Selecteer een pagina

Zondagavond ben ik aangekomen in Bali. De geuren, de kleuren, het tropische, de mensen en het leven op een lager tempo. Indonesië wat ben je toch elke keer weer fijn. Na een nachtje in Denpasar ben ik op maandag vroeg doorgereisd naar Nusa Lembongan. Nusa Lembongan ligt op 30 minuten varen ten zuidoosten van Bali. Het eiland heeft een oppervlakte van 8 vierkante kilometer en slechts 5.000 bewoners. Als ik de oversteek per boot maak, maakt mijn hart een sprongetje, wat is de oceaan toch indrukwekkend. Mensen die om mij heen in zakjes spugen vinden dat blijkbaar ook. Na aankomst geniet ik van een heerlijke lunch en daarna mag ik dan eindelijk op de golven spelen. Het surfen was een feestje en ging boven verwachting goed. Tijdens het surfen heb ik Nienke leren kennen een ontzettende leuke meid uit Amsterdam en we trekken met elkaar op. Aan het einde van de middag volg ik nog een yoga les en vervolgens ga ik op tijd naar bed, want ik kijk scheel van vermoeidheid.

Dinsdag ben ik weer voor 5 uur wakker. Zelfs met slechts drie uur tijdsverschil heb ik blijkbaar een jetlag. Om 7.30 uur begin ik de dag met een les yoga. Ik voel mij wat stijf na het surfen van gisteren en het is heerlijk om zo de dag te beginnen. Samen met Nienke ga ik ontbijten. Het ontbijt doet mij denken aan Siargao (Filipijnen) waar ik dagelijks met Ester van een smoothie bowl genoot. Tijdens het ontbijt hebben Nienke en ik ontzettende open gesprekken over onze jeugd, ouders, werk en wat we allemaal graag zouden willen. Ik blijf het bijzonder vinden om op reis mensen tegen te komen waarbij het klikt en je er vervolgens mee optrekt alsof je elkaar al veel langer kent. Na ons uitgebreid ontbijt gaat Nienke naar een massage en lees ik verder over Boudewijn’s avonturen op en over eenzame eilanden. In de middag zie ik Nienke weer en wij besluiten om op de scooter naar Dream beach te rijden. Het uitzicht vanuit de infinty pool over het strand de zee is werkelijk prachtig. Aan het einde van de middag is het tijd om te surfen. Hoewel het een paar keer fantastisch mis gaat, gaat het vooral fantastisch. Ik heb een paar prachtige golven afgereden en voel me onoverwinnelijk. De glimlach is ook niet van mijn gezicht te krijgen. En terwijl de zon de hemel rood kleurt om vervolgens in de prachtige blauwe zee te verdwijnen is het tijd om naar huis te gaan.

Woensdag begint mijn dag met yoga. De lessen duren hier gemiddeld 1.5 uur en zijn behoorlijk intensief. Ik geniet ervan dat ik mijn lichaam hard laat werken. Na de yoga ga ik ontbijten. Ondertussen lees ik Boudewijn die vertelt over het eiland Pitcairn en hoe ook dat eiland ooit een strafkolonie is geweest. Rond 12 uur zie ik Nienke weer en gaan wij op de scooter naar Sandy Bay. Ook hier is het strand wit en de zee blauw. Het eiland Nusa Lembongan hoort bij Bali, maar als ik het de eilandbewoners vraag voelt niemand zich Balinees. Tot nu toe is er geen eilandbewoner, op welk eiland dan ook, geweest die zich op wat voor een manier dan ook verbonden voelde met het vaste land. Het blijft iets bijzonders eilanden.
Aan het einde van de middag is het tijd om voor de laatste keer te gaan surfen. Surfen is hier door de waanzinnige omgeving een hele ervaring. De zon schijnt fel aan de strakblauwe hemel en de zee voelt aan als een warm bad. Als ik op mijn plank zit te wachten tot de golven komen, kijk ik weer vol bewondering naar het eiland aan de overkant. Dat is Bali en de imposante vulkaan Agung is duidelijk aanwezig. De golven zijn vandaag mooi en het gaat erg fijn. Ik voel mij rustig en het surfen gaat dan eigenlijk altijd beter. Als ik aan het surfen ben is er geen ruimte om aan iets anders te denken dan aan het hier en nu. Dit hier in het water is mijn happy place.
De laatste avond is aangebroken en samen met Nienke en een Engels meisje (waarvan ik de naam alweer vergeten ben) ga ik een hapje eten op het strand. Het is ontzettend gezellig, maar het buitenleven is ook vermoeiend en om 22 uur is het tijd om naar huis te gaan. Nienke ga ik terug zien in Amsterdam en dat is een super leuk vooruitzicht.
Donderdag ben ik weer voor 6 uur wakker. Om 7 uur zit ik aan het ontbijt en een uur later word ik opgehaald voor mijn snorkel tour. Vanaf het strand van Nusa Lembongan stap ik in een bootje en vertrekken wij in westelijke richting. We varen om Nusa Ceningan heen en zien aan de overkant Nusa Penida liggen. Hier gaan wij op zoek naar de Manta Ray. Deze reuzen hebben er vandaag geen zin in en uiteindelijk varen wij door naar nog twee mooie snorkel plekjes. Het water is warm, de zo’n schijnt, de vissen zijn kleurrijk en het is een geslaagd uitje. Na een laten lunch is het tijd om richting de luchthaven te vertrekken, want ik heb een nachtvlucht naar Sydney. Aan boord van de boot die mij van Nusa Lembongan naar Bali brengt ontmoet ik een Nederlands stel van in de veertig. Ze zijn voor het eerst in hun leven verder gereisd dan Turkije of Egypte en het geluk straalt er vanaf. De mevrouw vertelt dat ze normaal in Turkije of Egypte alleen all inclusief zitten en niks ondernemen. Hier op Bali hebben ze een scooter gehuurd. Het was avontuurlijk, geweldig en het smaakt naar meer.
Mijn vlucht van 22.30 uur heeft vertraging vanwege technische problemen en dus is het wachten geblazen. Ik FaceTime uitgebreid met Rogier en even later ook met papa. Het is fijn ze weer even te zien en te spreken. Ik heb een fantastische week in Indonesië gehad. Wat is dit land fijn in zijn diversiteit. Het surfen was absoluut het hoogtepunt. Om 1.30 mag ik eindelijk boarden en ga ik op weg naar Sydney.
Vrijdag loopt minder soepel dan ik zou willen. Met een vertraging van ruim 3 uur ben ik uiteindelijk om 10.00 uur in Sydney geland. Hier reis ik naar het centrum waar ik even mijn benen kan strekken en boodschappen haal. Ik heb een nieuwe verslaving namelijk tapioca pudding en die kan ik alleen bij de Woolworth krijgen. Ik geniet van de zon en de warmte. De zomer is volop aanwezig. Om 12.18 uur vertrekt mijn trein van Sydney naar Lithgow. Helaas gaat de trein niet verder dan Katoomba en daar loopt het allemaal in het honderd. Ik mis de pendelbus van Katoomba naar Lithgow en ook mijn aansluiting naar Dubbo. Aangezien de batterij van mijn telefoon bijna op is en ik oververmoeid ben, moet ik bijna huilen. Een kop koffie en een stopcontact verder gaat het weer stukken beter. Na wat uitzoekwerk koop ik een buskaartje naar Orange hier zal ik rond 19.30 uur aankomen. Verder dan Orange ga ik niet meer komen. Ester boekt ondertussen een hotel in Orange en vertrekt met Steve vanuit Mullengudgery. Ook zij heeft een flinke reis van ruim 3 uur reizen voor de boeg. Het is nu eenmaal zoals het is en het is een goede oefening om de rust te leren bewaren. Het is ontzettend fijn om elkaar weer te zien na een hele week.

Zaterdag genieten wij vooral van het weer samen zijn. Het weer in Orange is een stuk frisser dan elders in de omgeving, omdat het in een vallei ligt. Ester en ik wandelen door de straten van Orange en drinken een kopje koffie bij een leuk restaurantje. We gaan verschillende Opp Shops (tweedehands winkels) af, maar vandaag vinden wij niks leuks. Vanuit Orange
rijden wij door naar Dubbo. Hier doen wij de laatste boodschappen om door te rijden naar Mullengudgery. Grote borden langs de weg maken reclame voor kleine dorpen in de outback. Het blijft hier bijzonder.

Zondag ben ik samen met Ester, Christo, Tom en Bomber een middag naar de paardenraces in Warren geweest.
Warren staat bekend om de wol en katoen industrie. Het is daarbij een van de bekendere plaatsen in de provincie New South Wales. Het gebied is bekend vanwege de merino fokkerijen waarbij Haddon Rig, Raby en Egelabra de bekendere zijn.
Warren is ook de startup lokatie van de Commodity Beijing Services (CBS), welke als doel heeft om de Australische boeren, welke lijden onder de droogte, te helpen. De hulp bestaat uit het financieel ondersteunen en ook onderwijzen over welke mogelijkheden er nog meer zijn. Dit met het uitgangspunt dat de boeren weer zelfstandig en stabiel worden.
Paardenraces zijn ontzettend groot in Australië. Ook in de outback hebben de meeste dorpjes naast een rodeo-ring ook een racebaan. Ester en ik besluiten tijdens één van de races te wedden (na een tip van Bomber). Ik ben als een kind zo blij wanneer ons paard als eerste de finishlijn passeert. Het is een ontzettende leuke zondagmiddag en fijne manier om het weekend mee af te sluiten.

Eindstand kaarten:
Essie:103
Nath:106