Maandag slenteren Ester en ik door Melbourne. We zijn vandaag samen en ergens ook alleen.
Wij hebben met Karin en Peter gesproken. Peter was vorige week al niet zo lekker en had onder andere last van koorts en pijn in zijn lijf. Na onderzoek in het ziekenhuis blijkt dat de huidige chemotherapie niet meer werkt en dat de kanker op agressieve wijze aan het terugkomen is. Hierdoor is het nu van de baan dat Peter in december de stamceltransplantatie kan krijgen, want hiervoor moet hij door de chemotherapie zo “schoon” mogelijk zijn. De stamceltransplantatie is de enige kans op genezing voor Peter. De artsen in het UMC hebben een zwaardere chemotherapie voorgesteld. Deze optie is ook het laatste wat qua behandeling aangeboden kan worden met het uitzicht op het schoonmaken van zijn lichaam voor de stamceltransplantatie. Deze chemotherapie is zwaarder in de zin van het woord dat de chemotherapie die voorgesteld wordt veel bijwerkingen kan geven, het lichaam kapot kan/zal maken en van dagbehandeling naar ziekenhuisopname. Deze chemokuur moet er voor zorgen dat Peter in 3 keer (elke 21 dagen een nieuwe kuur) zo schoon mogelijk is. Dit nieuws brengt ontzettend veel onzekerheid met zich mee, omdat er geen garantie is dat deze behandeling aan zal slaan.
Met dit heftige nieuws gebeurd er natuurlijk van alles aan emoties bij Ester en mij. Soms kan je jezelf ontzettend alleen voelen in je eigen emotie. We doen ons best naar elkaar toe te bewegen, maar op sommige dagen is het ook gewoon lastig. Wat er wel besloten is, is dat wij deze reis zullen beëindigen en naar Nederland zullen afreizen. Ester wil bij haar ouders en haar broers zijn en dat is zo ontzettend begrijpelijk. Wij moeten Steve verkopen en naar Sydney afreizen. Hierin zoeken wij samen naar een oplossing.

Dinsdag is het tijd om Melbourne te ontdekken. Ester en ik hebben een free walking tour gedaan en dit was super tof. James nam ons mee door zijn stad. Met ontzettend veel liefde vertelt hij over zijn stad en hoe Melbourne in relatief korte tijd (slechts 200 jaar) uitgegroeid is naar een wereldstad van formaat. James vertelt over de eeuwige rivaliteit met Sydney en dat dit ooit is begonnen nadat Melbourne onafhankelijk werd van Sydney en toen bij toeval goud vond. Dit goud heeft Melbourne rijkdom en groei gebracht. Maar toevallig was de vondst niet. Alleen wilden de mensen die hier van wisten en invloed hadden geen belasting aan Sydney betalen. Dus moesten ze eerst onafhankelijk worden. En na de onafhankelijkheid kwam het goud binnen een maand boven tafel.
James vertelt over de oorspronkelijke inwoners van Australië. Dat er hedendaags 6 provincies zijn, maar vroeger wel 250. De Aboriginals zijn door ziektes, die door de Engelse kolonisten zijn meegebracht, bijna uitgestorven. Tegenwoordig maken zij slechts 3% uit van de totale inwoners van Australië.
Hij neemt ons mee door de kleurrijkste straatjes en langs gezellige terrasjes en mooie winkels. Wij zien oude gebouwen gemixt met de hedendaagse architectuur en het doet mij denken aan een andere fijne stad namelijk Berlijn. We zien veel street-art. Zo loop ik tegen de Elvis emoe (dit is het origineel) van John Murray aan. Melbourne heeft een geweldige vibe en is een stad om verliefd op te worden!

Woensdag werden Ester en ik al vroeg wakker, want Steve moet naar de garage. Hoewel zijn koplamp goed op de plek blijft zitten met ducktape is dit geen oplossing en helemaal niet nu wij hem willen verkopen. Het rijden blijft spannend in de stad, maar zonder veel problemen komen wij bij de garage. De monteur beloofd ons te helpen en Steve mag hier een nachtje logeren, zodat wij vandaag ook niet op de tijd hoeven te letten. Nadat wij Steve hebben achtergelaten reizen wij naar Brighton. Brighton is een prachtige voorstad van Melbourne en ligt aan de kust. De huizen in Brighton hebben een gemiddelde waarde van $2.2 miljoen en het doet mij denken aan Beverly Hills meets Wassenaar. Brighton staat bekend om Dandy Beach waar 82 gekleurde strand huizen staan. Na Brighton is het tijd voor een bezoek aan St. Kilda. St Kilda is het speelgebied voor de inwoners van Melbourne. Het is een beetje Miami meets Californië. Het heeft amusementsparken, bioscopen, cafés, een prachtige pier en een super tof strand. Het is er ook ontzettend levendig en we genieten van het kijken naar de mensen. Aan het einde van de middag reizen Ester en ik weer terug naar de stad. Wij sluiten deze zinderende zomerdag met ruim 37 graden af op een zomerse foodmarkt in het centrum van Melbourne. En zo eet ik aan de andere kant van de wereld een heerlijke portie Poolse Pierogi.

Donderdag halen wij Steve rond 8 uur op bij de garage. Steve en zijn nieuwe koplamp en wij $360,- lichter. Met pijn in ons hart rijden Ester en ik vervolgens Melbourne uit. Wat is Melbourne een fijne stad ik zou hier zo kunnen leven. Rond 10 uur is het al 39 graden en er waait een ontzettende harde wind. Takken vallen van de bomen en stofstormen kleuren het landschap bruin. Sinds gisteren heb ik extreem last van een allergische reactie. Het lijkt wel hooikoorts, maar het zou ook goed een stof allergie kunnen zijn.

Op ongeveer een uur rijden van Melbourne stoppen Ester en ik bij Moonlit sanctuary. In dit opvangcentrum worden inheemse dieren opgevangen die bijvoorbeeld aangereden zijn, illegaal zijn gehouden of slachtoffer zijn geworden van bosbranden. Het uitgangspunt van dit opvangcentrum is om de dieren weer uit te zetten in het wild. Helaas gaat dit niet met alle dieren, omdat sommige zich niet meer zouden redden. Deze dieren worden (mits geschikt) ingezet om op de foto te gaan met mensen. Naast het kaartje wat je koopt om het park te mogen bezoeken, kan je ook een extra kaartje kopen om een koala (python, dingo, kaketoe of uil) te ontmoeten. Ester en ik kiezen voor de koala. Wat betreft de koala’s bieden ze dit 2 keer per dag aan met een maximum van 15 deelnemers. Nadat je je handen ontsmet hebt mag je onder toezicht van de verzorgster het lijf van de koala aaien en foto’s maken. De hele stoet mensen is met 15 minuten ook weer weg. Deze koala’s halen geld op voor hun soortgenoten die verzorgd moeten worden en wel terug in het wild uitgezet kunnen worden. Wat betreft de koala’s vond ik het prachtig om te zien dat als een koala geen zin had om met de verzorgster mee te gaan (gelokt met eucalyptus) deze ook gewoon word gelaten. De koala dient namelijk zelf in de armen van de verzorgster te klimmen i.p.v. opgepakt te worden. Terwijl wij in de rij staan geeft de verzorgster ook aan dat als de koala er geen zin meer in heeft ze er mee zullen stoppen en het geld van de kaartjes geretourneerd wordt aan diegenen die niet aan de beurt zijn geweest. Als het dan eindelijk zo ver is ben ik verrukt van blijdschap. Zo fluffy met kleine handjes en echte vingertjes.
Naast koala’s zien Ester en ik een slapende wombat, een emoe, verschillende vogels, kangoeroes en Walibi’s. Door de extreme hitte zoeken de dieren de koelte op en zijn ze slecht zichtbaar.

Na deze prachtige tussenstop rijden Ester en ik naar Lakes Entrance. Als wij hier uit de auto stappen voor een ijskoffie word mij de adem afgesneden. Het is alsof mijn longen in brand staan zo heet is de lucht. Onderweg zie ik een bordje met Snowy River Nationaal Park. Ik moet denken aan de gelijknamige cowboyfilm. Die film was mijn eerste kennismaking met Australië. Het model van mijn vilten Akubra (cowboy hoed) heet ook snowy river als eerbetoon naar de cowboy die hem in de film droeg.
Als wij aan het einde van de dag aankomen in Mallacoota is de wind eindelijk gaan liggen. En terwijl de temperatuur langzaam aan het dalen is genieten Ester en ik van een fijne zomerse avond.

Vrijdag worden Ester en ik al vroeg wakker. Mallacoota is een klein dorp met ongeveer 1.035 inwoners. Tijdens de vakantieperiode groeit het dorp uit tot 8.000 inwoners. Het is populair vanwege de prachtige stranden en de ligging aan het water. Mallacoota is het laatste dorp voor de grens met New South Wales. Na het ontbijt stappen wij weer in Steve. We bezoeken het strand en het dorp, voordat we weer doorrijden. Ik vind het leuk om onderweg in kleine dorpjes te stoppen, juist omdat dit van het gebaande pad is. Via de dorpjes Eden (waar wij een Killer Whale museum bezoeken), Tilba Tilba (waar wij vegan snoep halen in een ouderwetse snoepwinkel), Corunna (waar wij een historische begraafplaats bezoeken) rijden wij door naar Huskisson. Huskisson ligt aan de baai van Jarvis. Hoewel het nu slechts een frisse 20 graden is genieten Ester en ik van het witte strand en een mooie heldere groene zee.

Zaterdag worden Ester en ik vroeg wakker door bontgekleurde parkieten die een ochtend concert geven. Na het ontbijt maken Ester en ik een wandeling door Huskisson. Groene parken, witte stranden, blauw water en duurzame winkels. Ik begrijp de populariteit van dit dorp. Vanuit hier vertrekken wij aan het begin van de middag naar Kangaroo Valley. De weg erheen is prachtig. Wij slingeren op en af de bergen over. In deze vallei bij de rivier mag je wildkamperen en aan het begin van de avond komen de wombats tevoorschijn. Deze 30 kilo wegend familielid van de koala kan tot 40 km per uur rennen. Als hij stopt dan zal zijn aanvaller tegen zijn achterlijf knallen. Deze is zo hard dat de aanvaller hier zijn eigen schedel op splijt. Als dat niet genoeg is kan de wombat met zijn onderlijf de schedel van zijn aanvaller alsnog pletten door erop te zitten. Zou je niet zeggen als je ze zo rustig voorbij ziet scharrelen. Het is een fijne avond waarbij er naast wombats ook kangoeroes en eendjes voorbij komen. Om 20.30 uur begint het te miezeren en besluiten Ester en ik de tent in te kruipen.

Zondag word ik al rond 5 uur wakker. Ik hoor de wombats al de hele nacht over het gras schuifelen. Het is een knus geluid. Nu het licht begint te worden verdwijnen ze naar hun hol en beginnen de vogels aan hun ochtend concert. Een uur later gaat het over in een zachter gezang. We drinken buiten een kopje koffie en genieten van de natuur. Deze plek is magisch en ons mooiste plekje tot nu toe, wat een mooie afsluiter is van ons kampeeravontuur in Australië. Als alles is ingepakt gaan wij weer rijden. In Campbeltown maken wij een stop. Wij zien een klein cafeetje met de naam Seta’s en besluiten om hier koffie te drinken. Setta was de hond van “Grote Leider” en zij voelde als eigen, omdat ik ook 8.5 jaar voor haar heb gezorgd. Na deze stop rijden Ester en ik door naar Yellow Rock. Hier hebben wij een fijne ontmoeting met Anneke en Ruud. Tijdens deze reis in Australië waren zij voor ons familie ver van huis. Anneke en Ruud zijn zo ontzettend lief en bieden aan dat wanneer wij Steve morgen niet verkopen wij Steve bij hen mogen brengen en dat Steve vervolgens via hun verkocht kan worden. Dit is een ontzettend lief aanbod waar wij dan ook graag gebruik van willen maken mocht de koop morgen niet doorgaan. Na een fijn en vooral tijdelijk afscheid rijden Ester en ik naar Chullora. Dit is een voorstadje van Sydney. Hier hebben wij wen motel kamer voor de nacht en is er de ruimte om een doekje over Steve te halen. Verder is het fijn om na een paar dagen kamperen te kunnen douchen en is er ruimte om onze tassen goed in te pakken. Door het lieve aanbod van Anneke en Ruud hebben Ester en ik nu ook het vertrouwen om onze vliegtickets te boeken. Woensdag 27 november vliegen wij in de avond vanuit Australië naar Nederland.

Eindstand kaarten:
Essie:104
Nath:108