Ik begin de week waarbij ik niet zo lekker in mijn vel zit. Ik vind dit vooral vervelend voor mijzelf, maar het heeft ook invloed op Ester. Wanneer ik mij zo voel heb ik de neiging, en een sterke behoefte, om mij af te sluiten. Ik weet heel goed dat als ik dat doe, ik ook Ester buitensluit. Het is daarom voor mij een oefening om hier samen met Ester over in gesprek te blijven. Doordat ik niet zo lekker in mijn vel zit schieten mijn emoties heen en weer, daardoor kan ik niet goed voelen wat mij werkelijk raakt of wat ik nodig heb.

Ik heb moeite om mij aan te passen in de outback. Het is de eindeloosheid aan ruimte wat mij nu geen vrij gevoel geeft, maar juist ontzettend benauwd. De hitte die hier momenteel heerst vind ik lichamelijk zwaar (de zomer moet nog beginnen) en de beperking die het met zich meebrengt ontzettend lastig. De vliegen die er in grote aantallen zijn vind ik ook moeilijk te hanteren. Deze vliegen zijn traag en blijven op je kleven. Ze zitten in je oren, neus en mond. Buiten de vliegentent kan je niet rustig zitten en ook een wandeling maken zit er niet in zonder lastig gevallen te worden. Dit geeft mij een opgesloten en beperkend gevoel en vanuit hier schiet ik dus in mijn emotie.
Door samen met Ester in gesprek te blijven, onderzoeken we dit. De gesprekken tussen mij en Ester zijn eerst stroef en lastig, maar achteraf altijd fijn. Net als ieder ander mens heb ik fijne dagen en minder fijne dagen. Ik wil dit delen, omdat slechte dagen een realiteit zijn waar iedereen mee te maken heeft en dat deze dagen er gewoon mogen zijn.

De oppervlakte van de station is ongeveer 21.000 hectare. Het land heeft eindeloos veel hekwerk en eigenlijk valt er altijd wel ergens een hek te repareren. Soms wordt er ook een nieuw hek geplaatst en dit gebeurd door James. Volgens Bomber en Scott is James de beste hekkenplaatser uit de hele regio. James plaatst de hekken waarbij het land verdeeld wordt in paddocks of het land gescheiden wordt van de buren. Op ongeveer 30 minuten rijden (dan rij ik gemiddeld 60 km per uur) over een onverharde weg is er een grens afscheiding met de buren. Hier wordt momenteel door James een hek geplaatst. Dit hek is hoger dan de normale hekken en de rasters zijn kleiner. Hierdoor blijft het vee beter binnen en de wilde dieren buiten. James huurt mij, voor deze week, in om mee te helpen. James werkt samen met Craig. Samen slaan zij ijzeren palen, meer dan een halve meter, in de harde aarde. Er gaan ijzerdraden horizontaal door de palen heen, daarover wordt er het hekwerk met raster afgewikkeld. Mijn werk is om te zorgen dat het hekwerk met raster aan de horizontale ijzerdraden als aan de palen vast komt te zitten. Ik gebruik korte stukken ijzerdraad die ik in een vorm van een acht vlecht, ik knijp nietjes in het hekwerk en ik werk alles netjes af waar lange stukken draad zijn overgebleven.

Op de eerste dag dat ik aan het werk ging als fencer bracht de eigenaar (Bomber) mij naar waar ik moest zijn. Zo vertrokken wij om 7 uur s’ochtends en doorkruisten wij verschillende paddocks. Ik reed in Steve achter Bomber aan en mijn zicht was beperkt tot een stofwolk. Een half uur later zetten hij mij af bij James. “Een makkie”, zei hij ondertussen wijzend naar een paar bomen die ik maar moest onthouden voor de weg terug. Die weg terug is niet helemaal gelukt. Ik ben een paar paddocks doorgestoken, maar vond het er niet bekend uitzien. Ik had geen bereik met mijn mobiele telefoon en Steve is helaas niet voorzien van een satelliet toestel (alle werk auto’s van het bedrijf wel). Na een kijkje op maps.me en Google maps ben ik maar richting de Mitchell Highway gereden. Vanuit daar weet ik de weg naar huis wel te vinden. Natuurlijk is er geen weg te vinden op het terrein en is het daarom nogal een ruig tochtje, waarbij ik dankbaar ben voor een auto zoals Steve. Onderweg rij ik langs verschillende boerderijen en besef ik mij dat ik een eind van huis ben. Ook al weet ik dat iedereen vriendelijk zal zijn ondanks ik op iemand anders zijn terrein ben, een beetje spannend is het wel. Na veel mul zand, prikkel bosjes en geknepen billen kom ik uit bij de Michell Highway. Hier rij ik vervolgens nog 15 minuten, 110 kilometer per uur, terug. Ester maakt zich ondertussen zorgen, want ik was niet bereikbaar en ben blijkbaar al een uur onderweg.

De volgende dag rij ik s’ochtends naar het huis van Tom en Jim. Die weg is, net als alle wegen hier, onverhard en vol kuilen. Deze weg heb ik al vaak gereden en het gaat aardig vlot. Tom laat mij een makkelijkere weg zien om richting het hek te rijden waar ik aan werk. En deze kan ik inderdaad makkelijk onthouden.
Tijdens het werken rijdt James standaard even langs om te checken of alles goed gaat. Hij vraagt hoe mijn handen zijn en ik laat trots mijn blaren zien. James zegt dat ik moet uitkijken voor slangen en goed moet drinken, want het is verschrikkelijk heet. James maakt vervolgens op verzoek een foto en vraagt of ik volgende week beschikbaar ben. Ik geef aan dat ik volgende week een weekje weg ben, maar die week erop wel weer tijd heb. Hij zegt dat ik hem dan maar even een berichtje moet sturen, want hij heeft nog wel wat werk voor mij.

Het werk is fysiek erg zwaar en ik barst van de spierpijn. Wanneer ik loop lijkt het momenteel ook meer op waggelen. De spierpijn voelt ook weer fijn, het geeft mij een gevoel van voldoening. Het geeft ook voldoening om te zien hoe mooi het hek geworden is. Het doet mij ergens ook denken aan vroeger toen ik meehielp op de manege met uitmesten en klusjes. Ik geniet van de eenzaamheid die het werk meebrengt. Zo heb ik ruimte om te luisteren naar een podcast en als ik daar genoeg van heb dan gaat de muziek aan. Hierop zing ik dan mee en af en toe doe ik een raar dansje. Ik vind dit heerlijk.
De omgeving die ik aan het begin van deze week zo benauwend vond, is nu een maar uitgestrektheid in mooie kleuren. Voor mensen die hier nooit zijn geweest, het landschap lijkt dor en dood. Het is hier zeker ontzettend droog, maar nog niet dood. In de outback is er genoeg leven en de kleuren van de aarde, de bomen, de lucht en werkelijk alles wat je hier vind is uniek en ook alleen vindbaar in de outback in Australie.
Ik moet denken aan John Murray. Dat is de kunstenaar uit Lightning Ridge. Ester en ik hebben daar zijn galerie bezocht. Hij maakt prachtige schilderijen en ook muurschildering door het hele dorp (en door heel Australie). Het terugkerende thema in al zijn schilderijen is de outback van Australië. En nu pas, nu ik hier zo sta, zie ik hoe goed en realistisch hij de kleuren van het land op het doek heeft gekregen.

De vrijheid om zelf te kunnen bepalen hoeveel ik werk, vind ik ook heel bevrijdend. De meeste dagen vind ik het na 5 uur wel genoeg.
Mijn middagen vul ik op een creatieve manier in. Zo speel ik gitaar en ik werk wat aan een schilderij. Ik heb ook twee pompoenen uitgehold en speel met fotoshop. Ik lees een paar bladzijden uit het boek van Boudewijn Buch en zoek van alles op Google.
Het tempo van het leven ligt hier lager. Dat heeft niks te maken met hoe zwaar het werk is of met lui zijn. Het heeft wel alles te maken met de hitte, vliegen en dat dit werk lichamelijk is. Ik merk dat het lage tempo overal in mij terugkomt en uiteindelijk ook in het creatief bezig zijn, in dingen in en rondom het huis op orde maken, in het autorijden en meer. Ik vind het een fijn gevoel het brengt ontspanning met zich mee.

Zaterdagochtend starten Ester en ik rustig op in huis. In de middag rijden wij naar Lightning Ridge waar wij Charlotte en haar gezin weer zien. S’avonds gaan wij met z’n drieën naar een documentaire genaamd 2040. Een Australische documentairemaker brengt het klimaatprobleem in beeld en hoe het eruit kan zien in 2040 wanneer wij wel bepaalde aanpassingen zullen maken. Het is een mooie documentaire, omdat de insteek oplossingsgericht is en het inspirerend is om te zien wat er allemaal tot nu toe gerealiseerd is en wat de mogelijkheden zouden kunnen zijn. Ook regeneratieve agricultuur komt aan bod en daarbij gaat het over duurzaamheid en boer zijn. Dit is niet alleen hier in Australië een ontzettend groot onderwerp, maar overal ter wereld.

Zondag zijn Ester en ik al vroeg wakker en bezoeken we samen met Charlotte een lokale markt. Ik heb vooral interesse in alle glimmende Opalen die hier worden aangeboden. Onderweg zien wij ook nieuwe muurschilderingen, die gemaakt zijn door John Murray. De Magpie is een zwart/witte vogel van Australische kom af. Deze vogels zijn erg intelligent en nu siert er één de muur waar een boom bij groeit. Het lijkt wellicht de Magpie schaduw zoekt. Onderweg naar huis komen wij de kunstenaar en zijn vrouw tegen. Hij vraagt waar Ester en ik vandaan komen en ik vertel over onze reis en waar ik Charlotte van ken. Hij vertelt op zijn beurt dat hij 4 jaar buiten Australie heeft gereisd en dat die periode cruciaal is geweest voor wie hij nu is. Dat het reizen er bij hem voor heeft gezorgd dat heeft besloten om alleen nog maar te gaan schilderen voor zijn bestaan. Hij wijst naar een boom verderop waar een oude beschilderde camper in hangt. Na mijn reizen over zee kwam ik terug in Australië en toen heb ik voor $800 dollar die camper gekocht. In die camper reed ik door Australië en het is een lange tijd mijn thuis geweest tot dat ik hier in Lightning Ridge terecht kwam. Daarna is het tijd voor mij en Ester om afscheid te nemen van iedereen en richting Dubbo te vertrekken. In het dorpje Gulargambone zien wij een bushokje die door John beschilderd is met een leuke Emoe.

Van Lightning Ridge naar Dubbo is het ongeveer 4 uur rijden. Hier en daar stoppen Ester en ik langs de kant van de weg om een foto te maken. We maken foto’s van verkeersborden, brievenbussen en groot verkeer. En met groot verkeer bedoel ik alles wat een bordje Over Sized draagt of Road Train. Wanneer je iets op je af ziet komen rijden met Over Sized dan verminder je direct vaart (of je staat helemaal stil) en maak je plaats. Zulke vrachtwagens vervoeren onder andere mega grote machines. Amerikaans groot is misschien wel de beste manier om het te omschrijven. Vrachtwagens die Over Sized zijn worden ook vaak begeleid door een auto die vooropgaat rijdt met een oranje zwaailicht. De vrachtwagens met het bordje Road Train zijn niet breed maar erg lang. Soms wel een paar combinaties lang. Je moet dus zeer zeker van je zaak zijn als je zo’n combinatie wilt inhalen. Op sommige wegen heb je om de paar kilometer een inhaal strook, maar als die er niet zijn en je wilt er langs is dat soms best spannend.

In Dubbo aangekomen is het tijd om onze twee wekelijkse grote boodschappen te doen. Zoals jullie weten eten Ester en ik al een lange tijd vegetarisch. Ik heb een week of 3 geleden (denk ik) de overstap gemaakt naar veganistisch en ook Ester heeft uitgesproken dit te willen proberen. Zo zijn we dus opeens weer in de fase van het lezen van etiketten aanbeland. Wat betreft de zoetigheid is er veel meer vegan dan wij aanvankelijk dachten, alleen word het niet overal met grote letters op de verpakking gedrukt. Ook kan je zoetigheid zelf vrij makkelijk maken. Wij hebben van de week namelijk de cherry ripe (dit zijn chocolade repen die hier bij de kassa liggen) nagemaakt, maar dan de veganistische versie. De vegan versie is met dadels, kersen en veel kokos rasp en nadat ze hard zijn geworden in de koelkast worden ze twee keer in pure chocolade gedipt. Vegan wordt ook vaak verward dat je dan alleen maar blaadjes sla en groene dingen eet, maar niks is minder waar.
In de Coles supermarkt is er altijd veel aanbod voor vega en vegan. Op de een of andere manier heb ik nooit gekeken naar de prijs, maar nadat wij gisteren in Lightning Ridge $15,- hebben afgerekend voor vis-vrije-vissticks ben ik toch wel benieuwd. Twee vlees-vrije-schnitzels kosten $7,- en een blokje veganistische kaas $10,-. Het is best wel schokkend dat het zo uitverhouding is met de dierlijke producten.
Vanuit Dubbo rijden we in 1.5 uur naar Mullengudgery. En omdat we vandaag helemaal in het thema eten zitten besluiten wij om op Netflix de documentaire Rotten te bekijken. Dat gaat over de voedselindustrie waarbij er elke keer ander voedsel centraal staat. De eerste aflevering gaat over de avocado en wat voor een oorlog dit groene goud veroorzaakt in bijvoorbeeld Mexico en Chilli. Over kidnapping, waterschaarste en het einde van de kleine boeren die alle veranderingen niet meer tegen kunnen houden, maar ook niet mee kunnen met de grote spelers. Super interessant en als je deze gezien hebt laat mij weten wat je er van vindt!

Eindstand kaarten:
Essie:103
Nath:106