Ik heb tijdens de dagen in Nederland moeite gehad om mijn draai te vinden. Dit heeft helemaal niets te maken met de mensen die ik heb gezien of om mij heen heb.  Ik voel mij juist een rijk mens door deze mensen en dat is een mooi gevoel. 

Het heeft wel alles te maken met mij als persoon in Nederland. Ik dacht, dat ik als persoon voorgeprogrammeerd ben om in Nederland te zijn. Ik hoor hier altijd te passen. Dat vond ik tenminste en waarschijnlijk gaat het bij die gedachte dan ook mis. Ik ben momenteel duidelijk een passant in Nederland en het gevoel van naar huis komen, maar er niet thuis voelen is verwarrend. Het is een ontheemd gevoel. Een leeg gevoel. Ik heb mijn tijdelijke terugkeer naar Nederland onderschat en het voelt een beetje alsof Nederland mij opgeslokt heeft en vervolgens weer heeft uitgespuugd.
Ik sprak Lottie hierover en die vertelde mij, dat elke keer als zij terug kwam uit Nicaragua ze dacht: hoe ga ik het hier in Godsnaam doen? En dat het ook minstens een maand duurde voordat ze zich weer verbonden voelde met Nederland.

Verbondenheid is belangrijk en deze dagen in Nederland stonden ook geheel in het teken van verbondenheid, zowel met vrienden als familie, maar ook de verbondenheid tussen mij en Ester temidden van alles wat er om ons heen afspeelt. Er is ook ontzettend veel besproken en gesproken over hoop en vechten. Over leven, opnieuw leven en nieuw leven.

Tussen Ester en haar ouders waren er deze week zowel mooie als lastige gesprekken. Lastig omdat, Ester het spannend vond om sommige vragen te stellen. Veel is beantwoord en er blijft ook wat open omdat er nog niet overal een antwoord op is. Ze vindt het fijn om te zien hoe strijdlustig haar vader is en ook hoe er mooie plannen gemaakt worden. Er is een prachtige camper aangeschaft en Karin is al druk bezig met pakken, zodat ze volgend week een paar dagen kunnen gaan kamperen. De camper geeft vrijheid.
Ik vond het bijzonder om te kunnen zien hoe Ester is bij haar ouders en broers. Ester vertelt mij over vroeger en ik zie hoe het nu is. Karin en Peter zijn ontzettend gastvrij en lief. Hierdoor voelde ik mij al snel vrij en ontspannen. Hoewel Ester en ik al bijna een jaar samen zijn, heb ik Karin en Peter nog niet vaak ontmoet, dit vanwege onze reis. Ik vind het erg leuk om ze beide beter te leren kennen. Ester zegt, dat ze vooral heeft genoten van de momenten samen met haar ouders, tijdens de koffie in de ochtend, een lunch of het avond eten. Er was dan onverdeelde aandacht voor elkaar en dat heeft haar erg goed gedaan.

Deze week was ook bijzonder voor de chemie tussen mij en Ester. Voor het eerst sinds 2 maanden dragen wij weer andere kleren. Als wij naar de verjaardag van Anneke gaan tutten wij ons extra op en dat is heerlijk. Ze ziet er prachtig uit en ik geniet extra. Kriebels in mijn buik. Deze week is ook erg emotioneel en soms lijkt alles samen te komen, dit alles samen is dan ook wel eens te veel. Dan huil ik of Ester en het huilen mag er ook zijn.

Ik ben een dagje naar Rotterdam geweest. Hier heb ik eerst koffie gedronken met Angela en Joyce. Deze twee geweldige vrouwen heb ik leren kennen door mijn werk bij iBOOD. Ons bedrijf werd overgenomen door Media Saturn Holding, de Nederlandse tak beter bekend als MediaMarkt, moest met ons samen werken. De samenwerking tussen onze bedrijven is nooit goed van de grond gekomen, maar de samenwerking met Angela en Joyce wel. En zo groeit een fijne samenwerking uit tot een ontzettende leuke vriendschap. Wij hebben in de tijd dat onze bedrijven zaken deden een app groep gemaakt met de naam Sekreetjes. Dat bekt net iets lekkerder dan de secretaresses. Het zegt natuurlijk ook wel iets over ons. Ze zagen er beide gelukkig uit. We lachen wat af. Deze twee zijn ontzettend lief, hartverwarmend, hilarisch en ik geniet.

Met de metro reis ik vanaf de Wilhelminakade naar Rotterdam Centraal. Een stukje verderop is Yogaground en daar zie ik Lottie. Met Lottie samen zijn is net zo makkelijk als ademhalen. We zijn een geoliede machine en eigenlijk gaat alles vanzelf. En als dat een keer niet gaat, kan er over gesproken worden. Zo leren wij ook telkens meer over onze eigen vriendschap. Na ruim 7 maanden hadden wij ontzettend veel te bespreken. Samen met Lottie heb ik last van altijd te weinig tijd. Wij kletsen de dag voorbij en het is altijd ontzettend fijn. Aan het einde van de dag volg ik twee yoga lessen bij haar. Het is zo leuk om te merken dat Lottie weer ontzettend gegroeid is ten opzichte van vorig jaar. Net als bij Charlotte is ook Fred Busch mijn yoga leraar. Als je lessen volgt van studenten die bij de zelfde docent hun teacher training hebben gevolgd dan herken je de stijl. Zo hebben Ester en ik in Lima een les gevolgd bij een studente van Fred die net een jaar voor mij was afgestudeerd en de stijl was te herkennen.
De lessen die ik vorig jaar volgde bij Lottie waren ook herkenbaar als die van Fred Busch. Het mooie aan de ontwikkeling is, is dat dit nu geheel niet meer het geval is. Lottie haar lessen zijn geheel van haar zelf. Haar eigen stijl. En juist dit is ontzettend knap. Ester sluit ook aan voor de tweede les. Ik was zelf een beetje fanatiek, mijn benen branden nog steeds.
Na de les gaan we richting Lottie haar huis. Hier staat E al heerlijke bami te maken in de keuken. Ik vind het erg fijn om bij Lottie en E te zijn. We kletsen over van alles en de vriendschap die er is voelt als gelijkwaardig. Ik vind het ook erg leuk dat Essie er is en wij zo met z’n vieren kunnen optrekken. Na het eten is het tijd voor een ijsje van de ijssalon. Ik geniet van de slagroom in het hoorntje en twee flinke bollen. Wij wandelen met z’n vieren nog even door de stad. Ik verbaas mij over hoe ruim Rotterdam aanvoelt. Het is stads en ook weer rustig.

Ik ben een dagje naar Amsterdam geweest. Zo klets ik eerst heerlijk bij met Rogier. We lunchen met een mega brownie en wat jus d’orange voor de vitamientjes. Ik vind het leuk om te horen hoe bewust Rogier is als vader. Hij vertelt dat hij zijn kinderen echt wil zien. Dat hij zijn best wil doen om te weten wat er werkelijk in de hoofdjes omgaan. Ik loop ook nog even bij iBOOD naar binnen. Hoewel het leuk is om een paar collega’s te zien heb ik verder geen behoefte om hier te werken of, om eerlijk te zijn, überhaupt te werken momenteel.
Daarna is het tijd voor kraambezoek en heb ik kennisgemaakt met de allerliefste Hannah. Hannah is geboren op 13 augustus en deelt haar verjaardag met Peter. Hannah is een prachtig meisje met grote ogen en een mooi mondje. Ik vind het erg fijn om Femke en Eric te zien en te spreken. Het is ook mooi om ze samen te zien in de rol van hun leven. Ik kijk er naar uit veel van Hannah mee te maken. Het is een bijzonder iets om te bedenken hoe ze zich zal gaan ontwikkelen. Ester en ik lopen vertedert en ook een beetje verliefd samen naar buiten. Ik wil een teckel opper ik.

Terwijl Ester gezellig naar Anne gaat, ga ik naar Eveline. Eveline heb ik leren kennen als collega bij iBOOD. Toen ze daar vertrok hebben we altijd contact gehouden en op zijn tijd met elkaar afgesproken. Ik vind haar erg slim. Het is iemand waar ik ook mee kan sparren en elke keer als ik bij haar ben geweest dan ben geïnspireerd. Zoals altijd is de avond een succes en geniet ik van het contact.
Na het afscheid besluit ik vanaf haar huis in Amsterdam West de Bilderdijkstraat af te lopen. Hierbij loop ik langs het Museumplein. Het is hier een drukte want de Uitmarkt is bezig. Ik bewonder het Concertgebouw en ga dan De Lairessestraat in. Het is fijn om in de rust van de avond door Amsterdam te lopen. Het is mooi. Ik loop richting het Olympisch Stadion. Toen ik in Amsterdam woonde kwam ik hier 1 a 2 keer per week om cryotherapie te doen. Ook zit hier een yoga school en verder wat hippe restaurantjes waar ik vaak te vinden was. Het is al 22.30 geweest als ik Neni binnenstap. De vrouw van Ester haar oudste broer Jurgen viert hier haar verjaardag. Ik ben een beetje laat. Ik zie Ester bij de bar en ook Marjolein een nicht van Ester is aanwezig. Er worden foto’s gemaakt en gekletst. Marjolein is zo lief om ons terug te rijden naar Driebergen.

Een van de eerste dingen die Ester en ik naar elkaar uitgesproken hebben, nadat ze haar ouders gezegd had dat ze naar Nederland wilde komen, is dat wij Frances graag wilden zien. Frances heb ik leren kennen na een feestje. Ze bracht mij naar huis. Daar heeft ze mijn haren mogen kammen en daarna heb ik haar mee naar stal genomen voor een veulen wat nog niet wilde komen. Frances heeft veel ruimte voor andere mensen. Ze is heel erg lief, zacht en soms ook onnodig onzeker. Ze kan erg goed reflecteren, is ruimdenkend en gewoon een goed en fijn mens. Ik vind het erg mooi hoe nadenkend ze is als moeder en hoe ze met haar dochter Janne omgaat. Ik ben dankbaar dat ik Frances (die ik helaas vaak per ongeluk Francis noem) mijn vriendin mag noemen. Frances had al een hele tijd last van haar nek. Daar bleek uiteindelijk kanker in te zitten. Ze heeft keelkanker en moet elke dag bestraalt worden. Ook zit er een chemokuur bij die ontzettend heftig is. Wij spreken Frances regelmatig over de FaceTime, maar hoe fijn zou het zijn om haar even in het echt te zien.
Wij hebben Frances deze week 2 keer gezien. De eerste keer hebben wij haar verrast. Fokke, de man van Frances, zat in het complot. Terwijl Ester en ik zenuwachtig aanbellen doet Fokke open. Ester en ik sluipen de woonkamer in. Frances staat met de rug naar ons toe aan het gordijn te prutsen. Als ze zich omdraait schrikt ze ontzettend en dan moeten we even huilen. Ruim twee uur lang is Frances ontzettend lekker aan het kletsen. Ze zegt zelf dat ze een enorme boost heeft gekregen door deze verassing. Het is erg genieten om samen te zijn. Ook samen met Fokke en Janne. Want ik besef heel goed dat het voor zowel Fokke als Janne ook erg moeilijk is. Moeilijk voor beide op hun eigen manier. De een in de rol van man en de andere in de rol van dochter.
De tweede keer dat wij Frances hebben gezien was tijdens een mindere dag. Ze had erg veel pijn. Dit was een dag met gevoelige gesprekken, waardevolle stiltes en tranen. Ik lees voor uit een boek van Toon Tellegen. We zijn deze dag gewoon even samen.

Er staat ook een dagje Zwolle op het programma. We beginnen met een bezoek aan mijn moeder. Ester heeft nog niet eerder kennis met haar gemaakt. Mama is soms erg bijzonder en gelukkig ook bijzonder lief. De kennismaking was erg gezellig en ontspannen. Mama heeft hazelino’s gehaald en een smaakvolle courgette soep gemaakt voor de lunch. Mama vertelt uitgebreid over hoe blij ze was toen ik geboren werd (en ook hoe knap) en gevolgd door hoe lastig ik was als puber. Ja, ik heb mijn ouders wel een inkijkje in de hel gegeven zal ik maar zeggen. Ik heb mama bijna een jaar niet gezien en het was erg fijn. Het kan ook niet anders dan dat ze ontzettend dol is op Ester. Ze belooft Ester dat ze volgende keer foto’s uit mijn kindertijd klaar zal hebben liggen. Gelukkig duurt de volgende keer nog een tijdje denk ik dan.
Daarna zijn wij op bezoek gegaan bij papa en Geke. Dit is altijd ontzettend fijn. Ik ben blij hoe de relatie tussen mij en papa de afgelopen jaren veranderd is en beter is geworden. Ik ben ook erg dankbaar dat Geke in het leven van mijn vader is verschenen en dus ook in die van mij. Dat heeft ook moeten groeien en ging zeker niet van zelf. Geke heeft een lekkere lasagne gemaakt en de bak yoghurt ijs lepelen papa en ik rustig leeg.
Het was een bliksembezoek aan Zwolle en volgende keer krijgt Ester een uitgebreide rondleiding, dan gaan we langs de scholen, manege en de stad.

Op de valreep bezoek ik Hansa. Hansa heb ik leren kennen bij iBOOD en van collega’s zijn wij goede vrienden geworden, Hansa is heel erg lief. Het is fijn om haar weer te zien en met haar te kletsen. Het allermooiste is dat ik kennis mag maken met Elin. Deze knapperd is op 9 juli geboren en prachtig met een bos haar. Het is zo leuk om Hansa te zien met Elin en hoe natuurlijk het haar allemaal afgaat. En wat mooi om te zien hoe ontspannen Hans en Hansa als ouders zijn. Natuurlijk moet ik lachen wanneer ze Elin aan Hans geeft voor het verwisselen van de poep luiers. Wanneer ik moet gaan is het afscheid emotioneel en het voelt vreemd om nu dag te zeggen.

Ik merk dat ik het lastig vind om mijn week in Nederland samen te vatten. Zo schuif ik het schrijven van deze blog al een hele tijd voor mij uit. Een soort struisvogel politiek, zodat ik er niet naar hoef te kijken en het niet hoef samen te vatten, wat ik nu uiteindelijk wel heb gedaan. Het was een emotionele week waarin veel gebeurd en gevoeld is.