Op de zondag zou ik eigenlijk doorreizen naar de Tatacoa woestijn. Dit had ik eigenlijk zo gepland omdat iedereen hier heen gaat. De meeste reizigers doen het zelfde rondje met hier en daar wat uitzonderingen die van het gebaande pad af gaan.
Ik heb de afgelopen dagen veel nagedacht en getwijfeld om wel of niet naar de Tatacoa woestijn te gaan. Ik heb ook aan vele reizigers gevraagd wat hij of zij er van vondt en het hilarische is wel dat iedereen eigenlijk het wel oké vond. De rode woestijn is mooi de grijze iets minder en als het helder is kan je je de sterren zien zonder lichtvervuiling en dat is het mooiste van alles de sterren aan de hemel.
De laatste keer dat ik de zonder lichtvervuiling naar boven heb gekeken moet in Canada geweest zijn. In Jasper omhoogkijkend en je adem stokt dan even van de vele twinkelingen in de lucht. De mooiste sterrenhemel die ik ooit heb gezien was weer Australië. Ik werkte op een schapen ranch en daar ben ik in het donker met mijn zaklantaarn het erf opgelopen. Ik ben op een houten hek gaan zitten en heb uren omhoog gekeken. Nog nooit heb ik zoiets volmaakts gezien. Een donkerblauw fluwelen lucht gevuld met eindeloze sterren. De melkweg liep als een witte band door de hemel heen en je hoorde de natuur geluiden van de nacht maken en de geur is van droge rode aarde.
Ik besluit naar mijn gevoel te luisteren en niet richting de Tatacoa te vertrekken en zondag breng ik vervolgens nog door in San Agustin. Ik vermaak mij met een rondje door het dorp heen, bezoek een kleine markt, ik dut wat in een hangmat en geniet van de zon. S’avonds komt Julia aan (het Australische meisje wat ik heb leren kennen in Manizales) en kletsen we heerlijk bij en wisselen we wat tips uit voor onze toekomstige reizen. Mijn laatste avond in Casa de Nelly, wat heb ik het hier fantastisch gehad.

Maandagochtend om 8.00 uur vertrek ik dan eindelijk uit San Agustin richting Neiva. De wegen wisselen nogal in Colombia en helaas is dit stukje weer vol hobbels en gaten. Het grappige is dat mijn fitbit hier behoorlijk van overstuur raakt en soms wel 20.000 passen registreert terwijl ik mij absoluut niet beweeg.
Terwijl het kind schuin voor mij de longen uit haar lijfje begint te kotsen (en ik als een malle mijn oortjes zoek zodat ik hard muziek kan luisteren) en de zure lucht zich door de bus verspreidt hoor ik over de radio iemand Adios la Vida prevelen. En met de rijstijl van de chauffeur voel ik dit nummer tot in mijn ziel.

Na 6uur reizen kom ik aan in Neiva. Vanwege de ligging -dicht bij de evenaar-en omdat de stad op geringe hoogte ligt, heeft de stad het hele jaar een warm klimaat. En met 27 graden en een lekker zonnetje is dit mijn uitvalsbasis voor de komende dagen. Zowel op maandag als dinsdag zwem ik heerlijk in het zwembad en luier ik wat in de zon. Hier krijg ik soms gezelschap van een leguaan wat best prima is totdat er één besloot te gaan zwemmen en ik maar besloot het water te verlaten. Neiva is niet toeristisch dus een uitstapje naar de supermarkt en het centrum is een hele happening voor zowel mij als de mensen hier. Staren is in Colombia heel normaal en je raakt er aan gewend maar in combinatie met al het getoeter van motoren (die ook constant naast je stoppen) en auto’s is het op een gegeven moment best een opgave om stoïcijns door te lopen. De mensen zijn erg nieuwsgierig maar ook vriendelijk want zodra ik de weg vraag helpen ze mij graag. Ondanks dat het best heftig kan overkomen voel ik mij geen seconde onveilig. Veel meer dan dit gebeurd er niet deze dagen.

Op woensdagochtend besluit ik de bus van 9.00 uur naar Bogota te nemen. De rit verloopt soepel en rond 15.00 uur rijd ik de stad binnen. Nog ongeveer 1.5uur later kom ik dan eindelijk aan bij mijn thuis voor de komende maand. Via Air BNB heb ik gekozen om een kamer (met eigen badkamer) te huren bij Martha en Hugo. Ze wonen aan de Zona Rosa wat een bruisende buurt is vol eettentjes, warenhuizen, boetiekjes en meer. Ik word warm welkom geheten door Martha en na een rondleiding en het uitpakken van mijn tas besluit ik wat boodschappen te gaan doen want ik heb zin om te koken (ja het kan raar lopen). De buurt is ontzettend leuk en ik voel me hier eigenlijk gelijk thuis.

Donderdag wil ik graag de bus naar de wijk Candelaria nemen. Het is altijd even uitzoeken hoe het OV werkt in andere landen maar ook per stad is het weer anders. Na wat gebrabbel van de Spaanse dame achter het loket kom ik erachter dat met los geld je geen kaartje kan kopen maar ik wel een OV kaart kan kopen die ik kan opladen. Het bussysteem heet Transmilenio en heeft een netwerk van afgesloten busbanen. Qua organisatie kan dit het worden vergeleken met een metro behalve dan dat het niet ondergronds is en er gebruikmaakt van bussen met vervuilende dieselmotoren.
Het verkeer in Bogota is trouwens een enorm probleem. De straten staan de gehele dag door vast en je doet er erg lang over om ergens te komen. Vanwege het grote verkeersprobleem heeft Bogota daarom een restrictief autobeleid: bij toerbeurt is het aan auto’s met bepaalde nummerborden verboden te rijden tijdens de spitsuren.

De straten van Bogotá hebben een schaakbordpatroon, de straten in noord-zuidrichting heten carreras, haaks daarop zijn de straten in oost-westrichting genaamd calles. Carreras en calles hebben over het algemeen geen naam, maar een nummer. De huisnummering is daarop gebaseerd. Een huisadres als calle 42 # 15-34 betekent dat het huis is gelegen in calle 42, 34 meter verwijderd van de hoek met carrera 15 (in de richting van carrera 16).

Aangekomen in Candelaria begin ik aan een free walkingtour met veel graffiti en wat historische feitjes. Bogota is in 1538 gesticht. Op de plaats waar Bogota in werd gesticht staat nu de Cathedraal Primada aan de Plaza de Bolivar.
De stad ligt met zijn 10 miljoen inwoners op 2600 meter hoogte op een door bergen omgeven hoogvlakte. Hoewel Bogota vrijwel op de evenaar ligt, is de gemiddelde dagtemperatuur door de hoge ligging slechts 18 graden (’s nachts rond de 8 graden). Maar goed met de het gure weer in Nederland hoor je mij verder niet klagen (wel hijgen want de hoogte is wennen). De gids vertelt over de graffiti cultuur in Bogota en hoe belangrijk dit is om buurten op te knappen en mensen bij elkaar te brengen. Deze kunst vertelt verhalen en is de stem. Aan de mensen over de oorspronkelijke inwoners maar ook vaak een protest naar de overheid en de corruptie die nog steeds plaatsvind.
Candelaria is het oudste gedeelte van Bogota met koloniale gebouwen die meer dan 300 jaar oud zijn en het is heerlijk om door de straten te slenteren.

De rest van de dag gebruik ik om mijn eigen buurt te ontdekken. Zo drink ik een heerlijk kopje koffie in een klein lunchtentje. Ontdek ik een fantastisch warenhuis waar een hele etage alleen maar foodcourt is (en ik een burrito van monsterlijke grote naar binnenwerk) en is er om de hoek ook een bierbrouwerij waar ik van de week een biertje ga drinken. Ook loop ik een proefrondje naar de yoga studio want zaterdag begint mijn opleiding.

Net als gisteren neem ik vandaag weer de bus naar de wijk Candelaria. Ik heb besloten dat ik meer van Bogota wil zien en hoe kan je dit beter doen dan op de fiets. Ruim 5uur fietsen wij met Mike (een Australiër die vroeger werkzaam was als journalist in Zuid America maar met het intreden van het internet besloot hij een fietsenzaak te beginnen) door verschillende wijken van de stad zoals La Candelaria, Santa Fé, La Macarena, San Diego, Cataluna en Teusaquillio. Hiertussen zitten ook duidelijk de wat rauwere wijken waar ook prostitutie plaatsvind en veel drugshandel. Ik kijk mijn ogen uit tijdens deze tour en het is zo bijzonder op deze plekjes een kijkje te kunnen nemen. We bezoek verder ook nog een groot stierenvechten arena waar wat leerlingen die in opleiding zijn tot matador aan het oefenen zijn. Hoewel er tegenwoordig veel geprotesteerd word tegen deze sport geniet matador zijn toch nog veel aanzien en brengt het rijkdom met zich mee.

We sluiten de dag af met een potje tejo en een biertje. Tejo is ontzettend bekend binnen Colombia. De bedoeling van tejo is om een metalen schijf van ongeveer 680 gram over een lengte van 15,5 meter te gooien en op een schijf met een kleine explosieve lading te laten landen. Het valt niet mee om explosies te veroorzaken maar uiteindelijk lukt het mij gelukkig wel!

Zaterdag is het dan eindelijk zo ver de eerste dag van mijn yoga opleiding. Sinds gisteren ben in al behoorlijk nerveus want hoe gaat de training eruit zien? Wie doen er mee? En wat gaat dit met mij doen?
De docent is een Amerikaan en hij heet Fred Busch. Fred heeft o.a. Een boek geschreven met de titel The Lower Back Bible welke ik gelezen had ten tijde van mijn rugpijn en voordat ik fanatiek met yoga aan de slag ging. Mijn keuze voor hem als mijn yoga docent is behalve dat hij dus gespecialiseerd is in lage rugpijn hij ook de docent is geweest van Lottie. Ik heb verschillende lessen bij haar gevolgd en ik vind haar basis en manier van lesgeven erg fijn.
De dag is ontzettend intensief maar ook super leerzaam. Het yoga zoals de meeste van ons het kennen (het lichamelijke gedeelte) is een klein onderdeel van wat het allemaal kan zijn. Het gaat daarbij ook niet om hoe lenig je bent maar of je de oefeningen op de juiste manier technisch uitvoert en op de juiste manier adem haalt. Verder komen er ook zaken aan bod die vooral met ons hoofd te maken hebben zoals bewust zijn van wie je bent en hoe je in het leven staat. Over verantwoordelijkheid nemen in je leven of in een slachtoffer rol kruipen, de ego van de mens, compasievol en barmhartig kunnen zijn en in het hier en nu kunnen leven.
Voor de een kan dit wat zweverig klinken maar het is zijn eigenlijk alledaagse dingen en emoties waar we het over hebben en het is leuk om er met een groep over te kletsen. Daarnaast zijn het momenteel thema’s die in mijn eigen leven belangrijk zijn en het is fijn om dit op deze manier te kunnen onderzoeken.
Aan het einde van de dag zijn mijn armen zo verzuurd dat ik ze niet meer boven mijn hoofd krijg en tijdens het opdrukken trillen ze behoorlijk. En als het 16.00uur is, is het ook even genoeg geweest voor vandaag. In de avond maak ik de komende tijd huiswerk en ik zit braaf in het Sanskriet woorden te leren. Heel even bekruipt mij het gevoel dat ik over 23 dagen meer woorden in het Sanskriet kan dan in het Spaans!

Zondag word ik wakker met een schitterende spierpijn. Maar aangezien dat alleen maar aangeeft dat ik sterker word is dat helemaal prima.
Wandelen naar de yoga studio is een bizarre ervaring op de zaterdag en zondag. Waar het normaal de gehele dag vol staat met auto’s is het nu uitgestorven. Op de zondag is het, net als in vele andere grote steden in Colombia, nog rustiger dan normaal want door de hele stad zijn wegen afgesloten zodat hardlopers en fietsers kunnen genieten van de ruimte.
De dag in de yoga studio bestaat vandaag uit het verder uitbreiden van onze sequence, lesgeven en leren over de beperking die wij als mens hebben door oftewel je skelet of de spieren. Volgende week volgt wat uitgebreider informatie over mijn yoga avontuur in Bogota.