beladen met zilver en andere edelmetalen van Acapulco naar Manilla, om daar specerijen, porselein, ivoor, zijde en andere waardevolle goederen uit Zuidoost-Azië te kopen bedoeld voor de Europese markt.

In 1762 werd Manilla, tijdens de Zevenjarige Oorlog, veroverd door een Britse vloot onder leiding van luitenant-generaal William Draper. De stad werd slecht verdedigd en viel makkelijk in handen van de Engelsen. Manilla zou in handen van de Engelsen blijven tot 1764 toen de Spanjaarden de stad weer terugkregen aan het einde van de oorlog.

Op 26 april 1898 verklaarde de Verenigde Staten de oorlog aan Spanje. In de daaropvolgende Spaans-Amerikaanse Oorlog vochten de VS met Spanje om de overgebleven Spaanse kolonies. Op 1 mei 1898 werd een verouderde Spaanse vloot in de Slag in de Baai van Manilla in slechts enkele uren verslagen door de moderne vloot van de VS onder leiding van admiraal George Dewey
Op 12 juni 1898 riepen de Filipijnse opstandelingen tegen de Spanjaarden de onafhankelijkheid uit en werd Emilio Aguinaldo geïnstalleerd als president. Omdat een groot deel van Manilla nog onder Spaanse controle was vond deze plechtigheid in Malolos in de provincie Bulacan plaats. In juli verschansten de Spanjaarden, die door het Filipijnse leger werd belegerd, zich in Intramuros, de oude binnenstad van Manilla. Ze weigerden zich over te geven, omdat ze bevel gekregen hadden zich alleen aan de Amerikanen over te geven.
Op 13 augustus 1898 vond de Amerikaanse aanval op Intramuros plaats. Hoewel de Filipijnse troepen meevochten in de Slag om Manilla werd het hen niet toegestaan de stad te betreden. Op 14 augustus 1898 capituleerden de Spanjaarden en installeerden de Amerikanen een voorlopige militaire regering. In december 1898 werd bij de Vrede van Parijs bepaald dat de Filipijnen voortaan aan de Verenigde Staten toebehoorde.
Op 4 februari 1899 vond op een brug in Manilla een incident plaats waarbij Amerikaanse soldaten enkele Filipijnse soldaten beschoten. Dit was de aanleiding voor het uitbreken van de Filipijns-Amerikaanse Oorlog. In datzelfde jaar vond opnieuw een Slag om Manilla plaats, ditmaal tussen de Amerikaanse en Filipijnse troepen. De Amerikanen versloegen het Filipijnse leger en Manilla zou hierop tot het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in Amerikaanse handen blijven.

‪Op 8 december, slechts enkele uren na de aanval op Pearl Harbor, begon het Japanse Keizerlijke Leger haar verrassingsaanval op Manilla en andere delen van de Filipijnen. Na hevige bombardementen vanuit de lucht, volgde een landing van Japanse troepen ten noorden en ten zuiden van Manilla. Onder druk van de Japanse overmacht trok het Amerikaanse leger zich terug op het schiereiland Bataan en het eiland Corregidor in de Baai van Manilla. Om te voorkomen dat Manilla zou worden verwoest werd de stad tot open stad uitgeroepen, waarna de stad op 2 januari 1942 door Japanse troepen werd ingenomen.‬
De Japanse troepen pleegden tijdens de bezetting vele oorlogsmisdaden. Zo kwam het voor dat er massaal mensen werden gefusilleerd. Ook werd er gemarteld, werden er mensen levend verbrand of met een samoeraizwaard onthoofd en vonden er verkrachtingen plaats.
Nadat het Amerikaanse leger 5 februari 1945 een geslaagde landing op Luzon had uitgevoerd, begon het leger onder leiding van generaal Douglas MacArthur met de herovering van Manilla. Het Japanse leger had zich in de stad verschanst en tijdens de hevige gevechten die uitbraken in de straten van Manilla werd de stad, en vooral de oude Spaanse binnenstad, ernstig verwoest.
Het verzet van de Japanners werd uiteindelijk gebroken door de zware artilleriebeschietingen van de Amerikanen. Op 4 maart 1945 verklaarde generaal-majoor Oscar Griswold de stad bevrijd. Bij de Slag om Manilla kwamen ruim 1.000 geallieerde strijdkrachten en 10.000 Japanse soldaten om het leven. Daarnaast waren er naar schatting zo’n 100.000 burgerslachtoffers. Velen van hen waren omgekomen door oorlogsmisdaden door de Japanners in de laatste weken van de slag om Manilla. Na de oorlog werd de grotendeels verwoeste stad weer opgebouwd.
De naoorlogse jaren stonden in het teken van de heropbouw van de stad en de groei en uitbreiding van het stedelijke gebied. De Filipijnen werden bovendien vlak na de oorlog onafhankelijk, op 4 juli 1946.

Wij verblijven in de wijk Makati en besluiten dit al wandelend te verkennen. Makati ligt aan aan zuid-oostgrens van Manilla. Wij voelden ons niet gelijk op onze gemak in deze stad. Na 8 maanden Zuid-Amerika ben ik gewend geraakt aan hoe het daar gaat. Het is mijn referentiekader geworden. Toen ik in Colombia aankwam, moest ik ook wennen. Wennen aan de taal, de mensen, de cultuur. Dat gaat geleidelijk en je maakt het je eigen. Voor mijn gevoel moet ik weer een beetje opnieuw beginnen en ik wil dit graag zonder vooroordeel doen en met open vizier. Naarmate de dag vordert en wij meer zien, ontspannen wij ook meer. Het is alweer een tijd geleden maar we komen de fruitverkopers op straat weer tegen. De mensen die wij ontmoeten zijn vriendelijk en erg behulpzaam. Manilla is een stad vol chaotisch verkeer maar ook van groene parken. Een stad waar de rijken enorme wolkenkrabbers bouwen en de armen op straat moeten proberen te overleven. Een stad waar de Westerse dure ketens zich in shoppingmalls vestigen en waar je voor een paar euro fantastisch kan eten bij een lokaal restaurant. Terwijl wij een kakkerlak snel naar buiten zien rennen, lopen wij het zelfde restaurantje binnen. Hier genieten wij van heerlijke noodles en dumplings. Na het eten bezoeken wij een sky bar op de 32ste etage. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht over de stad en zie je ook de baai liggen. We drinken wat cocktails en sluiten zo een ondernemende en fijne dag af.

Donderdag zijn we rond ‪8.30 uur‬ op de luchthaven. Hier is wachten geblazen want onze vlucht heeft vertraging. Ruim 4 uur nadat we moesten vertrekken zijn we dan toch onderweg naar Coron. Coron is een eiland in Calamianeilanden in de Filipijnen. Het ligt in de provincie Palawan tussen het eiland Palawan en Mindoro in. Het eiland staat bekend als een duiklocatie vanwege de vele wrakken van Japanse schepen die er in de Tweede Wereldoorlog gezonken zijn in de rotsachtige omgeving. Coron wordt bewoond door de Tagbanwa’s. Deze oorspronkelijke bevolkingsgroep, die behalve op Coron ook op de andere Calamianeilanden en op Palawan woont, ijvert al sinds 1980 voor een grotere zeggenschap over hun voorouderlijke domeinen. Nadat in 1997 de Indigenous Peoples’ Rights Act, werd aangenomen werd de claim van de op Coron levende Tagbanwa’s toegekend en kregen zij een grotere mate van controle over het eiland toegekend.
Wanneer we aankomen in Coron is het eiland gevoel weer helemaal aanwezig. Ik heb een voorliefde voor eilanden. Het voelt er altijd wat ontspannender aan met minder regels en meer vrijheid. En het is natuurlijk iets speciaals; een klein stuk land omringd door water. Deze lange dag sluiten wij af met een duik in het zwembad.

Vrijdag beginnen wij met een heerlijk ontbijt bij een klein restaurant wat op 7 minuten lopen van ons hostel. Met vegetarische en veganistische opties op de kaart is het moeilijk kiezen. De overnight oats met mango, pindakaas en huisgemaakte granola smaakt heerlijk. Daarna brengen we een tijdje door in het zwembad. Na de lunch lopen we naar het dorp. Er loopt één centrale weg door het dorp. Vanuit hier kan je afslaan en zo de verschillende straten met winkeltjes en restaurantjes bezoeken. Het verkeer is vol tricycles (motor met een klein zijspan waar 4 personen in vervoerd kunnen worden), scooters en auto’s. Het is ontzettend hectisch en als je niet oplet, word je van je slippers gereden. De eerste paar uur zijn wij afgeleid door alle geuren, mensen, kleuren en koopwaar. We drinken uit een kokosnoot, eten verse gamba’s en kopen een souvenirtje. De natuur is hier ontzettend groen vol tropische bomen en planten met gekleurde bloemen. Ook aan palmbomen geen gebrek. Een korte maar hevige regenbui is snel voorbij en spoelt de straten schoon van hondenpoep en andere rommel. In de zee rondom de Filipijnen vind je enorme bergen plastic. Deze plastic soep is zo ontzettend groot en massief dat je er overheen kan lopen. Dit probleem wordt ook volledig erkend door de overheid. Ze zijn bezig het probleem aan te pakken door bewustzijn te creëren bij de inwoners en toeristen. Er worden nergens meer plastic zakken meegegeven bij aankopen of plastic wegwerp rietjes. Ze zijn bezig met recyclen. En het doel is om de Filipijnen plasticvrij te krijgen. In het straatbeeld zie je bakken waar je plastic in kan deponeren en worden mensen gestimuleerd om een eigen drinkbeker te gebruiken voor water. Aan het einde van de middag melden wij ons bij Buhay Isla Ecotour. Hier krijgen Ester en ik een briefing over de expeditie waar wij morgen aan mee zullen doen. De expeditie houdt in dat wij op een bootje samen met andere deelnemers in 3 dagen tijd van Coron naar El Nido zullen afreizen. Onderweg stoppen wij bij verschillende eilanden waarvan het merendeel verlaten is. Ook zal de crew er voor in staan dat wij de niet toeristische eilanden in deze omgeving zullen gaan zien. Wij overnachten op de eilandjes. Tijdens de briefing zitten wij met 7 andere Nederlanders die toevallig ook aan deze expeditie zullen meedoen. Na de briefing lopen wij nog even door het dorpje. Wij doen wat laatste inkopen zoals een surfshirt, wat ons tegen de zon en kwallen moet beschermen en een drybag waar onze spullen die wij tijdens deze expeditie zullen gebruiken in moet. Terug in ons hostel komen wij Suzan en Matthijs tegen aan tafel. Een super vriendelijk, gezellig enthousiast koppel uit Nederland. Er is gelijk een leuke klik en we kletsen een tijd samen. Zij zullen ook bij de expeditie aanwezig zijn. Na het eten pakken Ester en ik onze tas en is het tijd om te gaan slapen.

Zaterdag nemen Ester en ik samen met Suzan en Matthijs een tricycle richting de haven waar wij ons ‪om 10 uur‬ moeten melden. Alle tassen worden op het dak met een dunne veter vastgezet. Van Suzan krijgen wij een gigantische vuilniszak waar wij onze backpack en daypack in kunnen stoppen en deze afsluiten met een tyrap zodat alles droog blijft in het ruim tijdens de reis. De boot is van hout en het lijkt een beetje op een catamaran door de armen die naast de boot aan beide kanten in het water liggen. Er is een ruimte boven waar iedereen kan zitten en ook op de boot zelf kan je op verschillende plekken zitten.
De crew voor de komenden dagen bestaat uit 5 Filipijnen. De kokkin heeft een super schattig hondje mee die ik omdoop tot Sophietje. Verder gaan wij aan boord met 4 Belgen, 1 Spanjaard, 1 Argentijnse en 10 Nederlanders. Nog voordat wij werkelijk de haven uit zijn zit de sfeer er al goed in.
Om ons heen zien wij erg veel kleine rotsachtige eilandjes die volledig begroeid zijn met groene bomen en planten. 
Na een uurtje varen gaat de boot voor het eerst voor anker. We zijn gestopt bij Tabmon Island. Dit eiland is zoals je het als kind tekent met een wit strand en palmbomen die loom wuiven in het kleine briesje. Wij springen het water in om te snorkelen en maken voor het eerst kennis met de kleurrijke onderwaterwereld van de Filipijnen. De rust die ik ervaar is heerlijk. Na een tijdje klinkt er een hoorn in de verte en dat betekent dat wij ons weer moeten melden op de boot. De lunch is ontzettend uitgebreid met verse vis, gamba’s, groentes en veel fruit. Als dessert is er ananas en gele watermeloen. Beide smaken vol, zoet en sappig. Het is de eerste 10 minuten behoorlijk stil aan tafel. Na de lunch wisselen wij het varen met de boot naar andere prachtige verlaten eilanden af met snorkelen. Terwijl wij bij een eiland aanmeren en onze ogen uitkijken vanwege de schoonheid van dit bounty eiland zien wij iets spectaculairs op het wateroppervlak gebeuren. Een hele boel kleine visjes worden naar de oppervlakte gedreven door de Tonijn. Aan de oppervlakte zie je ze uit het water springen en je ziet de Tonijn er achteraan springen. Natuur is prachtig in zijn wreedheid. Aan de andere kant van de baai zien wij grote grijze wolken die snel dichtbij komen. Terwijl wij wegvaren krijgen wij deze tropische bui volledig over ons heen. Wanneer wij zijn aangekomen bij Culion Island kunnen wij helaas niet naar de kant zwemmen. Het water ligt hier vol kwallen. Per twee worden wij in een kleine kano naar de kant geroeid. Aangekomen aan de kant gooien wij onze dry bag in een klein hutje van bamboe en is het tijd om al het zout van ons lijf te wassen. De douche is een hutje waar een ton regenwater in staat. Dit water kan je met een klein emmertje over je hoofd gieten. Samen douchen is nu niet alleen leuk maar ook erg praktisch. Na het douchen smeren wij ons in met het Australische Bushman waardoor de kans op een beet door de vele zandvlooien en andere insecten verkleind wordt. Het strand is prachtig en we gaan aan een lange houten tafel zitten. We drinken een paar biertjes en dan wil onze tourleider Angelo een drankspelletje doen. Helaas was zijn uitleg te ingewikkeld maar gelukkig nam Amber de boel over. Helaas ben ik niet zo goed om allemaal regeltjes te onthouden tijdens het drinken maar gelukkig was Matthijs ook minstens zo slecht. Ester en Suzan deden het stukken beter. Na een fantastische maaltijd merk ik hoe moe ik ben na een volle dag in de brandende zon op de boot en in het water. Terwijl de natuur de meest fantastische geluiden maakt val ik langzaam in slaap. 

Zondag word ik al vroeg wakker. Vanonder mijn klamboe kan ik zo naar buiten kijken. Om het hutje heen zijn de vogels druk aan het fluiten en ik zie een volledige groene vogel nog net wegvliegen en opgaan in de prachtige omgeving. Ester en ik drinken samen een kopje koffie op het randje van onze hut. Kai die naast ons slaapt pakt zijn potje norrit en ziet een beetje bleek. Kai, Tim en Mohammed zijn samen op reis. Alle 3 zijn ze 21 jaar en daarbij houdt de vergelijking tussen deze vrienden op. Terwijl Mohammed al veel heeft gereisd, zijn Tim en Kai niet eerder buiten Europa geweest. Kai is erg stoer met het springen vanaf de boot maar vindt het weer erg spannend om alleen te slapen. Tim is erg makkelijk en past zich overal goed aan en vindt het vooral erg gaaf. Super stoer van deze jongens dat ze met Mohammed mee op zo’n actieve vakantie gaan. De meeste mensen hebben vandaag redelijk geslapen. Matthijs en Kai konden alleen niet slapen omdat in het hutje waarnaast zij sliepen enorm werd gesnurkt. Ester en ik kijken elkaar even giechelend aan. Toen wij vannacht naar de wc liepen hoorden wij dit gesnurk ook luid en duidelijk. Na een uitgebreid ontbijt met pannenkoeken is het tijd om per kano naar de boot terug te keren. De komende twee uur zijn we aan het varen. In het begin kletsen wij erop los en kunnen wij niet genoeg krijgen van deze absurt groene omgeving. Terwijl de deining toeneemt wordt iedereen stiller. Van het schommelen in een een boot of een bus word ik of heel erg ziek of ik ben dit voor en ga ik op slaapstand. Dat wil zeggen dat mijn lichaam een manier heeft om het allemaal te overleven door te slapen. Met mijn ogen dicht val ik af en toe weg tot de boot eindelijk stopt met varen en voor anker gaat. Het zwakke gevoel verdwijnt direct en ik heb dan acuut enorme honger. Helaas duurt het nog even tot de lunchpauze.
We springen van de boot af en zwemmen naar een klif. Hier klimmen wij met behulp van een stuk touw omhoog, onderweg onze knieën openhalend. Vervolgens is het de bedoeling dat je hier, vanaf 7 meter, naar beneden springt. Ester springt gelijk heel dapper maar ik durf eigenlijk niet zo goed. Vanaf de boot vond ik het niet zo hoog lijken maar nu ik hier sta krijg ik slappe benen. Ik concludeer dat uit een vliegtuig springen een stuk minder spannend is dan dit. Nadat iedereen al een paar keer is geweest klim ik een klein stukje terug en spring ik van 5 meter het water in. Een hele overwinning maar ik wil meer. Dus ik klim weer het water uit over de rotsen naar de 7 meter. Na wat motiverende woorden van mijn medereizigers, spring ik (terwijl ik een meisjesachtige kreet sla) dan eindelijk het water in. Mijn buik voelt aan alsof in een achtbaan. Hier in de buurt organiseert Red Bull jaarlijks het klif springen. Dit gebeurt vanaf ongeveer 30 meter. Ik heb niet de behoefte om dat ook te proberen, soms is het gewoon goed. Na dit avontuur varen we weer verder voor onze volgende stop. Als we richting het eiland varen, zien wij een een prachtig wit strand verschijnen waar een paar kleine vissersbootjes op rusten. Palmbomen vol kokosnoten staan hier in overvloed. Hier zullen wij voorlopig voor anker gaan. Ik spring het water in en komend uur snorkelen Ester en ik samen. Het koraal is zo kleurrijk. Onderwater doet mij denken aan een andere planeet. Koraal in de meest bizarre vormen en planten die op niets lijken wat wij kennen. We zien een gigantische bal vol stekels op de bodem en zijn blij met de waterschoenen die wij hebben. 
Na alle inspanning is het weer tijd voor de lunch. Voordat wij als hongerige wolven alles verslinden, vertelt de kok dagelijks wat er klaargemaakt is. Rijst noemen zij Filipino power. Filipino spreken ze uit al Pilipino. Zo besef ik mij opeens dat de inwoners van de Filipijnen de letter F niet uit kunnen spreken. Wonderlijk vind ik dat: een land dat de Filipijnen heet, maar geen inwoner die dat kan zeggen. Pilipino’s heten de inwoners dan ook.
Na de lunch springen wij nog even in het water om af te koelen voordat we weer doorvaren. Het is hier werkelijk een droombestemming. Evert en Charlotte zijn een stel uit België. Ze zijn net getrouwd en zouden eigenlijk naar Sri Lanka vertrekken. Vanwege de aanslagen die daar zijn geweest hebben ze dit aangepast naar de Filipijnen. Met al deze prachtige bounty eilanden die wij zien en waar wij op verblijven is dit een prachtige bestemming voor een huwelijksreis.
We gaan voor anker bij het eiland Linapacan waar ongeveer 1000 mensen op leven. Dit dorp waar iedereen verblijft heet Buhawit. Onze gids Angelo vertelt dat het leven hier erg basic is. De mensen leven hier van de visserij. Gedurende 9 a 10 maanden per jaar moeten ze genoeg binnenhalen om de wintermaanden te overbruggen. En soms is dat erg lastig. Hij vertelt dat sommige mensen hier ook kleine dingen verbouwen zoals fruit. De paar kleine winkels die je hier vindt zijn opgezet door de lokale mensen na jarenlang hard sparen. Sinds 2008 komen hier toeristen. De eerste paar jaar was dit heel sporadisch. Tegenwoordig is het wekelijks. De kinderen zwaaien en roepen naar ons. Ze lachen en stoten elkaar aan. Wijzend naar die grote witte vreemdelingen. Aan boord varen we naar de laatste bestemming van de dag het eiland waar wij zullen overnachten. Onderweg zien wij eindeloos veel vlinders die over het water vliegen. Waarheen geen idee. Wanneer wij voor anker gaan voor een idyllisch eilandje springen we over boord en zwemmen wij naar het witte strand. Onze dry bags volgen later per kano. Aan wal gekomen is het weer tijd voor een provisorische douche. Wanneer we het zoute water hebben afgespoeld lopen we over het eiland om foto’s te maken. Een klein jongetje rent samen met zijn hond voorbij. Hij lacht en doet een spelletje samen met het hondje. Samen met Suzan en Matthijs en een ander leuk stel Amber en Angelo trekken we een biertje open en genieten van de zonsondergang. Zodra de zon weg is, verzamelen wij ons aan de lange houten tafel. Ik klets wat met Mohammed die piloot wilt worden en bezig is met de selectie. Hij wil graag eerst lange lijnvluchten doen en zodra hij gesetteld is overstappen naar kortere vluchten zodat hij thuis kan zijn. Ik was een stuk minder voorbereid op mijn 21e besef ik mij. Mijn dromen en wensen waren ook anders en ze zijn ook in de tussentijd zo vaak veranderd. En nu, nu ben ik ontzettend gelukkig met wie ik ben, wat ik doe, waar ik ben en vooral met wie ik ben. Het is mooi dat wij als mens allemaal ons eigen leven kunnen inkleuren op de manier die wij wensen. Na het diner is er voor de liefhebbers nog een kampvuur voor het slapen gaan. Wat een fantastische en vooral avontuurlijke week is het weer geweest. Ik voel mij verliefd op het leven!

Eindstand kaarten:
Essie:77
Nath:76