Selecteer een pagina
Ester haar beste vriendin heet Anne. Anne heeft een vriend die heet Jozef. Jozef zijn vader is al ruim 40 jaar bevriend met Jan. Jan heeft een zoon Stijn. En Stijn studeert in Sydney. Jan zal samen met zijn vrouw en jongste zoon Stijn op komen zoeken in december. Samen willen ze een mooie road trip maken van Sydney naar Adelaide en via de outback terug. Hiervoor is een auto nodig. En zo verkopen wij op maandagochtend Steve aan Stijn. Steve gaat samen met zijn nieuwe Nederlandse familie mooie avonturen beleven.

Nadat Steve officieel van eigenaar is gewisseld brengt Stijn ons weg naar ons hotel. Nadat wij onze spullen hebben achtergelaten nemen wij de tram naar het centrum. Hier kopen wij eerst lunch in de Woolworth. Ik ben verslaafd aan tapioca pudding en neem wat bakjes mee. Hierna lopen Ester en ik naar Circular Quay. Hier nemen wij een pondje naar Cockatoo Island. De reis erheen met het pondje duurt ongeveer 20 minuten en vanaf het water heb je een schitterend uitzicht op het Opera House, de Sydney Harbour Bridge en ook de stad. Cockatoo Island is bij de Aboriginal bekend onder de naam Wareahmah. Dit eiland van 18 hectare deed tussen 1839-1869 dienst als gevangenis. Daarna is het voor lange tijd een scheepswerf geweest en een plek waar de ijzerindustrie in Sydney goed gebruikt van heeft gemaakt.
Op Cockatoo Island bekijken Ester en ik de historische gebouwen. Zo krijgen wij een inkijkje in hoe het leven hier vroeger was en makkelijk was dit zeker niet. Vele gevangenen stierven hier dan ook aan onbarmelijke omstandigheden.
Tegenwoordig is het een populaire plek voor kunstenaars die hier hun atelier hebben. Ook is deze plek populair voor feestjes en shows. Zo is dit de locatie geweest voor Australië’s grootste visuele kunst event: the Biennale of Sydney. Hier waren fantastische lichtshows en live optredens van onder andere Lorde en Justin Bieber. Het is ook een leuke plek om met vrienden heen te gaan om wat te drinken en te eten.

Terug aan het vaste land is er tijd om nog even door de sfeervolle straten te lopen.
Sydney is al duidelijk in kerststemming met metershoge kerstbomen en versierde winkels. Uitgeput komen wij aan bij ons hotel. De afgelopen tijd zijn Ester en ik veel in beweging geweest en dat merken wij nu. We hebben hoofdpijn en zijn vooral erg moe. We kijken uit naar een lange nacht.

Dinsdag worden wij pas rond 8.30 uur wakker en dat is voor ons een unicum. Vannacht was een beetje onrustig, doordat we extreem dorst hadden en erg last hadden van hoofdpijn en misselijkheid. We doen de ochtend rustig aan en dat blijkt goed te helpen. Rond 12 uur lopen wij de deur uit. We nemen de bus naar Bondi Junction waar wij eerst lekker lunchen. Daarna lopen wij door een shoppingmall en zien wij een nagel salon. Aangezien wij tijd genoeg hebben en achterstallig onderhoud laten wij ons verwennen. Ik vind het zelf vreselijk als ik ongevraagd voet en hand massages krijg, maar Ester vind het heerlijk en kijkt met glazige ogen voor haar uit. Na een uurtje wandelen wij ontspannen en weer helemaal bijgewerkt de salon uit. Wij nemen de bus naar Bondi Beach. Hier wandelen wij over het goudkleurige zand, maar verder dan pootje baden gaan we niet, want de zee is ijskoud. Ik zie surfers met wetsuits aan en misschien dat ik ook dapper genoeg ben om in het voorjaar in Nederland te gaan surfen. Ester en ik fantaseren over een eigen surfschool met kamers, restaurant en yoga gelegenheid. Misschien ergens in Spanje of Portugal. Samen ergens over dromen is fijn en doelen stellen om dit uit te laten komen nog leuker. We wandelen een gedeelte van de bekende Costal walk richting Bronte. Ik heb deze wandeling 8 jaar geleden gemaakt, toen zag ik in de verte een walvis. Ester en ik sluiten de dag af bij de Italiaan met heerlijk eten en een glaasje bubbels. Het leven moet je vieren.
Woensdag worden Ester en ik rustig wakker. We kletsen over Nederland. We merken dat we aan de ene kant uitkijken om in Nederland te zijn en aan de andere kant dit momenteel ook een beetje blokkeren. Los van het feit dat het logisch is dat wij naar Nederland gaan en los van het feit dat ik vind dat wij naar Nederland moeten maakt het afreizen naar Nederland mij ook een beetje verdrietig. Ik ben verdrietig dat deze WAANZINNIGE reis ten einde is. Ik ben verdrietig dat iets wat fijn en mooi is stopt.

Toen ik in maart 2010 bij iBOOD ging werken heb ik de volgende tekst op een oranje post-it geschreven: dromen zijn doelen met een deadline. Ik had dit ergens gelezen en ik vond dit inspirerend. Inspirerend, omdat ik besefte dat dromen geen dromen hoeven te blijven. Dromen kan en mag je najagen.
Dromen. Iedereen heeft dromen. Sommige zijn groot andere weer klein. Sommige dromen blijven dromen en andere dromen komen uit.

Zo heb ik er jaren, vele, vele jaren van gedroomd om mijn huis te verkopen, spullen te pakken, mijn baan op te zeggen en de wereld rond te reizen. Ik moest er uiteindelijk 34 jaar over doen om dit ook daadwerkelijk te durven doen.
Ik kon ook eindeloos fantaseren hoe ik het kantoor van “Grote Leider” binnen zou stappen en zou zeggen dat ik ontslag zou nemen en zijn reactie daarop. Uiteraard is dat anders gelopen dan ik mij had voorgesteld, maar goed dat is weer een heel ander verhaal.

Met de verkoop van mijn appartement in Zandvoort was daar voor mij het grote moment. Ik had geen verplichting meer in Nederland. Niks wat mij hier zou binden. Ik kocht een ticket van €350,-naar Colombia. Dit was de goedkoopste ticket naar Zuid Amerika die ik kon vinden. En met deze aankoop zou mijn reis hier gaan beginnen. Dat beginnen was dan als nog 1.5 jaar later, want ik heb (net als ieder ander) mijn eigen tempo om dingen te gaan doen. Zo heb ik eerst nog 1.5 jaar in Amsterdam gewoond. Deze tijd heb ik ook nodig gehad om naar het punt van werkelijk te vertrekken toe te leven.

Mijn droom om de wereld over reizen is uitgekomen. Het heeft mij zoveel meer gebracht dan ik mij ooit voor heb kunnen stellen en tegelijkertijd is het ook zo anders gelopen dan ik had gepland. Het leven laat zich blijkbaar niet plannen.
Het bereizen van landen, de geuren, het ontdekken van andere culturen, de ontmoetingen met de vele mooie mensen, de steden, de dorpjes, de stranden en de vrijheid. Vrijheid. De vrijheid in werkelijk alles waarbij alleen ik de belemmerende factor kan zijn. Deze vrijheid werkt zo verfrissend en ik kan goed voelen dat er een verandering heeft plaatsgevonden over hoe ik mij voel en wie ik nu ben.

Ik begrijp nu dat de bestemming nooit een plek is, maar een nieuwe manier om naar dingen te kijken. Dit heeft mij enorm veel tijd gekost om het zo te zien en dat was lastig. Door hier met Ester en met vriendinnen heel erg eerlijk en open over te praten geeft het juist lucht.
Wat een mens denkt verdient niet altijd een schoonheid prijs en ik ben hier absoluut geen uitzondering op. Soms is het lelijkste stukje van je karakter delen, het engste wat er bestaat en ook een opluchting wanneer je dit wel doet. Dat ook dat gedeelte van wie ik ben in liefde ontvangen word, is iets moois.
Ik kan er naar uitkijken om mijn vrienden en familie weer te zien. Ik kan er naar uitkijken om fijne dingen met Ester in Nederland te ondernemen. Ik ben mij ook gaan beseffen dat naar Nederland terugkeren niet wil zeggen dat ik nooit meer voor een langere tijd op reis kan gaan. Ik heb de vrijheid om mijn eigen leven in te kleuren. En wat voor de rest betreft, ach wat komen gaat dat komt.

Even terug naar de oranje post-it uit 2010. Dromen zijn doelen met een deadline. Deze post-it is ondertussen vaal geworden en ligt ergens tussen mijn spullen in een van de vele verhuisdozen die in de opslag staan. En hoewel deze post-it vaal is geworden en ik deze woorden niet meer elke dag zichtbaar nodig heb, neem ik deze woorden met mij mee. En wat betreft mijn eigen dromen? Sommige dromen zijn groots uitgekomen en sommige ga ik nog achterna. Dat stopt nooit en dat is goed.

Over een paar uur stap ik dus op het vliegtuig naar Nederland. Als ik mijn ogen even sluit komen er ontelbare fijne momenten voorbij en krijg ik een brok in mijn keel. Wat was dit een WAANZINNIG avontuur. WAANZINNIG! En ik ben dankbaar dat ik dit met Ester heb kunnen delen.

En hiermee komt er na 423 dagen een einde aan mijn wereldreis en ook een einde aan mijn blog. Ik wil jullie allemaal hartelijk bedanken voor het lezen van mijn avonturen waarin ik altijd zo open en eerlijk mogelijk mijn gedachten en gevoelens hebt gedeelt. Ook wil ik iedereen bedanken voor de reacties op de blogs, ik heb deze altijd met veel plezier ontvangen.

Voor wat de toekomst betreft, heb ik nog geen idee hoe ik mijn blog wil gaan invullen, maar hoe dit ook mag zijn, ik hoop dat jullie er dan weer bij zijn.

Eindstand kaarten:
Essie: 104
Nath: 108