Selecteer een pagina

Op maandag en dinsdag werk ik aan “mijn” hek. Wat ik op maandag nog een uitzichtloos punt vind, is op dinsdag opeens veranderd in het einde van het hek. Als ik dit enthousiast aan James verteld moet hij lachen, geeft mij een schouderklopje en vertelt vervolgens dat het hek daar de hoek om gaat. Gelukkig hebben ze hier geen haast. Ik haal erg veel voldoening en ook plezier in het werken aan het hek. Behalve dat ik mijn lichaam aan het werk zet, heb ik ook tijd om na te denken en muziek te luisteren. Soms sta ik even op en rek ik mijn stijve lijf uit. Ik kijk om mij heen en geniet vervolgens van waar ik ben. Van de vliegen heb ik trouwens ook geen last meer vanwege het vliegen hoedje welke Ester mij gegeven heeft.

Maandagavond spreken Ester en ik met Peter en Karin. Zij verblijven momenteel in Marbella en genieten van het ontbijt met uitzicht over zee. Ze zien er alle twee ontzettend goed uit en dat vinden Ester en ik heerlijk om te zien. Peter en Karin vertellen ons over de gesprekken die plaats hebben gevonden met de artsen van het stamceltransplantatieteam. Peter zal zijn laatste chemotherapie op 25 november krijgen. Dan is er een semi “rust” periode (waarbij er natuurlijk wel scans en dergelijke gemaakt zullen worden). Na deze drie weken (vanaf 15 december) kan Peter ingepland worden voor de stamceltransplantatie. De stamceltransplantatie moet binnen zeven weken, vanaf de eerder genoemde 15 december, worden uitgevoerd. Dit heeft allemaal te maken met dat Peter zo schoon mogelijk en zo fit mogelijk dient te zijn. De artsen kunnen momenteel niet (we weten ook niet of dit überhaupt gaat gebeuren) een exacte datum aangeven voor de stamceltransplantatie. Het is geweldig nieuws dat alles in een stroomversnelling gaat en natuurlijk ook ontzettend spannend.

Al in het gesprek met Karin en Peter besluiten Ester en ik om 10 december als einddatum voor deze reis aan te gaan houden. Mocht er toch nog een datum komen voor de stamceltransplantatie welke verder ligt dan de eerder genoemde 15 december dan zullen wij dit zien als een extra maar niet iets waar wij op rekenen.
En met dit besluit komt opeens het einde van onze reis in zicht. Een reis die voor mij begon ergens eind 2017, waarbij ik een enkele reis naar Bogota in Colombia kocht. Een reis die begon met de nodige voorbereidingen in Nederland en waarbij de aanloop naar het werkelijk vertrek al een avontuur op zich is geweest. Een reis waarbij ik Ester ben tegen gekomen, verliefd ben geworden en het leven samen met haar wil uitzoeken en beleven. Ester die in deze reis is gestapt zonder enig idee wat haar te wachten stond, zonder enig idee wat het reizen met haar zou doen en wat het haar zou brengen. Deze reis is van ons samen geworden. En wij willen deze reis daarom graag samen op een fijne manier afsluiten.
Dit betekent dat wij graag nog wat meer van Australië zouden willen zien en om dit te realiseren zullen wij onze plannen moeten omgooien en actie ondernemen.

Ik zou in eerste instantie eind november naar Bali afreizen. Ik heb een toeristenvisum welke een jaar geldig is echter moet ik elke 90 dagen het land verlaten. Bali is de dichtstbijzijnde locatie op ongeveer 7 uur vliegen. In Lightning Ridge heb ik een paar maanden terug Iris leren kennen en vanaf het eerste moment hebben zowel Ester als ik een klik met haar. Iris zit momenteel in Thailand voor een boks cursus en zal eind november naar Nieuw Zeeland vertrekken. Op aandringen van mij maakt ze een tussenstop op Bali, zodat wij elkaar hier kunnen ontmoeten. Uiteraard baal ik ontzettend dat ik deze plannen moet omgooien en ik ben dan ook ontzettend dankbaar op de ontspannen manier hoe Iris reageert. Nu moet ik natuurlijk nog steeds het land uit en na wat gepuzzel krijg ik het ticket ongeboekt en vertrek ik aanstaande zondag naar Bali.

Ester bespreekt ondertussen met haar manager dat ze eerder wilt vertrekken en wat de mogelijkheden zijn. Terwijl ik volgende week op Bali ben, heeft Ester haar laatste volle werkweek op de station. Op woensdag 13 november vertrekken wij samen uit Mullengudgery en beginnen wij aan een roadtrip die ons via Parks, Canberra en Melbourne naar Sydney zal brengen.

Woensdag werk ik voor Scott en is het tijd om een groep lammeren te voorzien van entingen, oormerken en een elastiekje om het staartje. Terwijl Chris de lammeren optilt mag ik de oren voorzien van de nodige gaten. Een klein bloedbad is het wel. Ester voorziet de lammeren van entingen. Voor iedereen die Ester kent weet dat zij naar wordt van naalden. Naar in de zin van ik-voel-mij-echt-niet-lekker naar. Ik vind het daarom extra stoer dat ze dit doet en het gaat haar elke keer iets makkelijker af. Ze heeft vandaag ook niet in haar eigen vinger geprikt dat is wel een plus. De eerste keer dat ze in haar vinger prikte, vanwege een spartelend lam, werd ze een beetje slap en grauw. Toen de mannen zeiden dat ze maar even moest gaan zitten plofte ze zo op de grond. De mannen schrokken er van en gelukkig ging het snel beter, nadat Scott vertelde dat het slechts vitamine B12 (net als elk mens krijgen ook dieren dit moeilijk binnen)is. Gisteren heeft Ester ook in haar vinger geprikt en ze schrok er weer erg van. Ze besloot toen veel te gaan kletsen om haar eigen gedachten af te leiden en dat lukte goed. Scott heeft vandaag veel vertelt over de schapen. Over de gebitten van de schapen, over zwarte en witte genen, over rammen die gecastreerd worden en naar de slacht gaan en waar ze wel mee willen fokken. Het was een gezellige en leerzame dag.
Donderdag vertrek ik om 7.30 naar Lightning Ridge. Ruim vier uur later kom ik hier aan. Met Charlotte drink ik een kopje koffie en dan is het tijd om de laatste spullen te pakken en afscheid te nemen. Het afscheid is slechts tijdelijk, omdat Charlotte samen met haar kinderen in januari naar Nederland komt voor een bezoek aan haar moeder. Onderweg terug naar Mullengudgery krijg ik wat problemen met Steve. Steve is een automaat maar hij schakelt niet meer zo fijn door. Ik denk dat Steve zaterdag even langs de garage moet om zijn olie door te laten spoelen. Rond 18.30 uur rij ik dan eindelijk het erf weer op. Na het douchen komt Raff (de dochter van de manager) langs verkleed in haar Halloween kostuum. Ze laat ons schrikken en wij geven haar wat snoepjes. Het is voor haar lastig om hier Halloween te vieren als je niet echt langs de deuren kan gaan en ze vindt het ontzettend leuk dat wij er zijn. Nadat Raff vertrokken is gaan Christo, Ester en ik naar Tom en Jim. Jim heeft zichzelf weer eens overtroffen in de keuken met een fantastische veganistische maaltijd. Ook onze vleeseter Chris is onder de indruk en schept twee keer op. In het gesprek wat wij later hebben zegt Chris dat zijn wereld thuis in Zuid Afrika beperkt is. Hij komt uit een klein dorp en kent zijn hele leven dezelfde mensen die hetzelfde denken. Op de Universiteit heeft hij in de verte wel eens twee meisjes samen gezien, maar in zijn bekende omgeving zijn die er niet. Het is zijn comfortzone zegt hij. Het is de plek waar hij bekend mee is en weet hoe hij moet bewegen, maar ook de plek waar hij beperkt is weet hij nu. Doordat hij voor het eerst in zijn leven alleen heeft gevlogen, ergens is gaan werken waar de taal anders is, waar de mensen andere ideeën hebben en waar hij constant met andere mensen in aanraking komt die op hun beurt ook weer allemaal anders leven is hij dat gaan inzien. Chris zegt dat hij nieuwsgierig is naar hoe mensen anders leven, maar het ook wel weer spannend vind. Maar door met elkaar in gesprek te gaan juist erg veel leert en dat deze ervaring voor hem ontzettend goed is geweest en hij blij is dat hij dit heeft gedaan. Ook over eten vertelt hij dat hij nooit in aanraking zou komen met vegetariërs of veganisten en dat hij nooit anders heeft gegeten dan wat hij vanuit huis gewend is en dat is veel vlees. Hij heeft door de komst van Ester en mij een ander beeld gekregen van wat de mogelijkheden zijn en waarom mensen anders eten. En ook door Jim zijn kook kunsten begrijpt hij dat het smaakvol is en een volwaardige maaltijd is. Het is leuk om van elkaar te leren. Chris vertelt ons namelijk ook veel over zijn boerderij thuis. Over het verschil van de rollen van mannen en vrouwen, over hoe het op de boerderij thuis aan toe gaat en wat hij graag zou willen veranderen en realiseren. De avond is erg gezellig, waarbij Tom heel
open is en vertelt over het ontstaan van de station. Over zijn geldverkwisters opa en zijn vader die het bedrijf met een schuld heeft overgenomen. Over hoe Bomber van 16.000 acres naar 50.000 acres is gegroeid. Tom is ontzettend dankbaar dat zijn vader er nog is en dat ze samen kunnen werken ook al drijven ze elkaar soms tot wanhoop. Over drie jaar bestaat de station 100 jaar en hij hoopt dat zijn vader dat mee kan maken. Tom is een gevoelsmens en praat prachtig over Scott (de manager). Hij wil Scott zo lang het kan bij zich houden, omdat Scott een fijne en lieve man is die gevoel heeft voor dieren en goed is in zijn werk. Tom ziet Scott dan ook als baas en volgt de door hem gestelde richtlijnen zonder enige twijfel. Ik ben meer van de cijfers zegt hij en Scott weet echt alles van het managen van een station. Tom vertelt dat Scott ruim 14 jaar geleden is aangenomen, omdat hij mee ging met Jim. Jim is 17 jaar jonger en stond 15 jaar geleden aan het begin van zijn carrière en kreeg de kans om buiten Australië te werken. Tom besefte dat als hij een relatie met Jim wilde behouden hij hierin moest investeren. Zo hebben ze samen in Indonesië en op verschillende plaatsen binnen Europa gewoond, voordat ze terugkeerden naar Mullengudgery.
Wij krijgen ook foto’s te zien waarbij het land groen is met overal enorme plassen water. Een groter contrast met nu is niet denkbaar. De avond is ontzettend gezellig en ik vind het jammer dat het tijd is om op te stappen. Ik hoop zowel Jim als Tom snel een keer in Nederland te zien.

Vrijdag rommel ik in huis. Ik repareer onze vliegentent waar een stuk van is afgescheurd tijdens het kamperen afgelopen weekend. De wind was sterker dan de tent helaas. Daarna is het tijd om door kleding en papieren te gaan en een begin te maken met het pakken van de backpack. Ik boek een treinreis voor morgen van Dubbo naar Sydney en accommodatie voor een nacht in Sydney. Voor Indonesië moet ik ook nog even bedenken wat ik precies wil gaan zien en wil gaan doen. Het is veel geregel, maar als alles aan het einde van de dag gedaan is voel ik mij tevreden.

Dan is het opeens alweer zaterdag. Om 6.30 uur rijden Ester en ik in Steve het erf af. Blijkbaar is er niks aan de hand met Steve en zijn olie, maar heb ik een klein knopje aan de zijkant van de pook ingedrukt. Dit knopje zorgt er blijkbaar voor dat de je de toerental stilzet en hij niet verder door schakelt. Ik moet er maar hard om lachen en het scheelt ons weer geld. Onderweg naar Dubbo kletsen we gezellig en maken we alweer plannen voor het weekend erop wanneer we weer samen zijn. Op het station van Dubbo neem ik voor nu afscheid van mijn lievelingsmens. En terwijl ik in de bus stap op weg naar een nieuw avontuur, mis ik haar nu al. Na een reis van ruim 8uur kom ik aan het einde van de middag aan in Sydney. De bus rijdt over de Harbour Bridge de stad binnen en het blijft magisch om het Opera gebouw te zien. Ik moet even denken aan Amsterdam, waarbij ik het ook elke keer zo magisch vind om onder het Rijksmuseum door te fietsen waar muziekanten spelen en de akoestiek geweldig is. Ik vind Sydney een leuke stad, doordat het een mooie mix is van ontspannenheid, architectuur en groen. Ik besluit er een halte eerder uit te stappen om zo naar het hostel te wandelen. Het is fijn weer en met slechts 20 graden wel een stuk koeler dan wat ik gewend ben.

Zondag word ik al vroeg wakker vanwege een kamergenoot die de weg naar de deur in het donker niet weet te vinden.

Vandaag is het exact een jaar geleden dat ik begon aan mijn Yoga Teacher Training bij Fred Busch in Bogotá. Ik vond de opleiding lichamelijk zwaar, maar ik heb tegelijkertijd ook ontzettend genoten van het proces waarin ik mijn lichaam sterker heb zien en voelen worden. Mentaal ben ik bewust geworden dat wanneer er “iets” buiten mijn comfortzone ligt ik in de weerstand ga. Kont in het krib, mopperen en het vooral de label “onzin” geven. Ik kan mij nu verschillende situaties, zowel werk als privé, voor ogen halen waarbij dit gebeurd is. Ik besef dat zo reageren niet past bij de manier zoals ik door het leven wil gaan.
Tijdens de YTT werd ons gevraagd om plantaardig te eten. De redenen hiervoor werden zowel vanuit het fysiek als het mentale oogpunt benoemd. Wat Fred vertelde klonk zo ontzettend logisch en toch voelde ik daar die weerstand. Weerstand omdat het anders was en ik er geen weet van had wat dit nu precies inhield. Maar het zaadje is toen wel gepland. En net als elk ander mens heb ik mijn eigen tijd en ritme voor mijn processen. Het afgelopen jaar ben ik heel anders naar de wereld gaan kijken. Ik ben ook erg bezig met hoe ik zelf in de wereld wil staan en wie ik wil zijn.
Een maand geleden heb ik de logische (voor mij) stap van vegetarisch naar volledig plantaardig eten gezet. Ondanks dat ik niet dagelijks het fysieke van yoga praktiseer, zit yoga dus wel elke dag in mijn leven. Yoga is voor mij namelijk niet alleen het fysieke, maar ook juist het mentale. Yoga gaat over zelfliefde en naastenliefde. Yoga gaat over niet moedwillig kwaad doen. Yoga gaat over bewust wording en bewust zijn. Yoga gaat over de mensen en de wereld om je heen werkelijk zien en horen. Yoga gaat over ademhaling en rust. Yoga is de innerlijke rust die ik kan ervaren als ik aan mijn “oneindig” lange hek werk. Yoga is voor mij als ik op een surfplank in het water lig en niet weet waar mijn lichaam ophoudt en de oceaan begint terwijl ik wacht op die ene mooie golf. Yoga is voor mij een nederig gevoel van overgave terwijl alles in mij wakker en aan staat. Ik ben dankbaar dat ik met yoga in aanraking ben gekomen en ik deze opleiding heb gevolgd.

Na het ontbijt wandel ik vanaf het treinstation naar Circular Quay.Hier kijk ik uit over het water naar het Opera gebouw. Hoewel deze haven van Sydney klein is, is hij groots doordat het hier diep genoeg is voor de grootse cruiseschepen. Ik wacht hier op Julia. Vorig jaar in Colombia heb ik Julia leren kennen. Wij deelden een kamer in een hostel in de stad Manizales. Een week of 2 later kwamen wij elkaar weer tegen in San Augustin. Wij volgen elkaar sindsdien op instagram en hebben altijd contact gehouden. Julia komt uit Sydney en vandaag heb ik met haar afgesproken. Het is bijzonder hoe soepel het soms gaat om iemand na een hele lange tijd weer te zien. Ik vond het ontzettend leuk en gezellig om bij te praten en kan niet wachten om Ester volgende keer aan haar voor te stellen.

En terwijl ik richting de luchthaven vertrek appt Ester mij prachtige foto’s door. Het regent in Mullengudgery. En niet een paar druppels maar al de hele dag. EINDELIJK!

Eindstand kaarten:
Essie: 103
Nath: 106