Terwijl Ester vandaag begint aan haar eerste dag op de station (het woord station is het Australische woord voor ranch) breng ik de ochtend door in Dubbo. Het is al snel ontzettend warm en ik besluit in de bibliotheek rond te kijken. Het is fijn om hier wat meer materiaal te kunnen lezen over de oorspronkelijke inwoners van Australië, deze geschiedenis blijft mij boeien. Om 14.20 vertrekt mijn bus. De rit is lang en rond 18.50 rijd ik Lightning Ridge binnen. Ik zie Charlotte al staan samen met Dylan. Het weerzien is ontzettend hartelijk en fijn. We kletsen die avond heel wat af.

Zowel op dinsdag als woensdag kom ik maar langzaam op gang. Ik ben s’nachts een paar uur wakker. Als dit nog van de jetlag is duurt het deze keer wel erg lang.
Ik rommel deze dagen in huis. Ik vind het fijn om Charlotte wat te kunnen helpen in het huishouden en dit doe ik dan het liefst in de ochtend. In de middag knutsel ik wat aan mijn website en lees ik in het boek: in 160 eilanden de wereld rond. De eerste drie hoofdstukken lees ik over de obsessie die Boudewijn heeft voor vuurtorens en lichtbakens. Het is fascinerend hoe hij zich hierin kan verdrinken. Ik heb dit zelf niet en ergens kan ik hem hier om benijden. Een allesverzengende dorst naar informatie over één bepaald onderwerp waarbij je alles om je heen vergeet.
Met Charlotte wandel ik in de middag of in de avond ongeveer 5 kilometer. Overdag brand de zon genadeloos op mijn huid en gutst het zweet al binnen enkele tellen van mijn lijf. S’avonds is het pikdonker en juist doordat er geen lichtvervuiling is, is de hemel een fantastisch schouwspel. Dit verveeld nooit. Het dorpse leven is rustig en brengt minder afwisseling dan de stad. In de Bowlingclub worden er wel activiteiten georganiseerd zoals ook Bingo. Samen met Charlotte en Natascha gaan wij hierheen. Het tempo van de nummertjes voorlezen ligt hoog en na ongeveer 1.5 uur hou ik het voor gezien. Ik word wel bloedfanatiek van dit spel. Met mijn stift sta ik in de aanslag om de nummers aan te strepen die genoemd worden. Ik denk dat ik volgende week weer ga en hiermee is mijn bingo verslaving begonnen. De prijzen variëren van geld tot wasmiddel en van toiletpapier tot in mijn geval 2 mooie Tupperware bakjes voor in Steve.
Ester en ik krijgen een prachtige verassing binnen van Frances. De verassing is een schoenendoos vol trekdrop, Tony’s Chocolonely (karamel zeezout), Haribo kersen en autodrop (zoete scheepsknopen). Ook zaten er pakjes tandenstokers in, die lekkere van rubber en hier niet verkrijgbaar zijn. Er zat ook een kaart bij met hele lieve woorden. Ester en ik zijn alle twee ontzettend dankbaar voor Fransces in ons leven. En terwijl ik dit schrijf bedenk ik mij dat ik ook dankbaar ben voor Fokke. Hij is rustig, gevoelig en onvoorwaardelijk. Ester en ik praten veel over Frances. Over dat wij dol op haar zijn en ook over dat ze kanker heeft. Over van alles. Wij hopen dat Frances de komende weken de behandeling doorkomt. Daarna volgen er nog een paar weken van pijn voor haar voordat ze meer kan. Vooruitzichten van pijn vrij zijn, eten en genezing. En wij hopen dat na genezing ook Australië weer dichterbij komt.

Donderdag ben ik bij een lezing van Sam Childers. Sam is opgegroeid in grote armoede. Hij heeft nooit een opleiding kunnen volgen en kon tot op latere leeftijd niet lezen of schrijven. Hij stotterde ernstig, voelde zich een mislukkeling en niet gewenst op deze wereld. Op jonge leeftijd kwam hij in aanraking met drugs en alcohol. Dit resulteerde uiteindelijk in een alcohol en heroïne verslaving waarbij hij ook dealde. Een van zijn passies zijn motoren en hij is lid geweest van de beruchte Outlaw motorclub.
Het leven van Sam heeft vele dieptepunten gekend tot halverwege de jaren 90. Toen vond hij God en dit was zijn redding. Hij is predikant geworden om het woord van God en woorden van hoop te verspreiden. Hij vertelt over hoe hij in 1998 in Sudan aankomt ten tijde van de 2e Sundanese oorlog en geraakt werd door kinderen die gestolen werden door LRA en als kindsoldaten door het leven moesten. Voor deze kinderen heeft hij gevochten. Letterlijk gevochten. In 2004 word hij geïnterviewd in Sudan. Een journalist wordt namelijk getipt door locals over Sam en zijn strijd om kinderen te bevrijden.
Sam zijn leven is na de uitzending van dit item radicaal veranderd. Zijn organisatie Angels of East Africa heeft tussen toen en nu verschillende weeshuizen opgezet als veilige haven voor kinderen die nergens meer terecht kunnen. Daarnaast bouwt hij hotels, restaurants, supermarkten, tankstations en meer. Deze plaatsen worden gebruikt om mensen op te leiden. Hij geeft ze een beroep zodat ze zelfredzaam zijn in de wereld die buiten op hun wacht. Hij geeft ze daarbij ook een toekomst en hoop. De Hollywood film Machine Gun Preacher is losjes gebaseerd op zijn verhaal. Wanneer iemand zijn hoofd boven het maaiveld uitsteekt is er kans om neergehaald te worden. Zo vind je veel controversiële dingen over hem online. De waarheid is soms lastig en niet altijd zwart-wit. Mensen hebben altijd een mening en die heb ik natuurlijk ook over deze lezing. Los van dit alles is het absoluut inspirerend

Alle avonden sluit ik af met Ester. We FaceTimen en als de WiFi dat niet toelaat bellen we. We wisselen uit hoe wij ons voelen en wat we meemaken. Ester heeft moeite om haar draai te vinden. Hoewel Ester het werk interessant vind en de mensen die er zijn ontzettend aardig, voelt ze zich ook ontzettend eenzaam. Het werk op de station is ook eenzaam want je doet het werk alleen. Het zijn lange dagen die je alleen doorbrengt. Daar moet je aan wennen en erachter komen of je dat wel ligt. Ze heeft een huisgenoot Chris maar ze kent hem uiteraard nog niet en ook dit heeft tijd nodig. Ik ben trots dat ze het avontuur op de station is aangegaan. Dat ze heeft doorgezet ook al vond ze het spannend. Dat ze haar eigen droom waarmaakt en hoe lastig ze het ook vind, niet kiest voor de weg van de minste weerstand.

Vrijdag ben ik al vroeg wakker. De tas is gepakt en om 8.50 vertrekt de bus van Lightning Ridge naar Dubbo. Onderweg moet de bus een paar keer vaart minderen omdat we in zandstormen terecht komen. De weg is dan amper zichtbaar en de lucht bruin.
In Dubbo heb ik een half uur de tijd voordat mijn andere bus vertrekt. Na ongeveer 7 uur rijden stap ik uit in Nevertire. Achter mij is een oneindige grijs met bruine vlakte en voor mij zie ik de enige kroeg van het dorp. Terwijl ik naar Ester uitkijk word ik gezandstraald.
Nevertire bestaat uit 2 straten en Ester staat toevallig in de andere straat. Na een whats app berichtje zie ik Ester in Steve de hoek omkomen. Mijn hart maakt een sprongetje.

Zaterdag en zondag heb ik doorgebracht met Ester. Het weerzien was ontzettend fijn. Ester werkt momenteel op een station met Merinosschapen en koeien. De station ligt in het dorpje Mullengudgery. Hier wonen slechts 51 inwoners. Het bedrijf heeft de oppervlakte van ruim 21.000 hectare. De oneindigheid is hier dan ook groot.

Ik maak kennis met Chris. Hij is Ester’s huisgenoot. Hij is 23 en komt uit Zuid Afrika. Hij is opgegroeid op een ranch met schapen en is een jaar in Australië om wat meer ervaring op te doen. Het is een serieuze jongen. Hij vertelt over Zuid Afrika en hoe hij het mist. Over dat in het land de boeren het niet makkelijk hebben, over dat de kleurlingen momenteel de blanke boeren vermoorden en over hoe geschiedenis zich eigenlijk gewoon herhaalt. Hij vertelt dat in Zuid Afrika de mankracht zo goedkoop is en dat op zijn station daardoor veel meer mensen rondlopen. Hier in Australië is alles duurder en werken mensen vooral met honden. Zijn hond thuis is nog niet zo goed afgericht vertelt hij. Hij speelt ook rugby hier in de buurt en heeft zo vrienden gemaakt waar hij op zaterdag vaak mee gaat drinken. We vergelijken wat Zuid Afrikaanse en Nederlandse woorden en moeten er ook weer om lachen, het klinkt allemaal hetzelfde en ook weer helemaal niet.

Ester en ik zijn samen een dagje naar Dubbo geweest. Dat is al snel 2 uur heen en 2 uur terug rijden. Wij halen boodschappen, gaan lunchen en halen klus materiaal voor Steve. We lopen wat door de stad en genieten ervan om samen te zijn. Op zondag klussen wij aan Steve. Steve zijn achterbak heeft nu een prachtige kast en alles is goed georganiseerd. Ook de daktent hebben wij uitgeprobeerd en het is zoveel ruimer dan gedacht. Volgende week vrijdag kunnen wij er dan echt op uit en ik kan niet wachten!