Maandag gaat de wekker om 6 uur. Terwijl Ester wat buikspieroefeningen doet, begin ik mijn dag met een paar yoga houdingen. Daarna drinken we gezellig koffie in de keuken samen met Chris. Om 7 uur gaan ze de deur uit en blijf ik in de keuken achter. Ik werk aan mijn website, zoek foto’s uit, ontbijt en om 9.30 uur ben ik ook aangekleed. Ester heeft smoko (Australisch voor koffie pauze) en samen drinken wij een kopje koffie. Hierna mag ik mee op pad met Ester, zo kan ze mij laten zien wat ze doet.

De naam van de station is Mullencudcery en het is opgericht in 1923. De naam van de eigenaar is Bomber. Ja ik heb Ester ook een paar keer moeten vragen of dat inderdaad zijn naam is. Bomber heeft het bedrijf overgenomen van zijn vader. De station heeft Merinosschapen en Shorthorn koeien. De Merinoschapen zijn van ontzettende goede kwaliteit en de rammen winnen jaar na jaar prijzen als stamvader. De schapen produceren hier goede wol en het bedrijf loopt (voornamelijk) hierdoor goed.
Wat betreft de Shorthorn koeien deze worden gefokt voor het vlees en na de Angus het meest populaire en gegeten soort in Australië.

Bomber is 87 jaar en getrouwd met Kate van 79. Kate brengt het merendeel van haar tijd in Sydney door. In Sydney hebben zij twee huizen aan het strand. Bomber en Kate hebben twee kinderen, een zoon en een dochter. De dochter woont met haar man en drie kinderen in Sydney. De zoon, Tom, woont samen met zijn vriend Jim op het terrein (13 kilometer verderop) van de station. Beide mannen zijn van huis uit jurist. Jim werkt voor een internationaal corporate advocaten kantoor en Tom werkt als de financiële man in het bedrijf van zijn vader en helpt verder waar nodig is.
Het huis waar Ester en Chris in wonen staat tegenover dat van Bomber.
Schuin achter het huis van Bomber staat een huis waar Scott met zijn vrouw Marcia en hun dochter Raff woont. Scott werkt hier al ongeveer 14 jaar als manager. Hij is opgegroeid op een station in Queensland. Zijn oudere broer neemt het bedrijf thuis over en im een samenwerking heeft Scott geen behoefte.

Mullencudcery had begin dit jaar ongeveer 20.000 schapen. Momenteel heerst er in deze regio extreme droogte. Hierdoor is het aantal momenteel teruggezakt naar 17.000. Deze 3.000 schapen zijn of verkocht of overleden. Door de extreme droogte vallen ze soms dood neer.
Elk voorjaar worden er normaal ongeveer 5.000 lammeren gemerkt. Dit jaar schatten ze het aantal op een kleine 2.000 stuks. Het overlijden van de lammeren komt ook door de extreme droogte.
Scott vertelt dat als de droogte aanhoudt er meer schapen verkocht zullen gaan worden. Dan worden alleen de beste schapen en rammen gehouden. Dit doen ze zodat bepaalde bloedlijnen behouden kunnen blijven. Wat er dan overblijft is een totaal van ongeveer 5.000 stuks.
Omdat het extreem droog is groeit er niks meer op het land. De schapen moeten hierdoor bijgevoerd worden met zowel graan als hooi. Gemiddeld kost het nu al snel $50.000 per maand. Het voeren van het graan is hier wat Ester voornamelijk doet. Ze vult twee rijdende silo’s die achter de pick-up zijn gekoppeld. Hiermee rijdt ze naar de verschillende paddocks om de schapen te voeren. De station is ongeveer 21.000 hectare groot en het voeren is hier dan ook letterlijk een dagtaak.
Wat betreft de droogte. Het is de afgelopen 7 jaar weinig regen gevallen waarvan de afgelopen 3 jaar extreem weinig. Daarnaast zijn de temperaturen hoog. Hier in het dorp Mullengudgery is het afgelopen jaar slechts 14 millimeter regen gevallen. Niet alleen hier op de station, maar op zoveel meer plekken snakken de boeren (en ook andere inwoners) naar regen. Het is verdrietig dat zoveel boeren hun vee verliezen en failliet gaan. Het land (niet alleen hier) is door de jaren heen zo droog geworden dat er niks meer groeit. Het zijn verdroogde bosjes die ik zie op het land. Als ik er op sta kraakt het onder mijn schoenen en valt het in gruis uiteen.

Hoewel het van het weekend prachtig weer is geweest, is het nu omgeslagen. Wij hebben last van zandstormen. De lucht is bruin gekleurd. Bomber vertelt ons dat het de ergste zandstorm is in ongeveer 100 jaar. In deze zelfde zandstorm rijd ik naar Lightning Ridge. Ik dacht het valt wel mee, maar er zijn stukken geweest waar ik stapvoets moest rijden met het alarmlicht aan, omdat de weg niet meer zichtbaar was. Dat was wel een beetje eng. Het idee dat ik over het hoofd gezien zou kunnen worden door een vrachtwagen schoot mij wel een paar keer door mijn hoofd. Op het moment dat ik dacht dat er geen einde aan kwam en ik maar ergens in een motel moest gaan overnachten werd het beter en kon ik doorrijden naar Lightning Ridge. Uiteraard doe ik dit geen tweede keer.

De rest van de week is de lucht weer strakblauw. En hoewel ik de hitte van de zon duidelijk kan voelen, voel ik ook een frisse bries. Dit is de kou van de winter die langzaam aan uit de lucht verdwijnt.
In Lightning Ridge verdeel ik mijn ochtend over yoga en het opruimen en wat schoonmaken in huis. De middagen breng ik lezend of schilderend door. Ik geniet er erg van om weer creatief bezig te zijn.

Op woensdagavond gaan Charlotte en ik weer naar de bingo en dit keer ga ik met veel praktische prijzen naar huis. Behalve dat ik bingo dus gewoon echt heel erg leuk vindt, vind ik het ook fascinerend om de mensen te bekijken. Lightning Ridge bestaat uit vele nationaliteiten en het publiek wat bij de Bowlingclub rondloopt en ook hier de bingo bezoekt is ontzettend divers.

Als ik aan het einde van de week naar Ester afreis zie ik ontzettend veel emoes. Emoes en Australië ze horen bij elkaar. John Murray, de kunstenaar uit Lightning Ridge, maakt er ook vele grappige kunstwerken van. Emoes zijn familie van de struisvogel. Ze trekken het eenzame landschap door en de regen achterna. Als de dagen korter worden ondergaat het mannetje hormonale veranderingen. Hij verliest zijn eetlust en begint een nest te bouwen van boombast, takjes, gras en bladeren. Om de andere dag legt het vrouwtje een groot groen ei dat wel een halve kilo kan wegen. Na een ei of zeven wordt het mannetje broeds en de volgende acht weken eet noch drinkt noch ontlast hij zich. Hij staat alleen zo’n tien keer per dag op om de eieren te draaien. Als de eieren uitkomen is hij een derde van zijn gewicht kwijt. Het vrouwtje is er dan allang met andere mannetjes vandoor. Tja de natuur blijft bijzonder. Het is dan ook het mannetje wat ik met een paar kinderen aan zijn zij door de outback zie dwalen.

Dit weekend gaan Ester en ik voor het eerste met Steve uit kamperen. Vanuit Mullengudgery rijden wij eerst richting Nyngan. Wij raadplegen de app WikiCamps voor een kampeerlocatie en komen uit bij een kreek. Hier klappen wij onze daktent uit en maken wat eten klaar. De vliegen maken het helaas erg lastig om ontspannen buiten te blijven zitten en door de droogte zijn het er erg veel. Ik moet maar eens op zoek gaan naar een voortent gemaakt van gaas.
Het wildkamperen vind ik nog erg spannend en tegelijkertijd ook fantastisch. Behalve de natuur is er verder helemaal niks. In mijn hoofd is er dan eigenlijk heel erg veel. Wij zien een fluweel zwarte hemel vol sterren en een paar kangoeroes die uit een kreek drinken. Dit weekend hebben Ester en ik ook officieel een jaar verkering. Een jaar waarin wij samen ontzettend veel beleefd hebben en elkaar ook goed hebben leren kennen (en dit stopt uiteraard niet). Het is een bijzonder begin van een relatie om direct zo samen te gaan reizen. Toen ik vrijgezel was had ik een prachtig vol leven. Met Ester erbij is mijn leven nog fijner en vooral kleurrijker.