Ik ben deze week bij Ester op de station. Chris (huisgenoot van Ester) heeft deze week vrij en hierdoor is er voor mij wat werk beschikbaar.
Zo rij ik opeens in een vrachtwagen en aai ik pasgeboren lammetjes. Ik voer de dieren graan en hooi. Ik zuig een silo met graan leeg en ik speel wat op het erf met een bladblazer.
Met Ester samenwerken gaat prima en Scott weet enorm veel over zowel schapen als koeien. Op donderdag is Scott een hele dag weg. Dan bezoekt hij de koeien die 400 kilometer verderop staan. Omdat de koeien hier op het terrein van de station in grote aantallen dood neervielen, is er voor gekozen om het grootste gedeelte van de kudde ergens anders onder te brengen. Dit “ergens anders” is een groene omgeving. Scott vertelt dat de dieren nog last hadden van diaree. Dit komt door het gras wat ze nu eten en dat ze daar aan moeten wennen. Hij had alleen gedacht en gehoopt dat ze dit ondertussen al gewend waren.
Hoewel ik het werk zelf wat eentonig vind, vind ik het fysieke aspect van het werk wel erg fijn. De dag begint om 7.00 uur in de ochtend en om 17.00 uur ben je klaar. Hoewel de dagen soms fris beginnen is het al snel tergend heet waarbij de zon brand. Het land is stoffig en zit (net als de vacht van de schapen) vol prikkels. Lange mouwen en handschoenen zijn een absolute noodzaak. De vliegen zijn altijd aanwezig en dat vind ik lastig. Zoals ze in je oren vliegen en bij je ogen blijven hangen.

Het mooie van het leven buiten is wel de natuur. Dit zit door de extreme droogte wel meer in de bewoners die in de natuur leven. De Galah is mijn favoriete vogel in Australië. Ik vind ze werkelijk prachtig. Ik denk dat dit komt doordat ze kleur aan het landschap brengen. Deze brutale kaketoe soort heeft een grijze rug, roze borst en lichtroze kuif. Je vindt deze knapperds door heel Australië en voornamelijk in de outback.
Ze leven in grote groepen of in paren en in gezinsverband. Ze blijven hun hele leven bij dezelfde partner en broeden gezamenlijk op het nest.
Bij de silo’s op het erf van de station zitten de Galah in de bomen of eten ze het graan van de grond. Ook zie ik ze in grote aantallen in de paddocks waar de schapen eten. Ook kwam er van de week een pelikaan soort over vliegen. Deze vreemdeling lijkt wat verdwaald en misplaatst in het landschap. Natuurlijk renden er ook de nodige emoes voorbij. En elke keer weer grijp ik naar mijn telefoon om foto’s te maken en elke keer lukt dat niet zo goed. Ze gaan op in het landschap en verdwijnen als ik dichterbij kom.

Ik werk niet full-time en heb daarom tijd om een boek te lezen of te schilderen. Ook ben ik begonnen met gitaar spelen. Dit wilde ik al een hele poos doen en nu is een goed moment. Zo speel ik bijvoorbeeld binnen 2 dagen Amazing Grace en Moon River. Het gaat nog langzaam en het voelt alsof mijn vingers te kort zijn, maar dat hoort er blijkbaar bij. Ik ben ook erg benieuwd of ik over een paar maanden wat sneller en ook zuiverder kan spelen.

Zaterdag worden Ester en ik wakker met het idee om naar Dubbo te vertrekken. We willen de stad in en ook kamperen. Als wij vervolgens naar buiten kijken zien wij dat het hard aan het waaien is en de lucht bruin gekleurd is door het zand. De vrouw van Scott stuurt Ester een bericht dat er een ongeluk is gebeurd op de weg naar Dubbo. Dit is gebeurd vanwege het slechte zicht wat de zandstorm met zich medebrengt. Na mijn ervaring vorige keer voel ik er nu weinig voor om door de zandstorm te rijden, indien het niet dringend is. Hierop besluiten Ester en ik om ons uitstapje te verplaatsen. Eerst volgt nogdat wij het erg lastig vinden om te verzinnen wat we moeten gaan doen. Het waait buiten te hard om ook maar iets te doen, maar we willen er wel graag even uit. Uiteindelijk besluiten wij om naar het dorp Nyngan te rijden. Nyngan ligt op ongeveer 20 minuten rijden van de station. Hier doen we kleine boodschappen en daarna bezoeken wij Vinnies. Vinnies is een kringloopwinkel die je in bijna elke plaats tegenkomt. Het wordt gedraaid door vrijwilligers en de opbrengst besteden ze aan de armen of eenzame ouderen. Bij de Vinnies in Dubbo hebben wij kleding gekocht die gedragen kan worden op de ranch. Ester vindt vandaag een leuke korte broek die ze meeneemt.
Als wij uit Nyngan weg willen rijden start Steve niet meer. Ester heeft de lichten per ongeluk aan gelaten en de accu is leeg. Hier staan wij dan in een bijna verlaten dorp. Even verderop stopt er een witte pick-up. De pick-up rijdt achteruit naar ons toe en draait zijn raampje open. Een man met een mager en vriendelijk gezicht verschijnt en vraagt of wij wel oke zijn. Wij vertellen wat er gebeurd is en de man lacht zijn tandeloze glimlach en zegt dat hij zijn startkabels niet mee heeft, maar ze gaat halen. Na een minuut of 10 wachten komt de man weer terug in het gezelschap van zijn vrouw. Terwijl de vriendelijke man de auto’s aan elkaar verbind en Steve weer wat leven inblaast vertelt de vrouw dat ze oorspronkelijke uit de buurt van Perth komt. Haar man komt uit Nyngan vertelt ze en voor hem is ze hier ooit heen gekomen. Haar familie woont er nog steeds en ze zoekt ze soms op. Ze is van Aboriginal komaf. Ze vraagt waar wij vandaan komen en wat wij hier doen. Ik vertel dat Ester op Mullencudcery werkt bij Bomber en Scott. Die kennen ze beide. De vriendelijke man vertelt dat hij ook op stations werkt maar dat door de extreme droogte nergens meer mankracht nodig is en hij nu op vijf verschillende stations werkt om brood op de plank te krijgen. Ook deze extreme droogte is voor hem en zijn vrouw voelbaar. Even later doet Steve het weer en wij bedanken ze beide uitvoerig voor hun vriendelijkheid voordat wij vertrekken.

Na Nyngan rijden wij in ongeveer 50 minuten door naar Warren. Het dorp is verlaten en op de lokale supermarkt na is er geen enkele winkel open. Wij draaien om en besluiten terug te rijden naar Mullengudgery. Onderweg komen wij door een dorpje met de naam
Nevertire. Ik zie langs de kant van de weg een klein bordje waar cementary op staat. Ik vraag Ester om het bord te volgen en zo slaan wij een onverharde weg in. De begraafplaats van Nevertire is net zo eenzaam als de naam je doet denken. In het landschap liggen een paar graven en de bomen lijken te huilen in de wind. Het is een beetje eng en tegelijkertijd ook mooi hier. Ik ben gefascineerd door begraafplaatsen. Ik opper tegen Ester dat het mij interessant lijkt om meerdere begraafplaatsen in de outback te bezoeken. En hopelijk ben ik dan in staat om zowel de eenzaamheid als de pracht hiervan vast te leggen.

Als wij even later zijn uitgekeken rijden wij terug naar Mullengudgery. Onderweg krijgen wij eerst nog met een zandstorm te maken. Deze duurt gelukkig maar kort. En dan gebeurd eindelijk waar iedereen op zit te wachten. Het begint te regenen. En niet zoals afgelopen dinsdag slechts 30 druppels, die alweer opgedroogd waren voordat ze de grond bereikten. Nee het regent grote dikke druppels. De grond hier is dit niet gewend en de rode aarde veranderd al heel snel in modderige klei. Ik draai mijn raampje naar beneden en de wereld ruikt heerlijk! Het ruikt naar nieuw en leven. Het regent, en voor iedereen die het nodig heeft hoop ik dat het nog even aanhoudt.

Zondag rijden Ester en ik halverwege de ochtend naar Dubbo. Hier lunchen we bij een bakkerij die bekend staat om zijn hartige taarten. Ik ben er zelf niet zo fan van, maar Ester vindt de taart met groente en kaas vulling erg lekker. Wij slenteren een beetje door de winkelstraat, waarvan vele winkels vandaag gesloten zijn. Wij lopen een rondje door de Botanische tuin en hier zie je de bomen in bloei staan en is het duidelijk dat de lente is aangebroken. Wij brengen onze lege bierflessen en frisdrank blikjes naar een inzamelingspunt. Dit is eerst nog even zoeken, want het gaat anders dan wij gewend zijn. Het leuke is dat je het geld terug kan krijgen (op je Paypal account of via een bonnetje), maar ook direct kunt doneren aan een goed doel. Verder doen wij de grote boodschappen en bezoeken een camping winkel. Het is fantastisch om hier rond te kijken en uiteindelijk eindigen wij met nieuwe aankopen. De tijd zijn wij een beetje vergeten en het laatste uurtje rijden we door het donker terug naar de station. Gelukkig blijven de Kangaroos in de berm vanavond en komen wij veilig thuis.

Eindstand kaarten:
Essie: 103
Nath: 105