Vorige week ben ik begonnen aan mijn yoga opleiding. Deze opleiding is de intensieve versie van 23 dagen achterelkaar Hot Power Yoga by Fred Busch. Iedereen die aan yoga begint, heeft een verhaal waarom hij of zij er aan begonnen is, en ook Fred heeft zo zijn eigen verhaal die ik graag wil delen. 

Fred komt uit Miami en is daar opgegroeid in een typische Amerikaanse wijk, in een typisch Amerikaans gezin. Zijn ouders waren veel aan het werk en de koelkast zat vol frisdrank en ongezond eten. Hamburgers, worsten, pizza’s waren regel in plaats van uitzondering. Begin 1998, toen hij 25 was, ging hij backpacken in Afrika. Na enige tijd werd hij ernstig ziek door een bloedparasiet. In een klein dorpziekenhuis heeft hij enige tijd op het randje van de dood gebalanceerd, totdat de medicatie aansloeg. Tijdens die momenten is hij ontzettend bang geweest om dood te gaan en besloot hij, dat als hij het er levend vanaf zou brengen, hij zijn gezondheid niet meer als iets vanzelfsprekend zou nemen.

Hij is zich gaan verdiepen in yoga. De afgelopen 20 jaar heeft hij bij verschillende grote Yoga meesters mogen studeren zoals bij Gary Kraftsow, die een student is geweest van, Sri T. Krisnamacharya de grondlegger van de moderne yoga zoals wij die nu kennen.

Fred opent zijn eigen Ashtanga Vinyasa yoga studio in Miami. Na een paar jaar lesgeven in de richting van Ashtanga Vinyasa, begon het Fred op te vallen dat er geen systeem bestond voor het helen van bepaalde blessures. Hierop begint hij zijn studenten te adviseren om sommige houdingen aan te passen, zodat ze beter zijn voor de student en geen verdere blessures veroorzaken. Deze verandering zorgt ervoor dat hij niet langer traditionele Ashtanga Vinyasa yoga, dus verandert hij de naam van zijn lessen in Power Yoga wat ook goed bekend is als Vinyasa Yoga.

Vinyasa yoga is een dynamische vorm van yoga en je kunt dit het het beste voor je zien als coördinatie van een flow van bepaalde houdingen op de beweging van de ademhaling. Je flowt als het ware van de ene naar de andere houding in een sequence. Houdingen vanuit de Zonnegroet vormen de basis van Vinyasa, deze worden opeenvolgend achter elkaar herhaald. Daarna volgen losse asana’s, om variatie binnen de flow toe te kunnen passen (en is elke les weer anders en bij Ashtanga yoga staan de houdingen vast).

Mijn leven staat momenteel dus in het teken van yoga. Elke ochtend ben ik rond 7.00 uur uit bed, klets ik wat in het Spenglish met mijn tijdelijke gastouders Martha en Hugo, eet ik een ontbijtje om zo rond 08.30/08.40 de deur uit te lopen naar de yoga studio. Elke ochtend pak ik een andere straat en het is heerlijk genieten dat ik in deze stad mag wonen. Onderweg koop ik nog vaak een versje jus en een mango in stukjes om mee te nemen naar les. Rond 9.00 uur ben ik in de yoga studio. Rond 16.00 uur ga ik richting huis en in de avond is het tijd voor huiswerk en het is veel!

Doordeweeks sta ik met nog drie andere dames te oefenen in de zaal en in het weekend komen er dan nog wat extra mensen bij (zij volgen de opleiding in de weekenden). Gedurende de week trek ik het meeste op met Carolina, een superaardige vrouw van in de 40 (die vind dat ik maar in het Spaans examen af moet leggen) en in het weekend is Diego er ook, wat vooral fijn is omdat zijn Engels vloeiend is en er makkelijker gekletst kan worden. De lessen worden zowel in het Spaans als in het Engels gegeven en het leuke is wel dat ik ondertussen zoveel meer ben gaan begrijpen maar spreken blijft helaas wat achter.

In de ochtend beginnen wij met yoga zoals jullie dat allemaal kennen, namelijk op het matje allemaal poses doen. Vanaf dag twee maken wij ook direct kennis met het lesgeven. De eerste paar dagen stuntelen wij nog met een script in ons hand maar als het einde van de eerste week nadert, moeten sommige zaken al uit het hoofd gebeuren en de ene keer gaat dit beter dan de andere. In de middag krijgen we veel theorie, want het lichamelijke aspect van yoga is maar een klein onderdeel van het geheel. 

Het onderdeel ademhalen is bijvoorbeeld erg belangrijk, omdat in deze vorm van yoga je alle oefeningen dus doet op in- of op het uitademen. De relatie tussen een goede evenwichtige ademhaling zorgt er ook voor dat je hoofd stil kan zijn en juist als dat gebeurt, je in het hier en nu bent. Je denkt dan simpelweg niet tijdens de oefeningen over wat er allemaal gebeurd is de afgelopen dagen en ook niet wat je straks allemaal nog moet gaan doen. En hoewel dit niet makkelijk is (veel oefening) is het een fantastisch gevoel, want even een uurtje (voor de meeste mensen) iets helemaal voor jezelf hebben zonder andere gedachtes, zorgt ervoor dat je weer oplaadt en met een frisse blik naar onderwerpen kan kijken.

Bij het begin van deze cursus kregen we het verzoek om vegan te eten geen drugs, koffie en alcohol te nuttigen. Ik eet vanuit mijzelf (thuis in Nederland) denk ik voor 90% vegetarisch. Hier in Colombia is dit 100% geworden (op een klein burrito-met-garnalen incidentje na afgelopen week) en ik voel me er goed bij.
Dit is bij mij zo gegroeid, omdat ik simpelweg een hekel aan koken heb en zonder vlees is het allemaal sneller klaar. Later kwam ik erachter dat ik veel fijner in mijn vel zit als ik het laat staan. Daarna kwam ook het gedeelte inzake milieu (ik ben er van overtuigd dat als iedereen maximaal 3 keer per week vlees zou eten, de wereld er heel anders uit zou zien) en uiteraard het dierenleed.
Het vegan eten lukt voor 80% ik heb duidelijk moeite om alles waar kaas in zit te laten staan. Alcohol en drugs is geen probleem om niet te gebruiken maar ik besluit in de ochtend toch gewoon mijn kopje koffie te drinken omdat dit altijd wel een geluksmomentje van de dag is.

Vandaag hebben wij ook zijn beroemde foodtalk gekregen. Het is absoluut een interessant verhaal en met sommige zaken ben ik het echt met hem eens en sommige zaken vind ik wel erg ver gaan zoals dat ons dieet voor het grootste gedeelte uit fruit zou moeten bestaan en onverwerkt eten.

We gaan in het verhaal terug naar van wie wij afstammen als dieren en hoe wij gemaakt zijn en wat wij dus dienen te eten. ‘If you can’t kill it, you can’t eat it’ en hierbij verwijst hij naar leeuwen die gemaakt zijn om bijvoorbeeld herten te doden, maar dat wij als mensen niet kunnen.
Wij kwetsbare mensen kunnen in bomen klimmen en fruit plukken en dat eten (uiteraard in combinatie met andere zaken als noten en groenten), want dat zou ons hoofdvoedsel moeten zijn.

Hij vertelt over massa-industrie, dierenleed, slachthuizen, ziektes en hormonen in het vlees.
Ik weet bijvoorbeeld ook heel goed dat mijn stukje zachte en smeuïge geitenkaas veel leed veroorzaakt, want geitenkaas wordt gemaakt van geitenmelk, wat alleen geproduceerd kan worden als een vrouwtjesgeit een baby krijgt. Van die babygeitjes blijven de vrouwtjes leven, want die moeten ook deze productie in. De mannetjes daarentegen, worden direct doorgezet naar de slacht want daar kunnen ze niets mee. Maar waarom kan ik het dan niet laten om hier dan toch soms van te eten en iets naars in stand te houden? 

Na ruim 2 uur over eten gesproken te hebben en uiteraard het weinige eten als wortels, tomaten en fruit wat je overdag naar binnen krijgt (20 minuten pauze en als je daarna weer in Downward Dog moet springen,  eet je niet even een flinke hap weg), verga ik van de honger. In Diego heb ik een stille medestrijder gevonden die mee fantaseert over sappige burgers, kip aan het spit, garnalen, stukken kaas en bier.
Sinds een dag of drie heb ik dus ook een ziekelijke obsessie ontwikkeld voor eten en als ik Ester spreek (vakantie in Portugal) moet ze dan ook tot in de detail beschrijven wat ze vandaag weer gegeten heeft. De foto van de garnalen die dreven in de olie met waarschijnlijk knoflook staan nog steeds op mijn netvlies gebrand.

De eerste paar dagen van de cursus werden gekenmerkt door spierpijnen in elke vezel van mijn lijf. Hoe bijzonder is het dat op dag vier die er opeens niet meer is en je op dag vijf jezelf eindelijk kan opdrukken van de vloer en een correcte push up kan uitvoeren. Het menselijk lichaam is verbazingwekkend en Fred had 20 jaar geleden gelijk; je gezondheid en je lijf moet je nooit voor lief nemen.
Met nog 14 dagen op de teller van dit avontuur, ben ik benieuwd hoe ik mij verder ga ontwikkelen.