Selecteer een pagina
Maandag ga ik samen met Dennis uit Maleisië naar het Natural Historisch museum. Als we daar aankomen, blijkt deze gesloten te zijn. We besluiten terug te lopen naar het oude centrum om naar het plaatselijke museum te gaan, echter blijkt deze bij aankomst, jawel, ook gesloten te zijn. We besluiten vervolgens om naar de heilige heuvel te lopen in de stad en die te beklimmen voor een mooi uitzicht. De oorspronkelijke inwoners van Popayan hebben deze heuvel gebruikt als begraafplaats en heilige plaats. Nu is het een glooiend park met een prachtig uitzicht. 
Ondertussen zweten we lekker door de zon, kletsen we over werk, waar we vandaan komen, onze achtergrond en het is super interessant om te horen wat er werkelijk gebeurt elders op de wereld.
We gaan lunchen bij hetzelfde vegetarisch restaurantje als gisteren. Een stuk of 10 plastic tafeltjes staan verdeeld door de zaak en het is afgeladen met locals. Op een bord staan allemaal gerechten geschreven (zowel eten als drinken). Op een briefje schrijf je 7stuks en dit is dan direct een heel goed lesje Spaans. Ik eindig met een bord rijst met groentes, bonen, vegetarische albondigas en wat kleine empanadas. Ongelofelijk dat je voor omgerekend €1.50 zo fantastisch kan eten! 
Ik vind Popayan echt een heerlijke stad. Ik geniet van het slenteren (en verdwalen) door de straten. Ik zie paspoppen die hier veel weelderiger zijn, dan die wij in Europa hebben met volle borsten en echte billen. Ik zie meisjes en vrouwen op een pleintje dansen en alles is exotisch op een manier die wij niet kennen of bezitten. Trots bewegen ze hun volle lichamen en alles beweegt terwijl ze sensueel op de maat van de muziek om elkaar heen draaien. Een enkeling kijkt om, een ander klapt, maar het merendeel loopt door. Dit is immers een onderdeel van de cultuur. Ik sta versteld dat het schoonheidsideaal hier zo anders is dan in Europa (al is er wel een omslag). Hier lopen voluptueuze vrouwen rustig rond in een hotpants en mini truitje zonder nagekeken te worden of dat ze bekritiseerd worden.
Dinsdag ben ik stipt ‪om 7 uur‬ de deur uit. 
Met een mooie omweg, kom ik aan op het busstation en na even zoeken vind ik het juiste loket (stuk of 20 schreeuwerige hokjes met locaties) om een kaartje na Silvia te kopen. De busrit van 1,5 uur gaat best prima en het uitzicht blijft toch wel fantastisch. Ik hou van Nederland, maar in de lente heb je het frisse zachte groen. In de zomer is alles vol en donkergroen en tegen de tijd dat de herfst zijn intrede doet is het allemaal geel en bruin. Als ik naar een berghelling hier in Colombia kijk zie ik alleen al 50 verschillende tinten groen op een klein stukje en ik verbaas mij hier elke keer weer over.
Elke dinsdag ochtend is er in Silvia een markt van de Guambianos. Dit zijn de inheemse inwoners uit deze regio. Samen met Franziska (een Duitse die ik heb leren kennen in de bus vanmorgen) lopen we over de kleurrijke markt. Overal staan zakken met vele verschillende aardappelen, bonen, chili’s  en vruchten. Ook verkopen ze panela (gemaakt van suikerriet waar je weer agua panela van maakt). Guambianos dragen traditionele kleding en zijn er niet erg op gesteld als je zonder toestemming foto’s van hen neemt. Het woordje ‘delete, delete’ hebben ze al snel geleerd.
Na de markt loop ik samen met Franziska wat door het dorpje voordat ik rond ‪11.30 uur‬ de bus terug neem naar Popayan.
Nadat ik bij mijn hotel mijn backpack gehaald heb, ga ik weer terug naar het busstation om een kaartje te kopen voor mijn volgende bestemming San Agustin. Voor mij in de rij staan Aurelie en Mathilde (2 Franse meiden die ik al eerder ben tegen gekomen) en we besluiten samen richting de bussen te lopen. Rond ‪14.30 uur‬ vertrekken we eindelijk en dit is het begin van een lange, heftige, hobbelige maar ook prachtige weg. Onderweg doorkruisen we het Purace Nationale park en klimmen we tot 3500 meter hoogte. De buschauffeur stopt ondertussen geregeld om wat extra mensen in de bus te stoppen en om wat boodschappen te doen. Ik pas mij al aardig aan, want mij hier druk om maken doe ik niet meer. Rond ‪19.45 uur‬ zijn we eindelijk in ons Hostel Casa de Nelly en  buiten is het donker en hoor je alleen het geluid van de natuur. Binnen is het heerlijk warm en gezellig en ik raak direct in gesprek met een Engels meisje Vikki. Binnen no time besluiten we om morgen te gaan paardrijden. Aurelie en Mathilde sluiten zich ook aan bij ons plan voor morgen en terwijl wij pizza bestellen (jawel dat kan ook hier en ik ben intens gelukkig) en een biertje drinken, leren we elkaar beter kennen.
Woensdag word ik vroeg wakker en ik geniet van het geluid van allemaal verschillende vogels die prachtig zingen. Terwijl ik naar buiten loop, schijnt de zon me tegemoet en word ik verliefd op dit paradijselijke plekje. Een verscheidenheid aan bloemen en planten maken het tot een tropisch plekje. Terwijl ik de ochtend opstart in een hangmat, komt de ontbijt mevrouw mij een heerlijke kop koffie brengen en krijg ik even later een heerlijk bordje fruit met granola. Wat een verademing na al die weken ei eten. Rogier, die ik heb leren kennen in Cali, schuift ook aan en besluit ook mee te gaan rijden en rond 9 uur stappen we allemaal op de stevige kleine paardjes.

De rit is fantastisch en de paarden zijn erg goed afgericht. Ze galopperen vol gas de heuvel op en staan dan ook weer stil. We rijden langs verschillende archeologische plaatsen met beelden die soms 3000 jaar oud zijn. Nog steeds worden er voorwerpen gevonden en de inwoners verkopen deze dan ook graag aan het museum. In het museum krijgen wij uitleg over verschilde voorwerpen die gevonden zijn maar ook voorwerpen die gebruikt werden. Zo bewerken ze hier ook een plaatselijke plant (Fique) om er vezels uit te halen. Deze vezels gebruiken ze o.a. voor het maken van hoeden, tassen maar ook de zakken voor het mais en het meel. 
Verder is het vooral ontzettend genieten van de prachtige omgeving. Het is een heerlijke zonnige dag en de groep is gezellig. 
Tijdens een stop trekt Carlos (de gids) wat coca blaadjes van een boom en voor ik het weet, kauw ik erop. Al roept Carlos nog zo dat hij het lekker vindt, ik vind het bitter. Maar ik begrijp al snel dat ik er aan zal moeten wennen (Ester lees je mee?) want in Peru en Bolivia krijg je dagelijks niks anders voorgeschoteld, maar dan in thee vorm. Het werkt namelijk goed tegen hoogteziekte, maar ook tegen de buikpijn die wij buitenlanders krijgen van het onbekende eten.
Rond ‪15.30 uur‬ ben ik thuis en na een heerlijke verfrissende douche breng ik de rest van de middag door in de hangmat met een boek. Tegen de avond komt de rest van de groep ook weer terug en besluiten we gezellig samen te eten.

‪Donderdagochtend word ik gewekt door het zachte getik van regen op het dak van mijn hutje. Colombia in regenseizoen is alle seizoenen in 1 dag krijgen. Het regent in de ochtend, na een paar uur is het droog. De wereld dampt en het wordt heet, heel heet. Terwijl de zon op je huid brandt en de muggen zich verdringen om een druppeltje bloed, is er einde dag vaak weer een regenbui en rond 18.00 uur donker, droog met een volle geur van de aarde en het geluid van de nacht.‬
Vandaag ga ik met hetzelfde groepje als gisteren een dag op pad met een jeep. Onze gids Martiños blijkt een beheerste chauffeur te zijn behalve tegen lunchtijd, dan rijdt hij de 4 x 4 in volle vaart de heuvel af, omdat hij honger heeft. We rijden vandaag naar verschillende archeologische parken rond rond San Augustin. Verder bezoeken we 2 prachtige watervallen waarvan er 1 ruim 200 meter is. Heel aandoenlijk zie ik een klein jongetje over het grasveld lopen met een puppy stevig onder zijn arm geklemd. Hij babbelt rustig tegen het hondje, die het over zich heen laat komen. Samen lopen ze richting het randje van de waterval om daar van het uitzicht te genieten. Terwijl hij mij passeert, draait hij zich rustig even om en kijkt vrolijk in de camera. 
De hele dag zien we prachtige natuur. Colombia is het land met de op een-na-grootste biodiversiteit ter wereld. De flora en fauna van het land is erg veelzijdig door de grote topografische en klimatologische verschillen. Colombia kent een grote biodiversiteit in vrijwel alle stammen van het dierenrijk. Qua vogels (ongeveer 1900) en amfibieën kent geen land zoveel soorten als Colombia. Het aantal amfibieën dat voorkomt in Colombia, wordt geschat op 780. Er komen ook ongeveer 580 soorten reptielen voor. Aan het einde van de dag, bezoeken we de het smalste gedeelte van de rivier de Magdalena. De Magdalena is de belangrijkste rivier van Colombia. De rivier is ongeveer 1540 kilometer lang en loopt van het zuiden naar het noorden door de westelijke helft van het land. 
In de avond nemen we afscheid van elkaar: zowel de Fransen, Nederlander als de Engelse reizen allemaal door morgen, terwijl ik nog kan genieten van een dag San Agustin en met name van Casa de Nelly.
Vrijdag leer ik bij het ontbijt een ouder Australisch stel kennen. Ze reizen momenteel 14 weken door Zuid Amerika en we wisselen wat tips uit. Ik breng de ochtend door met een bezoek aan het archeologisch park in San Agustin zelf. Het archeologisch gebied strekt zich uit over 2.000 vierkante kilometer en ligt op een hoogte van 1.800 meter. In dit wilde en spectaculaire landschap is de grootste groep religieuze monumenten en megalithische beeldhouwwerken in Zuid-Amerika te vinden. De sculpturen stellen goden en mythische dieren voor en ze zijn vakkundig afgebeeld in stijlen die variëren van abstract tot realistisch. De kunstwerken tonen de creativiteit en verbeelding van een noordelijke Andes cultuur. Sinds 1995 is dit park onderdeel van UNESCO werelderfgoed.
Na een mooie wandeling, heb ik voorlopig wel even genoeg stenen beelden gezien en geniet ik van een heerlijke middag in de tuin van Casa de Nelly. Ter plekke besluit ik mijn verblijf hier met nog een extra dag te verlengen, zodat ik pas zondag de deur uit hoef.
In de middag krijg ik aansluiting van de nieuwe gasten Andrew uit Australië (die al ruim een jaar op pad is), Candice uit Zwitserland, Linn uit Denemarken en Linda uit Duitsland. En tijdens het eten, sluit ook het Australisch koppel zich aan. Een leuke avond volgt en het blijft bijzonder hoe je mensen leert kennen tijdens het reizen. Andrew vertelt dat hij een Australisch meisje Julia heeft leren kennen ergens eerder dit jaar en dat hij haar van de week vroeg waar te verblijven in San Agustin. Deze Julia heb ik leren kennen in Manizales en we volgen elkaar op Instagram. Zij heeft een printscreen gemaakt van waar ik vertel in Casa de Nelly te verblijven en ‘t hier zo naar mijn zin te hebben en zodoende is Andrew hierheen gekomen en Linda ook (die heeft Andrew onderweg leren kennen). Zo is ook de reiswereld maar weer klein en kom je elkaar overal weer tegen.

‪Op zaterdag besluit ik heerlijk een boek te lezen in de prachtige tuin en mijn reis voor morgen voor te bereiden. Morgen vertrek ik dan richting de Tatacoa woestijn dus een lange reis voor de boeg en even geen bereik.‬