Week 60: 11.11.2019- 17.11.2019, Mullengudgery, Parks, Cobram, Warrnambool, Port Campbell, Apollo Bay, Lorne, Torquay (Great Ocean Road) en Melbourne, Australië

Maandag werk ik voor het laatst aan “mijn” hek. Zonder problemen maak ik het rechte stuk af en werk zo de hoek om. Hier zie ik het hek aan de horizon verdwijnen. Het onderwerp werk is momenteel een thema en ik klets hier veel over met Ester en vriendinnetjes. Het gaat dan niet over wat voor werk ik wil gaan doen, maar over onder welke omstandigheden ik wil gaan werken. Ik heb al een tijdje het gevoel dat werken op de manier zoals ik eerder deed (in loondienst) niet meer helemaal bij mij past en ik ben aan het onderzoeken wat de mogelijkheden zijn. Ik vind dat ontzettend leuk om te doen, omdat ik meer over mijzelf leer. Leer wat ik belangrijk vind, wat de mogelijkheden zijn en wat aansluit bij mijn wensen. Natuurlijk is het ook spannend om nieuwe stappen te gaan ondernemen en juist dat spannende maakt het ook weer dat ik voel dat ik kan groeien.
Aan het einde van deze warme dag neem ik afscheid van James en het “eindeloze” lange hek. Wat heb ik hier mooie inzichten gekregen en met veel voldoening aan gewerkt.

Dinsdag is het tijd om Steve te wassen.
Met dit klusje ben ik al snel 1.5 uur bezig en het verschil is uiteindelijk duidelijk te zien. De rest van de dag draai ik wasjes en pak ik de tassen. Aan het einde van de middag gaan wij met z’n allen een biertje drinken in de pub van Nevertire ter afscheid. Meer outback dan dit gaat het niet worden en dat is heerlijk. Wat een lieve mensen hebben wij hier op de station ontmoet en ik hoop ze in de toekomst zeker nog een keer te zien. Deze ervaring van de station is ook erg goed geweest voor zowel mij, Ester als ons samen. Los van elkaar hebben wij veel geleerd over onszelf en hoe te leven in een omgeving als hier. Samen hebben wij geleerd dat wij goed kunnen samen werken en dat als wensen uit elkaar liggen hier ook altijd een oplossing voor te vinden is. Het heeft ons doen groeien.

Woensdag rijden Ester en ik om 7.15 uur voor de laatste keer het erf af. Wij rijden eerst naar Parks, omdat ik hier graag de nieuwe muurschildering van John Murray in het echt wil bewonderen. John Murray heeft in Melbourne een Elvis emoe geschilderd en de organisatoren van het Elvis festival in Parks hebben dit opgemerkt en hem gevraagd Elvis ook hier aan te brengen. De Elvis emoe is reusachtig en fantastisch.
Via de dorpjes Forbes en Narrandera rijden wij door naar Cobram. Onderweg steken wij de rivier de Murray over en daarbij laten wij de provincie New South Wales achter ons en rijden wij Victoria binnen. Het is halverwege de middag als wij besluiten een camping op te zoeken en te genieten van het warme weer.

Donderdag worden Ester en ik al vroeg wakker van de natuur op de camping. Galah’s en Kaketoes wat zijn ze mooi en wat maken ze een kabaal. Buiten de dag beginnen in de zon met een kop koffie is fantastisch. Vanuit Cobram rijden wij in ruim 7 uur naar Warrnambool. Onderweg rijden wij door kleine gehuchten die je 100 jaar terug in de tijd brengt. Het landschap veranderd op spectaculaire wijze. Van eindeloze goud gele akkers naar glooiende groene velden. Loofbomen wisselen zich af met naaldbomen. Wij kijken onze ogen uit en zien de vele gezichten van Australië. Ook het weer is ondertussen veranderd. Wij vertrokken uit Mullengudgery met een ruime 37 graden en volle zon. Nu Ester en ik Warrnambool naderen is het regenachtig, grijs met een magere 12 graden en we moeten wel even wennen aan dit weer. Omdat de regen alleen maar heviger wordt besluiten wij om een kamer in een motel te boeken in plaats van in Steve te slapen. Kamperen moet wel leuk blijven natuurlijk.

Vrijdag vertrekken Ester en ik vanuit Warrnambool. Wij rijden met Steve over de Great Ocean Road. Deze weg loopt langs de zuidkust van Australië. In 1919 werd de aanleg begonnen door soldaten die van de Eerste Wereldoorlog terugkwamen. Ze bouwden eraan tot aan 1932. De Great Ocean Road werd gewijd aan de slachtoffers van de oorlog en is het grootste oorlogsmonument voor slachtoffers uit de WOI. De weg brengt ons langs prachtige kustlijnen en door mooie landschappen. Wij bezoeken ook verschillende bezienswaardigheden zoals de Twaalf Apostelen. De Twaalf Apostelen is een rij rotsen van kalkzandsteen en steken vlak voor het zandstrand van het Port Campbell National Park op uit zee. Onder invloed van de als maar beukende golven is op 3 juli 2005 een vijftig meter hoge rots uit deze rij ingestort. Sindsdien staan er nog acht rotsformaties overeind.
Op een parkeerplaats valt het mij op dat Steve zijn koplamp er een beetje raar uitziet. Een paar kilometer verder stap ik uit de auto om hier even naar te kijken en zie ik dat deze er helemaal uithangt. Gelukkig is er niets wat niet door Ducktape bij elkaar gehouden kan worden en zo redden wij het wel tot er een garage gevonden is. We bezoeken het dorpje Lorne en Apollo Bay. Beide zijn schattige kust dorpjes met een boulevard, winkeltjes, een pub en restaurants. Op een caravanpark in Apollo Bay hebben Ester en ik een klein huisje voor de nacht, waarin wij droog zitten terwijl het buiten hard regent.

Zaterdag bakt Ester pannenkoeken voor het ontbijt. Eigenlijk kookt Ester zo goed als altijd. Verder dan havermout, overnight oats en lunch op de dagen dat ik vrij ben kom ik niet. Ik ben met weinig dingen saai, maar wat betreft eten ben ik dol op gevarieerd eten, maar kan ik vanuit gemakshalve en creatief loos ook avonden het zelfde eten. Ester is veel creatiever, neem nu alleen al plantaardig eten en de varianten die ze wilt uitproberen. Uiteraard ben ik hier super dankbaar voor. Vanuit Apollo Bay rijden wij richting Torquay. Onderweg bezoeken wij Bells Beach. Hier worden jaarlijks professionele surf wedstrijden gehouden en ook nu is het de ideale uitvalsbasis voor ervaren surfers. In Torquay draait alles om surfen en bezoeken wij Surf city. Hier ontdekken wij dat het surf merk Rip Curl in dit dorp is begonnen. Ook bezoeken wij het surf museum en leren zo wat meer over de geschiedenis. Overal waar Ester en ik gesurft hebben verwijst de geschiedenis naar Frans Polynesië en Hawaii. In het museum zien wij surfboards van ruim 100 jaar oud en ook surf kleding van het eerste uur. In Torquay is het met 10 graden erg fris, maar wel droog en daarom verruilen Ester en ik de huisjes op een vakantiepark in voor de daktent van Steve. Het is s’nachts behoorlijk fris en de korte pijama’s maken plaats voor thermo kleding, truien en muts. Een thermoskan met heet water fungeert als kruik. Heerlijk knus.

Na het ontbijt op zondag bezoeken Ester en ik een gezellige lokale markt in Torquay. Hier en daar maken mensen muziek en mooie duurzame producten worden te koop aangeboden. Na een uurtje over de markt gewandeld te hebben rijden wij door naar Melbourne. In Melbourne schijnt de zon en is het lekker weer. Ester en ik bezoeken de Two Birds Brewing brouwerij. Deze lokale brouwerij is de eerste brouwerij in Australië die opgezet is door 2 vrouwen en ze hebben allemaal mooie en bijzondere bieren. We drinken een fris biertje waar op de achtergrond een passievrucht smaak te herkennen valt.
Na deze leuke stop rijden wij door naar het centrum van Melbourne. In de verte zien wij de skyline en ergens doet deze stad mij direct denken aan Rotterdam. De weg naar het centrum is een beetje hectisch, doordat wij blijkbaar een tolweg nemen waar je digitaal voor moet betalen. Ester maakt even later een account aan, zodat we geen boete krijgen. Ook is de drukte in het verkeer een enorme omschakeling na maanden over eenzame grijze asfaltwegen gereden te hebben.
Als we aankomen bij onze Airbnb zien wij dat Steve niet in de garage past. De volgende 100 minuten brengen Ester en ik door in Steve terwijl wij allemaal parkeer plaatsen en garages in Melbourne afrijden. Dit rijden gaat door kleine straten en over de grote lane die zich slingerend een weg door de stad baant. We zweten en worden kribbig. Uiteindelijk zitten wij ergens tussen huilen en lachen in. Aan alles komt een einde en soms is dat fijn. Zo vinden wij uiteindelijk een parkeerplaats, waar zowel plek is als waar Steve past. Het nadeel is dat je hier slechts kaartjes voor maximaal 12 uur kan halen en dat deze parkeerplaats niet bewaakt is. Een beetje spannend is het dan ook wel om Steve hier achter te laten.